Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Χορεύοντας με τους λύκους



Νομίζω ότι τουλάχιστον την ταινία την έχουν δει πολλοί από εσάς που θα τύχει να με διαβάσουν.
Γενικά δεν διαβάζω βιβλία που έχω δει τις αντίστοιχες ταινίες αλλά αυτό το βιβλίο μου το είχε δώσει πριν πολλά χρόνια ένας φίλος μου, δεν το είχα διαβάσει και είπα να το κάνω τώρα κοιτάζοντας στη βιβλιοθήκη να δω τι θα μπορούσε να μου κρατήσει παρέα για καμιά ώρα τα βράδια πριν κοιμηθώ, μιας και είχα αμελήσει να παραγγείλω ένα νέο βιβλίο απ’ το νετ όπως κάνω τελευταία.
Έχω δει και την ταινία φυσικά, πριν αρκετά χρόνια αλλά τη θυμάμαι αρκετά καλά.
Πολλοί λένε ότι απολαμβάνουν πολύ περισσότερο να διαβάζουν το βιβλίο απ’ το να βλέπουν την ταινία.
Εγώ λέω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα, κατ’ αρχάς.
Μάλλον και μένα μου αρέσει περισσότερο να διαβάζω μια ιστορία σε ένα βιβλίο παρά να τη βλέπω σε ταινία.
Διαπίστωσα ότι δεν είμαι «κινηματογραφικός» τύπος, με την έννοια ότι δεν πιάνω πολλά απ’ τα νοήματα που θέλει να δείξει μια σκηνή. Π.χ. όταν στην ταινία «Χορεύοντας με τους λύκους» (νομίζω «Χορεύει με τους λύκους» το γράφει ο συγγραφέας) ο Ντάνμπαρ βλέπει για πρώτη φορά Ινδιάνο, τρομοκρατούνται και οι δυο. Και αυτό το κατάλαβα ξεκάθαρα διαβάζοντας το βιβλίο.
Μερικές ταινίες που βασίζονται σε μυθιστορήματα είναι πολύ καλές, όπως το «Χορεύοντας με τους λύκους» του Κέβιν Κόστνερ, αλλά είχα δει και «Το σπίτι των Πνευμάτων» η ταινία του οποίου είναι πολύ κατώτερη απ’ το βιβλίο, αν και έπαιζαν γνωστοί ηθοποιοί.
Έχοντας λοιπόν δει πριν την ταινία, μπορώ να πω ότι η ταινία, σε γενικές γραμμές, είναι πιστή στο βιβλίο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια μεγάλη διαφορά εκτός ίσως ότι τον λύκο, τον δύο κάλτσες, στο βιβλίο τον σκοτώνουν οι στρατιώτες στο φυλάκιο ενώ στην ταινία τον πυροβολούν και το βάζει στα πόδια τρομαγμένος αλλά ζωντανός.
Και αν θυμάμαι καλά, οι δύο πρωταγωνιστές φεύγουν απ’ τον καταυλισμό των Ινδιάνων στο τέλος της ταινίας ενώ στο βιβλίο, αν και το σκέφτονται, δεν φεύγουν τελικά.
Την ιστορία την ξέρετε οι περισσότεροι φαντάζομαι.
Ο υπίλαρχος Τζον Ντάμπαρ τραυματίζεται στον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο και μετατίθεται στα σύνορα.
Το φυλάκιο της μετάθεσής του εγκαταλείπεται από τους στρατιώτες λίγο πριν φτάσει εκεί ο Ντάνμπαρ και έτσι αυτός μένει εκεί μόνος του αποκομμένος και ξεχασμένος από όλους και όλα.
Νιώθει να πνίγεται από τη μοναξιά και διαβάζοντας καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι για έναν άνθρωπο να συναναστρέφεται με άλλα ανθρώπινα όντα.
Αν και δεν ξέρει τη γλώσσα, αναπτύσσει σχέσεις με μια ομάδα Ινδιάνων Κομάντσι που έχουν τον καταυλισμό τους κοντά στο φυλάκιο.
Στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει μαζί τους τον βοηθάει μια λευκή που μεγάλωσε με τους Ινδιάνους, η Στέκεται με Γροθιά.
Εντελώς αναμενόμενα, ο Ντάνμπαρ (που στο βιβλίο είναι πολύ νεώτερος απ’ τον κινηματογραφικό Ντάνμπαρ – και χωρίς μουστάκι) την ερωτεύεται, τα αισθήματα είναι αμοιβαία και αφού ο θεσμός του γάμου υπάρχει και στην κοινωνία των Κομάντσι, οι δυο λευκοί παντρεύονται (δεν θυμάμαι να είχαν παντρευτεί στην ταινία).
Το μήνυμα του βιβλίου φαντάζομαι είναι η μάχη πολιτισμού – φύσης, αλλά εμένα μου έμεινε ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι και τόσο αγαθή.
Οι Ινδιάνοι είναι πιο κοντά στη φύση, δεν αντιλέγω σ’ αυτό, και σαν όντα πιο κοντά σ’ αυτό που ονομάζουμε «ανθρώπινη φύση» απ’ τους λευκούς που έχουν διαβρωθεί, μεταλλαχθεί καλύτερα, απ’ τον πολιτισμό, με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση από έναν ενήλικο, αλλά είναι και αυτοί (οι Ινδιάνοι να μην ξεχνιόμαστε) πολύ βίαιοι και αδυσώπητοι, ιδίως με όσους δεν ανήκουν στη φυλή τους.
Ο «πολιτισμός» τελικά θα επιβληθεί της φύσης, όπως γινόταν πάντα στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά εμένα με στενοχώρησαν τα λόγια του γέρο-αρχηγού Ινδιάνου που είναι και τα λόγια όλων των παρίων του κόσμου: «Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να ζούμε ειρηνικά και σύμφωνα με τον δικό μας τρόπο ζωής. Όμως οι λευκοί μας σπρώχνουν όλο και πιο πέρα. Έτσι ήρθαμε εδώ, στο τελευταίο σύνορο. Αν όμως έρθουν και δω δεν θα έχουμε που αλλού να πάμε».

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Το Τρικαλινό παζάρι



Πάλι σήμερα θα καταχραστώ το βήμα εδώ και θα γράψω για κάτι που αφορά τα Τρίκαλα (αν και νομίζω ότι πάνω κάτω αυτά που θα περιγράψω εδώ συνέβησαν και συμβαίνουν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας): το Τρικαλινό παζάρι.
Θα γράψω λοιπόν για το Τρικαλινό παζάρι ή τα Παζάρια, όπως λέμε εδώ όπως το θυμάμαι εγώ, εκεί γύρω στο ΄80. Και αυτό όχι γιατί τα Παζάρια άλλαξαν και μεταφέρθηκαν απ’ το 2003 σε χώρο έξω από την πόλη αλλά γιατί αλλάξαμε εμείς.
Η εμποροπανήγυρη, το «πανηγύρι» θα γράφω, στα Τρίκαλα γίνεται πάντα από 14 ως 21 Σεπτέμβρη και άρχισε το μακρινό 1883!
Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι έχει ξεφτίσει πολύ αλλά το ΄80, που θυμάμαι καλά, οι άνθρωποι το περίμεναν πως και πως.
Και όχι μόνο εμείς, οι τότε πιτσιρικάδες (υπήρξαμε και τέτοιοι), αλλά όλοι περίμεναν το πανηγύρι, για να βγούνε έξω απ’ το σπίτι, να αγοράσουν πράγματα, για το νοικοκυριό κυρίως (τίποτα πιατικά, κουβέρτες και χαλιά), εργαλεία (αλήθεια, μόνο σε μένα φαίνεται πως ο κόσμος αγόραζε πολύ εργαλεία, πένσες, τανάλιες κ.α. στα Παζάρια;), να πάρουν για το σπίτι χαλβά Φαρσάλων κ.ο.κ.
Εμείς πηγαίναμε πάντα απ’ το δρόμο του μαιευτηρίου, περνούσαμε τη γέφυρα και φτάνοντας στον Κλωτσοτήρα, ωπ, νιώθαμε ότι άρχιζε το πανηγύρι.
Το πανηγύρι τότε γινόταν στα Κουτσομύλια, εκεί που ήταν η παλιά ζωαγορά.
Με το που έστριβες απ’ τον Κλωτσοτήρα και έπαιρνες εκείνο τον ευθύ δρόμο, οδός Κλειδωνοπούλου νομίζω λέγεται, ο κόσμος πύκνωνε και άρχιζαν οι πραμάτειες (οι παράγκες ήταν πιο κάτω).
Κόσμος ανέβαινε προς το πανηγύρι και κατέβαινε απ’ αυτό. Και ενώ οι πρώτοι είχαν τα χέρια άδεια, οι δεύτεροι κρατούσαν σακούλες και πράγματα στα χέρια, χαλιά στους ώμους κ.λπ.
Υπήρχαν εκεί και πολλοί άνθρωποι που έψηναν καλαμπόκι. Υποθέτω ήταν παραγωγοί που δεν είχαν άδεια για το πανηγύρι, γι’ αυτό πουλούσαν τα καλαμπόκια τους έξω απ’ τα όρια του πανηγυριού.
Αν θυμάμαι καλά, στην αρχή του πανηγυριού και πάνω στην όχθη του ποταμού, υπήρχε κάτι σαν έκθεση αγροτικών μηχανημάτων που τραβούσε τον κόσμο σαν το μέλι τις σφήκες λόγω φυσικά του ότι ήταν πολλοί οι αγρότες που επισκέπτονταν το πανηγύρι.
Τα τελευταία χρόνια εξαφανίστηκε αυτό το πράγμα, αλλά το ΄80 έβλεπες ως και έκθεση τρακτέρ στο πανηγύρι. Σημάδι της αίγλης που είχε τότε.
Στην αρχή της Κλειδωνοπούλου υπήρχαν κυρίως πάγκοι με κάλτσες και εσώρουχα.
Γιατί εκεί; Που να ξέρω; Πάντως οι άνθρωποι τότε αγόραζαν πολύ κάλτσες και εσώρουχα απ’ το πανηγύρι.
Η Κλειδωνοπούλου είναι μεγάλος δρόμος και στη μέση έχει ένα παρτέρι-διαχωριστικό. Το δεξί ρεύμα (απ’ το μέρος του Κλωτσοτήρα) ήταν άνοδος και το άλλο κάθοδος στο πανηγύρι.
Το τι γινόταν… Πατείς με πατώ σε. Μποτιλιάρισμα από κόσμο και έπρεπε να πας σημειωτών.
Για μας, τους πιτσιρικάδες, ελκυστικότερες ήταν οι παράγκες με τα παιχνίδια, ότι πάρεις 100 (δρχ).
Δεν θυμάμαι καλά, αλλά κάπου στη μέση υπήρχε ο Γύρος του Θανάτου που μας εντυπωσίαζε πολύ. Πήγα κάμποσες φορές και θυμάμαι πως όταν έκλειναν τα φώτα όλοι, μικροί μεγάλοι, οι μεγάλοι περισσότερο, τρομοκρατούμασταν πολύ.
Στο τέλος υπήρχε το Λούνα Παρκ που πάντα μάζευε πολύ κόσμο.
Στη Μπαλαρίνα να πω την αλήθεια δεν ανέβηκα ποτέ λόγω φόβου αλλά μου άρεσε πολύ η Ρόδα (αν και εκεί ψιλοφοβόμουν) και τα συγκρουόμενα (μια φορά ξεχάσαμε να ρίξουμε στο αυτοκινητάκι μας τη μάρκα για να ξεκινήσει και μας τάραξαν στο χτύπημα τα άλλα).
Περισσότερο όμως μου άρεσαν τα παιχνίδια του Λούνα Παρκ και πάντα έπαιζα κρικάκια, ξέρετε αυτό που έχουν πολλά μπουκάλια στημένα, εσύ ρίχνεις κρίκους και όποιο μπουκάλι γραπώσεις είναι δικό σου.
Τα οποία κρικάκια, τελικά είναι πολύ δύσκολα και δεν θυμάμαι να είχα κερδίσει ποτέ.
Έπαιζα που και που και σε ένα παιχνίδι της τσόχας, ένα αθώο μην φανταστείτε κάτι πολύ τζογαδόρικο, αλλά δεν θυμάμαι καλά πως παιζόταν, με ζάρια ή με ρουλέτα.
Φώτα, κόσμος, οχλοβοή, τσίκνα και μυρωδιά από σουβλάκι και λουκάνικο (κυρίως από λουκάνικο) παντού στον αέρα.
Λίγο πριν το Λούνα Παρκ ήταν οι παράγκες όπου έψηναν σουβλάκια και λουκάνικα.
Πλαστικά ποτήρια για να πίνεις πορτοκαλάδα, κόκα κόλα, μπύρα ή ρετσίνα, καρέκλες, όχι πλαστικές αλλά σιδερένιες, αυτές με τα πλαστικά σκοινιά, τσίγκινα τραπεζάκια, χαλικάκι κάτω και νάιλον (για το ενδεχόμενο της βροχής) πάνω, όλα αυτά ήταν τα Παζάρια.
Αυτά και, να μην ξεχάσω, το μαλλί της γριάς, οι λουκουμάδες, ο φαρσαλινός χαλβάς, οι πάγκοι όπου πουλούσαν κασέτες με δημοτικά και από Γλυκερία και Πίτσα Παπαδοπούλου ως τα Παιδιά απ’ την Πάτρα
Νοσταλγία. Όμως τελικά είχαν δίκιο οι Ρωμαίοι. Δεν φταίει που το πανηγύρι μεταφέρθηκε σε άλλο χώρο αλλά οι καιροί αλλάζουν και εμείς αλλάζουμε μαζί τους.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ!!!


Αξιολογώντας τα σημεία ένα πρός ένα έχω να κάνω τίς παρακάτω διαπιστώσεις :
1.  "Κάθε εξουσία πηγάζει από το Λαό, εκφράζει το Λαό και υπηρετεί το Λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο."
- Αυτό κι άν είναι ευχολόγιο!!! Η Εξουσία δέν υπηρέτησε ποτέ τον Λαό αλλά την προσωπική ιδιοτέλεια και εξαντλούνταν στον χρηματισμό όσων είχαν εξουσία αιρετών και μή!!! Βέβαια υπήρξαν και εξαιρέσεις που οδήγησαν σε αισιοδοξία αλλά δέν πρόλαβαν να την ολοκληρώσουν, όπως ο Γιώργος Γεννηματάς, η Μελίνα Μερκούρη και ο Αντώνης Τρίτσης!!!
2. "Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του Λαού μας."
- Το δικαίωμα αυτό έχει καταγραφεί στο Σύνταγμα του 1975 και αφορά το άρθρο 120!!! Όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ το 1981 έγινε μία άσκηση που αφορούσε το σενάριο της βίαιης κατάργησης της νόμιμης κυβέρνησης απο στρατιωτικούς και είχε οδηγήσει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις!!! Οι Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ είχαν συγκεντρώσει - επιστρατεύσει τα μέλη τους και έκλεισαν δρόμους και περιφρορούσαν ώς πολιτοφύλακες Δημόσιους Οργανισμούς και Υπηρεσίες ακόμα και την Βουλή!!!
3. "Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο Χάρτης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη, που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται."
-Υπάρχει στο Σύνταγμα του 1975 αλλά δέν είναι εφαρμόσιμο και συχνά καταστρατηγείται κυρίως στίς μέρες μας!!!
4.  "Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων."
Έγιναν βήματα και σε μεγάλο βαθμό έχει εφαρμοστεί η ισότητα που αφορά τα φύλα!!! Στην αρχή κυριαρχούσαν φεμινιστικά κινήματα όπως οι Ένωση Γυανικών Ελλάδας (Ε.Γ.Ε.) οι "Έ(Αί)γες" όπως αποκαλούνταν στον Τύπο της Εποχής που ίδρυσε η Μαργαρίτα Παπανδρέου και οδήγησε θεσμικά στην Γενική Γραμματεία Ισότητας!!!
5. "Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου."
- Υπήρξε όντως σ΄ενα βαθμό η συμμετοχή στα κοινά των πολιτών με την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ αρχικά με τα συνοικιακά συμβούλια στους Δήμους το 1982 και στην συνέχεια με τα μαθητικά συμβούλια και ακόμα με τον συνδικαλισμό στά Σώματα Ασφαλείας, αλλά σταδιακά άρχισαν οι συνενώσεις Δήμων και οι καταργήσεις των Κοινοτήτων που οδήγησαν σε απολίτικες διαθέσεις και μεγάλα σχήματα που η αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων ήταν πρόβλημα!!!
6. "Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες."
- Το Δικαίωμα στην Εργασία έχει γίνει ανέκδοτο σήμερα!!!
7.  "Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται ως ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου Λαού."
- Υπήρξε ο Ν. 1264/1982 "Για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και την κατοχύρωση των
συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων" ο οποίος τελικά μόνο στόν Δημόσιο Τομέα βρήκε εφαρμογή και διόγκωσε την δύναμη των Συνδικάτων όπως ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κ.ο.κ. απο τους κόλπους των οποίων εκλέχτηκαν Βουλευτές και αναδείχθηκαν Υπουργοί πολλά πρωτοκλασάτοι Συνδικαλιστές!!!
8.  "Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία."
 - Δέν έγινε ποτέ, αν και καταβλήθηκε προσπάθεια απο τον αείμνηστο Α. Τρίτση ώς Υπουργό Παιδείας, αλλά δέν υπήρξε αποτέλεσμα!!!
9.  "Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυριαρχικό δικαίωμα του Ελληνικού Λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας."
 - Δέν έμεινε παρά σαν σύνθημα και δέν έγινε σοβαρή κίνηση για αυτό!!! Υπήρξε ένα Μνημόνιο με την ΕΟΚ που οδήγησε στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π.) και στα πακέτα Ντελόρ που θα εξίσωναν οικονομικά τον πλούσιο Βορρά με τον φτωχό Μεσογειακό Νότο, αλλά δέν εμφάνισε εξισωτικά αποτελέσματα!!!
Επίσης υπήρξε η συμφωνία με τίς Η.Π.Α. για τίς Βάσεις το 1983 αλλά κι αυτό δέν είχε ουσιαστικά αποτελέσματα!!! Βάσεις υπάρχουν πιά ώς Νατοϊκές, με σημαντικές το Άκτιο, την Σούδα και την Λάρισα!!!
10.  "Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του Ελληνικού Λαού. Ως χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρεις αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, η σύσφιγξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, ως προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της."
 - Αυτό κι αν είναι ανεφάρμοστο και ανεδαφικό σήμερα με την παγκοσμιοποίηση!!! Ο Ανδρέας έκανε πράγματι κινήσεις γαι να απογαλακτιστεί απο την Δύση και τον πυρηνικό ανταγωνισμό!!! Ίδρυσε το Κίνημα για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό των Έξι Ηγετών!!! Μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην κίνηση των 6 συμμετείχαν ο Σουηδός Πρόεδρος Ούλωφ Πάλμε, η Ινδή Πρωθυπουργός Ίντιρα Γκάντι, ο Πρόεδρος της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν, ο Πρόεδρος του Μεξικού Μιγκέλ Ντελαμαντρίτ και ο Πρόεδρος της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε. Τελικά δύο απο τούς έξι δολοφονήθηκαν ο Ο. Πάλμε και η Ί. Γκάντι και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, διαλύθηκε!!!
11. "Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού."
 - Δέν ακυρώθηκαν ποτέ αλλά υπήρξε μια μορφή επαναδιαπραγμάτευσης (Βλ. ΜΟΠ και Βασεις)!!! 
12. "Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού, που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:
 α) Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν το μεσάζοντα, που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση."

 - Αγροτικοί Συνεταιρισμοί θεσμοθετήθηκαν αλλά δέν εξαλλέιφθηκαν οι Μεσάζοντες και οι Έμποροι που εκμεταλλεύονται τον παραγωγό και την διάθεση της παραγωγής του!!! Έτσι σήμερα είμαστε ακόμα θεατές του δράματος του αγροτικού κόσμου που διαθέτουν το προϊον σε χαμηλές τιμές και εμείς το αγοράζουμε στο τριπλάσιο της αξίας του στα σουπερ μαρκετ!!! Επίσης οι κατα κύριο επάγγελμα αγρότες απο το 35% του πληθυσμού το 1981 έχουν συρικνωθεί στο 12% το 2001!!!
β) "Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας, που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα, ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και τη σημασία της παραγωγικής μονάδας."  
 - Το διάστημα 1981-1985 το ΠΑΣΟΚ προέβει σε σειρά "κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων". Κρατικοποιήθηκαν επιχειρήσεις που ανήκαν σε πολύ ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες: η ΛΑΡΚΟ και η ΠΥΡΚΑΛ, τα τσιμέντα ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, η Ελληνική Χαλυβουργία, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά της οικογένειας Νιάρχου, η Πειραϊκή-Πατραϊκή (βιομηχανία) και η πολυεθνική ΕΣΣΟ-Πάππας. Ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα.
Τελικά αυτό το μέτρο οδήγησε στο κλείσιμο αυτών των επιχειρήσεων ώς ζημιογόνων ή την πώληση τους σε ιδιώτες όπως την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ απο τίς επόμενες Κυβερνήσεις (1989-1993 Κ. Μητσοτάκη)!!!
γ) "Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης."
 - Έγιναν δύο προσπάθειες Διοικητικής Απικέντρωσης κυρίως στην Αυτοδιοίκηση το 1997 με το Σχέδιο "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ" με το οποίο συνενώθηκαν οι Κοινότητες της Επαρχίας σε Δήμους και έγινε Αιρετή η Νομαρχία και το Σχέδιο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ" το 2010 με το οποίο συνενώθηκαν οι μικροί Δήμοι και έγινε Αιρετή η Περιφέρεια!!!
δ) "Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και τα ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα." 
 - Τελείως ανεφάρμοστο και δέν έγινε ποτέ άν και εφαρμόστηκε αρχικά η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (Α.Τ.Α.) άυξηση μισθών στα επίπεδα του ισχύοντος Τιμάριθμου!!!
ε) Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.
 - Ο Α. Τρίτσης ώς πολεοδόμος και Υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ έκανε πολλά βήματα κατά της αυθαίρετης δόμησης αλλά δέν υπήρξε συνέχεια!!! Υπήρξε αυθαιρεσία στην δόμηση αλλά και πολλά σχέδια νομιμοποιήσεων των αυθαιρέτων κατοικιών!!!
 στ) "Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και για να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ευθύνη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Ελληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατιά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων."
- Η Δωρεάν Δημόσια Παιδεία έχει ώς ένα βαθμό υλοποιηθεί αλλά για όσους μπορούν να εξασφαλίσουν τήν φροντιστηριακή κατάρτιση των παιδιών τους και την εξασφάλιση της χρηματοδότησης των σπουδών τους!!! Υπήρξαν πολλοί πειραματισμοί για την δημόσια παιδεία κυρίως στον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκαπίδευση!!! 
ζ) "Την κοινωνικοποίηση της υγείας, που συνεπάγεται τη δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Ελληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών."
 - Εφάρμοστηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας το 1982 με το νόμο 1397/83 από τον Γιώργο Γεννηματά, στα πλαίσια μεταρρύθμισης και αναβάθμισης της δημόσιας υγείας και της λειτουργικής ενοποίησης των δημόσιων υποδομών περίθλαψης. Σκοπός του ήταν η ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική κάλυψη των αναγκών του ελληνικού πληθυσμού και όσων διαμένουν στην Ελλάδα, μέσω της παροχής δωρεάν υπηρεσιών. Αιχμή του συστήματος ήταν η δημιουργία Κέντρων Υγείας, περιφερειακών και νομαρχιακών Νοσοκομείων στην Ελλάδα.
Τελικά έγινε ακριβή η κάλυψη των δαπανών του Ε.Σ.Υ. και σήμερα αρχίζει να ιδιωτικοποιείται!!! 
η) "Ενα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γερατειά και ανεργία, που να επεκταθεί σε όλους τους Ελληνες." 

- Την ίδια κατάληξη είχαν με το Ε.Σ.Υ. τα Ασφαλιστικά Ταμεία και σήμερα μιλάμε για Χρεοκοπεία των Ταμείων!!!
θ) "Την προστασία της μητέρας και του παιδιού." 
 - Υπήρξε μέριμνα για τίς ευάλωτες κοινωνικές ομάδες αλλά και αυτή σήμερα ατόνησε και είναι ανεπαρκής!!!
ι) "Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του Λαού στην πολιτιστική εξέλιξη."
 - Έγιναν και εδώ βήματα κυρίως απο την Μελίνα Μερκούρη με την Θεσπιση των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και των επιχορηγήσεων απο το Υπ. Πολιτισμού σε πολιτιστικούς και εξωραϊστικούς συλλόγους!!! Σήμερα έχουμε έλλειψεις στην χρηματοδότηση και δέν υπάρχει ζωηρή πολιτιστική κίνηση!!! Στό δέ Περιβάλλον δέν σημειώθηκαν μεγάλες αλλαγές!!!


Συμπερασματικά μπορώ να καταθέσω ότι έγιναν προσπάθειες αλλά δέν υπήρξε συνέχεια και τελικά τα αποτελέσματα είναι πενιχρά!!!    

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974!!!


"Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Ελληνα.
Ομως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δεν δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής.
Είναι βαθιά η ανησυχία του ελληνικού Λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δεν συνοδευτούν -το γρηγορότερο δυνατό- από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Οτι τώρα προέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί.
Πώς είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση.
Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρον της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ηρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.
Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου, για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων.
Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι, ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτον.
Επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία για να ανακοπεί η πορεία του Λαού μας προς τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Προκλήθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε η βάναυση τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να διχοτομηθεί η Μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου.
Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην πρωτεύουσα, μα και στην ξενιτιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.
Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Ελληνα εργαζόμενου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.
Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος, που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Ελληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, το βιοτέχνη, το μισθωτό, τον υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας.
Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ' όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.
Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Εθνους και στην υπηρεσία του Λαού.
Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ' όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν.
Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου, που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του Λαού, αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας.
Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής.
Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικάνικες βάσεις είναι οι μονοπωλιακές πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι' αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί το θεμέλιο λίθο του Κινήματός μας.
Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα του και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Ελληνας, το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα.
Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία σε όλους τους Ελληνες.
Για να καταργηθούν τα προνόμια των λίγων στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευτούν η μητέρα, το παιδί, τα γερατειά. Για να κατοχυρωθεί η κοινωνική και η οικονομική ισότητα των δύο φύλων. Για να ελευθερωθεί η σκέψη και να γίνει η παιδεία κτήμα όλων των Ελλήνων.
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει το φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.
Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα. Θεμελιακή αρχή του Κινήματος είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία -από τη βάση μέχρι την ηγεσία-, με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν.
Και το πρόγραμμα και τα οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία, με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου συνεδρίου που γρήγορα θα συγκληθεί. Και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.
Εχει ο Λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος, που στηρίζονταν στη φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους.
Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών, που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.
Η σημερινή διακήρυξή μας είναι μια διακήρυξη που είμαστε βέβαιοι ότι αντικατοπτρίζει το πιστεύω, τους πόθους, τις απαιτήσεις, το όραμα του Ελληνικού Λαού. Εχει σκοπό να παρακινήσει συζήτηση και προβληματισμό σε εθνικό επίπεδο.
Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Ελληνες.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.
Για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας, που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967, δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερη στυγνή μορφή αποικιοποίησης της Ελλάδας από το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ, με τη συνεργασία του εξαρτημένου δυτικοευρωπαϊκού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου.
Ως στόχο είχε την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεων του αμερικάνικου κεφαλαίου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γι' αυτό ο αγώνας του Λαού μας αποβλέπει πρώτιστα στην οριστική εξάλειψη των αιτίων που οδήγησαν στη στυγνή δικτατορία της επταετίας. Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπάρξει:
α) Τιμωρία των ενόχων και των βασανιστών της χουντικής επταετίας και των υπεύθυνων της προδοσίας της Κύπρου.
β) Πλήρης αποκατάσταση των θυμάτων της δικτατορίας.
γ) Αμεση ακύρωση όλων των ανελεύθερων και καταπιεστικών έκτακτων μέτρων της χουντικής επταετίας, καθώς και των παρόμοιων νομοθετημάτων των προδικτατορικών κυβερνήσεων.
δ) Εξασφάλιση της ελεύθερης επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην πατρίδα.
ε) Εξυγίανση όλου του κρατικού μηχανισμού.
στ) Εξάλειψη του παρακράτους και του κομματικού κράτους.
ζ) Αμεση ένταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας στην υπηρεσία του Εθνους και του Λαού και υποβολή τους σε αποτελεσματικό, πλήρη και συνεχή έλεγχο από τη νόμιμα εκλεγμένη πολιτική ηγεσία.
Για την εξάλειψη του συστήματος που οδήγησε στην ιμπεριαλιστική κατοχή της πατρίδας μας και των συνθηκών που το δημιούργησαν, το διατηρούν και το προστατεύουν, για τη θεμελίωση μιας γνήσιας, αβασίλευτης, αναγεννημένης και σοσιαλιστικής Ελληνικής Δημοκρατίας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θέτει ως προϋπόθεση την επίτευξη των ακόλουθων συγκεκριμένων στόχων:
1 Κάθε εξουσία πηγάζει από το Λαό, εκφράζει το Λαό και υπηρετεί το Λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.
2 Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του Λαού μας.
3 Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο Χάρτης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη, που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται.
4 Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων.
5 Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.
6 Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες.
7 Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται ως ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου Λαού.
8 Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία.
9 Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυριαρχικό δικαίωμα του Ελληνικού Λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.
10 Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του Ελληνικού Λαού. Ως χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρεις αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, η σύσφιγξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, ως προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της.
11 Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
12 Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού, που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:
α) Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν το μεσάζοντα, που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση.
β) Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας, που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα, ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και τη σημασία της παραγωγικής μονάδας.
γ) Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
δ) Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και τα ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα.
ε) Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.
στ) Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και για να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ευθύνη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Ελληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατιά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ζ) Την κοινωνικοποίηση της υγείας, που συνεπάγεται τη δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Ελληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών.
η) Ενα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γερατειά και ανεργία, που να επεκταθεί σε όλους τους Ελληνες.
θ) Την προστασία της μητέρας και του παιδιού.
ι) Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του Λαού στην πολιτιστική εξέλιξη.
Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις του εργαζόμενου Ελληνικού λαού -εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών-, η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα καλεί τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του, σε οργανώσεις βάσης, να συμμετάσχει άμεσα στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Ετσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα."

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

3 Σεπτέμβρη 1843 – 3 Σεπτέμβρη 1974 ή Η διακομμένη επανάσταση (μέρος ΙΙ)



Καθετί θα πρέπει να κρίνεται με τα δεδομένα της εποχής του, αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
Αν το δούμε με τα σημερινά δεδομένα, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα εξακολούθησε και μετά το 1844 να απέχει πολύ από τη φιλελεύθερη αστική Δημοκρατία που ήθελαν πολλοί.
Στο νέο πολίτευμα η θέση του βασιλιά ήταν και πάλι κυρίαρχη.
Η νέα μορφή πολιτεύματος ήταν ηγεμονική, διαδοχική και κοινοβουλευτική.
Ο βασιλιάς εξακολουθούσε να ασκεί την εκτελεστική εξουσία και να είναι ο ανώτατος άρχοντας του κράτους: αυτός επικύρωνε νόμους, απένεμε βαθμούς στρατιωτικών, διόριζε και έπαυε δημοσίους υπαλλήλους.
Μοιραζόταν τη νομοθετική εξουσία με τη Βουλή και Γερουσία, τα μέλη της οποίας διόριζε ο ίδιος.
Ειδικά δε η Γερουσία θεωρήθηκε πολύ αμφιλεγόμενος θεσμός γιατί οι Γερουσιαστές, όντας διορισμένοι απ’ το βασιλιά και ισόβιοι, ήταν εκ των πραγμάτων πιστοί στον μονάρχη και κατά κάποιο τρόπο πρόσκομμα πολλές φορές στο έργο των εκλεγμένων βουλευτών.
Για να μην μιλήσουμε για τα όργια παρατυπιών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, τις διεφθαρμένες Κυβερνήσεις και πολιτικούς (πρωταθλητής ήταν ο Ι. Κωλέττης, αλλά ο συναγωνισμός για τον τίτλο του πρωταθλητή ήταν σκληρός).
Αλλά και ο ίδιος ο βασιλιάς σε πολλές περιπτώσεις παραβίαζε το σύνταγμα ξαναγυρνώντας τη χώρα στα χρόνια της απόλυτης μοναρχίας.
Όμως το γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά η χώρα απέκτησε ένα σύνταγμα, έναν καταστατικό πολιτικό χάρτη ο οποίος καθιέρωνε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών (αν και το πρόσωπο του μονάρχη ήταν κεντρικό στη νομοθετική και την εκτελεστική όπως είπαμε) και αναγνώριζε θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, μεταξύ των οποίων, για πρώτη φορά, το απόρρητο των επιστολών και το άσυλο της κατοικίας.
Εκεί που η χώρα δεν είχε τίποτα, εκεί που η μοναρχία ήταν απόλυτη, μετά το 1844 κάτι είχε.
Και το απέκτησε αυτό το κάτι, θα σταθώ σ’ αυτό, αναίμακτα. Αυτό δείχνει κάποιους πρώιμους σπόρους πολιτικού πολιτισμού, έτσι δεν είναι;
*****
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός το 1981 αλλά φυσικά η χώρα ούτε απ’ το ΝΑΤΟ έφυγε, ούτε απ’ την ΕΟΚ.
Συνθήματα όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εξακολουθούσαν να λέγονται σε κάθε ευκαιρία απ’ τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ αλλά φυσικά όχι απ’ τον ιδρυτή του.
Ήταν πρωθυπουργός πια και δεν μπορούσε να εφευρίσκει και να λέει συνθήματα έτσι, χωρίς κόστος.
Αντίθετα υλοποιήθηκε το σύνθημά του «Αλλαγή», αλλά τι είδους Αλλαγή;
Τώρα πια είμαι 40 χρονών (και βάλε), έχω φάει κάμποσες σφαλιάρες στη ζωή μου και αυτό μου δίνει πλέον την ευκαιρία να δω από μια άλλη οπτική γωνία τα (ίδια) γεγονότα που συνέβησαν καμιά 30ριά χρόνια πριν.
Είχε αλλάξει το σύστημα μετά το 1981. Ο περιώνυμος παπάς, ο δάσκαλος και ο χωροφύλακας του χωριού δεν έδιναν πια τα απαραίτητα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, όπως τα έδιναν, απ’ ότι έλεγαν, παλιά.
Αυτά τα έδινε πια ο Πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ.
Και αυτός ο φτωχοδιάβολος σπάνια εκμεταλλευόταν τη θέση του για να πλουτίσει, όχι. Του αρκούσε η ηδονή της νεότευκτης εξουσίας.
Αλλά από λαμόγια (δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τέτοιες λέξεις αλλά αυτό που έχει επικρατήσει να σημαίνει είναι αυτό ακριβώς που θέλω να πω) άλλο τίποτα και στη νέα τάξη πραγμάτων.
Εκεί που, όπως στη «Φάρμα των Ζώων», τα γουρούνια πήραν το πάνω χέρι και καταπίεζαν τα άλλα ζώα.
Απλά άλλαξαν τα λαμόγια, η λαμογιά παρέμεινε.
Στο πανεπιστήμιο ήμασταν μια χούφτα φοιτητές στη σχολή. Δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα. Μαζί πίναμε καφέ, μαζί παίζαμε τάβλι και ηλεκτρονικά κ.λπ..
Και όμως μας έβαλε ο διάολος και κατεβήκαμε με κομματικά ψηφοδέλτια στις φοιτητικές εκλογές.
Η εποχή της πολιτικοποίησης βλέπετε, που άρχιζε απ’ το λύκειο με τα 5μελή και τα 15μελή.
Όφειλες να είσαι πολιτικοποιημένος που τότε σήμαινε κομματικοποιημένος.
Τι ξεφτίλα Θεέ μου… Να ήμασταν 60-70 φοιτητές σε όλη τη σχολή τότε;
Έπρεπε πάντως να γίνουν πολλά απ’ τα πράγματα που έγιναν.
Έπρεπε να αποκατασταθούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που είχαν υποστεί διώξεις και ταπεινώσεις από το αυταρχικό μετεμφυλιακό κατεστημένο.
Έπρεπε να χτιστεί ένα κράτος πρόνοιας για όλους. Και πολλά άλλα πράγματα απ’ αυτά που πράγματι έγιναν.
Αλλά όλα αυτά έπρεπε να γίνουν με άλλο τρόπο.
Και όταν το νέο που έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό είναι και αυτό στρεβλό, τότε είναι χειρότερο γιατί υποτίθεται πως έχει δει τα λάθη του παλιού και ξέρει τι να διορθώσει.
Και έτσι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα μας.
*****
Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ και, σε αντίθεση με τα περισσότερα πανεπιστημιακά βιβλία, το διάβασα. «Το μεξικάνικο όνειρο ή η διακεκομμένη σκέψη» λέγονταν (συζητώντας με κάτι φίλους χθες συμφωνήσαμε ότι το «η διακοπείσα σκέψη» θα ήταν προτιμότερο στον τίτλο αλλά αφού ο τίτλος είναι «διακεκομμένη» τι να κάνουμε;) και ήταν ενός Γάλλου, του Λε Κλεζιό, που έγραφε και ωραία μυθιστορήματα.
Έγραφε λοιπόν εκεί για τους πολιτισμούς του Νέου Κόσμου και πως αυτό το πράγμα τερματίστηκε βίαια από τους Ισπανούς conquistadores.
Ίσως αν δεν τερματιζόταν έτσι απότομα, η συνεισφορά αυτών των πολιτισμών στον κόσμο να ήταν άλλη και διαφορετική να ήταν και η πορεία της ανθρωπότητας.
Έτσι αισθάνομαι, κατά κάποιον τρόπο και για την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και για την εμφάνιση και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στα πράγματα της Ελλάδας.
Και τα δύο αυτά φαινόμενα συνέβησαν, ταρακούνησαν την Ελλάδα, έφεραν κάποιες ανατροπές αλλά δεν έγιναν η αφετηρία εξελίξεων που θα μεταμόρφωναν, προς το καλύτερο, την Ελλάδα.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

3 Σεπτέμβρη 1843 – 3 Σεπτέμβρη 1974 ή Η διακομμένη επανάσταση (μέρος Ι)



Η Ελλάδα του 1843 δεν είχε ούτε μια 15ετία που βάδιζε (με ασταθή βήματα) ως ανεξάρτητο κράτος, έγλειφε τις πληγές του πολέμου για την ανεξαρτησία της και τις πιο βαθιές πληγές του εμφυλίου πολέμου του 1823-25, ενός πολέμου μέσα στον πόλεμο, των στρατιωτικών-φιλικών ενάντια στους προκρίτους-κοτζαμπάσηδες ή των Πελοποννήσιων ενάντια στους Ρουμελιώτες όπως τον περιγράφουν άλλοι.
Η οικονομική κατάσταση του νεοσύστατου κράτους ήταν απελπιστική, ενώ σοβαρά ήταν τα προβλήματα που ανέκυπταν από τη συνεχώς αναβαλλόμενη διάθεση των εθνικών γαιών, τη μη αποκατάσταση των αγωνιστών της επανάστασης, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης και ένα σωρό άλλες αιτίες με αποτέλεσμα την δυσφορία του λαού. Κανένας δεν ήταν ευχαριστημένος με το νέο κράτος και τη νέα κατάσταση.
Ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας κυβέρνησε συγκεντρωτικά, αυταρχικά το έλεγαν οι κοτζαμπάσηδες που είχαν μάθει να έχουν πολύ μεγάλη εξουσία κατά την τουρκοκρατία και δολοφονήθηκε.
Το ίδιο συγκεντρωτικά, αυταρχικά για πολλούς επίσης, κυβέρνησε απ’ την αρχή της βασιλείας το 1832 ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, ο Όθων, και προκάλεσε και αυτός πολλές αντιπάθειες.
*****
Τον Σεπτέμβρη του 1974 η Ελλάδα είχε μόλις έναν μήνα που είχε «βγει απ’ τον γύψο» της επταετούς χούντας των συνταγματαρχών.
Η Δημοκρατία είχε πληγωθεί βαριά, οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών είχαν καταπατηθεί βάναυσα και πλήρως και η χώρα μας τέθηκε στο περιθώριο του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου: η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ πάγωσε και  μπροστά στον κίνδυνο να αποπεμφθεί για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ελλάδα αποχώρησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Τελικά, υπό το βάρος των γεγονότων στην Κύπρο (την απόπειρα δολοφονίας Μακαρίου, το εκεί πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή), η δικτατορία κατέρρευσε και κλήθηκε από το εξωτερικό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος ανέλαβε πρωθυπουργός και σχημάτισε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, όπως ονομάστηκε.
*****
Στην Ελλάδα του Όθωνα πολλοί παλιοί αγωνιστές και οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821 αισθάνονταν ότι είχαν παραγκωνιστεί από τους Βαυαρούς που έφερε μαζί του ο Όθωνας.
Για αυτούς ήταν αδιανόητη η συγκεντρωτική διακυβέρνηση που ασκούσε ο νεαρός βασιλιάς της Ελλάδας και ακόμα πιο αδιανόητη η αυταρχική επιβολή των Βαυαρών συμβούλων και στρατιωτικών του στα ελληνικά πράγματα και ο εξοβελισμός κάθε στοιχείου που ήταν κοντά στην ελληνική παράδοση (κυρίως πολιτική) για αιώνες ολόκληρους.
Επίσης, πολλοί ήταν που οραματίζονταν τον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε μία φιλελεύθερη αστική Δημοκρατία στα πρότυπα των κρατών της εποχής στη Δυτική Ευρώπη.
Ως ο καλύτερος τρόπος να επιτευχθεί αυτό κρίθηκε η επιβολή συντάγματος που θα περιόριζε την απόλυτη εξουσία του μονάρχη καθιερώνοντας μία υποτυπώδη διάκριση των εξουσιών και θα θεσμοθετούσε κάποια στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα που ο σεβασμός τους ή όχι επαφίονταν ως τότε στην ευχέρεια και την πρόθεση, καλή ή κακή, της κάθε αρχής.
Για τον σκοπό αυτό δημιουργήθηκε μία μυστική οργάνωση από τον Μακρυγιάννη το 1840 στην οποία μυήθηκαν στρατιωτικοί, όπως ο Δημήτριος Καλλέργης, τον οποίο η οργάνωση φρόντισε να τοποθετήσει στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας, και πολιτικοί, όπως ο αρχηγός του Ρωσικού κόμματος, Ανδρέας Μεταξάς και ο αρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Ανδρέας Λόντος.
Τη νύχτα της 2ας προς 3η Σεπτεμβρίου του 1843 εκδηλώθηκε τελικά εξέγερση στην Αθήνα που οδήγησε μέσα από μία σειρά γεγονότων (εκλογές για συνταγματική εθνική συνέλευση κ.λπ.) στην ψήφιση συντάγματος και τη μετάβαση της ελληνικής πολιτείας από την απόλυτη στη συνταγματική μοναρχία.
*****
Την 3η Σεπτέμβρη του 1974 επέλεξε και ο Ανδρέας Παπανδρέου (για προφανείς συμβολικούς λόγους) να ανακοινώσει την κάθοδό του στην ελληνική πολιτική σκηνή με την ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος.
Η πράξη του εκείνη ονομάστηκε «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη» και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που δημιούργησε, έμελε να πρωταγωνιστήσει στα πολιτικά πράγματα της χώρας για δεκαετίες και ως τις μέρες μας.
Εκεί, στο ξενοδοχείο Κίνγκ Παλλάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε κατά της εξάρτησης της χώρας και κατά του ιμπεριαλισμού.
Μίλησε κατά του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Μίλησε για τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία, την ενεργό συμμετοχή του πολίτη στα πολιτικά πράγματα και για άλλα τέτοια.
Είπε στη διακήρυξή του πράγματα που πολλοί – δηλαδή σχεδόν όλοι – ήθελαν να ακούσουν σε μία χώρα που μόλις έβγαινε από μία 7χρονη σκληρή στρατιωτική δικτατορία.
Και αυτό το «σχεδόν όλοι» μεταφράστηκε σε ποσοστά 48 & 41% στις εκλογές του 1981 & του 1985 και το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ, κυβέρνησε την Ελλάδα.
Συνεχίζεται…