Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 1ο)



Δηλαδή δεν είναι ακριβώς «Η επιστροφή» (στον τίτλο αναφέρομαι φυσικά) αφού αισίως ήταν η 5η φορά που πήγα στο Μεξικό μετά από το πρώτο ταξίδι το 2005, την ιστορία του οποίου έγραψα μέσες άκρες εδώ, αλλά έτσι μου φάνηκε.
Ίσως να έπαιξε τον ρόλο του και το γεγονός ότι, όπως και την πρώτη φορά, πήγα μέσω Φρανκφούρτης (τις ενδιάμεσες φορές είχα πετάξει μέσω Μαδρίτης) ή το ότι είχα τον ίδιο συνταξιδιώτη όπως το 2005.
Γεγονός είναι πάντως πως όντως μου φάνηκε σαν επιστροφή περισσότερο απ’ τις προηγούμενες φορές που ξαναπήγα στο Μεξικό.
Μου είχε, λοιπόν, πάρει έντεκα συνέχειες τότε για να τελειώσω την ιστορία και άνετα θα μπορούσα να γράψω άλλες έντεκα τόσα πολλά πράγματα που θυμόμουν και τα οποία σημάδεψαν τη ζωή μου.
Ήταν αλήθεια μια σπάνια ιστορία εκείνη και ακόμα νιώθω τυχερός και ευλογημένος που την έζησα.
Είναι απ’ τις ιστορίες που κάποιος ζει μόνο μια φορά στη ζωή του ή και πολλές ζωές μπορεί να περάσουν χωρίς να συμβεί μια τέτοια ιστορία. Είναι και θέμα συγκυριών…
Έγραψα ΚΑΙ θέμα συγκυριών, ποτέ αυτά τα πράγματα δεν είναι μόνο θέμα συγκυριών, συμπτώσεων και τυχαιοτήτων. Η συγκυρία μπορεί να σου προσφέρει την ευκαιρία (αλλά και τι δεν είναι θέμα συγκυρίας τελικά στη ζωή;) αλλά αν δεν προσπαθήσεις δεν γίνεται τίποτα…
Είχα γράψει τότε κλείνοντας το τελευταίο μέρος ότι «Στις αρχές του 2009 η Μόντσε ήρθε να μείνει στην Ελλάδα, τον Απρίλη του 2009 παντρευτήκαμε, στις 7/7/2010 αποκτήσαμε την κόρη μας, y colorín colorado este cuento aún no se ha acabado («Και colorín colorado το παραμύθι αυτό δεν τελείωσε ακόμα»)…»
Όμως εν είδει ποιητικής αδείας (κοινώς δεν κολλούσε σε εκείνη την «ατσαλάκωτη» ρομαντική ιστορία), δεν έγραψα ότι στις 13/12/2009 έπαθα ένα σοβαρό εγκεφαλικό που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου και άλλαξε τόσα πολλά πράγματα.
Όπως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, μα τίποτα, που έχω κάνει στη ζωή μου.
Άλλωστε τι είναι η ζωή; Ένα ακριβό εστιατόριο πολυτελείας είναι και στο τέλος σου φέρνουν πάντα τον λογαριασμό. Ακόμα και αν είναι ακριβός όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μετανιώσεις για αυτά που δοκίμασες.
Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα της σημερινής ιστορίας, που θα τη συνδέσει με εκείνη την ιστορία («Κάποτε στο Μεξικό» ήταν ο τίτλος των σχετικών αναρτήσεων τον Οκτώβρη του 2012 ενώ σήμερα είναι καταφανώς σχετικός «Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή»).
Είμαι από τον Απρίλη του 2009 παντρεμένος με την Μόντσε και έχουμε ένα πανέμορφο και πανέξυπνο κοριτσάκι, που σήμερα είναι 3,5 χρονών, την Αντρέα.
Η Αντρέα γεννήθηκε όταν εγώ ήμουν στο Κέντρο Αποκατάστασης. Η Μόντσε ήταν μόλις δύο μηνών έγκυος όταν εγώ έπαθα το εγκεφαλικό που σημαίνει ότι η Αντρέα δεν με γνώρισε ποτέ υγιή.
Όμως εγώ θυμάμαι πολύ καλά το πότε και το πως έμαθα πως θα αποκτήσουμε παιδί, το πόσο καλά είχα ντυθεί όταν θα πηγαίναμε να κάνουμε τον πρώτο υπέρηχο (όταν με ρώτησε η Μόντσε «γιατί» της είπα πως δεν γινόταν να με δει πρώτη φορά το παιδί μας ντυμένο όπως όπως), θυμάμαι πως ακόμα και όταν ήμουν σε κώμα, κατά ένα περίεργο τρόπο, σκεφτόμουν ότι θ’ αποκτήσουμε παιδί και φυσικά θυμάμαι πολύ καλά όταν τον Ιούλη του 2010 (ξημερώματα 8ης για μας – η Αντρέα γεννήθηκε στο Μεξικό στις 7/7/2010) έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ότι όλα πήγαν καλά στη γέννα και ήμουν πια πατέρας μιας υγιέστατης κορούλας.
Και μπορεί η Αντρεούλα να μην με γνώρισε ποτέ υγιή, μπορεί να μην τη χάρηκα όπως πάντα ονειρευόμουν να χαρώ το παιδί μου, αλλά τη λατρεύω παθολογικά και είναι ολόκληρη η ζωή μου.
Και επειδή εδώ και πάνω από ένα χρόνο ζει στο Μεξικό και η νοσταλγία είναι πολύ κοφτερό μαχαίρι, το αποφάσισα: θα πήγαινα στο Μεξικό να τη δω!
Συνεχίζεται…

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ

Νίκος Τεμπονέρας
Πριν απο 23 χρόνια ήμουν φοιτητής, όταν συγκλονίστηκα με την είδηση της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα!!! Ένα κωμικοτραγικό γεγονός στήν περίοδο των καταλήψεων, εκείνης της εποχής, στο Πανεπιστήμιο που φοιτούσα, είχε προβληθεί ώς απόπειρα επανάληψης της ίδιας ιστορίας απο "αντικαταληψίες" που "πρόσκεινταν" στην ΔΑΠ-ΝΔΦΚ!!! Αυτό το γεγονός με φόβισε και η κατηγορία του "αντικαταληψία" δέν ήθελα με τίποτα να μου αποδοθεί!!! Αμέσως μετά το συμβάν που έγινε απρογραμμάτιστα, σε έναν συμφοιτητή μου, που έκανε κατάληψη, ανέλαβα την πρωτοβουλία για να μήν πάρει άλλη διάσταση το γεγονός της "πλάκας" που κάναμε μια ομάδα φίλων!!!
Τελικά πρόλαβα και δέν άναψαν τα αίματα, αν και ο φίλος συμφοιτητής μας, "ποιώντας την νήσσαν" χαρακτηρίστηκε ώς αγωνιστής και συνεχιστής του αδικοχαμένου Ν. Τεμπονέρα!!!
Αφιέρωμα : 
Ο Νίκος Τεμπονέρας (1953 - 1991) ήταν καθηγητής μαθηματικών σε Λύκειο της Πάτρας και στέλεχος του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν σκοτώθηκε από μέλη της ΟΝΝΕΔ, έπειτα από συμπλοκή σε Λύκειο της Πάτρας, κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990 - 1991.
Στα τέλη του 1990 τη χώρα κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Υπουργό Παιδείας τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Ο χώρος της Παιδείας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση. Με το πολυνομοσχέδιο που θα έφερνε στη Βουλή ρυθμίζονταν θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρσης της σημαίας και εκκλησιασμού) και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές κ.ά.). Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.Ανάμεσά στα σχολεία που βρίσκονταν υπό κατάληψη ήταν καιι το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων, με πρωτοστάτη τον 16χρονο μαθητή Αλέξη Τσίπρα (νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ).
Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πολιτικά οξυμένη, με την κυβέρνηση να δέχεται τα πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αγανακτισμένοι γονείς και κάποια δυναμικά στελέχη της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας ζητούσαν τον τερματισμό των καταλήψεων, έστω και δια της βίας. Γύρω στις 10:30 μ.μ. της 8ης Ιανουαρίου 1991, μέλη της ΟΝΝΕΔ προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυμνάσιο - Λύκειο Πάτρας. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους καταληψίες μαθητές του.
Την επομένη, ο Υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του και θεωρήθηκε από τον Τύπο ως το εξιλαστήριο θύμα της κυβέρνησης για την εκτόνωση της κρίσης. Νωρίτερα, είχε κατηγορηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Τεμπονέρα. (Τα επόμενο χρόνια, όταν η υπόθεση είχε καταλαγιάσει, ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και αναδείχθηκε στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη). Στη θέση του στο Υπουργείο Παιδείας τοποθετήθηκε ο Γιώργος Σουφλιάς, ο οποίος ανακοίνωσε την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».
Στο αστυνομικό μέρος της υπόθεσης, ως δράστες της δολοφονίας Τεμπονέρα κατηγορήθηκαν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικός σύμβουλος Ιωάννης Καλαμπόκας, και το μέλος της τοπικής ΟΝΝΕΔ Αλέκος Μαραγκός. Συνελήφθησαν και οι δύο και προφυλακίστηκαν.
Στις 10 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, στο οποίο πήραν μέρος γύρω στα 100.000 άτομα. Ήταν επεισοδιακό και είχε τραγική κατάληξη. Από τις συγκρούσεις ΜΑΤ και διαδηλωτών έπιασε φωτιά το πολυκατάστημα «Κάπα-Μαρούσης» στην Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο τέσσερις άνθρωποι. Την πυρκαϊά προκάλεσε ένα καπνογόνο που ρίχτηκε από τους αστυνομικούς. Τις επόμενες μέρες η κατάσταση άρχισε να ομαλοποιείται και από την πυροσβεστική πολιτική Σουφλιά. Οι μαθητές ξαναγύρισαν στα μαθήματά τους στις 13 Ιανουαρίου.
Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο (22 Ιουνίου 1992 - 9 Μαρτίου 1993) και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκως καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.
Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό (7 Δεκεμβρίου 1993 - 19 Απριλίου 1994) ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών. Το 1996 άσκησε αναίρεση, προκειμένου να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχικής ορμής», αλλά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας (1 Οκτωβρίου 1996 - 17 Οκτωβρίου 1996) δεν του αναγνώρισε και διατήρησε την ποινή 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν νέας επιμέτρησης στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του. Μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι αθώος και δράστης της δολοφονίας Τεμπονέρα ο συναγωνιστής του στην ΟΝΝΕΔ, Αλέκος Μαραγκός.
Το 3ο Λύκειο Πάτρας, τόπος του φονικού, φέρει το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Οι Πύλες της Φωτιάς

Του Στίβεν Πρέσσφιλντ
Επτά ημέρες πολέμου και ζωής...
Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρόμου με τη θάλασσα, που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρά τους, το 480 π.Χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απώθησαν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι. Από αυτή την επιτύμβια στήλη εμπνεύστηκε ο συγγραφέας και συνέδεσε με υπέροχο τρόπο τη γνώση με τη φαντασία, βασιζόμενος στις αυθεντικές λογοτεχνικές πηγές του Ηροδότου, του Πλάτωνα, του Ξενοφώντα και πολλών άλλων, αλλά και σύγχρονων ιστορικών των οποίων η δημοσιευμένη σοφία βοήθησε το συγγραφέα να επιχειρήσει να φανταστεί χαμένους κόσμους και πολιτισμούς. 
Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ δεν ήταν στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά όταν τελειώσετε το βιβλίο θα νομίζετε ότι ήταν, κι εσείς μαζί.

Και αισίως φτάσαμε στο τελευταίο βιβλίο αυτής της μικρής παρουσίασης.
Κατά κάποιον τρόπο ήταν το πρώτο βιβλίο του «τρίτου κύκλου» μου. Τι εννοώ τρίτος κύκλος; Από μικρό μου άρεσε το διάβασμα και θυμάμαι το πρώτο βιβλίο που διάβασα πολύ μικρός ήταν το «Ο Φτωχούλης του Θεού» του Καζαντζάκη που ήταν δώρο σε κάποια μακρινή γιορτή μου.
Από τότε ξεκίνησα να διαβάζω και μου άρεσαν Καζαντζάκης, Καραγάτσης και τέτοιοι, καταλαβαίνετε. Α ναι, μου άρεσε πολύ και ο Τσιφόρος. Ναι, βέβαια.
Στα χρόνια του πανεπιστημίου έκανα μια στροφή και μου άρεσε πολύ να διαβάζω όχι μυθιστορήματα αλλά ιστορικά, πολιτικά κ.λπ. βιβλία. Θυμάμαι κατά το ’90 μ’ είχε πιάσει η τρέλα να διαβάζω βιβλία για την ιστορία των Βαλκανίων. Μυστήρια τρέλα…
Ώσπου πριν καμιά 12ριά χρόνια διάβασα το «Οι Πύλες της Φωτιάς» και άνοιξε ο 3ος κύκλος στον οποίο διαβάζω πάλι μυθιστορήματα, αλλά ξένων συγγραφέων.
Μου φαίνεται ότι αυτός ο Πρέσσφιλντ είναι συγγραφέας του ενός βιβλίου. Οι Πύλες της Φωτιάς έκαναν πάταγο, και μόνο στην Ελλάδα λόγω Θερμοπυλών.
Έγραψε κάμποσα άλλα μυθιστορήματα από τότε με θέματα απ’ την Αρχαία Ελλάδα. Τα διάβασα βέβαια,  αλλά δεν συγκρίνονταν με τις Πύλες της Φωτιάς. Τα τελευταία χρόνια είδα ότι γράφει για άλλα θέματα. Και γράφω «είδα» γιατί δεν τον διαβάζω πια.

Ο Πρέσσφιλντ έχει ένα ταλέντο να περιγράφει τις σκηνές δράσης και τις μάχες. Το «Οι Πύλες της Φωτιάς» είναι πολύ ωραίο βιβλίο τελικά. Αν όμως δεν σας αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα, μην το διαβάσετε γιατί δεν θα σας αρέσει σίγουρα.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Η σκιά του ανέμου, το Παιχνίδι του Αγγέλου και ο Αιχμάλωτος του Ουρανού



Του Κάρλος Ρουίζ-Ζαφόν

Η Σκιά του Ανέμου

H Σκιά του Aνέμου είναι ένα μυθιστόρημα για το μαγικό ταξίδι ενός αγοριού, του Nτανιέλ, στα μυστικά και τα φαντάσματα μιας σκοτεινής πόλης, με αφετηρία την αναζήτηση ενός μυστηριώδους συγγραφέα που τα βιβλία του, ακατανίκητα σαγηνευτικά, είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για όποιον τα κατέχει.

O Nτανιέλ οδηγείται από τον πατέρα του στο Kοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, όπου του αποκαλύπτεται ένα μυστικό που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα: πρόκειται για μια μυστική βιβλιοθήκη, στην οποία βρίσκονται όλα τα ξεχασμένα βιβλία περιμένοντας εκείνο τον αναγνώστη που θα τα βγάλει από τη λήθη. Ο πατέρας του τον προτρέπει να διαλέξει ένα βιβλίο μέσα από τους λαβύρινθους του Κοιμητηρίου. O Nτανιέλ επιλέγει το βιβλίο H Σκιά του Ανέμου, ένα μυθιστόρημα που θα τον γοητεύσει και θα τον παρακινήσει να ανακαλύψει και τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα του, του Χουλιάν Καράξ. Σοκαρισμένος, έρχεται αντιμέτωπος με τη φοβερή αποκάλυψη ότι κάποιος καταστρέφει τα αντίτυπα των έργων του Καράξ και ότι το δικό του είναι το μοναδικό που υπάρχει. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, θα διαβεί τις πύλες των σκοτεινότερων μυστικών της πόλης, σε έναν κόσμο που τον σκιάζουν δολοφονίες, μαγεία, παραλογισμός, πλεκτάνες και καταδικασμένοι έρωτες.



Το Παιχνίδι του Αγγέλου

Στην καρδιά της Βαρκελώνης, σ’ ένα εγκαταλειμμένο μέγαρο, ένας νεαρός άντρας, ο Νταβίδ Μαρτίν, βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα τρόμου με ψευδώνυμο. Στιγματισμένος από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και βασανισμένος από έναν ανέφικτο έρωτα, έχει βρει καταφύγιο στον κόσμο των βιβλίων και περνάει τις νύχτες του επινοώντας μπαρόκ ιστορίες για τον υπόκοσμο της πόλης. Μια μέρα, τα βήματά του τον οδηγούν σ’ ένα μυστικό κλειδωμένο δωμάτιο, όπου ανακαλύπτει φωτογραφίες και γράμματα που μιλάνε για τον μυστηριώδη θάνατο του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού. Ο Νταβίδ αποφασίζει να εξιχνιάσει την υπόθεση που εμποτίζει σιγά σιγά το είναι του σαν αργό δηλητήριο. Η παράλληλη πρόταση ενός Γάλλου εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ποτέ, με αντάλλαγμα μια περιουσία και κάτι παραπάνω, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σύντομα ο Νταβίδ θα συνειδητοποιήσει ότι περιβάλλεται από σκιές που απειλούν την ίδια του τη ζωή.

Ο μάγος της ισπανικής λογοτεχνίας μάς μεταφέρει και πάλι στο Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων, σε μια περιπέτεια έρωτα και μυστηρίου, με φόντο την ατμοσφαιρική αλλά και σκοτεινή Βαρκελώνη.



Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού

Βαρκελώνη, 1957. Ο Ντανιέλ και η Μπέα, οι ήρωες του βιβλίου "Η σκιά του ανέμου", έχουν παντρευτεί, έχουν αποκτήσει ένα γιο και ζουν με τον πατέρα του Ντανιέλ στο βιβλιοπωλείο Σεμπέρε & Υιοί. Ο Φερμίν εργάζεται ακόμη μαζί τους και ετοιμάζεται για το γάμο του με την Μπερνάρντα. Φαίνεται όμως ότι κάτι τον απασχολεί.

Ο Ντανιέλ είναι μόνος του στο μαγαζί όταν ένα πρωί μπαίνει μέσα ένας μυστηριώδης άντρας που κουτσαίνει. Εντοπίζει ένα πολύτιμο βιβλίο που φυλάσσεται σε βιτρίνα, μια μοναδική εικονογραφημένη έκδοση του Κόμη του Μόντε Κρίστο. Παρά το γεγονός ότι ο ξένος δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για βιβλία, θέλει να αγοράσει αυτή την ακριβή έκδοση. Και προς μεγάλη έκπληξη του Ντανιέλ, η πρώτη του κίνηση είναι να γράψει πάνω στο βιβλίο τις λέξεις: "Στον Φερμίν Ρομέρο ντε Τόρες, που γύρισε από τους νεκρούς και που κρατά το κλειδί για το μέλλον". Έτσι ξετυλίγεται μια ιστορία προδοσίας που σηματοδοτεί την επιστροφή ενός θανάσιμου εχθρού.

Το τρίτο βιβλίο στον κύκλο των μυθιστορημάτων που ξεκίνησε με τη "Σκιά του ανέμου" και "Το παιχνίδι του αγγέλου" μεταφέρει και πάλι τον αναγνώστη στον κόσμο του Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων και στο μυστηριώδες βιβλιοπωλείο Σεμπέρε & Υιοί.



Το πρώτο βιβλίο αυτής της τριλογίας, «Η Σκιά του Ανέμου», είναι ίσως (θέλει λίγο σκέψη αυτό), το αγαπημένο μου μυθιστόρημα.

Ιδίως προς το τέλος που έχει έναν μονόλογο-εξιστόρηση (από μια γυναίκα αν θυμάμαι καλά) είναι συγκλονιστικό.

Και αυτό το βιβλίο μου φάνηκε στην αρχή φαντασίας (όχι ότι δεν είναι, αλλά είναι μίγμα φαντασίας-ρεαλισμού τελικά) και «παιδικό» και δεν μου πολυάρεσε. Ευτυχώς που δεν το παράτησα γιατί ήταν πραγματικά πολύ καλό.

Το δεύτερο βιβλίο, «Το παιχνίδι του Αγγέλου», το άρχισα το φθινόπωρο του 2009, μεσολάβησε το σοβαρό πρόβλημα που έτυχε στην υγεία μου, και το τελείωσα το φθινόπωρο του 2010!

Και να φανταστεί κανένας ότι οι ιστορίες αυτές διαδραματίζονται στη Βαρκελώνη και αυτός ήταν άλλος ένας λόγος που ήθελα να την επισκεφτώ. Είχα προγραμματίσει μάλιστα το ταξίδι για το Πάσχα του 2010.

Αλλά, όπως είναι γνωστό, ο Θεός γελάει με τους προγραμματισμούς των ανθρώπων και αντί για τη Βαρκελώνη παραλίγο θα έκανα κάπου αλλού, απείρως πιο μακριά (καλύτερα ή χειρότερα απ’ τη Βαρκελώνη δεν ξέρω) εκείνο το Πάσχα (και όλα τα επόμενα).

Πάντως αν διαβάσεις το «Η Σκιά του Ανέμου» και μετά «Το παιχνίδι του Αγγέλου» δεν καταλαβαίνεις ότι ανήκουν στην ίδια ενότητα. Αυτό το καταλαβαίνεις αν διαβάσεις το «Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού», που συνδέει μεταξύ τους τα πρώτα δύο.

Αυτός ο Ζαφόν είναι σχετικά καινούριος συγγραφέας αλλά πολύ εμπορικός. Θεωρείται ο πιο πετυχημένος Ισπανός συγγραφέας μετά τον Θερβάντες (με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει). Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι ακολουθεί τη μοίρα πολλών συγγραφέων που γράφουν σειρές: τα δύο τελευταία βιβλία δεν συγκρίνονται με το πρώτο.