Η Κεντροαριστερά μετά το ποτάμι

Όπως άκουσα κάπου, δόξα τον Θεό, ο ελληνικός λαός που θέλει να ψηφίσει Κεντροαριστερά έχει τώρα να διαλέξει από μεγάλο πανέρι.

Το Ποτάμι ήρθε ορμητικό και προστέθηκε στις υπάρχουσες επιλογές των ψηφοφόρων για κεντροαριστερό κόμμα, διευρύνοντας τις επιλογές τους, αλλά μπερδεύοντας και προβληματίζοντάς τους αρκετά για το ποια επιλογή θα ήταν η καλύτερη.

Θέλω πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι θα γράψω για το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι. Δεν θα αναφερθώ στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως δεν θα αναφερόμουν πριν μερικά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ) γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πια. Και όταν διεκδικείς την εξουσία ρίχνεις πολύ νερό στο κρασί σου για να αρέσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερους.

Ξεχάστε τον ΣΥΝ του ΄90 με τις πρωτοποριακές και ρηξικέλευθες απόψεις σε πολλά κοινωνικά ζητήματα (τόσο ρηξικέλευθες που του στοίχιζαν και την είσοδο στη Βουλή ενίοτε, όπως το 1993).

Τι να κάνει κι αυτός; Οι καιροί αλλάζουν και εμείς αλλάζουμε μαζί τους (ο Κικέρωνας το είπε αυτό. Ή κάποιος άλλος Ρωμαίος τελοσπάντων, δεν θυμάμαι και καλά).

Έτσι είναι. Αν εσύ ο ίδιος ζορίζεσαι να τα βγάλεις πέρα κάθε μέρα, δεν σ’ απασχολούν και τόσο τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των Ρομά.

Το δεύτερο είναι ότι στις πολιτικές προτιμήσεις ισχύει ότι και στις γαστρονομικές: ο καθένας έχει τις δικές του.

Μπορεί κάποιος να έχει «ακραίες» προτιμήσεις στο φαγητό. Να του αρέσουν π.χ. τα πολύ πικάντικα. Ομοίως και στις πολιτικές προτιμήσεις.

Μπορεί να του πούμε «Καλά πως το τρως (ψηφίζεις) αυτό;» αλλά δεν θα του απαγορεύσουμε κιόλας να το φάει (ψηφίσει).

Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μεγάλο λούκι. Κατά την ταπεινή μου άποψη τα ποσοστά του συρρικνώθηκαν τόσο γιατί έτυχε να βρίσκεται στην εξουσία όταν έσκασε η βόμβα (βλ. κρίση).

Ή μάλλον όταν την εμφάνισε και την απασφάλισε ο Γιώργος Παπανδρέου γιατί θα μπορούσε και αυτός να την άφηνε θαμμένη και να εξακολουθούσε και αυτός να παίρνει δανεικά και να ζει αυτός καλά και μεις καλύτερα.

Βέβαια η βόμβα θα έσκαγε στα χέρια των παιδιών μας σίγουρα, αντί στα δικά μας. Μια φορά ο Γιώργος θα ήταν μάγκας και όχι προδότης όπως τώρα.

Παρεμπιπτόντως, δεν το καταλαβαίνω αυτό: Για να μην κατηγορηθείς εσύ ως ύποπτος και πουλημένος, θα πρέπει να κατηγορήσεις ως προδότη και να χλευάσεις τον τέως πρωθυπουργό, όπως βλέπω να κάνουν πολλοί δημοσιογράφοι. Τι πράγμα είν’ αυτό ρε παιδί μου;

Αλλά ως εκεί. Όχι και να ξαναγυρίσει ο Παπανδρέου στα πράγματα του ΠΑΣΟΚ. Εγώ πάντως μετά απ’ αυτό που πήγε να κάνει με το περίφημο δημοψήφισμα δεν τον ξαναεμπιστεύομαι.

Η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης μου είναι πολύ συμπαθείς (είμαστε και πατριώτες με τον Κουβέλη).

Μου έκατσε όμως λίγο στραβά η άρνηση του για ενιαία Κεντροαριστερά.

Αυτή η απόρριψη της ενιαίας Κεντροαριστεράς και η εφεύρεσή του για δημιουργία ενός «τρίτου πόλου» ξέρετε πως μου φαίνεται; Κάτι σαν «Εγώ έχτισα ένα κόμμα απ’ το μηδέν και το έβαλα στη Βουλή και τώρα μου ζητάτε να μην είμαι αρχηγός κόμματος;».

Απέρριψε τη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ επειδή επιμένει να στηρίζει την Κυβέρνηση, αλλά και αυτός ο ίδιος είχε δηλώσει πριν τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση ότι έχει χάσει τον ύπνο του απ’ την ακυβερνησία του τόπου.

Κι αλήθεια, διάβασα εντελώς ξαφνικά ότι ο Σαμαράς θα τον προτείνει, λέει, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για μένα αυτό θα ήταν πολύ καλό να γίνει, απλά ήταν πολύ ξαφνικό και δεν ξανακούστηκε από τότε.

Τέλος το Ποτάμι… Χωρίς να θέλω να φανεί ότι ακολουθώ τη «μόδα», μ’ αρέσει πολύ το Ποτάμι ΚΑΤΑΡΧΑΣ γιατί:

α. Πάω τον Σταύρο Θεοδωράκη.

β. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που πλαισιώνουν το Ποτάμι, όσους ξέρω τελσπάντων.

γ. Ο, ας τον πούμε αρχηγός του νέου κόμματος, δήλωσε ότι δεν φοβάται τις συμμαχίες μπροστά στην ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα. Δεν είναι ο τύπος του «Όχι σε όλα» και άσε τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, σαν τον Μπέπε Γκρίλο ας πούμε.

δ. Πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ την Ευρώπη.

Όλα αυτά καταρχάς βέβαια γιατί στην πράξη δεν το είδαμε το Ποτάμι.

Η κατακλείδα πάντως είναι ότι ανεξάρτητα όμως απ’ τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθένα, πρέπει όλοι μας να έχουμε άποψη για τα πράγματα.

Αυτό το «Δεν μ’ ενδιαφέρει» είναι μέγα λάθος γιατί ξέρετε τι είπε ο Πλάτωνας;

Ότι μία από τις τιμωρίες σε όσους δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με την πολιτική είναι ότι καταλήγουν να τους κυβερνούν οι κατώτεροί τους.

Ουκρανία - Βενεζουέλα, πορείες παράλληλες με άγνωστο προορισμό (μέρος 3ο)

Υποθέτω (λέω υποθέτω γιατί ούτε που ήξερα τι γίνεται στην Ουκρανία πριν από όλα αυτά τα γεγονότα) ότι όλα άρχισαν στις 21 Νοεμβρίου 2013.

Την ημέρα αυτή η ουκρανική κυβέρνησης ανακοίνωσε την απόφασή της να μην προχωρήσει στην υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι λοιπόν, με αιτία αυτό, ξεκίνησαν αλυσιδωτά γεγονότα που εξελίσσονται κάθε μέρα. Επειδή άργησα λίγο σε αυτές τις αναρτήσεις περί Ουκρανίας και Βενεζουέλας, αλλιώς είχαν τα πράγματα πριν μια βδομάδα και αλλιώς έχουν τώρα.

Αν και η Ουκρανία είναι μεγάλη χώρα και έχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα οφείλω να ομολογήσω πως οι γνώσεις μου σ' αυτήν εξαντλούνταν στον Αντρέι Σεβτσένκο (ε, όχι και ποιος είναι ο Σεβτσένκο!) και στο ότι συνδιοργάνωσε, μαζί με την Πολωνία, ένα ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου πριν κάμποσα χρόνια.

Σαν όψιμος ουκρανολόγος λοιπόν, έμαθα ότι οι περιοχές στη δυτική Ουκρανία αισθάνονται πιο κοντά στην Ευρώπη, πιο κοντά ιστορικά, πολιτιστικά κ.λπ. εννοώ, και οι περιοχές στην ανατολική πιο κοντά στη Ρωσία.

Και επειδή τώρα με τις ειδήσεις βελτιώνουμε και τις γεωγραφικές μας γνώσεις, έμαθα ότι οι κυριότερες πόλεις στην ανατολική Ουκρανία είναι το Ντόνετσκ (εδώ τους θέλω τους Ολυμπιακούς, με ποια ομάδα από το Χάρκοβο έπαιξε - και αποκλείστηκε - ο Ολυμπιακός πριν δυο χρόνια;).

Το Κίεβο βρίσκεται κάπου στη μέση της χώρας αλλά περισσότερο ανήκει στη «δυτική» Ουκρανία, όπως την εννοούμε εδώ.

Η, ευρισκόμενη πολύ στην επικαιρότητα, χερσόνησος της Κριμαίας, αντίθετα, βρίσκεται στην «ανατολική» Ουκρανία.

Αυτό αποτυπώνεται και γλωσσολογικά καθώς στις ανατολικές επαρχίες κυριαρχεί η ρωσική γλώσσα και στις δυτικές η ουκρανική καθώς και πολιτικά, γιατί απ' ότι έμαθα πρόσφατα, στις ανατολικές περιοχές πλειοψηφούσε ο Γιανουκόβιτς, άρα προφανώς ήταν ρωσόφιλος, και στις δυτικές η Τιμοσένκο, που με την ίδια λογική, πρέπει να ήταν φιλοευρωπαΐστρια.

Θυμάμαι πάντα ότι είχα διαβάσει στα χρόνια του πανεπιστημίου σε ένα (εξωπανεπιστημιακό) βιβλίο ότι κατά τον Ηρόδοτο τα στοιχεία του Έθνους είναι το ομόαιμο, το ομόγλωσσο και το ομόθρησκο.

Και επειδή για μένα όπου μπερδεύεται το ομόθρηστο είναι άστα να παν (βλ. πρώην Γιουγκοσλαβία) και το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων δεν γεφυρώνεται, αλίμονο αν στην περίπτωση της Ουκρανίας η διαφορά Δύσης-Ανατολής αποτυπώνεται και στη θρησκεία.

Δεν το ξέρω αυτό, αλλά ξέρω ότι στην Ουκρανία αφενός οι Ορθόδοξοι χωρίζονται σ' αυτούς που θεωρούνται ποίμνιο του Πατριαρχείου του Κιέβου και σ’ αυτούς που υπάγονται στο Πατριαρχείο της Μόσχας και αφετέρου έχει και πολλούς Ουνίτες, Προτεστάντες και Μουσουλμάνους.

Τελοσπάντων, και για να μην μακρηγορούμε, οι διαδηλώσεις που λέγαμε είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης και τη διαφυγή του προέδρου Γιανουκόβιτς.

Κάπου εκεί βέβαια το πράγμα στράβωσε και στη νέα Κυβέρνηση που ανέλαβε το πάνω χέρι πήραν ακροδεξιοί, εθνικιστές και άλλα λουλούδια.

Ένα πράγμα σαν τη «Φάρμα των Ζώων» του Όργουελ (θα το λέω συνέχεια) όταν στη Βαρκελώνη του ισπανικού εμφυλίου όλοι μαζί οι Δημοκρατικοί έδιωξαν απ' την πόλη τους Εθνικιστές αλλά σύντομα οι Κομμουνιστές πήραν το πάνω χέρι και άρχισαν να καταπιέζουν τους υπόλοιπους.

Μπροστά στον κίνδυνο οι ρωσόφιλοι της ανατολικής Ουκρανίας να υποστούν διώξεις απ' αυτούς που ήρθαν τώρα στα πράγματα,  η Ρωσία έστειλε στρατεύματα στη χερσόνησο της Κριμαίας, τα οποία και νευραλγικές θέσεις εκεί.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ ούτε ρωσόφιλος είμαι, ούτε εγκρίνω αυτό που κάνουν οι Ρώσοι στην Κριμαία.

Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν βλέπω πως μπορούν να συνεχίσουν να συμβιώνουν οι δύο κοινότητες, μετά ιδίως από όλα αυτά.

Για μένα πιο πολύ αξία από τους όποιους κανόνες και συμβάσεις έχει η ζωή ενός και μόνου ανθρώπου.

Θα δείξει από τις εξελίξεις για πού πάει το πράγμα (για το πρόσφατο δημοψήφισμα δεν λέω τίποτα. Έτσι σκέφτηκαν κάποιοι να νομιμοποιήσουν τις όποιες εξελίξεις).

Εγώ δεν βλέπω προσάρτηση της Κριμαίας απ' τη Ρωσία αλλά μια de facto διχοτόμηση στιλ Βόρειας Κύπρου που θα αναγνωρίζεται μόνο απ' τη Ρωσία, άντε και από καμιά Βόρεια Κορέα, Συρία ή Βενεζουέλα.

Και μια και αναφέραμε τη Βενεζουέλα.

*******

Είχαμε μείνει στη Βενεζουέλα στο ότι η αντιπολίτευση εκεί αμφισβήτησε την εκλογή του επίγονου του Τσάβες, του Νικολάς Μαδούρο, και πυροδοτήθηκαν ταραχές σε όλη τη χώρα.

Τα αίτια υπήρχαν ήδη απ' την εποχή Τσάβες, όταν η αντιπολίτευση τον κατηγορούσε για φίμωμα του τύπου, κατάργηση πολλών ατομικών ελευθεριών, διεθνή απομόνωση της χώρας και τα συμπαρομαρτούντα: έλλειψη βασικών πρώτων ειδών, τεράστιο πληθωρισμό, εγκληματικότητα.

Και επειδή η διαμάχη, και μάλιστα οξεία, είχε ξεκινήσει επί Τσάβες ακόμα, οι εκλογές που έγιναν μετά τον θάνατό του για την ανάδειξη νέου Προέδρου πήρα τον χαρακτήρα μάχης ζωής και θανάτου.

Τις κέρδισε τελικά το Σοσιαλιστικό κόμμα του Μαδούρο με 48,3% αντί 47,2% της συνασπισμένης αντιπολίτευσης, που είχε αρχηγό τον Ενρίκε Καπρίλες.

Η ένταση λοιπόν κλιμακώθηκε τον Φεβρουάριο και οι νεκροί στα επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων ασφαλείας έχουν φτάσει τους 29.

Ταραχές επί ταραχών.

Για το αν υπήρξε νοθεία στις εκλογές ή όχι, δεν ξέρω, τι να πω;

Μπορεί και να μην υπήρξε γιατί ο Τσάβες ήταν πολύ δημοφιλής στα φτωχά στρώματα και αυτό ήταν η καλύτερη κληρονομιά που άφησε στον Μαδούρο ως συνεχιστή του. Είναι όμως αυτό (το να ήταν καθαρές οι εκλογές) αρκετό για να δικαιολογήσει τα δεινά της χώρας;

Οι ελλείψεις στα βασικά είδη είναι τεράστιες.

Είναι εκπληκτικό αλλά είχα δει σε μια εκπομπή τον καιρό που ήταν «να χρεοκοπήσουμε-να μην χρεοκοπήσουμε» να λέει κάποιος που έτυχε να ζει στην Πολωνία όταν εκείνη χρεοκόπησε (πριν κάνα 30ριά χρόνια) ότι στα σούπερ μάρκετ έβρισκαν μόνο χαρτί υγείας. Ε λοιπόν, στη Βενεζουέλα συμβαίνει το αντίθετο, δεν βρίσκουν με τίποτα χαρτί υγείας.

Πέρα απ' το ευτράπελο του πράγματος όπως ακούγεται, πρέπει να είναι τραγικό γιατί ο άνθρωπος εκείνος (για άλλο λόγο είχε πάει στο στούντιο και η κουβέντα το έφερε στην Πολωνία και τη χρεοκοπία) τα αφηγούνταν και δάκρυζε.

Στη Βενεζουέλα λοιπόν, ο κόσμος στήνεται στις ουρές για λίγο λάδι, βούτυρο, ρύζι, γάλα και αλεύρι.

Απ' την άλλη διαβάζω ότι στη Βενεζουέλα βρίσκεις ηλεκτρικές συσκευές με τη σέσουλα.

Φούρνο μικροκυμάτων για ζεστάνεις το φαγητό βρίσκεις, αλεύρι και λάδι για να το φτιάξεις δεν βρίσκεις.

Τα MME της χώρας, τοπικά και διεθνή έχουν μπει πολλές φορές στο στόχαστρο του Μαδούρο και υφίστανται μια τρομερή λογοκρισία (όταν λειτουργούν και δεν κόβονται).

Ο πληθωρισμός έχει φτάσει πλέον το 56% και συνεχίζει να καλπάζει. Το νόμισμα της χώρας, το Μπολίβαρ, υποτιμείται κάθε τρεις και λίγο και ο κόσμος δεν ξέρει πόσο πιο φτωχός θα ξυπνήσει κάθε μέρα.

Και βέβαια υπάρχει και η εγκληματικότητα που μαστίζει τη χώρα. Διαβάζω ότι σχεδόν 24.800 άνθρωποι είχαν βίαιο θάνατο πέρσι, έναντι 16.000 το 2012.

Η Βενεζουέλα έχει γίνει πλέον μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες του πλανήτη και το χειρότερο είναι ότι πάει να δημιουργηθεί μια κουλτούρα της βίας στη χώρα.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, η εμμονή του Μαδούρο να επικαλείται τον εκλιπόντα προκάτοχό του κάθε τρεις και λίγο έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια της αφοσίωσης του μαθητή προς τον δάσκαλο.

Προεκλογικά ο Μαδούρο διαβεβαίωνε πως ο Ούγο Τσάβες του είχε εμφανιστεί με τη μορφή ενός «μικρού πουλιού», είχε μάλιστα δώσει στη δημοσιότητα και ως απόδειξη μια φωτογραφία-«ντοκουμέντο»!

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, λέω εγώ.

 *******

Το συμπέρασμα είναι ότι η Ουκρανία και η Βενεζουέλα μπορεί να  μην έχουν και πολλά κοινά (ένα από αυτά είναι ότι έχουν πολύ καλό όνομα  και δυο ως χώρα καταγωγής πολύ ωραίων γυναικών, αυτό για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η ανάρτηση για μερικούς) αλλά αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν και οι δυο πολύ μεγάλα προβλήματα και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας είναι να προσπαθούμε να ήμαστε ενημερωμένοι γι’ αυτά, μακριά από μύθους και ιδεοληψίες.

Τέλος

Ουκρανία – Βενεζουέλα, πορείες παράλληλες με άγνωστο προορισμό (μέρος 2ο)

Τα πρώτα βήματα της Ουκρανίας σαν ανεξάρτητη χώρα ήταν πολύ δύσκολα, η οικονομική κατάσταση ήταν τραγική και όπως γίνεται σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις χωρών που προέρχονται από μια μεγάλη ομοσπονδία και μάλιστα υπό ένα τόσο ιδιαίτερο καθεστώς όπως ήταν το κομουνιστικό, υπήρχε μια κρίση εθνικής ταυτότητας και μία πολιτική αστάθεια.

Παρένθεση. Πριν αρκετά χρόνια είχα  επισκεφτεί μια κομμουνιστική χώρα (εντελώς κομμουνιστική). Θα χρειαζόμουν πολλές αναρτήσεις για να περιγράψω τι είδαν εκεί τα ματάκια μου αλλά αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι παντού έβλεπες χέρσα χωράφια (ήταν και πολύ πεδινή η χώρα αυτή) που δεν ανήκαν σε κανέναν. Ή, για να χρησιμοποιήσω την εκεί ορολογία, που ανήκαν σε όλους.

 

Αυτά τα χωράφια λοιπόν ήταν χέρσα, ακαλλιέργητα και να μην μπορούν με τίποτα οι άνθρωποι εκεί να καταλάβουν ότι αλλού, όπως στην Ελλάδα π.χ., τα χωράφια ανήκουν σε κάποιους. Πως ήταν δυνατόν, έλεγαν. Κλείνει η παρένθεση.

Στην αρχή της δεκαετίας του 2000 κάτι φάνηκε να κινείται στην οικονομία της Ουκρανίας και το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε. Αλλά η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έπληξε πολύ την Ουκρανία και το ΑΕΠ συρρικνώθηκε πάλι και μόλις πριν από 2-3 χρόνια άρχισε πάλι να σταθεροποιείται κάπως η οικονομία της χώρας.

Πολιτικά, τον Νοέμβριο του 2004 έγιναν προεδρικές εκλογές και τις κέρδισε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκλεκτός του τότε προέδρου Λεονίντ Κούτσμα.

Η Αντιπολίτευση, θεωρώντας ότι πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη νοθεία, επιστράτευσε τους οπαδούς της οι οποίοι διαδήλωναν κάθε μέρα στην πλατεία Ανεξαρτησίας (στην ίδια πλατεία δηλαδή που διαδήλωναν μέχρι κάμποσο καιρό πριν).

Τελικά το ανώτατο δικαστήριο της χώρας αποφάσισε την επανάληψη των εκλογών. Τα γεγονότα αυτά ονομάστηκαν Πορτοκαλί Επανάσταση απ’ τις  πορτοκαλί σημαίες που κρατούσαν οι διαδηλωτές.

Έλα όμως που τις επαναληπτικές εκλογές τις ξανακέρδισε ο Γιανουκόβιτς με τη Γιούλια Τιμοσένκο (ήταν φιλαράκια τότε) και έγιναν Πρόεδρος ο μεν και Πρωθυπουργός η δε.

Οι δυο τους τα τσούγκρισαν όμως σύντομα και στις εκλογές του 2010 ήταν αντίπαλοι.

Κέρδισε στον δεύτερο γύρο με μικρή διαφορά ο Γιανουκόβιτς και για να μην χαλάσει η παράδοση, πάλι κατηγορήθηκε από την Αντιπολίτευση για νοθεία.

Έτσι είχαν τα πράγματα και θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι που τηρούνταν οι παραδόσεις μέχρι που ήρθε ο Νοέμβρης του 2013.

*******

Η Βενεζουέλα από την ανεξαρτησία της έως και τα μέσα του 20^ου αι. ακολούθησε την «τυπική» πορεία μιας λατινοαμερικάνικης χώρας.

Η Δημοκρατία δεν είναι και ο σταθερότερος θεσμός στη Λατινική Αμερική.

Τελοσπάντων, αν ξεχειλώσουμε τον όρο «Δημοκρατία» τόσο ώστε να περιλάβει και τους πολιτικούς θεσμούς των χωρών αυτών, θα δούμε ότι στη Βενεζουέλα υπήρχαν περίοδοι με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά κάθε τόσο εμφανιζόταν κάποιος, στρατιωτικός συνήθως, που έλεγε «Εγώ θα σας σώσω!», έπαιρνε την εξουσία με το έτσι θέλω, δεν έσωζε κανέναν και απλά περίμενε τον επόμενο «σωτήρα».

Η Βενεζουέλα έζησε μέσα στον 20^ο αι. χρόνια ευμάρειας χάρις στο πετρέλαιο που έχει το υπέδαφος της χώρας.

Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα.

Και επειδή όπως είπε δεν θυμάμαι ποιος, τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν οι νηστικοί αλλά οι χορτάτοι που έχουν τρεις μέρες να φάνε, η περίοδος των ισχνών αγελάδων στη Βενεζουέλα έφερε και κοινωνική αναταραχή.

Και κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Ούγκο Τσάβεζ.

Ο Τσάβεζ ήταν μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.

Τι να γράψω τώρα γι’ αυτόν; Ήταν στρατιωτικός αλλά μεταπήδησε στην πολιτική. Πρωτοεμφανίστηκε στην πολιτική το 1983 όταν ίδρυσε Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (MBR-200).

Μάλιστα το 1992 ο Τσάβεζ πραγματοποίησε απόπειρα πραξικοπήματος με το MBR-200. Απέτυχε και φυλακίστηκε. Του δόθηκε αμνηστία το 1994 και μετασχημάτισε  το MBR σε πολιτικό κόμμα, με το όνομα MVR πλέον.

Ως αρχηγός νόμιμου πολιτικού κόμματος πια εξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας το 1998 και επανεξελέγη το 2006 και το 2012.

Καθόλου άσχημα. Και χωρίς υποψίες νοθείας, αυτό γίνεται αποδεκτό και από τους αντιπάλους του.

Η αλήθεια είναι ότι προσεταιρίστηκε τα φτωχά στρώματα χρηματοδοτώντας προγράμματα κρατικής πρόνοιας από τα έσοδα που έφερνε στη χώρα το πετρέλαιο. Αύξησε τις κρατικές δαπάνες στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης και πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας απέκτησε πρόσβαση σ’ αυτά τα αγαθά.

Απ’ την άλλη είναι επίσης αλήθεια ότι η εγκληματικότητα μάστιζε και μαστίζει τη Βενεζουέλα, ο κόσμος στήνονταν και στήνεται στις ουρές για λίγη ζάχαρη, λάδι ή γάλα αφού οι ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκες ήταν και είναι τεράστιες, ο πληθωρισμός κάλπαζε και τώρα καλπάζει με 55% και άλλα πολλά.

Και τα περισσότερα απ’ αυτά ήταν αποτέλεσμα της απομόνωσης της χώρας.

Βέβαια πολλοί το περιγράφουν αυτό ότι η Βενεζουέλα έπαψε να είναι η πίσω αυλή των ΗΠΑ αλλά εγώ το λέω διεθνή απομόνωση. Τελοσπάντων, διαλέγετε και παίρνετε.

Ο Τσάβεζ απομάκρυνε με τη χώρα του από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ αλλά η Βενεζουέλα προσδέθηκε στο άρμα της Ρωσίας ενώ παράλληλα συνεργάστηκε στενά με τις κυβερνήσεις της Κίνας και της Κούβας.

Το 2011 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο. Αν και άρρωστος κέρδισε τις Προεδρικές εκλογές του 2012 αλλά η ασθένειά του προχώρησε και τελικά πέθανε στις 5 Μαρτίου 2013.

Πολιτικός του επίγονος θεωρήθηκε ο Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος νίκησε οριακά στις Προεδρικές εκλογές της 14^ης Απριλίου 2013 τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες.

Η εκλογή του Μαδούρο αμφισβητήθηκε από την αντιπολίτευση και αυτός ήταν ουσιαστικά ο λόγος που πυροδότησε τις ταραχές που συνεχίζονται ως σήμερα.

Συνεχίζεται…

Ουκρανία – Βενεζουέλα, πορείες παράλληλες με άγνωστο προορισμό (μέρος 1ο)

Η Ουκρανία και η Βενεζουέλα είναι δύο χώρες που δεν έχουν και πολλά κοινά.

Βρίσκονται όμως τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα και, το δανείζομαι απ’ τον Λουκιανό Κηλαηδόνη αυτό, όταν είσαι στην επικαιρότητα εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό.

Είτε είσαι χώρα είτε είσαι άνθρωπος (θυμηθείτε τον φουκαρά τον Λιάπη που ήταν στην επικαιρότητα για μέρες και είχε χάσει την ησυχία του).

Κυρίως όμως αν είσαι χώρα.

“No news is good news” λένε οι Αγγλοσάξονες. Να, αν αυτό αληθεύει τα πράγματα είναι καλύτερα στην Ελλάδα απ’ ότι ήταν πριν δύο χρόνια.

Τότε είχα πάει στο Μεξικό και όλοι με ρωτούσαν τι γίνεται στην Ελλάδα. «Άκουσα στην τηλεόραση αυτό, άκουσα το άλλο» μου έλεγαν όλοι (και προφανώς δεν είχαν ακούσει και τόσο καλά πράγματα). Πριν ένα μήνα που ξαναπήγα, τίποτα. Κουβέντα για την Ελλάδα.

Βέβαια θα μου πείτε το καλύτερο είναι να σε αναφέρουν για καλό λόγο. Υπομονή. Σε καμιά 20αριά χρόνια (μπορεί) να γίνει και αυτό.

Στην Ουκρανία και στη Βενεζουέλα λοιπόν υπάρχουν εξελίξεις που θα πρέπει να μας απασχολήσουν λίγο.

Είχα γράψει κάπου, με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία με τους τόσους νεκρούς ότι «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του… Γι’ αυτό ποτέ μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει (και) για σένα».

Και επειδή ήμαστε όλοι συνάνθρωποι τελικά και συγκάτοικοι στον πλανήτη γη δεν θα πρέπει να ήμαστε στο μαύρο σκοτάδι για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

*******

Η Ουκρανία, ως γνωστό, βρίσκεται στην ανατολική Ευρώπη. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 46 εκ. και η έκτασή της 603.628 km². Αν εξαιρέσουμε τη Ρωσία (που ούτως ή άλλως το μεγαλύτερο τμήμα της εκτείνεται στην Ασία), η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης.

Για τους Αρχαίους Έλληνες η Μαύρη Θάλασσα κάθε άλλο παρά άγνωστη ήταν και είχαν κάνει ένα σωρό αποικίες στη χερσόνησο της Κριμαίας, για την οποία γίνεται πολύς λόγος τελευταία.

Για παραμέσα όμως, στην ενδοχώρα της σημερινής Ουκρανίας ας πούμε, δεν ήξεραν και πολλά πράγματα και περιέγραφαν όλα αυτά τα μέρη ως Σκυθία, ένα μέρος που κατοικούνταν από έναν βάρβαρο και πολεμοχαρή λαό, μισοπραγματικό – μισοφανταστικό.

Από κείνα τα μέρη κατέβαιναν τον Μεσαίωνα οι Βάραγγοι, οι οποίοι ήταν γνωστοί στους Βυζαντινούς, με τους οποίους οι σχέσεις δεν ήταν πάντα ειδυλλιακές και φιλικές.

Αυτοί (οι Βάραγγοι) ίδρυσαν τον 9^ο αι. ένα κράτος, με πρωτεύουσα το Κίεβο.

Ως κάτοικοι του κράτους αυτού έμειναν γνωστοί στην Ιστορία ως Ρως του Κιέβου (ούτε μ’ αυτό το κράτος ήταν πάντα φιλικές οι σχέσεις του Βυζαντίου).

Τελοσπάντων, για να μην τα πολυλογούμε, μετά από κάμποσους αιώνες άλλοτε ως υποτελής των Λιθουανών, άλλοτε τον Πολωνών και άλλοτε ως μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας, η Ουκρανία προέκυψε το 1922 ως μία από τις Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, ιδρυτικό μέλος μάλιστα της Ε.Σ.Σ.Δ.

Στα πλαίσια της Ε.Σ.Σ.Δ. της παραχωρήθηκε το 1954 η Κριμαία, απόφαση που δεν προοιώνιζε τίποτα καλό καθώς η πλειοψηφία των κατοίκων εκεί ήταν ρωσόφωνοι ενώ υπήρχε και μία μεγάλη μειονότητα ατόμων ταταρικής καταγωγής.

Και μ’ αυτά και άλλα φτάνουμε στο 1991 όταν η Ουκρανία, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, γίνεται ανεξάρτητη…

*******

Η Βενεζουέλα, επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, είναι χώρα της Νοτίου Αμερικής, με έκταση 912.050 km² (7 φορές μεγαλύτερη απ’ την Ελλάδα) και πληθυσμό περίπου 28 εκ.

Ανακαλύφθηκε το 1498 από τον Χριστόφορο Κολόμβο και ήταν για αιώνες ισπανική αποικία.

Η επικρατέστερη εκδοχή για το όνομά της είναι ότι αποτελεί παραφθορά του «Βενετία» γιατί οι καλύβες των ιθαγενών που ήταν χτισμένες πάνω στο νερό θύμισαν στον Αμέρικο Βεσπούτσι, που χαρτογράφησε την περιοχή, την πόλη αυτή.

Κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία το 1819 μετά από αγώνες που έδωσε ο Σιμόν Μπολιβάρ.

Ο Μπολιβάρ γεννήθηκε στη Βενεζουέλα αλλά θεωρείται εθνικός ήρωας σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής γιατί πρωταγωνίστησε στην ανεξαρτησία τους.

Ο Μπολιβάρ λοιπόν είχε αρχικά δημιουργήσει τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας που περιλάμβανε τις σημερινές χώρες Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινό και Παναμά.

Άρα η Βενεζουέλα ξεκίνησε αρχικά ως ανεξάρτητο κράτος σαν Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας και μην σας μπερδεύει το όνομα, ότι δηλαδή ήταν μέρος της σημερινής Κολομβίας.

Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα υψηλά αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει. Ο πετρελαϊκός τομέας παράγει περίπου το 80% των εξαγωγών και μάλιστα η Βενεζουέλα ήταν μία από τις 5 ιδρυτικές χώρες του ΟΠΕΚ.

Παράγει επίσης και σημαντικές ποσότητες καφέ αλλά ο προσανατολισμός στον πετρελαϊκό τομέα έχει επηρεάσει συνολικά την αγροτική παραγωγή.

Συνεχίζεται…