Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Τι νέα από την Παραγουάη;



Θα απορήσατε σίγουρα για τον τίτλο σήμερα.
Είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου που διάβασα και η, έστω πρόσφατα εγκαθιδρυμένη, παράδοση λέει να αφιερώνω μία ανάρτηση σε κάθε βιβλίο που τελειώνω.
Πρώτα πρώτα να σας πω ότι το μυθιστόρημα αυτό είναι «εξειδικευμένο» και αν δεν σας αρέσει η Ιστορία ή έστω αν δεν σας ελκύει η Λατινική Αμερική, δεν σας το συστήνω.
Εμένα πάντως μου αρέσουν και τα δύο και γι’ αυτό «είχα βάλει στο μάτι» από καιρό το βιβλίο αυτό.
Από πολλά χρόνια πριν ήξερα γι’ αυτό το βιβλίο γιατί και στην προ ίντερνετ εποχή μου άρεσε να διαβάζω και να ενημερώνομαι (κυρίως από τα σχετικά ένθετα των εφημερίδων) για τα νέα βιβλία που κυκλοφορούσαν, άσχετα αν τα περισσότερα ποτέ δεν θα τα διάβαζα.
Ο τίτλος με προβλημάτισε κάπως για να πω την αλήθεια αλλά επειδή είχα από παλιά (απ’ το Γυμνάσιο ακόμα) πάθος με τη Λατινική Αμερική σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε το βιβλίο αυτό αν το διάβαζα.
Επίσης με προβλημάτισε και η εικόνα του εξώφυλλου επειδή δεν φαινόταν καθαρά και για καιρό νόμιζα ότι το ζώο πίσω απ’ τη γυναίκα ήταν αγελάδα. Κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν άλογο αφού διάβασα κάμποσες σελίδες και είδα ότι η συμπρωταγωνίστρια είχε πάθος με την ιππασία.
Και είχα την εντύπωση ότι η γυναίκα στο εξώφυλλο φορούσε ρούχα ντόπιας (όπως φανταζόμουν τα ρούχα των ντόπιων γυναικών τελοσπάντων).
Συνδυάζοντας λοιπόν το εξώφυλλο, όπως το έβλεπα, με τον τίτλο «Τι νέα από την Παραγουάη;», δεν ξέρω γιατί αλλά (χρόνια πριν, έτσι;) στο μυαλό μου σχηματίστηκε η ιδέα ότι το βιβλίο αυτό έγραφε για την ιστορία κάποιου μετανάστη απ’ την Παραγουάη.
Έτσι νόμιζα λοιπόν αφού, να πω και την αλήθεια, είχα ξεχάσει τι είχα διαβάσει για το βιβλίο στο ένθετο της εφημερίδας.
Και κάτι τελευταίο αφού γράφοντας μου φαίνεται ότι «ανακαλύπτω» πολλά πράγματα για τον εαυτό μου:
Στο Γυμνάσιο ήμουν φανατικός αναγνώστης του αποδυτηριάκια στον Φίλαθλο.
Έπαιρνα τον Φίλαθλο όχι τόσο για τα αθλητικά νέα, όσο για τη στήλη του αποδυτηριάκια. Τότε με γοήτευε στο στιλ και το ύφος του (ενώ τώρα νομίζω δεν θα μου άρεσε καθόλου).
Έγραφε λοιπόν κάποτε ο αποδυτηριάκιας (θέλοντας να εξάρει το πάθος των Παραγουανών ποδοσφαιριστών μπλα μπλα) για έναν αιματηρό πόλεμο που ξεκλήρισε σχεδόν την Παραγουάη τον 19ο αι.
Αν το πιστεύετε το θυμόμουν αυτό, μόνο που με τα χρόνια είχα μπερδευτεί και νόμιζα ότι ο αποδυτηριάκιας έγραφε για την Ουρουγουάη και όχι την Παραγουάη. Τα έγραψα όλα αυτά επειδή σήμερα θέλω να γράψω για ένα βιβλίο που διάβασα. Φανταστείτε.-
Το βιβλίο λοιπόν γράφει για εκείνον τον πόλεμο και η βάση του είναι το love story (χμ, όχι και τόσο love story στην πραγματικότητα) του Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, ο οποίος Λόπες στην πορεία έγινε Πρόεδρος της Παραγουάης (τι γύρευε όμως στην Ευρώπη; Το βιβλίο δεν το ξεκαθαρίζει) με την Ιρλανδέζα Έλλα Λιντς.
Οι δυο τους γνωρίζονται στο Παρίσι, κατά το 1840, δημιουργούν ένα δεσμό (προσέξατε; Δεν γράφω «ερωτεύονται») και η Ιρλανδέζα ακολουθεί τον μελλοντικό Πρόεδρο της Παραγουάης (στην αρχή της ιστορίας Πρόεδρος ήταν ο πατέρας του – έτσι πήγαινε τότε το πράγμα, κληρονομικά, τι να κάνουμε;) στην χώρα του.
Δεν παντρεύονται αλλά κάνουν κάμποσα παιδιά (η ιστορία πρέπει να είναι αληθινή) και τελικά ο Φράνκο (χαϊδευτικά) οδηγεί τη χώρα του σ’ έναν καταστροφικό πόλεμο εναντίον της Συμμαχίας Βραζιλίας-Αργεντινής-Ουρουγουάης.
Ο πόλεμος αυτός έμεινε στην Ιστορία σαν Πόλεμος της Τριπλής Συμμαχίας και μάλλον ο Λόπες υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της χώρας του (και μόνο τον χάρτη να κοιτάξετε δεν βγαίνει το πράγμα).
Γεγονός είναι ότι ο πόλεμος εκείνος κατάστρεψε την Παραγουάη και από τους 525.000 κατοίκους που είχε η χώρα προπολεμικά μόνο οι 200.000 επέζησαν, απ’ τους οποίους λιγότεροι από 30.000 ήταν άνδρες (αναλογικά με τον πληθυσμό του ενός εκ των εμπλεκόμενων ήταν απ’ τους καταστροφικότερους πολέμους στην ανθρώπινη Ιστορία).
Πέρα απ’ το «Χαρά στους άνδρες που έμειναν» κ.λπ. κ.λπ. που θα σκεφτούν κάποιοι, γεγονός είναι ότι η Παραγουάη χρειάστηκε πολλές δεκαετίες για να συνέλθει κάπως. Και ο ίδιος ο Λόπες σκοτώθηκε, όπως και ο μεγαλύτερος γιος του, η δε Έλλα Λιντς γύρισε στο Παρίσι με τα υπόλοιπα παιδιά τους.

Η συγγραφέας, Lily Tuck, γράφει σχεδόν ωμά την ιστορία, κάπου κάπου νομίζεις ότι διαβάζεις ημερολόγιο. Παρεμβάλλει ένα σωρό πρόσωπα που φαινομενικά δεν παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο στην εξέλιξή της και γενικά έχει ένα ιδιότυπο στιλ.

Για να πω την αλήθεια, δεν με τρέλανε ούτε η συγγραφέας ούτε το βιβλίο. Θα το κατέτασσα κάπου στη μέση των βιβλίων που διάβασα. Έχω διαβάσει και καλύτερα αλλά έχω διαβάσει και χειρότερα.
Τώρα θα μου πείτε «Και τι μας νοιάζει εμάς για την Παραγουάη;».
Σωστά θα το πείτε εν μέρει αλλά εγώ βρήκα την ιστορία γοητευτική, άσε που όπως έγραφε και κάποιος στο εξώφυλλο (οκ, κάπως υπερβολικά) «Η Παραγουάη είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του κόσμου».

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Η Ευρώπη που θέλουμε (μέρος ΙΙ)



Η Ευρώπη απέχει πολύ απ’ το να θεωρείται τέλειο μέρος, τόσο φιλελεύθερο, με τέτοια ποιότητα ζωής, τέτοιο πολιτισμό, τόση δικαιοσύνη και τόση ισότητα όσο θα θέλαμε.
Όμως αν φέρουμε στο μυαλό μας την υδρόγειο, η Ευρώπη είναι το μέρος εκείνο που, σχετικά έστω (σχετικά με τα υπόλοιπα μέρη του πλανήτη), είναι πιο κοντά σε όλα τα παραπάνω μαζί.
Να, η Αυστραλία λένε ότι έχει πολύ καλή ποιότητα ζωής (δεν έχω πάει ποτέ) και είναι φιλελεύθερη χώρα. Όμως δεν έχει την ιστορία και τον πολιτισμό της Ευρώπης.
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός όμως θεωρώ τη Γηραιά Ήπειρο (ο Μαρξ την ονόμασε έτσι παρεμπιπτόντως) κοιτίδα του Δυτικού Πολιτισμού, ο οποίος Δυτικός  Πολιτισμός, όπως και να το κάνουμε, κυριάρχησε στον πλανήτη και αυτήν τη στιγμή διαμορφώνει τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Ο όρος «Δυτικός Πολιτισμός» δεν έχει να κάνει με τη γεωγραφία, δεν είναι ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης ή της Βορείου Αμερικής.
Και η Ιαπωνία π.χ. έχει μεγάλη ιστορία και πολιτισμό αλλά αυτήν τη στιγμή ο πολιτισμός της είναι στην ουσία ο Δυτικός Πολιτισμός.
Πυλώνας του Δυτικού Πολιτισμού θεωρείται η Δημοκρατία και οι ατομικές ελευθερίες.
Λέγεται ότι ο Δυτικός Πολιτισμός προέρχεται ή έστω διαμορφώθηκε από τον αρχαιοελληνικό.
Αν και προσωπικά απεχθάνομαι όταν πολλοί συμπατριώτες μας το λένε αυτό με τρόπο σαν όλη η ανθρωπότητα να οφείλει να θαυμάζει ή και να ανέχεται τη σύγχρονη Ελλάδα για χάρη της Αρχαίας, συμφωνώ απόλυτα.
Θα ήθελα όμως να εξηγήσω γιατί.
Αν κοιτάξετε πίσω στην ιστορία θα δείτε ότι υπήρξαν και άλλοι λαμπροί πολιτισμοί πριν τον αρχαιοελληνικό.
Αλλά κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των πολιτισμών, της Αιγύπτου, της Περσίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Προκολομβιανής Αμερικής κ.λπ. ήταν ότι υπήρχε μία ανώτερη τάξη (συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά), η τάξη των πολεμιστών θα την ονόμαζα εγώ, που κυριαρχούσε στις υπόλοιπες και τις καταπίεζε.
Αν και η αρχαία Σπάρτη δεν θεωρείται κλασσικό παράδειγμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αυτό άλλαξε μετά τις Θερμοπύλες.
Μέχρι τότε οι λαοί πέθαιναν για τους βασιλιάδες τους αλλά στις Θερμοπύλες ένας βασιλιάς πέθανε για τον λαό του.
Ο Λεωνίδας θυσιάστηκε για τη Σπάρτη και εγκαινίασε το πρότυπο του βασιλιά που υπηρετεί και όχι που καταπιέζει τους υπηκόους του, κάτι που ήταν άγνωστο σε όλους τους προγενέστερους πολιτισμούς.
Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, μ’ αυτόν τον τρόπο ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δεν είναι και τόσο ασυμβίβαστος με τον χριστιανισμό. Και εκεί κάποιος που θεωρήθηκε βασιλιάς πέθανε για τους υπηκόους του.
Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα αυτοί που έχουν την κάθε είδους εξουσία, και κυρίως οι πολιτικοί, πρέπει να υπηρετούν τους πολίτες και όχι να κερδίζουν απ’ την εξουσία.
Τις ιδέες που εγκαινίασε η αρχαία Ελλάδα υιοθέτησε η Δύση και τις μετέδωσε σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο Δυτικός Πολιτισμός όπως τον εννοώ εγώ. Και η Ευρώπη είναι η κοιτίδα αυτού του πολιτισμού και είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
Και αν πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να οφείλει ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα γιατί με τις αξίες της έδωσε τη βάση για τον πολιτισμό της, το ίδιο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε και εμείς οι Έλληνες  στην Ευρώπη γιατί έκανε αυτές τις αξίες παγκόσμιες.
Τέλος

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Τσίπρας στο ντιμπέιτ: «Όχι στη λιτότητα και τις ψυχροπολεμικές λογικές στην Ευρώπη, ναι στην ανάπτυξη και τη δημοκρατία» - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Η Ευρώπη που θέλουμε (μέρος Ι)



Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να γράψω για την Ευρώπη γενικά, αλλά αναγκαστικά θα αναφερθώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είναι δύσκολο να κρατηθεί το θέμα σε επίπεδο Ευρώπης.

Την Κυριακή 25 Μαΐου λοιπόν, γίνονται στην Ελλάδα οι αποκαλούμενες ευρωεκλογές, οι εκλογές για την ανάδειξη των ευρωβουλευτών, των ανθρώπων που θα αντιπροσωπεύουν τη χώρα μας  στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Αν λοιπόν θεωρήσουμε ως δεδομένο το (αναμφισβήτητο άλλωστε) γεγονός ότι, εκτός από πολίτες του Ελληνικού Κράτους, είμαστε και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι εκλογές της 25ης Μαΐου είναι ουσιαστικά οι βουλευτικές εκλογές της Ένωσης, ας μην την αποκαλέσουμε Κράτος καλύτερα, αν και στην ουσία είναι, της οποίας είμαστε πολίτες.

Είθισται να πάμε να ψηφίζουμε αρκετά χαλαροί σ’ αυτές τις εκλογές. Και αν για χάρη της ροής και της ανάπτυξης της σημερινής ανάρτησης θα έπρεπε να γράψω «δεν καταλαβαίνω γιατί», η αλήθεια είναι ότι καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί γίνεται αυτό.

Πρώτα πρώτα, νομίζω πως είναι επειδή δεν έχουμε «ταυτιστεί» με την ΕΕ, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αποτελούμε μέλη μιας κοινότητας και μάλιστα μιας κοινότητας οργανωμένης στα πρότυπα του Κράτους, με θεσμούς, όργανα και ξεχωριστές εξουσίες, δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική, όπως ακριβώς και το οποιοδήποτε Κράτος.

Παίζει το ρόλο του βέβαια και το γεγονός ότι υπάρχει μία πανσπερμία ανθρώπινων φυλών και γλωσσών στην ΕΕ και όσο να ‘ναι η αίσθηση της κοινότητας δεν μπορεί να είναι ισχυρή σε εκπροσώπους διαφορετικών ανθρώπινων τύπων και φυλών (Μεσογειακή, Αλπική, Σκανδιναβική κ.ο.κ.) και φορείς διαφορετικής γλώσσας (της Ρομανικής οικογένειας, της Γερμανικής, της Σλαβικής κ.λπ. Η Ελληνική γλώσσα πληροφοριακά δεν εντάσσεται σε καμιά γλωσσική οικογένεια, γι’ αυτό και πάντα λέω ότι είναι δύσκολη για τους ξένους).

Και πολιτιστικά, μπορεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός (αν αρκετά αυθαίρετα τον θεωρήσουμε ως ενιαίο) να βασίζεται στον αρχαιοελληνικό αλλά ας μην γελιόμαστε: η κάθε περιοχή της Ευρώπης τράβηξε τον δρόμο της και μύριοι όσοι παράγοντες διαμόρφωσαν τον πολιτισμό της κάθε περιοχής και αργότερα χώρας.

Εγώ δεν νομίζω ότι η Ελλάδα συγγενεύει και πολύ πολιτιστικά με τις χώρες της δυτικής ή της βόρειας Ευρώπης λ.χ.

Αν και με τρώει, ας μην ανοίξω τώρα την κουβέντα για θεσμούς όπως ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision που προσπαθούν να επιβάλλουν ομοιόμορφα πολιτιστικά πρότυπα (αν και θα έπρεπε να κάνουν ακριβώς το αντίθετο: να αναδείξουν τις ιδιαιτερότητες της μουσικής παράδοσης κάθε χώρας) γιατί μπορεί να στενοχωρήσω πολλούς.

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα τεκταινόμενα στον φετινό διαγωνισμό. Από χρόνια έχω διαμορφώσει την άποψή μου και έχω πάψει να παρακολουθώ τον εν λόγω διαγωνισμό.

Επανέρχομαι. Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με την ΕΕ γιατί είναι τα μεγέθη τέτοια που αισθανόμαστε ότι μας υπερβαίνουν, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να συμμετέχουμε και να διαμορφώσουμε τα πράγματα. «Τι να μπορούμε να κάνουμε εμείς για ολόκληρη Ευρώπη; Για κανέναν Δήμο μας μπορεί…» σκεφτόμαστε υποσυνείδητα.

Και επειδή (σχεδόν) τα πάντα περνάνε απ’ το στομάχι, τι αίσθηση κοινότητας μπορεί έχει ο κάτοικος της περιφέρειας της Φρανκφούρτης  που έχει 68.751 € κατά κεφαλήν εισόδημα με τον κάτοικο της περιφέρειας Severozapaden της Βουλγαρίας με το κατά κεφαλήν εισόδημα των 5.502 €; (Οι διάφοροι δείκτες στην ΕΕ μετρούνται σε επίπεδο περιφερειών)

Η ΕΕ έχει πληθυσμό περίπου 500 εκ. ανθρώπους. Ποιες χώρες έχουν μεγαλύτερο; Η Κίνα και η Ινδία.

Με ποιες χώρες μπορεί να συγκριθεί σε επιρροή (πάλι αυθαίρετος ο όρος «επιρροή») η ΕΕ; Με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία.

Όμως εγώ δεν θα ήθελα να είμαι ούτε Κινέζος, ούτε Ινδός, ούτε Αμερικάνος, ούτε Ρώσος.

Αντίθετα, αισθάνομαι τυχερός που είμαι Ευρωπαίος.

Συνεχίζεται…

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Το σαράκι της τοπικής αυτοδιοίκησης (μέρος ΙΙ)



Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση από μεράκι-σαράκι. Άλλο αν στην πορεία πολλοί διαπιστώνουν ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεις που είναι το «βάζο με το μέλι» και να φας κάμποσα κουταλάκια.
«Καλή η εμπιστοσύνη αλλά ακόμα καλύτερος ο έλεγχος» είχε πει ο Λένιν και άσχετα απ’ το ότι δεν μου αρέσει ν’ ακούω από διάφορους να πετάν φράσεις-τσιτάτα οποτεδήποτε, μου αρέσει αυτή η φράση.
Αφού έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, γιατί να δοκιμάζουμε τις αντοχές της;
Εγώ όμως, το επαναλαμβάνω, πιστεύω ότι τα αρχικά κίνητρα κάποιου για ν’ ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι ότι προσδοκά να «φάει λεφτά» ή εν πάση περιπτώσει να φτιαχτεί οικονομικά.
Οι περισσότεροι θέλουν να ανέβουν στα μάτια των συντοπιτών τους και να (αυτο)επιβεβαιωθούν ότι είναι ικανοί, ότι τα καταφέρνουν, ότι μπορούν να προσφέρουν, ξέρω γω τι άλλο…
Όλοι ζητάνε την (αυτο)επιβεβαίωση, υποσυνείδητα όμως, έτσι;
Ο καθένας έχει πείσει και τον εαυτό του τον ίδιο ότι το μόνο που θέλει είναι να προσφέρει.
Μου θυμίζει εκείνο που λένε ότι «Τι σημασία έχει αν πας με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου αλλά δεν το ξέρει κανείς;». Χμ, εντάξει όχι πως δεν έχει και καθόλου σημασία αλλά εδώ που τα λέμε η φράση αυτή δεν πέρα για πέρα αβάσιμη και παράλογη.
Και για να επανέρθω στο θέμα, νομίζω ότι εκείνο που χρειαζόμαστε είναι περισσότερος έλεγχος.
Γιατί π.χ. να ελέγχονταν από τον Επίτροπο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τα χρηματικά εντάλματα μόνο των Δήμων με πληθυσμό πάνω από 5.000 κατοίκους; (Μιλάω βέβαια με δεδομένα προ πενταετίας, αλλά ούτως ή άλλως τώρα με τον Καλλικράτη δεν νομίζω να υπάρχει Δήμος με πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους).
Αυτές οι συμβάσεις μίσθωσης έργου τι πατέντα ήταν; Αφού οι δουλειές όσων προσλαμβάνονταν μ’ αυτές ήταν διαρκείς και μόνιμες.
Κ.λπ. κ.λπ.
Να σας πω την αλήθεια εγώ αποδίδω το μεγαλύτερο μέρος της ασυδοσίας και της παρανομίας (όπως στην περίπτωση της φοροδιαφυγής) στην ανικανότητα του Κράτους. Σε πολλά πράγματα δεν είναι ότι δεν θέλει αλλά ότι δεν μπορεί.
Εντάξει αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Απ’ την άλλη τι διάολο; Μερικά απλά πραγματάκια μπορούν να γίνουν αλλά δεν γίνονται.
Θα ήθελα να αναφέρω τις περιπτώσεις δύο Δημάρχων που έτυχε να γνωρίσω. Οι δύο αυτοί άνθρωποι μάλλον είχαν διαφορετικό χαρακτήρα και προσωπικότητα (λέω μάλλον γιατί τον έναν δεν τον ήξερα καλά) αλλά είναι καλά παραδείγματα του πόσο απαιτητική είναι η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση και άρα πόσο προετοιμασμένος θα πρέπει να είναι κάποιος να θυσιάσει ορισμένα πράγματα.
Μου λέει λοιπόν ο πρώτος: «Άσε ρε Αλατρίστε, ήμασταν νοικοκύρηδες και καταντήσαμε οι χειρότεροι. Ούτε το σπίτι μας δεν μας βλέπει πια». Ίσως να ήταν και έτσι αλλά ο εν λόγω έβαζε κάθε τετραετία υποψηφιότητα για Δήμαρχος (και μάλιστα με επιτυχία!). Τον έτρωγε το σαράκι του τίτλου.
Του δεύτερου είμαι νονός του εγγονού του. Στα βαφτίσια λοιπόν (πρέπει να ήταν Σάββατο) δεν είχε σταματήσει να χτυπάει το κινητό του.
«Δεν έχουμε νερό σε όλη τη γειτονιά» του έλεγε ο ένας «Κόπηκε ο δρόμος και δεν μπορώ να πάω στο χωράφι μου» του έλεγε ο άλλος.
Και κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο, που εμείς οι άλλοι δεν καταλαβαίναμε, ο γνωστός μου Δήμαρχος δεν μπορούσε να κλείσει το κινητό του ούτε μέσα στην εκκλησία.
Και τέτοιες καταστάσεις πρέπει να ήταν καθημερινές, ώσπου στο τέλος ο άνθρωπος απέκτησε ένα γερό πρόβλημα με την υγεία και αν και εν ενεργεία Δήμαρχος, ούτε που ασχολήθηκε στις επόμενες εκλογές.
Τι να πω… Αυτό που λείπει τόσο πολύ σε έναν πρωθυπουργό (Δήμαρχο εν προκειμένω), ο τελευταίος αλήτης μπορεί να το έχει: ελεύθερο χρόνο και το κεφάλι του ήσυχο…
Απ’ την άλλη, είναι αμαρτία να μην ασχολούνται με τα κοινά οι άξιοι και τελικά να κυβερνούν οι χείριστοι…
Τέλος

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Το σαράκι της τοπικής αυτοδιοίκησης (μέρος Ι)


Πλάκα πλάκα έφτασαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές (δημοτικές εκλογές τις λέμε συχνά γιατί προφανώς μας ενδιαφέρουν περισσότερα τα του Δήμου μας – αν και εμένα με συγκινούν και τα της    Περιφέρειας).
Στις 18 του μηνός είναι ο πρώτος γύρος και στις 25 ο δεύτερος όπου χρειαστεί (και μάλλον θα χρειαστεί σε πολλούς ΟΤΑ).
Πριν κάμποσα χρονάκια θα ήμουν ο πλέον ειδικός να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά πια (ας το παραδεχθούμε) έχω μείνει πίσω.
Να φανταστείτε «κοιμήθηκα» με τις Νομαρχίες (νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις τις λέγαμε τω καιρώ εκείνω)  και «ξύπνησα» με τις Περιφέρειες. Αν και φυσικά οι Περιφέρειες υπήρχαν απ’ το 1986 (αλίμονο αν δεν το ήξερα, τόσα υπομνήματα, παρακλήσεις-ικεσίες καλύτερα, είχα γράψει προς τον εκάστοτε κύριο Γενικό) μόνο που τα όργανά τους ήταν διορισμένα και λίγο πολύ θεωρούνταν κρατικές υπηρεσίες και όχι ΟΤΑ.
Εκείνο για το οποίο  μπορώ να μιλήσω με τις ώρες είναι ο Καποδίστριας.
Το πρόγραμμα «Ι. Καποδίστριας» εννοώ, το οποίο θεσμοθετήθηκε απ’ την κυβέρνηση Σημίτη με τον Ν. 2539/97 και άλλαξε τα όρια των πρωτοβάθμιων ΟΤΑ συνενώνοντας πολλές υφιστάμενες Κοινότητες σε Δήμους.
Λίγες Κοινότητες είχαν παραμείνει τότε (και αυτές κυρίως για «ιστορικούς» λόγους) και θυμάμαι πως τότε υπήρχαν αντιδράσεις από τους κατοίκους πολλών συνενούμενων Κοινοτήτων.
Βέβαια εγώ πιστεύω ότι πολλές από τις αντιδράσεις είχαν να κάνουν με παλιές τοπικιστικές διαφορές και ήταν του τύπου «Γιατί η έδρα εκεί και όχι εδώ», «Γιατί το όνομα του νέου Δήμου να είναι αυτό και όχι το άλλο» και πάει λέγοντας.
Ο τοπικισμός αυτός φαινόταν καθαρά και στις εκλογές όπου ένας υποψήφιος Δήμαρχος έπαιρνε 90% στο χωριό του και 10% στο διπλανό. Οπότε ποιος εκλέγονταν τελικά; Ναι, ο υποψήφιος Δήμαρχος που προέρχονταν απ’ το μεγαλύτερο χωριό.
Η σημερινή μορφή των ΟΤΑ είναι αποτέλεσμα του προγράμματος «Καλλικράτης» της κυβέρνησης Παπανδρέου  (Ν. 3852/2010). Ο Καλλικράτης ήταν αντικατέστησε τις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις από τις Περιφέρειες  ως δευτεροβάθμιους ΟΤΑ.
Από τη μικρή μου πείρα είδα ότι η ενασχόληση με τα τοπικά κοινά είναι για πολλούς σαράκι που τους τρώει και επίσης αποκόμισα τα εξής (μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν):
- Νομίζω ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές (οι δημοτικές για να κυριολεκτήσω αυτήν τη φορά) δεν είναι «πολιτικές», τουλάχιστον στους μικρούς Δήμους από όπου αντλώ τις σχετικές εμπειρίες μου, στους μεγάλους ίσως να μην είναι έτσι.
Εκεί λοιπόν (στους μικρούς Δήμους) τον κύριο ρόλο έπαιζαν και παίζουν οι προσωπικές σχέσεις, όχι τόσο αγάπης όσο τα πάθη και οι αντιζηλίες.
Καταλαβαίνετε τώρα, «Να, ο γείτονας έτσι και εγώ αλλιώς», «Ο τάδε δεν πληρώνει το νερό και δεν του το κόβουν», «Ο τάδε έχει τον φράχτη του παραέξω και δεν του λένε τίποτα» κ.λπ. κ.λπ. Άσε που χίλια καλά να κάνεις σε κάποιον, αν δεν του κάνεις μια χάρη, πιο προσωπική ας την πούμε, κάηκες. Σε μαύρισε στα σίγουρα έτσι και είσαι αιρετός.
Τα κόμματα βέβαια έδιναν τα χρίσματά τους αλλά, για μένα ήταν ανόητο να βλέπεις στην τηλεόραση τους Δήμους βαμμένους μπλε, πράσινους και κόκκινους αφού άλλα πράγματα καθόριζαν εκεί την ψήφο και όχι οι κομματικές προτιμήσεις. Παλιότερα (βλέπε περίφημη 10ετία του ΄80 ίσως, αλλά καλύτερα να μην το πω με σιγουριά αφού ήμουν μικρός τότε και τελικά μόνο τις προσωπικές μας εμπειρίες πρέπει να εμπιστευόμαστε).
- Σε κάθε δημοτικό συμβούλιο καλό είναι να υπάρχουν, πέρα απ’ τους «καταρτισμένους» (τους «θεωρητικούς» ας τους πούμε) και τα «μηχανάκια» του δημοτικού συμβουλίου, όπως ακριβώς και στις ποδοσφαιρικές ομάδες.
Υπήρχε λοιπόν στον μικρό Δήμο από όπου αντλώ τις εμπειρίες μου για την τοπική αυτοδιοίκηση ένας δημοτικός σύμβουλος που δεν ήταν και ο πιο καταρτισμένος θεωρητικά δημοτικός σύμβουλος όλων των δημοτικών συμβουλίων όλων των Δήμων της Ελλάδας.
Και ο Γκατούζο όμως (οι ποδοσφαιρόφιλοι θα τον θυμούνται, αλήθεια παίζει ακόμα μπάλα;) δεν ήταν και ο πιο τεχνίτης παίχτης του κόσμου αλλά τη δουλειά την έκανε μια χαρά στη Μίλαν.
Άσε που το φαν κλαμπ του Γκατούζο δεν το είχαν άλλοι κι άλλοι παίχτες της Μίλαν.
Ομοίως και ο προαναφερθείς δημοτικός σύμβουλος. Μόνο που στην περίπτωσή του τα μέλη του το φαν κλαμπ ήταν και ψηφοφόροι και επειδή όπως και να το κάνουμε η δημοφιλία στην πολιτική είναι μετρήσιμη και μετριέται σε ψήφους στις εκλογές, ο δημοτικός μας σύμβουλος σάρωνε κάθε τετραετία.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, τέτοιοι δημοτικοί σύμβουλοι είναι πολύτιμοι σε κάθε Δήμαρχο.
Μπορεί να μην ξέρουν απέξω τα άρθρα του δημοτικού κώδικα αλλά έτσι και μείνει από πετρέλαιο το JCB του Δήμου πάνω στο βουνό αυτοί είναι που θα πάνε το πετρέλαιο με μπιντόνια.
Ή θα πάνε να ξεχιονίσουν τον δρόμο για ένα μαντρί. Φτάνει βέβαια ο κτηνοτρόφος να είναι ψηφοφόρος τους, πραγματικός ή εν δυνάμει. Έτερον εκάτερον.
Συνεχίζεται…