Σαν σήμερα: 26 Ιουνίου 1896, ανοίγει ο πρώτος κινηματογράφος στις ΗΠΑ (ή Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά…).

Στον απόηχο της πρόκρισης της εθνικής μας στους «16» του Μουντιάλ, να αναφέρουμε μια επέτειο: σαν σήμερα, στις 26 Ιουνίου 1896, ανοίγει ο πρώτος κινηματογράφος στις ΗΠΑ και αυτό ήταν η απαρχή για τη γέννηση ενός φαινομένου.

Γιατί μπορεί για πολλούς ο κινηματογράφος να μην είναι και τόσο σοβαρό πράγμα, ξέρω όμως πολλούς ανθρώπους που το σινεμά είναι απ’ τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή τους (και αυτό δεν είναι υπερβολή).

Ο κινηματογράφος αποκαλείται και έβδομη τέχνη (η γλυπτική, η ζωγραφική, ο χορός, η αρχιτεκτονική, η μουσική και η λογοτεχνία είναι οι υπόλοιπες έξι) και για μένα, αν και βρίσκομαι κάπου στο μέσον της «κινηματογραφοφιλίας» - ούτε και φανατικός σινεφίλ αλλά ούτε και αδιάφορος προς το «φαινόμενο» είμαι - ο κινηματογράφος είναι πραγματικά τέχνη.

Είχαμε που λέτε στο πανεπιστήμιο ένα μάθημα για την ιστορία του κινηματογράφου.

Αν και ήξερα ήδη, πάνω κάτω, για μία εφεύρεση του Έντισον που ήταν πρόδρομος (η εφεύρεση) στην όλη υπόθεση, στο μάθημα εκείνο άκουσα για πρώτη φορά για τους Γάλλους αδελφούς Λιμιέρ που ήταν από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου, κάπου στα τέλη του 19^ου αι.

Εκεί επίσης άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Αμερικανού Ντέιβιντ Ουόρκ Γκρίφιθ που θεωρείται απ’ τους κορυφαίους πρωτοπόρους κινηματογραφιστές (αλλά, έτερον εκάτερον, πρέπει να ήταν κρυφορατσιστόμουτρο) και εκεί είδα και ένα μέρος από την πιο γνωστή του ταινία «Η γέννηση ενός έθνους» που θεωρήθηκε υπερπαραγωγή στην εποχή της. Εντάξει, μην φανταστείτε καμιά υπερπαραγωγή όπως την εννοούμε σήμερα, για το 1915 μιλάμε.

Πληροφοριακά να γράψω ότι, από άποψη εισπράξεων, η πιο επιτυχημένη ταινία όλων των εποχών είναι το «Avatar», το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως ούτε που το είχα ακούσει πριν.

Επειδή όμως (σχεδόν) όλα τα πράγματα έχουν μια εξήγηση σ’ αυτή τη ζωή, το «Avatar» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 16 Δεκεμβρίου 2009 ενώ εγώ τότε  ταξίδευα ήδη για τρίτη μέρα σε κόσμους μακρινούς (για όσους ξέρουν την ιστορία μου).

Από «τεχνικής» άποψης, αυτό που βλέπουμε σαν «ζωντανό» στον κινηματογράφο δεν είναι παρά διαδοχικές φωτογραφίες που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα.

Και αυτό δημιουργεί την εντύπωση της κίνησης.

Γιατί απ’ τη μια η εντύπωση της εικόνας εξακολουθεί να διαρκεί ακόμα περίπου 1/16 του δευτερολέπτου πάνω στο οπτικό νεύρο και απ’ την άλλη το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να δει πάνω από 24 φωτογραφίες το δευτερόλεπτο, εννοώ σαν φωτογραφίες. Αν βλέπει πάνω από 24 φωτογραφίες/δευτερόλεπτο δεν τις βλέπει πλέον σαν φωτογραφίες αλλά σε συνεχόμενη κίνηση.

Η μέλισσα π.χ. αντίθετα μπορεί να δει πάνω από χίλιες εικόνες το δευτερόλεπτο. Συνεπώς, αν μια μέλισσα τρυπώσει σ’ έναν κινηματογράφο δεν θα βλέπει την ταινία που βλέπουν οι άνθρωποι εκεί αλλά μια μεγάλη σειρά φωτογραφιών.

Εδώ στην Ελλάδα έχουμε ένα είδος κινηματογράφου που νομίζω είναι και παγκόσμια πατέντα: τον θερινό κινηματογράφο.

Βοηθάει βέβαια και ο καλός καιρός που έχουμε εδώ το καλοκαίρι, αλλά δεν νομίζω ότι οι ζεστές καλοκαιρινές νύχτες θα ήταν αρκετές αν δεν υπήρχαν μερικά άλλα πράγματα που δόξα τον Θεό νομίζω ότι τα έχουμε ακόμα.

Να, η αίσθηση της ασφάλειας και η αλέγκρα διάθεση που έχουμε ιδίως τα καλοκαιρινά βράδια είναι δύο απ’ τα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό.

Στα Τρίκαλα είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε έναν «κλασσικό» θερινό κινηματογράφο, όπως τον εννοώ εγώ κλασσικό.

Βρίσκεται μέσα σ’ ένα πάρκο και ολόκληρο το συγκρότημα εκεί είναι ένας πολυχώρος πολιτισμού και αναψυχής.

Κοντά υπάρχει ένα ποταμάκι και, αν και τα νερά του δεν είναι ακριβώς τρεχούμενα και γάργαρα, μπορείς και ακούς το βράδυ τα βατράχια να κοάζουν στις όχθες του!

Γύρω γύρω είναι ανοικτός (αυτό εννοώ «κλασσικός θερινός», στη Σκιάθο π.χ. που είχα πάει, ήταν «αστικός θερινός», ανοικτός βέβαια από πάνω αλλά μέσα στην πόλη, κλεισμένος με έναν μαντρότοιχο).

Αλλά στα Τρίκαλα υπάρχουν φυτά γύρω γύρω στον φράχτη, καρέκλες με τραπεζάκια και ένα κανονικό μπαρ μέσα στον χώρο αυτό από όπου μπορείς να πάρεις μια παγωμένη μπύρα και να την απολαύσεις κάτω από το φεγγάρι και τ’ αστέρια, χαζεύοντας τη μεγάλη οθόνη.

Σε τέτοιες καταστάσεις σημασία έχει «το ταξίδι και όχι ο προορισμός», εγώ π.χ. ούτε που θυμάμαι ποια ταινία παιζόταν πριν κάμποσα χρόνια που πρωτοπήγα.

Και σε τέτοιες καταστάσεις σου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Κηλαηδόνη, όχι για το αγιόκλημα και το γιασεμί αλλά γιατί «Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια, ώρα με την ώρα βιαστικά…».

2 Ιουνίου 1865: το τέλος του αμερικανικού εμφύλιου (μέρος ΙΙ)

Το κόμμα που παραδοσιακά πλειοψηφούσε στον Νότο ήταν το Δημοκρατικό.

Αντίπαλο κόμμα ήταν αρχικά το κόμμα του Κογκρέσου. Το 1854 ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και αμέσως έγινε φανερό ότι το κόμμα αυτό θα ήταν το αγαπημένο του Βορρά.

Στις εκλογές του 1860 υποψήφιος Πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών ήταν ο γνωστός Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος και επικράτησε τελικά.

Στερεότυπο τρίτο: Ο Λίνκολν ήταν απ’ τους καλούς και ήταν σφόδρα αντίθετος στη δουλεία.

Μμμ, και εδώ θέλει λίγο γράψιμο.

Πάλι απ’ τα λίγα που διάβασα για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης, συμπέρανα ότι σαν άνθρωπος ο Λίνκολν ήταν πολύ θρήσκος και συντηρητικός και είχε μία άκαμπτη ως απολιθωμένη ιδέα στο μυαλό του για την ηθική (νομίζω φαίνεται και απ’ τη φάτσα του).

Σαν άνθρωπος επαναλαμβάνω, ήταν κατά του θεσμού της δουλείας αν και όχι χωρίς «σκιές».

Εκείνο όμως που τον ενδιέφερε πρωταρχικά σαν Πρόεδρο ήταν η διατήρηση της ενότητας των ΗΠΑ και όχι η κατάργηση της δουλείας.

Και εμάς θα πρέπει βασικά να μας ενδιαφέρει τι σκεπτόταν και τι έκανε σαν Πρόεδρος.

Στους λόγους του σαν υποψήφιος Πρόεδρος φερόταν κατά της δουλείας, πολύ περισσότερο όταν κατάλαβε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στον Βορρά (από όπου αντλούσε την εκλογική του δύναμη) ήταν ενάντια στη δουλεία.

Μέχρι το τέλος όμως ενδιαφερόταν περισσότερο για έναν διακανονισμό με τον Νότο, που θα του επέτρεπε να διατηρήσει ειρηνικά την ενότητα των ΗΠΑ, παρά για μία σύγκρουση μαζί του.

Όταν κέρδισε τις εκλογές τον Μάρτη του 1861 διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν απλά δεν θα επεκτεινόταν.

Προκειμένου μάλιστα να προσελκύσει στο στρατόπεδο του Βορρά τις Πολιτείες του Κεντάκι και του Μισούρι, που αυτοανακηρύχτηκαν ουδέτερες, τους επέτρεψε να διατηρήσουν τη δουλεία.

Ο Λίνκολν έχει συνδεθεί με την υπόθεση της κατάργησης της δουλείας κυρίως λόγω του περίφημου διατάγματος για τη χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα μετέπειτα.

Όμως αυτό το διάταγμα αφενός εκδόθηκε μόλις την Πρωτοχρονιά του 1863 και αφετέρου ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένο που περιλάμβανε μόνο τους δούλους του Νότου (εφόσον εννοείται ο Βορράς εισέλθει μια μέρα νικητής στην περιοχή τους) και δεν έκανε λόγο για τους δούλους που υπήρχαν ήδη στον Βορρά ενώ εξαιρούσε και τους δούλους που ήδη υπήρχαν στις ουδέτερες πολιτείες.

Αρκετά επιλεκτικός ανθρωπισμός θα συμφωνήσετε.

Τελοσπάντων, να μην μακρηγορώ για τον Λίνκολν. Πρόεδρος των Συνομόσπονδων (Νοτίων) Πολιτειών, αν και όχι το ίδιο γνωστός, ήταν ο γερουσιαστής και στρατιωτικός Τζέφερσον Ντέηβις.

Η ουσία λοιπόν είναι πως για λόγους πιο πολύπλοκους και λιγότερο ιδεαλιστικούς από την κατάργηση ή όχι της δουλείας, οι μεν Νότιοι ήθελαν την απόσχιση από τις ΗΠΑ και οι δε Βόρειοι τη διατήρηση της Ένωσης.

Ο πόλεμος, ο εμφύλιος αν προτιμάτε, τελικά ξέσπασε το 1861 και ήταν πολύ άγριος και αιματηρός. Είχε πάνω από 1 εκ. νεκρούς στα πεδία των μαχών και στον άμαχο πληθυσμό και, χωρίς να το έχω διαβάσει πουθενά, αμφιβάλλω αν οι ΗΠΑ μπλέχτηκαν στην ιστορία τους σε άλλον πόλεμο που να προσεγγίζει, στο ελάχιστο έστω, αυτές τις απώλειες.

Οι απώλειες των Βορείων ήταν σε απόλυτους αριθμούς μεγαλύτερες, αλλά!

Αλλά ο πληθυσμός των Πολιτειών του Νότου ήταν κατά την έναρξη του πολέμου περίπου 5.500.000 άνθρωποι ενώ οι Πολιτείες του Βορρά αριθμούσαν πληθυσμό 19.000.000. Οι απώλειες είχαν πολύ μεγαλύτερο κόστος και δεν μπορούσαν να αναπληρωθούν από τους Νοτίους.

Πέρα απ’ το ανθρώπινο δυναμικό, ο Βορράς υπερτερούσε κατά 3:1 σε πολεμικό υλικό (που έγινε 10:1 προς το τέλος του πολέμου) και στη ναυτική δύναμη πάνω από 10:1, εξαρχής.

Γι’ αυτό και όλοι στον Βορρά περίμεναν μια σύρραξη το πολύ τρίμηνης διάρκειας.

Ο Νότος όμως υπερτερούσε σε φρόνημα πιστεύοντας ότι ήταν η αδικημένη και εκβιαζόμενη πλευρά, αλλά επίσης γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να συντηρήσει επί μακρόν μία παρατεταμένη πολεμική προσπάθεια και θέλησε να επιτύχει μια γρήγορη νίκη εντυπώσεων που θα οδηγούσε τον Βορρά στο να συνειδητοποιήσει ότι το διαζύγιο ήταν οριστικό.

Ο πόλεμος όμως τράβηξε τέσσερα χρόνια… Και αυτό τελικά έκρινε τον αμερικάνικο εμφύλιο, αφού όπως αναφέραμε ήδη ο Νότος δεν μπορούσε να αντέξει μία μακροχρόνια πολεμική αναμέτρηση.

Έκρινε και το μέλλον των ΗΠΑ και, το πάω λίγο παραπέρα, την πορεία όλου του κόσμου.

Το 1865 ο Νότος συνθηκολόγησε, η Ένωση διατηρήθηκε, η δουλεία καταργήθηκε, ο κόσμος απέκτησε πλανητάρχη τις ΗΠΑ, οι ΗΠΑ απέκτησαν τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο το 2008 και that’s how it goes όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι.

Τι άλλο να γράψω τώρα; Συνηθίζω στο τέλος πολλών αναρτήσεων να γράφω και ένα δίδαγμα, ένα συμπέρασμα που έβγαλα διαβάζοντας τα σχετικά, όταν ξεκινάω να γράφω δεν έχω ιδέα τι συμπέρασμα θα βγάλω τελικά.

Στην προκειμένη περίπτωση το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι σ’ έναν πόλεμο σχεδόν ποτέ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο στερεότυπα. 

Τέλος

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΠΛΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΟΥ.

Μετα απο δύο Κυριακές ψηφοφορίας στίς 18 και 25 Μαίου, έχουμε αποτέλεσμα και πολλαπλά μηνύματα!!!
Πρώτος αποδέκτης είναι η Συγκυβέρνηση που δείχνει να μήν έλαβε το μήνυμα των επιλογών του Κυρίαρχου Λαού ή καλύτερα του μεγαλύτερου μέρους του!!! Η συγκυβέρνηση είναι ένα βήμα πρίν τον ανασχηματισμό προσώπων γιατί τα περιθώρια ανασχηματισμού πολιτικών είναι στην σφαίρα του φανταστικού και του υπερβατικού!!! Πλήρωσε τα σωρευμμένα προβλήματα που μαστίζουν τους πολίτες σε όλους τους τομείς απο την υγεία, τα εργασιακά, τα οικονομικά μέχρι την εξασφάλιση της ποιότητας ζωής τους και της ψυχολογία τους!!! Τα ποσοστά της επιρροής τους έπεσαν σε σχέση με τίς Εθνικές Εκλογές του 2012 κατα 30% η Ν.Δ. απο 29 % έπεσε στο 22% ενώ το ΠΑΣΟΚ ώς ΕΛΙΑ απο το 13% στο 8%!!! 
Δευτερος αποδέκτης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κεφαλαιοποίηση της επιδοκιμασίας του απο το εκλογικό σώμα!!! Είναι Αδιαμφισβήτητα ο Νικήτης των Τριπλών Εκλογών!!! Κέρδισε την πρωτιά στίς Ευρωεκλογές με 3,8% απο την ΝΔ και κατα 0,8%  αύξησε το ποσοτό του απο τις Εθνικές Εκλογές του 2012!!! Κέρδισε την Περιφέρεια Αττικής και λίγο έλειψε να κερδίσει και τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας, τον Δήμο Αθηναίων!!! Γενικά στίς Αυτοδιοικητικές Εκλογές δέν είχε την επίδοση των Ευρωεκλογών, κέρδισε δύο (2) απο τίς δεκατρείς (13) Περιφέρειες και κανένα απο τους μεγάλους Δήμους!!! Έτσι είναι αμφίσημη η επιρροή του για την Ανατροπή που επιδίωκε του Κυβερνητικού Συνεταιρισμού!!!
Τρίτος αποδέκτης είναι η Χρυσή Αυγή που κέρδισε και τίς εντυπώσεις και στίς Αυτοδιοικητικές Εκλογές!!! Όμως δέν κατάφερε να κατακτήσει διψήφιο ποσοστό!!! Είναι αξιοσημείωτο να τονιστεί ότι η φυσική ηγεσία και η μισή κοινοβουλευτική ομάδα της βρίσκεται έγκλειστη στίς φυλακές, περιμένοντας να δικαστεί!!!
Τέταρτος αποδέκτης και σημαντικός για την κυβερνητική συνέχεια είναι η μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ σε ΕΛΙΑ που παρά τίς δυσοίωνες προβλέψεις έπιασε το αξιοπρεπές ποσοστό του 8% που του δίνει μια ευκαιρία να ξεφύγει απο το εκλογικό τέλμα!!! Τελικά το απόφευγμα του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου "το ΠΑΣΟΚ ήρθε από πολύ μακριά για να πάει τη χώρα πολύ μακριά" έχει αποδειχθεί. Κάθε σχεδιασμός για την ευρύτερη κεντροαριστερά, θα έχει δεδομένο την συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ!!!

Πέμπτος αποδέκτης το ΠΟΤΑΜΙ που εισέπραξε το 6,6 % στίς Ευρωεκλογές, αν και είχε τρείς μήνες ύπαρξη!!! Είναι ένα σημείο αντιλογίας και η πολιτική του ύπαρξη θα εξαρτηθεί απο την μετεξέλιξη του σε κόμμα με ξεκάθαρες αρχές και στόχους και κυρίως μετα το ιδρυτικό του συνέδριο.
Έκτος αποδέκτης το ΚΚΕ είναι μακρυά απο οποιαδήποτε πολιτικό σχεδιασμό για το μέλλον!!! Είναι κατεξοχήν κόμμα του πολιτικού απομονωτισμού και της εκούσιας περιθωριοποίησης!!! Δέν θέλει ούτε να ακούσει για συμμετοχή σε Κυβέρνηση Αριστεράς!!!
Έβδομοι και καταϊδρωμένοι οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ που συρικνώθηκαν εκλογικά και πάτωσαν στην κυριολεξία στίς Αυτοδιοικητικές Εκλογές!!! Σήμερα φυλλορροούν οι Βουλευτές και τα στελέχη του σε άλλες κατευθύνσεις, με κυρίαρχη την ανεξαρτητοποίηση ή την προσχώρηση στην ΝΔ!!!
Τελευταίος και όγδοος αποδέκτης είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ που η καταρακύλα της δεν έχει σταματημό!!! Δέν είχε καμιά εκλογική απήχηση και στίς τριπλές εκλογές : Περιφέρειες - Δήμοι - Ευρωβουλή!!! Δέν εξέλεξε κανένα εκτός απο τους Μπουτάρη και Καμίνη που δεν οφείλουν και πολλά στην στήριξη τους απο την ΔΗΜΑΡ!!! Την πέρασαν εκλογικά ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και οι Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες (Ε.Ε.Π.) στίς Ευρωεκλογές!!! 

Σαν σήμερα: 2 Ιουνίου 1865, το τέλος του αμερικανικού εμφύλιου (μέρος Ι)

Σαν σήμερα, στις 2 Ιουνίου 1865, οι δυνάμεις του στρατηγού Έντμουντ Κίρμπυ Σμιθ παραδίδονται στο Γκάλβεστον του Τέξας και έτσι σημαίνει η λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου.

Ο αμερικάνικος εμφύλιος είναι ένα μεγάλο γεγονός, στο οποίο νομίζω δεν έχουμε δώσει τη βαρύτητα και τη θέση που του πρέπει στην Ιστορία, γιατί αυτός έκανε τις ΗΠΑ Κράτος.

Και οι ΗΠΑ, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι αυτή τη στιγμή ο κυρίαρχος, ο πλανητάρχης. Και το λέω αυτό ανεξάρτητα απ’ την όποια άποψη έχω για τον μέσο Αμερικάνο, κλείνει η πρώτη παρένθεση.

Πριν από τον εμφύλιο οι ΗΠΑ ήταν μία χαλαρή, χαλαρότατη συνομοσπονδία Πολιτειών.

Οι ηγέτες του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας και ιδρυτές των ΗΠΑ φαίνεται πως είχαν την αυτογνωσία (και είναι πολύ σημαντικό να έχεις το γνώθι σαυτόν) ότι στις ΗΠΑ δεν μπορεί να εφαρμοστεί το μοντέλο του Κράτους που στηρίζεται στο Έθνος.

Σήμερα βέβαια ότι οι Αμερικάνοι θεωρούν ότι αποτελούν Έθνος αλλά ας μην ανοίξω τώρα αυτό το θέμα γιατί θα παρεκτραπώ απ’ αυτό που θέλω να γράψω σήμερα οπότε ας κλείσω και τη δεύτερη παρένθεση.

Ξεκινώντας να γράφω συνειδητοποίησα ότι έχουμε ορισμένα στερεότυπα για τον αμερικανικό εμφύλιο και επειδή όπως μαθαίναμε και εμείς οι παλιοί τεταρτοδεσμίτες, «το στερεότυπο είναι μια απλουστευμένη αντίληψη που συχνά κατέχουν από κοινού οι άνθρωποι για μια άλλη ομάδα εξαιτίας της ελάχιστης ή περιορισμένης γνώσης των πραγμάτων», σχεδόν πάντα οι στερεοτυπικές αντιλήψεις είναι λανθασμένες.

Στερεότυπο πρώτο λοιπόν: Οι Βόρειοι ήταν οι καλοί της ιστορίας και οι Νότιοι οι κακοί.

Εγώ πιστεύω ότι σ’ έναν πόλεμο σπάνια έως ποτέ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί και απ’ τα λίγα που διάβασα για τις ανάγκες αυτής εδώ της ανάρτησης συμπέρανα ότι οι Βόρειοι πολύ απείχαν απ’ το είναι οι καλοί της υπόθεσης, ούτε καν οι καλύτεροι απ’ τους δύο δεν ήταν μάλλον.

Στερεότυπο δεύτερο: Κύρια αιτία του πολέμου ήταν η αντίθεση των Βορείων στη δουλεία, η οποία ήταν πολύ διαδεδομένη στο Νότο.

Εδώ θέλει πιο πολύ γράψιμο αφού εδώ βρίσκεται και το ζουμί αυτής της ιστορίας.

Η αντίθεση Βορρά-Νότου στο θέμα της δουλείας όντως υπήρχε αλλά και αυτή με τη σειρά ήταν αποτέλεσμα και όχι η αιτία που γεννάει τα αποτελέσματα.

Το Κράτος που υπήρχε ήταν πολύ χαλαρό και αποκεντρωμένο, οι αρμοδιότητες του Προέδρου περιορισμένες και η κάθε Πολιτεία ήταν στην ουσία ξεχωριστό Κράτος, με δικές της πολιτικές, κυρίως στον τομέα της οικονομίας.

Ο Νότος, λόγω κλίματος, ευνόησε τις αγροτικές καλλιέργειες και ειδικά τις μεγάλες βαμβακοφυτείες.

Το βαμβάκι ήταν η πρώτη ύλη ένδυσης για την εποχή και ο αμερικάνικος Νότος, εκτός από εφοδιαστής όλου του Βορρά, εξήγαγε τεράστιες ποσότητες και στην Ευρώπη. Δημιουργήθηκε έτσι μία τάξη πλούσιων γαιοκτημόνων, που δεν περιλάμβανε φυσικά το σύνολο των Νοτίων αλλά οπωσδήποτε ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού.

Η εργασία στις βαμβακοφυτείες ήταν τότε σχεδόν εκ ολοκλήρου χειρονακτική και τόσο μεγάλες εκτάσεις δεν μπορούσαν να καλλιεργηθούν χωρίς το εργαλείο της δουλείας.

Στον Βορρά υπήρχαν επίσης νέγροι δούλοι αλλά η οικονομία αναπτύχθηκε γύρω από την βιοτεχνία και βιομηχανία της οποίας η εργατική μάζα προήλθε από τους φτωχούς αποίκους που συνέρρεαν συνεχώς, κυρίως από την Ιρλανδία.

Η τάξη αυτή των αποίκων παρουσίαζε ένα εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμο ανθρώπινο υλικό που εργαζόταν κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης και αμοιβής. Όπως έλεγαν και μερικοί, τόσο ο Βορράς όσο και ο Νότος αναπτύχθηκαν χάρη σε δούλους, οι μεν λευκούς και οι δε μαύρους.

Αλλά το διαφορετικό στοιχείο ήταν ότι αυτοί οι «λευκοί δούλοι» μπορούσαν να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα και οι απόγονοί τους θα γίνονταν πολίτες των ΗΠΑ. Έτσι σε λίγα χρόνια, ο Βορράς ήταν μια πυκνοκατοικημένη βιομηχανική λευκή περιοχή της οποίας τα συμφέροντα συγκρούονταν με τον Νότο.

Και γιατί συγκρούονταν;

Γιατί ενώ τα αγροτικά προϊόντα του Νότου ήταν απαραίτητα για τον Βορρά που δεν μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αυτά, τα βιομηχανικά προϊόντα του Βορρά έβρισκαν ισχυρό ανταγωνισμό στην τοπική αγορά αφού ο Νότος, εκτός από το να εξάγει, εισήγαγε μαζικά βιομηχανικά προϊόντα από την Ευρώπη.

Και επειδή για να προστατεύσουν την παραγωγή τους οι ΗΠΑ επέβαλαν δασμούς και φόρους στις εισαγωγές, ποιος την πλήρωσε;

Αυτοί που έκαναν κυρίως τις εισαγωγές, οι Νότιοι δηλαδή.

Και το χειρότερο για το Νότο ήταν ότι δεν μπορούσε να διορθώσει με «πολιτικά» μέσα την κατάσταση αφού ο Βορράς, σαν πιο πυκνοκατοικημένος, είχε πάντα τον πρώτο λόγο στην εκλογή της κεντρικής Κυβέρνησης της Ουάσιγκτον.

«Έτσι είστε; Ε, και μεις θα αποσχιστούμε!» σκέφτηκαν οι Νότιοι και αφού προηγήθηκαν διάφορα επεισόδια, δέκα Πολιτείες του Νότου κήρυξαν την απόσχισή τους απ’ τις ΗΠΑ το 1861.

Συνεχίζεται…