Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Σαν σήμερα το 1937: Η καταστροφή της Γκουέρνικα στον Ισπανικό Εμφύλιο

Ε, θέλω να πιστέψετε ότι είχα επιλέξει να γράψω για το σημερινό θέμα μέρες πριν από τους δύο γερμανοϊσπανικούς ημιτελικούς στο Champions League αλλά τώρα άντε ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Φαίνεται πως δεν θα έχουμε ισπανικό εμφύλιο στον τελικό του Champions League αφού πάλι οι Γερμανοί παρεμβλήθηκαν (ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται καμιά φορά, σαν φάρσα) αλλά σήμερα λέω να ασχοληθώ με ένα σοβαρότερο θέμα (όχι βέβαια ότι και οι ημιτελικοί του C.L. δεν είναι σοβαρό θέμα. Γι’ αυτό έγραψα «σοβαρότερο» και όχι «σοβαρό»).
Σαν σήμερα λοιπόν το 1937, η αεροπορία του Φράνκο, αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από γερμανικά βομβαρδιστικά και Γερμανούς πιλότους, ισοπεδώνει τη μικρή πόλη Γκουέρνικα στη Χώρα των Βάσκων.
Η οποία Γκουέρνικα ήταν μεν μια μικρή πόλη, ακόμα και χωριό θα την έλεγες (5.000 κατοίκους είχε περίπου), αλλά είχε τεράστια σημασία, κυρίως σε συμβολικό επίπεδο.
Πρώτα πρώτα στην Γκουέρνικα ήταν η έδρα της βασκικής Βουλής.
Έπειτα εκεί βρισκόταν η ιερή βελανιδιά των Βάσκων, το ιερό τους δέντρο κάτω απ’ το οποίο συνερχόταν και αποφάσιζε απ’ την αρχαιότητα το κοινό της πόλης και με τον καιρό έγινε ιερός τόπος για όλους  τους Βάσκους.
Θα μου πείτε βέβαια «Μα τι ιερά δέντρα και χαζομάρες; (κάτι άλλο θα πείτε αλλά τελοσπάντων). Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;». Ε, αφού το θεωρούσαν ιερό εκείνο το δέντρο τι να κάνουμε; Εμάς αν μας βομβάρδιζαν την Ακρόπολη θα μας έρχονταν καλά;
Βέβαια η Γκουέρνικα ήταν και πάνω στον δρόμο που ανεφοδίαζε το Μπιλμπάο, τη μεγαλύτερη πόλη της Χώρας των Βάσκων, άρα είχε και στρατηγική σημασία και γι’ αυτό προφανώς ο Φράνκο αποφάσισε να τη βομβαρδίσει.
Ο Ισπανικός Εμφύλιος εξερράγη στις 17 Ιουλίου 1936 και διήρκεσε μέχρι την 1η Απριλίου 1939.
Το 1936 έγιναν εκλογές στην Ισπανία και το Λαϊκό Μέτωπο, που ήταν συνασπισμός αριστερών κομμάτων, επικρατεί με μικρή διαφορά.
Όμως, αφενός στην Ισπανία ο στρατός είχε μακρά παράδοση στις επεμβάσεις στην πολιτική (παρεμπιπτόντως η λέξη χούντα είναι ισπανική), αφετέρου η εποχή δεν ήταν για ν’ ανθίσουν αριστερά λουλούδια (τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μεσουρανούσαν παγκοσμίως με «αστέρια» τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι).
Έτσι η συνέχεια ήταν μάλλον προδιαγραμμένη.
Η Ισπανική Στρατιά της Βορείου Αφρικής στασίασε υπό τον στρατηγό Φράνκο (εμένα πάντως ο Φράνκο μου θυμίζει φυσιογνωμικά τον Γρίβα της ΕΟΚΑ Β΄ και τον αντίστοιχο «Φοίνικα της Δημοκρατίας» της Χιλής, τον Αουγκούστο Πινοσέτ), τα εργατικά συνδικάτα (που είχαν πολύ δύναμη), οι κομμουνιστές,  οι αναρχικοί και οι αυτόνομες επαρχίες των Βάσκων και της Καταλονίας τάχθηκαν στο πλευρό της Κυβέρνησης, οι βασιλικοί, ο κλήρος, αλλά και απλοί αγρότες, τάχθηκαν στο πλευρό των στασιαστών, που ονομάστηκαν «Εθνικιστές» (μάλλον επειδή ήταν αντίθετοι στις αποσχιστικές τάσεις πολλών αυτόνομων επαρχιών), η Σοβιετική Ένωση, το Μεξικό και η Κομμουνιστική Διεθνής ενίσχυαν την Κυβέρνηση, η Γερμανία και η Ιταλία τους στασιαστές, με άλλα λόγια στην Ισπανία στήθηκε το 1936 το σκηνικό ενός καθ’ όλα αξιοπρεπούς εμφυλίου πολέμου.
Που όπως κάθε εμφύλιος, διέλυσε τη χώρα. Πολλοί μιλούν ακόμα και 1 εκ. νεκρούς και για πολλά εκατομμύρια προσφύγων σε άλλες χώρες.
Τελικά, ως γνωστόν φαντάζομαι, ο Φράνκο επικράτησε και η Ισπανία μπήκε στον γύψο ως το 1975 που πέθανε ο καουντίγιο.
Και οι δύο πλευρές βαρύνονται με εγκλήματα, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Και πάντως, μάλλον έχουν δίκιο όσοι λένε ότι τα περισσότερα εγκλήματα τα διέπραξαν οι Εθνικιστές.
Γιατί; Γιατί αυτοί υπερίσχυαν στα όπλα και, από ένα σημείο του εμφυλίου και μετά, κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος της ισπανικής επικράτειας.
Αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα, μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι τα περισσότερα εγκλήματα θα τα έκαναν οι Δημοκρατικοί.
Πάλι γιατί; Γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.
Ο Βρετανός συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ πολέμησε με την πολιτοφυλακή των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο.
Μικρός είχα διαβάσει ένα από τα πιο γνωστά του βιβλία, την «Φάρμα των Ζώων» (την έκδοση για παιδιά, αλλά φαντάζομαι η ουσία του βιβλίου ήταν η ίδια).
Σε μια φάρμα, λέει, επαναστατούν τα ζώα, διώχνουν τους ανθρώπους που τα εκμεταλλεύονται και εγκαθιδρύουν Δημοκρατία. Αρχικά τουλάχιστον, γιατί με τον καιρό τα γουρούνια παίρνουν το πάνω χέρι και εκμεταλλεύονται τα άλλα ζώα.
Λέγεται ότι η Όργουελ βασίστηκε για να γράψει την «Φάρμα των Ζώων» στις εμπειρίες του από τη συμμετοχή του στον Ισπανικό Εμφύλιο, όπου στις περιοχές που υπερίσχυαν οι Δημοκρατικοί, έπαιρναν το πάνω χέρι οι Κομμουνιστές (επειδή είχαν καλύτερη οργάνωση) και καταπίεζαν τους υπόλοιπους Δημοκρατικούς (Αναρχικούς, Εργάτες κ.ο.κ.).
Με άλλα λόγια, άλλαζε μόνο ο καταπιεστής, η καταπίεση παρέμενε. Επειδή, το ξαναλέω, έτσι  είναι η ανθρώπινη φύση.
Το γεγονός όμως παραμένει (αν και αλήθεια δεν το είχα κατά νου όταν σκέφτηκα να γράψω αυτά εδώ τα πράγματα). Προσωπικά πολύ θα μ’ άρεσε να έχουμε έναν ποδοσφαιρικό ισπανικό εμφύλιο Ρεάλ – Μπαρτσελόνα (αν και για μένα Ρεάλ & Μπαρτσελόνα είναι παγκόσμιες ομάδες και όχι απλά ισπανικές) στον τελικό του Champions League αλλά μάλλον δεν θα τον έχουμε…
ΥΓ. Και ένα καλό που διάβασα. Λέει ο Ρονάλντο στον Μέσι: «Λοιπόν, τα λέμε στον τελικό, οκ;». Και απαντάει ο Μέσι: «Ναι βέβαια. Που θα βρεθούμε; Στο σπίτι σου ή στο σπίτι μου;».

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

Στυλιανός Παττακός, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζος 
Οι πρωταίτιοι του Πραξικοπήματος : 
Ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός, Συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος & Νικόλαος Μακαρέζος

Το Στρατιωτικό Κίνημα, που εξερράγη τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967 με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο. Κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και επέβαλλε μία στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.
Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαϊου και την εξουσία ασκούσε από τις 3 Απριλίου η Ε.Ρ.Ε. με πρωθυπουργό τον αρχηγό της Παναγιώτη Κανελλόπουλο έχοντας τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου.
Διάχυτη ήταν η πεποίθηση ότι τις επερχόμενες εκλογές θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου και θα επανερχόταν θριαμβευτικά στην εξουσία υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Πολλοί ήλπιζαν ότι θα ετίθετο ένα τέλος στη διετή πολιτική ανωμαλία, που έμεινε στην ελληνική ιστορία ως «Αποστασία» και σηματοδοτήθηκε με την παραίτηση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (είχε λάβει το 52,2% στις εκλογές του 1964) στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη σύγκρουσή του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο.
Στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, ένα τμήμα της ΕΡΕ ζητούσε ένα «λοχία» για να σώσει τη χώρα από τον αναρχοκομμουνισμό. Για τη μετεμφυλιακή Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου, κομμουνιστές ήταν εν ευρεία εννοια και οι κεντρώοι και οπωσδήποτε ο απρόβλεπτος Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν το ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική σκηνή και εκινείτο αριστερότερα από το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου.
Οι στρατηγοί, το Παλάτι, κάποιοι πολιτικοί της Δεξιάς και οι Αμερικανοί καλόβλεπαν μία μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή, που θα επανέφερε την πολιτική κατάσταση στη σωστή ρότα, δηλαδή στην εναλλαγή στην εξουσία της Δεξιάς και ενός μετριοπαθούς Κέντρου. «Η Χούντα των Στρατηγών» έμεινε στα σχέδια, καθώς τους πρόλαβαν με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου οι μικροί αξιωματικοί, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια περίπτωση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, καθώς η ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε την κομμουνιστική Αριστερά (το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου), κινούνταν στο 11,80% των ψήφων στις εκλογές του 1964, σε σχέση με το 24,43% του 1958. Πρέπει, όμως, να συνυπολογίσουμε ότι βρισκόμασταν 17 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, όσον αφορά τον διεθνή περίγυρο. Ο στρατός ήταν πανίσχυρος, με παράδοση επεμβάσεων τον 20ο 
αιώνα, οι Αμερικανοί θεωρούσαν φέουδο τους την Ελλάδα, το δεξιό παρακράτος ήταν ισχυρό (Δολοφονία Λαμπράκη) και το Παλάτι ήταν ένας αυτόνομος πόλος εξουσίας, «που δεν βασίλευε, αλλά κυβερνούσε». Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτά τα 17 χρόνια (Πλαστήρας, Παπάγος, Καραμανλής, Παπανδρέου), ασχολήθηκαν κυρίως με την ανοικοδόμηση της χώρας και την οικονομική ανάπτυξη, παρά με το «βάθεμα και το πλάτεμα» των δημοκρατικών θεσμών και την εξάλειψη των μνημών του Εμφυλίου.
Το πραξικόπημα, «Επανάσταση» για τους θιασώτες του, εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου. Λίγες ώρες πριν, είχε ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και τα μέλη του αποχώρησαν για τα σπίτια τους, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Ανάμεσά τους και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Παναγιώτης Παπαληγούρας.
Η τριάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου, μπορεί να ήταν άσοι στη συνωμοσία, αλλά εκμεταλλεύτηκαν τον βαθύ ύπνο των δημοκρατικών κυβερνήσεων και φρόντισαν να τοποθετήσουν στις πιο νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος ανθρώπους μυημένους στα σχέδιά τους. Τους βοήθησε, επίσης, το γεγονός ότι μέσα στην Αθήνα υπήρχαν μεγάλες μάχιμες μονάδες, όπως το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που βρισκόταν στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, με διοικητή τον ταξίαρχο Παττακό.
Από εκεί βγήκαν τα πρώτα τανκς στις 2 τα ξημερώματα, για να καταλάβουν όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας (Βουλή, Υπουργεία, ΕΙΡ, ΟΤΕ, Ανάκτορα). Την ίδια ώρα, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς εξαπέλυε πιστές στο κίνημα δυνάμεις για να συλλάβουν το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Οι πραξικοπηματίες έβαλαν σε εφαρμογή το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Προμηθεύς», για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα να κινηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Μεγάλη ήταν η συμβολή του διοικητή της Σχολής Ευελπίδων, Δημήτρη Ιωαννίδη, ο οποίος κινητοποίησε το τάγμα της σχολής και τη Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ). Μία από τις πρώτες ενέργειες των συνωμοτών ήταν να συλλάβουν τον αρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και να τον αντικαταστήσουν με τον ομοιόβαθμό του Οδυσσέα Αγγελή, που ήταν μυημένος στο κίνημα. Ο νέος αρχηγός του Στρατού έδωσε εντολή σε όλους του μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς να εφαρμόσουν το σχέδιο «Προμηθεύς» κι έτσι να εξασφαλισθεί η υπακοή του στρατεύματος σε όλη τη χώρα.
Η μοναδική ενέργεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα έγινε από την πλευρά του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλλη, ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο «Προμηθεύς» είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να μην λάβει ποτέ το σήμα του Γεωργίου Ράλλη.
Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και στις 3:30 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει και μάλιστα αναίμακτα. Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο ΕΙΡ έπαιζε εμβατήρια και δημοτικά άσματα και οι αγουροξυπνημένοι Έλληνες άκουγαν τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν» των δικτατόρων, που ήταν η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων. Με συντακτική πράξη κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεστάλησαν οι διατάξεις του Συντάγματος και ματαιώθηκαν οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967.
Αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις φαίνεται να ήταν και οι Αμερικανοί, που δεν περίμεναν την κίνηση του Παπαδόπουλου. Τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ ξύπνησε ο ανιψιός του πρωθυπουργού Κανελλόπουλου, Διονύσης Λιβανός, και του ανακοίνωσε την είδηση. Όταν μετά από λίγες μέρες ο Τάλμποτ είπε στο σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Τζακ Μέρι, ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτός του απάντησε κυνικά: «Μα, πως είναι δυνατόν να βιάσεις μία πόρνη;..»
Μόνο δύο πρωινές εφημερίδες πρόλαβαν να περιλάβουν στην ύλη τους την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Η «Καθημερινή» στην πρώτη της σελίδα είχε ένα μονόστηλο με τίτλο «Την 2αν πρωινήν εξερράγη στρατιωτικόν κίνημα. Συνελήφθησαν πολιτικοί άνδρες», ενώ η «Αυγή» πάνω από τον τίτλο της έγραφε: «Συνελήφθησαν από στρατιωτικούς οι Μ. Γλέζος, Λ. Κύρκος, Α. Παπανδρέου. Ασυνήθιστες κινήσεις στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων». Στις 7 το πρωί, η ηγεσία των πραξικοπηματιών επισκέφθηκε στα Ανάκτορα του Τατοΐου τον Κωνσταντίνο και του ζήτησε να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από τανκς για να μην υπάρξει περίπτωση δυναμικής αντίδρασης από τον άνακτα. Ο βασιλιάς, παρά την προτροπή του συλληφθέντα πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλοπούλου να αντισταθεί, συμβιβάστηκε μαζί τους «για να μην χυθεί αίμα ελληνικό» και αργά το απόγευμα όρκισε την κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Επρόκειτο βέβαια για πρωθυπουργό - μαριονέτα, αφού τα νήματα κινούσε ο ισχυρός άνδρας του κινήματος, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο συλληφθείς και αποπεμφθείς αρχηγός του ΓΕΣ Γρηγόριος Σπαντιδάκης, άνθρωπος του βασιλιά, όπως και ο Κόλλιας, προσχώρησε στους κινηματίες και ανέλαβε Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Την ίδια μέρα άρχισαν και οι συλλήψεις απλών πολιτών, ενώ είχαμε και τα πρώτα θύματα. Τα όργανα της Χούντας δολοφονούν στον Ιππόδρομο, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, το στέλεχος της ΕΔΑ Παναγιώτη Ελή, ενώ ένας στρατιώτης πυροβολεί τη νεαρή Αθηναία Μαρία Καλαυρά, γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Δέκα ημέρες αργότερα, η Χούντα ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 6509 άτομα, στη συντριπτική τους πλειονότητα αριστερών πεποιθήσεων.
Η Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 μπήκε στο «γύψο», κατά την έκφραση του Παπαδόπουλου, για 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες. Η Δικτατορία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στις 23 Ιουλίου 1974, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή Τραγωδία, καταγράφουν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Σήμερα η λήθη έχει συντελέσει ώστε να βλέπουμε τιμητές της χούντας και του ναζισμού εκλεγμένους στην Βουλή. Ο Ελληνικός Λαός όπως δέν είχε αντισταθεί στην επιβολή της Δικτατορίας, έτσι και σήμερα ανέχεται την εκπροσώπηση του από νοσταλγούς της Στρατιωτικής Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Φυσικά αυτό το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο και συμπτωματικό. Η Δημοσιονομική κατάρρευση και η ατιμωρησία των υπευθύνων πολιτικών προσώπων από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά εξηγούν επιφανειακά την εμφάνιση της "Χρυσής Αυγής" στο προσκήνιο και μάλιστα μέσα στο κοινοβούλιο.  

πηγή : www.sansimera.gr

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η ηγεμονία στην Ευρώπη, η φυσική επιλογή και ο κακός καιρός

Θα ήθελα ειλικρινά να ζητήσω συγνώμη αν μερικοί βρουν χωρίς ενδιαφέρον το σημερινό θέμα.
Το ότι μ’ αρέσει πολύ η Ιστορία, δεν σημαίνει και ότι ενδιαφέρει όλο τον κόσμο, πολύ περισσότερο ένα θέμα σαν το σημερινό, που είναι κάπως (πολύ) «εξειδικευμένο».
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1587, ο Βρετανός ναύαρχος Σερ Φράνσις Ντρέικ (ο οποίος σημειωτέων, πριν γίνει ναύαρχος και Σερ, ήταν πειρατής και έγινε και τα δύο απ’ την Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας εξαιτίας του ιδιαίτερου ταλέντου του να κουρσεύει ισπανικά καράβια, με ιδιαίτερη αδυναμία εκείνα που έρχονταν απ’ τις ισπανικές αποικίες της Αμερικής φορτωμένα με χρυσάφι) βυθίζει πολλά καράβια της  Ισπανικής Αρμάδας στο λιμάνι του Κάδιθ, εγκαινιάζοντας την εποχή της βρετανικής κυριαρχίας στις θάλασσες.
Θα μου πείτε «Καλά της έκανε. Και τι μας ενδιαφέρει εμάς;». Kαι δίκιο θα έχετε βέβαια αλλά η σημερινή επέτειος θα μας χρησιμεύσει μόνο σαν αφετηρία να ψάξουμε γιατί στο καλό όλη η δύναμη της Ευρώπης έχει μαζευτεί στα βόρειά της και εμείς οι Νότιοι βράζουμε στο ζουμί μας.
Η ιστορία ξεκινάει απ’ την Ελλάδα μας που ηγείται, πολιτιστικά κυρίως, της Ευρώπης πολλούς αιώνες πριν τη γέννηση του Χριστού.
Από κει η ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία περνάει στη Ρώμη, στη συνέχεια στις ιταλικές πόλεις-Κράτη (Βενετία, Γένοβα, Φλωρεντία κ.α.) και από κει πάλι περνάει όλο και πιο δυτικά, στην Ισπανία.
Ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία σημαίνει πλέον και παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Η ισπανική αυτοκρατορία του 15ου αι. αποκλήθηκε «η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ». Και πώς να έδυε αφού ξεκινούσε απ’ τις Φιλιππίνες, περνούσε απ’ την Ευρώπη και κατέληγε στον Νέο Κόσμο, στην Αμερική.
Κάπου εκεί αναδύονται άλλες Δυνάμεις στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, η Ισπανία μπλέκει σε κάτι 80ετείς πολέμους στον βούρκο των Κάτω Χωρών, σε κάτι πολέμους με την Γαλλία (Γάλλοι και Ισπανοί τους συνήθιζαν πολύ τους πολέμους μεταξύ τους ανέκαθεν) και σε μία πολεμική περιπέτεια με την Αγγλία.
Η οποία Αγγλία επικρατεί.
Σαν σήμερα, το 1587, οι Άγγλοι θρασύτατα (αφού θεωρούνταν πολύ λιγότερο ισχυροί απ’ τους κοσμοκράτορες Ισπανούς τότε) εισβάλλουν στον κόλπο του Κάδιθ και πυρπολούν πολλά απ’ τα καράβια της Ισπανικής Αρμάδας.
Για να τους τιμωρήσουν οι Ισπανοί στέλνουν κατά της Αγγλίας τον επόμενο χρόνο ολόκληρο τον στόλο τους, την αποκαλούμενη «Ανίκητη Αρμάδα».
Όμως η εκστρατεία εκείνη της Αρμάδας θα αποτύχει οικτρά εξαιτίας… του καιρού, ο ισπανικός στόλος θα καταστραφεί απ’ τη θαλασσοταραχή, η Αγγλία θα σωθεί και τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους…
Μάλιστα. Δηλαδή σήμερα η Βόρεια Ευρώπη επιβάλλει στη Νότια αυτά που θέλει εξαιτίας, εν πολλοίς, ενός καπρίτσιου του καιρού το 1588. Αν είναι δυνατόν…
Βέβαια, για να τα λέμε και όλα, δεν είμαι κατά του οικονομικού μας ελέγχου γιατί είμαστε γνωστοί τσαπατσούληδες. Δεν μπορεί να είναι τυχαία σύμπτωση ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχουν όλες οικονομικά προβλήματα ενώ οι χώρες του Βορρά όχι.
Πριν πολλά χρόνια οδηγούσα, θυμάμαι, το αυτοκίνητο κάπου στη Θεσσαλονίκη. Άκουσα λοιπόν στο ράδιο κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Αναφερόταν σε μια θεωρία σύμφωνα με την οποία η επικράτηση της Αγγλίας επί της Γαλλίας σε μια μεγάλη σειρά πολέμων, που ξεκίνησαν σχεδόν απ’ τον Μεσαίωνα, οφείλεται στο ότι η Αγγλία είναι πιο… βόρεια απ’ τη Γαλλία!
Ναι αλήθεια, αυτό έλεγε η θεωρία εκείνη!
Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι ο γεωγραφικός παράγοντας προσδίδει και άλλα πλεονεκτήματα, αλλιώς δεν θα είχε νόημα. Προφανώς οι Βόρειοι, εκτός από το να είναι πιο βόρειοι, πλεονεκτούν και κάπου αλλού έναντι των Νοτίων.
Εγώ το λέω αυτό που έχουν οι χώρες του Βορρά «αποτελεσματικότητα». Το προτέρημα αυτό δεν είναι κάτι απλό, κάτι που μπορεί να εξηγηθεί και να γίνει κατανοητό εύκολα.
Δεν είναι ότι οι άνθρωποι εκεί είναι πιο έξυπνοι ή πιο εργατικοί.
Να το πω με ένα παράδειγμα. Αν υποθέσουμε ότι οι κοινωνίες μας ανήκουν στο ζωικό είδος (δεν είναι ειρωνεία αυτό), οι Βόρειοι θα επιβίωναν. Αυτό εννοώ ότι είναι πιο αποτελεσματικοί.
Σαν το παραμύθι του τζίτζικα με τον μέρμηγκα.
Ή για να πάρουμε μια άλλη, πιο γνωστή θεωρία, ο Μαξ Βέμπερ υποστήριξε στην «Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού», ότι οι Προτεστάντες είναι πιο «αποτελεσματικοί» απ’ τους Καθολικούς (και φυσικά από μας τους Ορθόδοξους), κάτι που για μένα έχει κάποια βάση.
Βέβαια, το ξανάπα, όπως είπε και ο συχωρεμένος ο Μονταλμπάν «όσο Νότιος και αν είναι κάποιος, είναι πιο Βόρειος από κάποιους άλλους». Που σημαίνει ότι εμείς πλεονεκτούμε έναντι της… Αφρικής λ.χ.
Αλλά επειδή τα πράγματα δεν είναι ποτέ άσπρο-μαύρο (αλλιώς οι ρατσιστές θα ήταν ολόσωστοι), πάλι δεν μπορεί επίσης να είναι τυχαίο ότι η ευρωπαϊκή Αναγέννηση ξεκίνησε απ’ την Ιταλία, άρα απ’ το Νότο, ότι η ελληνική, η ιταλική και η ισπανική κουζίνα, πώς να το κάνουμε, είναι πιο γνωστές και, υποθέτω, πιο ελκυστικές, απ’ τη γερμανική π.χ. ή ότι ακούμε λάτιν μουσική και όχι γερμανική.
Και αυτό στο οποίο υπερτερούν οι Νότιοι μπορεί να μην θεωρείται από κάποιους εξίσου σημαντικό με αυτό στο οποίο υπερτερούν οι Βόρειοι, αλλά τελικά είναι. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Φύσης και Πολιτισμού, που λέγαμε και στο Πανεπιστήμιο.
* «Que pobre navidad tristeza es lo que hay. ¡Pobre Venezuela! Llora su dolor…» (Τι χριστουγεννιάτικη λύπη που υπάρχει. Φτωχή Βενεζουέλα! Κλάψε τον πόνο σου…).
Το ποίημα αυτό είναι ενός άσημου πολίτη της Βενεζουέλας και αναφέρεται στα τελευταία Χριστούγεννα (του 2012).
Όλο το ποίημα σου ματώνει την καρδιά και δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου ειδυλλιακά στη χώρα αυτή (όπως μπορεί να πιστεύουν πολλοί).
Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα δυστυχώς… Για την ακρίβεια το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε το καλύτερο για τη χώρα αυτή.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα;

Από μέρες ήθελα να σχολιάσω μία είδηση της επικαιρότητας που συνδέεται με ένα θέμα στο οποίο είμαι πολύ ευαίσθητος, αυτό της φοροδιαφυγής.
Γιατί αλήθεια η φοροδιαφυγή, ο πλουτισμός στην υγειά των κορόϊδων (εμείς είμαστε αυτά και όχι αυτό το πράγμα έξω από εμάς, το Κράτος που σε πολλούς μπορεί να φαίνεται ακόμα και μαγκιά να το κοροϊδέψουν και να το εξαπατήσουν), είναι σε τελική ανάλυση μια βαθύτατα αντικοινωνική συμπεριφορά.
Μου φαίνεται ότι εμείς εδώ ξεχωρίζουμε τα εγκλήματα σε αυτά που γίνονται σε βάρος συγκεκριμένων ατόμων και που τα θεωρούμε, ας πούμε, «ειδεχθή» και σε αυτά που γίνονται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, που τα θεωρούμε ως και επιτρεπόμενα σε ορισμένες περιπτώσεις. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αφού σε πολλές περιπτώσεις συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει αυτόν τον διαχωρισμό στα εγκλήματα.
Π.χ. η γνωστή καραμέλα «αφού το Κράτος δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες, γιατί να είναι αυτοί στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Κράτος;».
Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα; Αφού οι πολίτες δεν φροντίζουν για ένα ισχυρό Κράτος πως αυτό το έρμο ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των πολιτών;
Οι οποίες απαιτήσεις βέβαια είναι απόλυτα θεμιτές αλλά ας βοηθήσουμε και εμείς το Κράτος να έχει τα μέσα να ανταπεξέλθει. Βόηθά με να σε βοηθώ, που λέει κι ο λαός…
Για να έρθουμε στο θέμα, την Κομοτηνή έπεσε θύμα ξυλοδαρμού με αποτέλεσμα να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση ένας 20χρονος φοιτητής επειδή, όπως καταγγέλει, αρνήθηκε να πληρώσει σε μπαρ που δεν του έκοψε απόδειξη κάνοντας  χρήση του περίφημου μέτρου «Δεν πληρώνω αν δεν πάρω απόδειξη».
Και πολύ έκανε και έφυγε χωρίς να πληρώσει, για μένα.
Ας ξεχάσουμε τους πολιτικούς και μην περιμένουμε από αυτούς να αλλάξουν το σύστημα. Εμείς πρέπει ν’ αλλάξουμε νοοτροπία.
Ο φοιτητής αυτός προσπάθησε ν’ αλλάξει το σύστημα. Όλοι μας ήπιαμε καφέ σε κάποια καφετέρια χωρίς πουθενά στο τραπεζάκι να υπάρχει απόδειξη. Ελάτε τώρα, έτσι είναι.
Και το χειρότερο πιο είναι; Ότι «προσβολή» δεν θεωρείται να μην φέρει ο σερβιτόρος την απόδειξη αλλά να τη ζητήσει ο πελάτης… Εκεί είναι που τρελαίνομαι.
Εξού και το «γίνατε γύφτοι για 8 ευρώ» του μπράβου προς την παρέα του φοιτητή. Το ποιος έγινε «γύφτος» βέβαια είναι πολύ συζητήσιμο (και χωρίς να έχω τίποτα με τους γύφτους).
Αν και δεν το καταλάβαμε, το επεισόδιο αυτό αφορά τον εκφοβισμό ολόκληρης της κοινωνίας στο πρόσωπο ενός πολίτη που προσπάθησε να αλλάξει κάποια κακώς  κείμενα.
Και γι’ αυτό οι υπαίτιοι του επεισοδίου πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

"Το Κίνημα του Ναυτικού" Μάϊος 1973

Πέθανε ο θρυλικός κυβερνήτης του «Βέλους» Νίκος Παππάς 
Ως ελάχιστο φόρο τιμής για τον Θάνατο του Γενναίου Ναυάρχου ε.α. Νίκου Παπά, θα αναφερθώ περιληπτικά στο γεγονός του Κινήματος του Ναυτικού και την φυγή του Αντιτορπιλικού "ΒΕΛΟΣ" στο λιμάνι του Fiumicino στην Ιταλία!!!
Το τότε Βασιλικό Ναυτικό είχε από νωρίς διαχωρίσει την στάση του απέναντι στο Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967!!! Συμμετείχε στο Κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών στις 13 Δεκεμβρίου 1967, αλλά η ανεπάρκεια προπαρασκευής του εγχειρήματος και η αδυναμία του Βασιλιά να αντισταθεί δυναμικά, με την Βασιλική Αεροπορία και το Βασιλικό Ναυτικό που είχαν παραμείνει πιστές στις διαταγές του, οδήγησαν στην φυγή του ίδιου και της οικογένειας του στην Ιταλία!!! Τότε η Δικτατορία έκανε το πρώτο ξεκαθάρισμα φιλοβασιλικών στις Ένοπλες Δυνάμεις για να ισχυροποιηθεί και να επιβιώσει για τα επόμενα επτά μαύρα χρόνια!!! Το 1969 άρχισαν οι διεργασίες για μύηση Αξιωματικών κυρίως του Ναυτικού που με την συνδρομή πολιτικών όπως ο Πέτρος Γαρουφαλιάς πρώην Υπουργό Άμυνας και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πρώην Υπουργό Εξωτερικών, προπαρασκεύασαν το Κίνημα κατά της Δικτατορίας!!! Με κάθε μυστικότητα και κάτω κυριολεκτικά από την "μύτη" της Χούντας οργάνωναν την ανατροπή της!!! Το Κίνημα είχε αρχικά σχεδιαστεί να απαγάγει τον Γ. Παπαδόπουλο κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων της Ναυτικής Εβδομάδας του 1973!!! Αλλά δέν υπήρξε συνέχεια λόγω διαφοροποίησης των αποτελεσμάτων της ενέργειας αυτής!!! 

Το Κίνημα θα εκδηλωνόταν στις πρώτες ώρες της 23ης Μαΐου 1973!!! Τις βραδινές ώρες της 21ης Μαΐου υπήρξαν οι πρώτες ενδείξεις ότι το κίνημα είχε προδοθεί!!! Στις 23 Μαΐου οι μυημένοι Αξιωματικοί τίθενται υπό περιορισμό, ενώ η Ε.Σ.Α. εισβάλει στο Ναύσταθμο. Οι πρώτες συλλήψεις δεν αργούν να γίνουν!!! Στις 25 Μαΐου ο Αντιπλοίαρχος Νίκος Παπάς  και το Αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ» παίρνουν την απόφαση να αποχωρήσουν αιφνιδιαστικά από την άσκηση του ΝΑΤΟ και να καταπλεύσουν στο Fiumicino της Ιταλίας, όπου το πλήρωμά του ζήτησε πολιτικό άσυλο, επιφέροντας σημαντικό πλήγμα στη Χούντα!!!
Τη σημασία των γεγονότων στο Ναυτικό προέβαλλαν έντονα οι ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί στα ελληνικά προγράμματα και η πληροφορία περί ανταρσίας του «ΒΕΛΟΣ», κυριάρχησε στη διεθνή ειδησεογραφία για πολλές ημέρες!!! Στην Ελλάδα, οι πολίτες μπορούσαν να ενημερωθούν από τις ελληνικές εκπομπές του βρετανικού BBC και της γερμανικής DW!!! Η ενέργεια του Ναυτικού προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό!!!
Το Κίνημα του Ναυτικού, η σημαντικότερη ίσως αντίσταση μέχρι τότε, οργανώθηκε με σκοπό την απελευθέρωση της Χώρας και όχι μιας απλής αντικατάστασης των δικτατόρων!!! Σύμφωνα με τη Χούντα, πολιτικός σύμβουλος των Κινηματιών ήταν ο Ε. Αβέρωφ και ότι στις 19 Μαΐου, παρεδώθηκε στους Κινηματίες σχέδιο Διαγγέλματος, το οποίο θα απηύθυναν από τη Σύρο!!! Ο δε Π. Γαρουφαλιάς, είχε αναλάβει να ενισχύσει του κινηματίες με οικονομική βοήθεια για τη παροχή βοήθειας στις οικογένειες των μονίμων αξιωματικών, των υπηρετούντων στα πλοία τα οποία σχεδίαζαν να κινήσουν οι Κινηματίες!!!
Το καθεστώς θεώρησε εμπλεκόμενο και τον Βασιλιά Κωνσταντίνο και αμέσως μετά, στις 1 Ιουνίου 1973, κατάργησε τη Βασιλεία και ανακήρυξε Προεδρική Δημοκρατία!!!
Το σημαντικότερο αποτέλεσμα του Κινήματος του Ναυτικού ήταν η ανανέωση της αντίστασης, αφού από το 1971 η Χούντα είχε δώσει την αίσθηση ότι είχε εδραιωθεί και ότι όλες οι ένοπλες δυνάμεις ήταν με το μέρος της!!!
         

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Και όμως, ο φιλελληνισμός υπάρχει

Πάλι με καθυστέρηση θα γράψω σήμερα αφού ήθελα τα σημερινά να μην απέχουν και πολύ με την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Και μ’ αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο (αλλά και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια), πολλοί θα νομίζουν ότι τελικά ο φιλελληνισμός είναι ένας μύθος.
Μύθος; Λάθος! Ο φιλελληνισμός υπήρχε και υπάρχει.
Το ξέρετε ότι η λέξη «φιλέλληνας» υπάρχει σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου; Αν γράψετε philhellene στα αγγλικά δεν θα σας το κοκκινίσει η αυτόματη διόρθωση.
Αντίθετα «φιλοάγγλος», «φιλογερμανός», «φιλοπακιστανός» ή ότι άλλο, δεν υπάρχει.
Ε, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Η γλώσσα είναι συμβολισμός. Υπάρχουν λέξεις μόνο αν έχουν το «αντίκρυσμά» τους σε κάποια υφιστάμενη έννοια. Λέμε «καρέκλα» επειδή υπάρχει αυτό το πράγμα με τα τέσσερα πόδια, η καρέκλα.
Αν και ο όρος «φιλέλληνας» είναι πολύ ευρύς, συνήθως τον συνδέουμε με την ελληνική επανάσταση του 1821 και με τους ξένους υπηκόους που βοήθησαν με τον ένα ή άλλο τρόπο το επαναστατημένο ελληνικό έθνος τότε.
Ο πιο συνηθισμένος, αλλά και ο πιο συγκινητικός, τρόπος να βοηθήσουν την ελληνική επανάσταση ήταν να καταταγούν εθελοντές και να αποδείξουν τον φιλελληνισμό τους στο πεδίο της μάχης.
Τι πιο συγκινητικό απ’ το να αφήσεις τη βόλεψή σου και να ρισκάρεις τη ζωή σου, ή και να τη θυσιάσεις, για κάτι που δεν είσαι υποχρεωμένος; Αλλιώς θα ήταν π.χ. αν ήταν υποχρεωμένοι να καταταγούν ή αν πολεμούσαν για τη δική τους πατρίδα.
Και μάλιστα την εποχή εκείνη, με τόση δυσκολία στη μετακίνηση εξαιτίας των μεγάλων αποστάσεων, των οικονομικών επιβαρύνσεων ή και των απαγορεύσεων των αρχών των πατρίδων τους ή άλλων χωρών απ’ όπου έπρεπε να περάσουν.
Οι καταγεγραμμένοι φιλέλληνες, με αυτήν την έννοια, είναι περίπου 940 και προηγούνται όσοι προέρχονται, ναι και ας μας φαίνεται παράξενο σήμερα, από τις γερμανικές χώρες (η ενοποίηση της Γερμανίας έγινε 50 χρόνια μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης). 342 λοιπόν Γερμανοί καταγράφηκαν ότι πολέμησαν στην Επανάσταση με το μέρος των Ελλήνων.
Πάρα πολλοί  από τους φιλέλληνες πολεμιστές σκοτώθηκαν στην καταστροφική μάχη του Πέτα, στην Άρτα, το 1822.
Η συντριβή οφειλόταν εν πολλοίς στην εγκατάλειψη του πεδίου της μάχης ενός από τους Έλληνες οπλαρχηγούς, τον Γώγο, που προσχώρησε στη συνέχεια στους Τούρκους.
Η ιστορία μας έχει Μαραθώνες και Θερμοπύλες, αλλά έχει και Εφιάλτες και Γώγους. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι. Δεν φταίνε συνέχεια οι ξένοι για ότι κακό μας συμβαίνει.
Πέρα όμως από τους φιλέλληνες που συμμετείχαν στα πολεμικά πεδία υπήρξαν και άλλοι που βοήθησαν με άλλους τρόπους την ελληνική υπόθεση. Ο Βίκτορ Ουγκό, ο Αλεξάντρ Πούσκιν, ο Τζωρτζ Κάνινγκ είναι μερικοί μόνο από τους γνωστότερους.
Αλλά φυσικά εκείνος που δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι άλλαξε τον ρου της ελληνικής επανάστασης  ήταν ο Λόρδος Βύρωνας. Σε βαθμό που ο ίδιος ο Μέτερνιχ, ας πούμε ο κακός της εποχής, διαμήνυσε στον Σουλτάνο: «Δεν θα μπορούμε στο μέλλον να σας βοηθήσουμε όπως πριν. Δυστυχώς, μεσολάβησε το Μεσολόγγι» - αναφερόταν όχι μόνο στα γεγονότα του Μεσολογγίου αλλά και στον θάνατο εκεί του Λόρδου Βύρωνα.
Ο Λόρδος Βύρωνας δεν ήταν κανένας τυχαίος στην εποχή του. Ήταν πασίγνωστος ποιητής και ποτέ άλλοτε ένας άνθρωπος με τον θάνατό του δεν έκανε τόσα πολλά για μια υπόθεση, όσο ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι, που ξεσήκωσε ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού και συμπαράστασης στην Ευρώπη. Όλα τα υπόλοιπα, ο τρόπος ζωής του Βύρωνα, οι ιδιοτροπίες του κ.λπ., είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν όταν το ζητούμενο είναι ο φιλελληνισμός.
Για να επανέλθω στο θέμα μας, πολύ φοβάμαι ότι ο ελληνικός ξεσηκωμός θα πήγαινε στράφι (φροντίσαμε και εμείς οι ίδιοι με τον εμφύλιό μας) χωρίς την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, έστω και αν χαρακτηρίστηκε από τις ίδιες Δυνάμεις προς τον Σουλτάνο ως «θλιβερή παρεξήγηση» για να δικαιολογήσουν την επέμβασή τους  (φαντάζομαι οι «αντιιμπεριαλιστές» της εποχής θα χαρακτήριζαν το γεγονός «απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά άλλου κράτους»), ή χωρίς τα δάνεια της Επανάστασης και τη διπλωματική βοήθεια των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών της εποχής.
Ο φιλελληνισμός όμως δεν αφορά μόνο της περίοδο της ελληνικής επανάστασης.
Για μένα, πραγματικοί φιλέλληνες είναι οι μαθητές και οι καθηγητές απ’ τη Μούρθια της Ισπανίας που έφτιαξαν ένα βίντεο με το οποίο ευχαριστούν την Ελλάδα για τη συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό και οι πολλές χιλιάδες των ξένων που διαδηλώνουν και συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, ξέρετε γιατί;
Δεν το κάνουν για να συμπαρασταθούν σε μια οποιαδήποτε χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Μην έχετε αμφιβολία ότι αν στη θέση της Ελλάδας ήταν μια οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν θα προκαλούσε αυτές τις εκδηλώσεις υποστήριξης.
Όμως αυτοί οι ξένοι άνθρωποι το κάνουν για την Ελλάδα.