Το παιχνίδι της κότας

Σε όλους θα έτυχε ενώ οδηγείτε αυτοκίνητο ή ένα μηχανάκι να πεταχτεί στο δρόμο μια κότα και να αρχίσει να τρέχει παράλληλα με το όχημα (ή ακόμα πιο επικίνδυνα – πρώτιστα για την κότα – να προσπαθήσει να διασχίσει τον δρόμο γρήγορα γρήγορα ακριβώς την ώρα που περνάει το όχημα).

Δεν ξέρω γιατί το κάνει αυτό η κότα αλλά συνέχεια το κάνει και πολλές κότες, ενίοτε και οδηγοί τροχοφόρων, έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτό το πράγμα.

Υπάρχει ένα άλλο «παιχνίδι», πολύ πιο επικίνδυνο, που η ισπανική εφημερίδα El País το ονομάζει «παιχνίδι της κότας».

Θα το ξέρετε σίγουρα κι αυτό, δύο αυτοκίνητα τρέχουν με όλη τους την ταχύτητα δίπλα δίπλα, αυτός που θα κόψει πρώτος ταχύτητα χάνει.

Τα πιθανά αποτελέσματα του «παιχνιδιού» αυτού είναι τρία:

Σενάριο α΄: Και οι δύο οδηγοί κόβουν ταχύτητα την τελευταία στιγμή, τη γλιτώνουν και πάνε να χαλαρώσουν πίνοντας μια μπύρα σε ένα μπαρ.

Σενάριο β΄: Ο ένας απ’ τους δυο δεν κόβει ταχύτητα και δεν χάνει τον εγωισμό του μεν αλλά χάνει τη ζωή του δε, κοπανώντας με το αυτοκίνητο κάπου.

Σενάριο γ΄: Και οι δυο οδηγοί αποδεικνύονται «σκληροί» αφού δεν κόβουν ταχύτητα, δεν χάνουν τον εγωισμό τους, αλλά χάνουν εντελώς και αμετάκλητα τη ζωή τους γιατί τα αυτοκίνητά τους στουκάρουν και τα δυο κάπου.

Αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Ευρωζώνη (τη Γερμανία λένε κάποιοι) μοιάζει πολύ με το παιχνίδι της κότας.

Αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα ότι βλέπω να πραγματοποιείται τελικά το πρώτο σενάριο, αλλά θέλω να πω και μερικά άλλα πραγματάκια για το όλο θέμα.

Νομίζω το ξανάγραψα, μ’ αρέσει να διαβάζω στο νετ ειδήσεις για την Ελλάδα, αλλά σε ξένες εφημερίδες και σελίδες.

Στενοχωριέμαι λοιπόν, γιατί βλέπω ότι όλες περιγράφουν την Ελλάδα ως απομονωμένη.

Μόνο η Κύπρος μας υποστηρίζει, όλες οι άλλες χώρες στην Ευρωζώνη έχουν συμπτύξει μέτωπο και τηρούν ενιαία στάση, γενικά κατά της Ελλάδας.

Και δεν είναι μόνο η Γερμανία, άλλες χώρες πρωτοστατούν.

Ο δε περίφημος ξεσηκωμός του Ευρωπαϊκού Νότου για να υποστηρίξει την Ελλάδα, βρίσκεται μόνο στο μυαλό μερικών. Δημοσιεύματα συμπαράστασης, όπου γίνονται, γίνονται μόνο σε ορισμένα έντυπα, ξεκάρφωτα.

Και για να προλάβω να μην πει κάποιος «Δεν είναι οι λαοί αλλά οι Κυβερνήσεις εναντίον της Ελλάδας», σας λέω ότι μ’ αρέσει να διαβάζω και τα σχόλια των αναγνωστών σε ένα άρθρο για την Ελλάδα.

Ε λοιπόν, οι περισσότεροι, απλοί άνθρωποι υποθέτω, είναι πια εναντίον της Ελλάδας. Λέω «πια» γιατί παλιά δεν ήταν έτσι…

Επειδή όμως, όπως έγραψα και παραπάνω, πιστεύω σε έναν συμβιβασμό της τελευταίας στιγμής ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη και επειδή σιχαίνομαι που καταντήσαμε έτσι, θα παραδεχτώ και θα χειροκροτήσω τη νέα Κυβέρνηση (νομίζω δεν είμαι δογματιστής) αν ανατρέψει, στο ελάχιστο έστω, αυτή την ανθρωπιστική κρίση, όπως την ονομάζει και το κάνει αυτό:

α) Μειώνοντας, και όχι αυξάνοντας το χρέος γιατί η κατάσταση μ’ αυτό έφτασε στο απροχώρητο.

β) Δεν θα μιλήσω για πλεονάσματα, τουλάχιστον μη δημιουργώντας ελλείμματα στον προϋπολογισμό.

γ) Μειώνοντας κάπως την ανεργία, που και μ’ αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο (αυτό φαντάζομαι προϋποθέτει να γίνουν επενδύσεις).

Μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ

Πάνε και αυτές οι εκλογές. Πέρασαν στην ιστορία αλλά ήταν αλήθεια ιστορικές για πολλούς λόγους και θα τις θυμόμαστε.

Άσχετα του τι ψήφισε ο καθένας, ο λαός αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ για να δοκιμάσει και αυτός.

Γιατί μπορεί το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να προέρχεται απ’ το ΠΑΣΟΚ (το ένα κόμμα απ’ το 3% ανέβηκε στο 35 και το άλλο απ’ το 40% έπεσε στο 4. Δεν θέλει να είσαι πολιτικός αναλυτής για καταλάβεις τι συνέβη), οπότε ως πολίτες οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είδαν στο παρελθόν το κόμμα τους στην εξουσία, αλλά τα πρωτοκλασάτα στελέχη του πρώτη φορά βρέθηκαν στην εξουσία (τα πρωτοκλασάτα, γιατί πολλοί βουλευτές και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται και αυτοί απ’ το ΠΑΣΟΚ).

Οπότε, ας δοκιμάσει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εννοείται, να δοκιμάσει να βγάλει τη χώρα απ’ τη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται λόγω της οικονομικής κρίσης.

Και παρεμπιπτόντως είναι κρίμα, γιατί όλη η βαρύτητα δίνεται στο πως θα βγούμε από την κρίση και όχι σε άλλα θέματα (π.χ. θρησκεία, κοινωνία) όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενδιαφέρουσες θέσεις.

Αλλά για να είναι σε πρώτο πλάνο τέτοια ζητήματα θα πρέπει να ζούμε σε κανονικές συνθήκες και όχι σε εξαιρετικές συνθήκες κρίσης όπως τώρα, οπότε κλείνω αυτή την παρένθεση.

Το οικονομικό λοιπόν είναι το ΖΗΤΗΜΑ των καιρών μας και για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι,  ο βραχνάς του χρέους.

Λοιπόν, το χρέος δεν είναι βιώσιμο, έχει δίκιο σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κάνουμε εμείς; Βράζουμε στο ζουμί μας. Παίρνουμε δάνεια για να πληρώσουμε αυτά που λήγουν και ξανά πάλι.

Εκεί που διαφωνώ με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στο στιλ. Ήμασταν οι κακομοίρηδες της Ευρώπης και πάμε να γίνουμε οι κακομοίρηδες-καυγατζήδες.

Δηλαδή ούτε και καυγατζήδες, αλλά σαν κάτι μεθυσμένους στα καφενεία που σου γίνονται κολλιτσίδα, αν σας έχει τύχει. Εσύ προσπαθείς να κάνεις ότι είσαι απασχολημένος και αυτοί εκεί, κολλιτσίδα.

Το ξέρω ότι ένα κούρεμα θα ήταν η πιο δραστική λύση αλλά δεν μπορούμε να το επιβάλλουμε σε κανέναν. Και από τη στιγμή που πολλές χώρες δήλωσαν ότι το αποκλείουν, το βλέπω απίθανο να γίνει.

Κανείς δεν μας έκανε κακό, εμείς το δημιουργήσαμε αυτό το χρέος, ως ένα σημείο τουλάχιστον, γιατί είναι γεγονός ότι η λιτότητα (και η αλλεπάλληλες μειώσεις του ΑΕΠ) μάλλον κακό έκανε παρά καλό.

Όχι, δεν θα συνεχίσω λέγοντας «Εμείς δημιουργήσαμε αυτό το πρόβλημα, μόνοι μας πρέπει να ξεμπλέξουμε» γιατί δυστυχώς τώρα δεν μπορούμε μόνοι μας μόνο.

170% χρέος επί του ΑΕΠ (τόσο δεν είναι περίπου; Έχει χαθεί η μπάλα πια…) δεν παλεύεται.

Πια παραδέχομαι αυτό που είπε ο Τσίπρας «Να βρεθεί στο ελληνικό πρόβλημα μια αμοιβαία επωφελής λύση με την Ευρώπη».

Τώρα, τι λύση θα είναι αυτή από τη στιγμή που ένα κούρεμα του χρέους μάλλον αποκλείεται; Ξέρω και γω;

Πάντως σίγουρα πρέπει να υπάρξει  μια παράταση του χρόνου λήξης των ομολόγων, τουλάχιστον αυτών που λήγουν το καλοκαίρι.

Κάτι πήρε το μάτι μου ότι η ελληνική Κυβέρνηση ζητά ανταλλαγή του χρέους αλλά δεν ενημερώθηκα και πολύ γι’ αυτό. Ίσως να είναι το ίδιο με την παράταση-επιμήκυνση που λέω.

Πάντως αυτό πρέπει να γίνει οπωσδήποτε γιατί με την οικονομική αιμορραγία στην αποπληρωμή του χρέους δεν μένουν κεφάλαια για τίποτα άλλο.

Ανάπτυξη αντί λιτότητας, ναι, ποιος διαφωνεί; Η ανάπτυξη όμως χρειάζεται πολύ χρήμα για να έρθει.

Σαν κατακλείδα, βλέπω έναν θετικό άνεμο να φυσάει.

Ίσως οι ισχυροί να φοβούνται στροφή της Ελλάδας προς τη Ρωσία γι’ αυτό ίσως και η πολυδιαφημισμένη παρέμβαση Ομπάμα ότι δεν μπορείς να στύβεις ολόκληρους τους λαούς με τη λιτότητα, που ήταν ξεκάθαρο μήνυμα υπέρ της Ελλάδας.

Να χρησιμοποιήσουμε τη Ρωσία ως διαπραγματευτικό χαρτί ναι, αλλά ως εκεί.

Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και μ’ αυτή πρέπει να συμπορευτεί.

Αλίμονο αν η Ρωσία χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως δούρειο ίππο για να διασπάσει την Ευρώπη, όπως έγραψε ο Guardian.