Μονοκομματικές Κυβερνήσεις ή Κυβερνήσεις συνεργασίας;

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση μου έδωσαν κυρίως οι πρόσφατες δηλώσεις του Αδώνιδος Γεωργιάδη ότι για την καθυστέρηση της αξιολόγησης της πορείας της χώρας μας από την Τρόικα την ευθύνη φέρει το έτερο κόμμα που συμμετέχει μαζί με το κόμμα του κ. Γεωργιάδη στην Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, διότι αυτό ευθύνεται για την καθυστέρηση στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων.

Επίσης όμως μου έδωσαν αφορμή και οι, φαινομενικά όχι και τόσο σχετικές με το θέμα της ανάρτησης, δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, που εγώ βρίσκω πάντα ενδιαφέρουσες, σχετικά με το «αέναο» ζήτημα του εκσυγχρονισμού στη χώρα μας κ.λπ.

Αν ανατρέξουμε στην πολιτική ιστορία της χώρας, απ’ το ξεκίνημά της σαν ανεξάρτητο Κράτος έως και πριν από μερικά χρόνια (και αυτό από ανάγκη), θα δούμε ότι πάντα τις Κυβερνήσεις στήριζε ένα κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων, Λαϊκό Κόμμα, Ένωσις Κέντρου, ΕΡΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και δεν συμμαζεύεται.

Οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι υπέρ των Κυβερνήσεων συνεργασίας αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτήν την κουλτούρα στην πολιτική μας.

Σε άλλες χώρες θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, να θυμίσω ότι και στη Γερμανία που είναι παντοδύναμη η Μέρκελ δεν κυβερνά το κόμμα της αλλά Κυβέρνηση συνεργασίας, εδώ όχι.

Και τώρα που υπάρχει δικομματική Κυβέρνηση, πρώτον είναι προϊόν της ανάγκης και όχι επιλογής και δεύτερον δεν φαίνεται να έχει και τον καλύτερο συγχρονισμό βημάτων από τα δύο πόδια της.

Βέβαια εγώ προσωπικά βλέπω πάλι Κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον αφού όπως έχουν τώρα τα πράγματα είναι μάλλον απίθανο να κατακτήσει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές κάποιο κόμμα.

Και αν αλλάξει και ο εκλογικός Νόμος και καταργηθεί το μπόνους των 50 επιπλέον βουλευτών στο πρώτο κόμμα, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας ενός κόμματος θα γίνει πρακτικά αδύνατο.

Το βλέπω όμως κάπως ειδικά το πράγμα. Πιστεύω ότι οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις, που πάντα είχαμε στη χώρα μας, κανάκεψαν και άφησαν στάσιμο πολιτικά τον λαό μας.

Για να εξασφαλίσουν ή έστω να υποστηρίξουν το μέλλον τους, τα πολιτικά κόμματα απέφυγαν να θίξουν «κεκτημένα», να συγκρουστούν με συμφέροντα και διατήρησαν το πελατειακό σύστημα (που είναι αμφίδρομο έτσι; Δούναι και λαβοίν).

Για μένα ο κυριότερος λόγος που υποστηρίζω τις Κυβερνήσεις συνεργασίας στη χώρα μας, όπως έγιναν τα πράγματα, είναι να μοιραστούν το κόστος των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού της  χώρας, αφού με το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας είναι βέβαιο ότι θα βρουν απέναντί τους μεγάλες κοινωνικές ομάδες.

Ένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί γιατί θα εξαφανιστεί εκλογικά, πάει και τελείωσε.

Και εδώ έρχονται να κολλήσουν τα όσα είπε ο Θεόδωρος Πάγκαλος: να είναι π.χ. ο μισθός στο Δημόσιο ίσος με τον ιδιωτικό τομέα (αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξισωθούν προς τα κάτω, για να μην παρεξηγούμαστε) και όχι παραπάνω γιατί υπάρχει η μονιμότητα και η εξασφάλιση ίσως για όλη τη ζωή (αυτό είναι υπό αίρεση βέβαια τα τελευταία χρόνια αλλά απ’ την άλλη στον ιδιωτικό τομέα έτσι δεν ήταν πάντα;).

Αυτό και άλλα πολλά που θεωρούνται αυτονόητα σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Αλλά εδώ ποιο κόμμα από μόνο του θα τα εξασφαλίσει;

Και μην πει ο καθένας «Το δικό μου!» γιατί μπορεί αυτός ο «καθένας» να πιστεύει ειλικρινά αυτό που λέει, αλλά η πράξη και η ιστορία όμως έδειξαν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Ψηφιακό Οχυρό

Ο Νταν Μπράουν είναι πολύ εμπορικός συγγραφέας.

Κάπου είχα διαβάσει ότι όταν τυπώθηκε το τελευταίο μυθιστόρημά του, το “Inferno”, και μέχρι να γίνει η επίσημη παρουσίασή του, τα βιβλία που τυπώθηκαν κλειδώθηκαν κάπου στις ΗΠΑ και φυλάσσονταν από την εθνοφρουρά μην τύχει και γίνει καμιά διαρροή μέχρι την επίσημη πρεμιέρα!!! Υπερβολικό λέω και γω αλλά αλήθεια έτσι διάβασα!

Ο Νταν Μπράουν λοιπόν είναι πολύ εμπορικός συγγραφέας (τα βιβλία του πούλησαν 200 εκ. αντίτυπα! Εξωφρενικό!) αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι και καλός συγγραφέας.

Για μένα τουλάχιστον είναι πολύ καλός. Εντάξει, δεν ανήκει στον σκληρό πυρήνα των αγαπημένων μου συγγραφέων αλλά μ’ αρέσει αρκετά.

Και θα μ’ άρεσε ακόμα περισσότερο αν τα βιβλία του δεν είχαν δύο μειονεκτήματα (για μένα):

Πρώτον, έχουν πολλά στοιχεία κρυπτογραφίας, κλειδιών και κωδικών, που κάπου με ξεπερνάνε και δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω.

Ιδίως ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκτον, που είναι πρωταγωνιστής σε πολλά απ’ τα βιβλία του Μπράουν (στον Κώδικα Ντα Βίντσι που διάβασα και τους Πεφωτισμένους και στο Χαμένο Σύμβολο που δεν διάβασα) λύνει κάθε γρίφο που παρουσιάζεται με τρόπο που απ’ τη μια τον ζηλεύω και απ’ την άλλη λέω «ε, δεν γίνεται!».

Αλλά και στο «Ψηφιακό Οχυρό», που το τελείωσα χτες και το ‘χω φρέσκο στο μυαλό μου, πάλι είπα στο τέλος «δεν μπορεί, αποκλείεται!».

Δεύτερον, είναι ψιλοθρίλερ και εγώ τα θρίλερ δεν μπορώ να πω ότι τ’ αγαπάω και ιδιαίτερα.

Βέβαια τα βιβλία του Μπράουν έχουν μια διαβάθμιση ως προς τη θριλερικότητά τους, απ’ τα απολύτως θρίλερ (όπως το Χαμένο Σύμβολο) ως τα σοφτ θρίλερ (όπως το σημερινό Ψηφιακό Οχυρό).

Στο «Ψηφιακό Οχυρό» λοιπόν, η Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ, η υπαρκτότατη NSA, έχει δημιουργήσει έναν τον παντοδύναμο υπολογιστή, τον TRANSLTR, ο οποίος παρακολουθεί όλο τον πλανήτη και μπορεί να αποκρυπτογραφήσει οποιοδήποτε κωδικοποιημένο μήνυμα τρομοκρατών, αρχηγών κρατών, μεγαλοεπιχειρηματιών, όλων.

Ένας πρώην υπάλληλος της υπηρεσίας, ο Ενσέι Τακάντο, Ιάπωνας και θύμα της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα αφού γεννήθηκε με ατροφικά χέρια, δημιουργεί έναν απροσπέλαστο κώδικά και απειλεί να τον ρίξει στην αγορά αν η NSA δεν παραδεχτεί δημοσίως ότι παρακολουθεί όλο τον κόσμο (εγώ κατάλαβα ότι ο Τακάντο δεν κάνει ότι κάνει από αντιαμερικανισμό αλλά από ιδεολογία και φιλελευθερισμό).

Την κοπανάει στην Ισπανία, το μακρύ χέρι της NSA τον βρίσκει και ένας εντεταλμένος της στην περιοχή τον δολοφονεί στη Σεβίλλη.

Έλα όμως που ο Τακάντο κουβαλάει πάνω του, χαραγμένο σε ένα δαχτυλίδι (έτσι νομίζουν όλοι, και μεις μαζί, δηλαδή), τον κώδικα και παράλληλα μπλοφάρει προς την NSA λέγοντας ότι αν πάθει κάτι ένας συνεργός του (που δεν υπάρχει) θα δημοσιοποιήσει τον κώδικα.

Ο υποδιευθυντής της NSA, του οποίου ο ρόλος είναι σκοτεινός στην ιστορία, δεν θέλει να στείλει στην Ισπανία κάποιον πράκτορα για να μην κινήσει υποψίες και στέλνει τον αρραβωνιαστικό της καλύτερης κρυπτογράφου της Υπηρεσίας, τον Ντέιβιντ Μπέκερ (καθηγητής κι αυτός).

Αυτός, ο Μπέκερ, πρέπει να ενσαρκώνει, όπως και ο Ρόμπερτ Λάνγκτον που λέγαμε παραπάνω, τον ιδανικό Αμερικάνο για τον Νταν Μπράουν: 35άρης, ευφυέστατος, γυμνασμένος, με άθικτο ακόμα το τριχωτό της κεφαλής του (χμ, σαν και να μην έχουμε τίποτα από όλα αυτά), το όνειρο κάθε γυναίκας με άλλα λόγια.

Αυτός και η αρραβωνιαστικιά του, η Σούζαν Φλέτσερ (άλλο ιδανικό συντρόφου, για τους άνδρες αυτή τη φορά), μοιράζονται τον ρόλο του Ρόμπερτ Λάνγκτον στα άλλα βιβλία, ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, λύνουν κάθε γρίφο και τελικά, στο και ένα, όχι στο παραπέντε, σώζουν την κατάσταση, την NSA και την ισορροπία του πλανήτη (την οποία εγγυάται η NSA).

Αρκετά καλό βιβλίο, καλογραμμένο δηλαδή, γιατί τις υπερβολές που έχουν όλα τα βιβλία του Μπράουν τις έχει και αυτό.

Αν τύχει και πέσει στα χέρια σας μην κολλήσετε στις τεχνικές λεπτομέρειες, αλγόριθμους, αλφαριθμητικά δεδομένα κ.λπ. Παρακάμψτε τα, όπως εγώ, και θα σας αρέσει νομίζω.

Α, επίσης διαβάστε το ακριβώς σαν μυθιστόρημα.

Γιατί, μια φορά εγώ, δεν πιστεύω ότι αυτά που γράφει, για τις υποδομές και τον τρόπο λειτουργίας της NSA και πολλά άλλα, είναι πραγματικά.