Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Δεν ειναι ετσι, αν ετσι νομιζετε.




Φίλτατε alatriste,

Με αφορμή την πρόσφατη ανάρτηση σου για τον Γιώργο Παπανδρέου θα ήθελα να καταθέσω και εγώ την άποψη μου. Εγώ  το Γιώργο Παπανδρέου τον «πήγαινα» και συνεχίζω να τον  «πάω». Δεν θεωρώ  ότι πρόκειται για TON  μέγιστο πολιτικό άνδρα ούτε για ΤΟΝ ηγέτη, αλλά θεωρώ ότι προσπάθησε στο λίγο χρονικό διάστημα που ανέλαβε πρωθυπουργός να δώσει την Ελλάδα λίγο από τον «αέρα» μιας εκσυγχρονισμένης δυτικής χώρας και να μας απαλλάξει από παθογένειες και νοοτροπίες που μας ακολουθούσαν για δεκαετίες ολόκληρες.

Σε αυτόν τον άνθρωπο, που αν και γιος του μεγάλου πολιτικού ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, δεν προκάλεσε με τον πολιτικό του βίο, δεν αναμίχτηκε σε δολοπλοκίες, δεν ταυτίστηκε με συμφέροντα  και που εγώ προσωπικά τον θεωρώ  πρότυπο εντιμότητας, προσπαθούν να καταδείξουν ως το κύριο υπεύθυνο για όλα τα δεινά που παίρνει η χώρα μας.

Σαφώς και μερίδιο ευθύνης  για την παρούσα κατάσταση έχει και ο ίδιος ως μέλος ενός συστήματος που διακυβέρνησε την Ελλάδα επί πολλά έτη, αλλά θεωρώ τουλάχιστον υπερβολικό, υποκριτικό και άδικο να φέρεται ως ο μοναδικός και αποκλειστικά υπεύθυνος για τη κατάντια του ελληνικού κράτους που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Το μεγαλύτερο λάθος του και αυτό μόνο έχω να του καταλογίσω είναι ότι είχε μια εμμονή!! Ήθελε οπωσδήποτε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας κι αυτό το πλήρωσε ακριβά γιατί αυτή η εμμονή του ικανοποιήθηκε στη δυσκολότερη στιγμή του συγχρόνου ελληνικού κράτους  και όταν ο ανεπαρκής  και οκνηρός, πλην όμως πανέξυπνος πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προβλέποντας τις πολιτικές εξελίξεις την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια, αφού βέβαια στην περίοδο που κυβέρνησε κατάφερε να βγάλει ακόμα ένα λιθαράκι από το ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Αυτή τη εμμονή του σήμερα πληρώνει ο Γιώργος Παπανδρέου, με την γενική απαξίωση του που καλλιεργούν τα συστημικά ΜΜΕ που μας «ψεκάζουν» δια της οθόνης και μας κατευθύνουν ως πρόβατα να τον υβρίζουμε και να τον λοιδορούμε, όπως βέβαια πληρώνει την προσπάθεια του να επιβάλει σε ένα διαλυμένο κράτος, με διαλυμένη δημόσια διοίκηση, πρακτικές και λειτουργιές ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Σε ένα κράτος με πολίτες οθωμανικής ακόμα νοοτροπία που το μόνο που ξέρουν είναι να διεκδικούν κακώς εννοούμενα δικαιώματα και να προασπίζονται αρρωστημένα κεκτημένα χωρίς να έχουν την ικανότητα, πρόθεση και διάθεση  να ανταποκριθούν σε καμιά υποχρέωση τους.

Αυτά λοιπόν πληρώνει!! Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον δεν θα έχουν την ίδια τύχη όσοι  προσπαθήσουν να σταθούν απέναντι σε κρατικοδίαιτα συστήματα Λαμπράκηδων, Ψυχάρηδων, Τεγόπουλων, φαρμακοβιομηχανιών, ιατρικού παρακράτους και δημοσιογραφίσκων της κακιάς ώρας που προκαλούν εμετό και μόνο με την παρουσία τους (βλ. Αυτιας, Τράκας κτλ).

Ας ελπίζουμε ότι στο μέλλον δεν θα απαξιωθούν, εξευτελιστούν, λοιδορηθούν, εκδιωχτούν από εμάς τους ίδιους, όσοι είχαν το πολιτικό θάρρος να σταθούν απέναντι σε ισχυρούς ευρωπαίους και να δηλώσουν οτι οι λαοί, μέσω δημοψηφισμάτων,πρέπει να καθορίζουν το μέλλον τους και να αποφασίζουν για αυτά που τους αφορούν.     

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Το δείπνο στις Κάννες στις 2 Νοεμβρίου 2011

Άκουσα προχτές στην τηλεόραση ότι κυκλοφόρησε, λέει, στην Ισπανία το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της χώρας αυτής Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Το δίλημμα - 600 ημέρες ιλίγγου» και για να περάσουμε στα καθ’ ημάς, ενδιαφέρον έχει για τη χώρα μας το μέρος εκείνο του βιβλίου όπου περιγράφεται το δείπνο εργασίας στις Κάννες την παραμονή της συνόδου εκεί των χωρών της ομάδας G-20.
Η Ισπανία, και φυσικά η Ελλάδα, δεν ανήκουν στους G-20 οπότε μάλλον ο Θαπατέρο και ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχαν ως αρχηγοί Κυβερνήσεων χωρών της Ε.Ε. γιατί η Ε.Ε. ως ενιαίος οργανισμός είναι μέλος στην ομάδα των G-20.
Πέρα απ’ το συμπέρασμα ότι το δείπνο εκείνο έπεσε βαρύ στους δύο προαναφερόμενους, αλλά και στον Νικολά Σαρκοζί και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (μπορεί και σε άλλους δηλαδή αλλά για αυτούς τους τέσσερις είμαι σίγουρος) αφού λίγο μετά, μα έτσι μα αλλιώς, απομακρύνθηκαν απ’ την εξουσία στις χώρες τους, είναι γνωστό ότι ο εκπρόσωπός μας εκεί, ο Γιώργος Παπανδρέου, χάλασε το κέφι και την όρεξη όλων στο δείπνο αφού εκεί τους πέταξε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα  το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας.
Πως ακριβώς θα ήταν το ερώτημα στο δημοψήφισμα  θα αποτελέσει θέμα υποθέσεων για τους ιστορικούς του μέλλοντος αφού ως γνωστόν το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ.
Θα ήταν «Εγκρίνετε τη δανειακή σύμβαση του νέου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας»; Αν ήταν έτσι τότε το αποτέλεσμα πιθανώς να ήταν ΟΧΙ αφού από μόνες της οι λέξεις «δανειακή σύμβαση» προκαλούν αλλεργία.
Θα ήταν «Ναι ή όχι στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ;» όπως ήθελαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί; Αν ήταν έτσι, ε, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι πως το ΝΑΙ θα υπερίσχυε συντριπτικά.
Έτσι όμως στην ουσία θα εγκρίνονταν και η νέα δανειακή σύμβαση αφού το πρώτο προϋπέθετε το δεύτερο, σύμφωνα τουλάχιστον για το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί.
Και τελικά, ναι, η διαφορετική διατύπωση του ίδιου ερωτήματος δίνει καμιά φορά διαφορετικές απαντήσεις.
Εγώ είμαι 100% δημοκρατικός. Μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίζει. Ποια μπορεί να είναι εκείνος ο ανώτερος νους που μπορεί να παίρνει αποφάσεις στο όνομα των άλλων; Ένας βασιλιάς επειδή γεννήθηκε έτσι; Ένας δικτάτορας που έχει την ωμή στρατιωτική δύναμη; Ή μήπως μια φωτισμένη διάνοια;
Όμως η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου για το δημοψήφισμα ήταν, για μένα, λάθος.
Τέτοια λεπτά θέματα προϋποθέτουν ενημέρωση και πόσοι μπορούν να είναι τόσο ενημερωμένοι;
Αφήστε που, όπως φάνηκε και πιο πάνω, μία αλλαγή στη διατύπωση του ερωτήματος μπορεί να οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα.
Εγώ τον Γιώργο Παπανδρέου τον πήγαινα. Ο παρελθόντας χρόνος είναι επειδή αναφέρομαι στο παρελθόν, τότε που είχε την πρωθυπουργία. Υποθέτω ότι ακόμα τον πάω, αλλά πια δεν τον εμπιστεύομαι για πρωθυπουργό αφού, για μένα, έκανε ένα τέτοιο λάθος τότε με το δημοψήφισμα.
Είχε καλές προθέσεις αλλά όπως  λέει και ένας φίλος μου «Έχω όλη την καλή πρόθεση να σε χειρουργήσω. Κάθεσαι;». Κάθομαι;
Αλλά και ο Σαρκοζί το παράκανε αν είναι αλήθεια αυτό που γράφει ο Θαπατέρο ότι προσπάθησε να ανέβει στο τραπέζι (ήταν και κοντός βέβαια) φωνάζοντας προς τον Γιώργο Παπανδρέου: «Είσαι ένας γ… ψυχοπαθής».
Πάντως για μένα ένα άλλο καίριο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι τι ακριβώς περιλάμβανε το μενού σ’  εκείνο το δείπνο στις Κάννες και έκατσε τόσο βαρύ σε πολλούς.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Θα είμαστε και εμείς εκεί!



Το χθεσινό με την εθνική ήταν το καλύτερο που θυμάμαι να συνέβη εδώ και καιρό.
Η χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα θα είναι παρούσα στο μουντιάλ της Βραζιλίας του χρόνου το καλοκαίρι.
Και αν πουν μερικοί «Και τι έγινε; Εδώ έχουμε ένα σωρό προβλήματα….», απαντώ ότι αυτό σημαίνει πολλά.
Δεν είμαι ποδοσφαιρικός τύπος, τουλάχιστον όπως το εννοούν πολλοί. Δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας, ή μάλλον είμαι της Λάρισας, αλλά τι τα θέλετε εκεί που είναι τώρα…
Παρακολουθώ όμως πολύ ξένο ποδόσφαιρο και προσπαθώ να είμαι ενημερωμένος.
Από μικρό παιδί με συνάρπαζε το ισπανικό ποδόσφαιρο και φυσικά ξεκίνησα σαν οπαδός της μεγάλης Ρεάλ Μαδρίτης, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.
Επειδή όμως δεν ήμουν ορκισμένος οπαδός αλλά μου άρεσε το ποδόσφαιρο και όλη η κουλτούρα που κουβαλάει, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω τη Βαλένθια του 2000, που για ήταν από τις καλύτερες και πιο θεαματικές ομάδες που έχω δει ποτέ, λίγο μετά τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (με συγκινούσε που η ποδοσφαιρική ομάδα μιας μικρής επαρχιακής πόλης ψαράδων κοιτούσε στα μάτια ποδοσφαιρικά και οιοονομικά μεγαθήρια) και κάπου στα 2006-2007 την ποδοσφαιρική ομάδα της Σεβίλλης.
Όσο για τώρα, δεν μπορώ να μην δω ότι η Μπαρτσελόνα είναι ομάδα-μοντέλο, δεν το αρνείται κανείς, όμως εμένα που φαίνονται λίγο ελιτιστές, για να μην πω ρατσιστές. Αυτό το «Περισσότερο από ένας σύλλογος» εμένα μου ακούγεται πολύ ελιτίστικο.
Όσο για τον καταλανικό εθνικισμό, για όποιον το ψάξει λίγο είναι σαν «Πας μη Καταλανός βάρβαρος».
Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια κλίνω προς τη Ρεάλ Μαδρίτης, που και πολύ καλή ομάδα έχει αλλά και, όπως και να κάνουμε, είναι η Βασίλισσα της Ευρώπης.
Για να επιστρέψω στην Ελλάδα, η πρόκρισή της στο μουντιάλ της Βραζιλίας σημαίνει καταξίωση αφού όποιος σκέφτεται τις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις πρόσφατα, θα σκέφτεται και την Ελλάδα.
Δεν εμφανιστήκαμε κάποια χρονιά σε κάποια διοργάνωση και μετά εξαφανιστήκαμε. Αυτό δεν θα έλεγε τίποτα.
Εδώ τώρα μιλάμε ότι η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο το 2004 (τι ήταν και εκείνο!) και είναι παρούσα σε όλες τις τελευταίες μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Εντάξει, δεν θα πάρουμε το μουντιάλ αλλά αυτό που έγινε χτες φτάνει.
Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης του κόσμου όλου.
Η Βραζιλία είναι μια τεράστια χώρα, με ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία τα τελευταία χρόνια, αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα σήμαινε αυτό που σημαίνει για τον μέσο άνθρωπο χωρίς το ποδόσφαιρο, την κουλτούρα και τους μύθους του. Και η Ινδονησία έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από την Βραζιλία. Και λοιπόν; Ποιον νοιάζει;
Θα ξέραμε την Αργεντινή μόνο από την ανάποδη, από τις χρεωκοπίες τη, χωρίς το ποδόσφαιρο, τους ποδοσφαιριστές της και τους μύθους τύπου Ντιέγκο Μαραντόνα, Λιονέλ Μέσι, Μπόκα Τζούνιορς κ.λπ.
Ποιος θα ήξερε χωρίς το ποδόσφαιρο τη Ουρουγουάη, μια χώρα 3,5 εκ. ανθρώπων;
Το ποδόσφαιρο ήταν το θέμα των συζητήσεων κάθε φορά που επισκεπτόμουν την πατρίδα της γυναίκας μου (αυτό, και τα τελευταία χρόνια το αν θα χρεοκοπήσουμε).
Το ποδόσφαιρο είναι μια παγκόσμια γλώσσα, τι να λέμε τώρα;
Εγώ πιστεύω ότι η χώρα μας δεν έχει ιδιαίτερο ταλέντο στο ποδόσφαιρο.
Και λοιπόν; Έχει μήπως ταλαντούχους πολιτικούς; Ταλαντούχους δημοσίους υπαλλήλους; Γιατί να έχει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές;
Τα καταφέρνει όμως πολύ καλύτερα στο ποδόσφαιρο αναλογικά.
Η εθνική μας ομάδα είναι σεβαστή στο εξωτερικό. Πολλοί μιλάνε για την τύχη της εθνικής μας, τις ευνοϊκές κληρώσεις κ.λπ. Ναι, αλλά η εθνική μας είναι και 15η στη λίστα της ΦΙΦΑ. Είναι, εν μέρει, φυσιολογικό να έχει ευνοϊκές κληρώσεις (και τώρα στους ισχυρούς ήμασταν στην κλήρωση).
Σε τι άλλο (αλλά ν’ ασχολείται όλος ο κόσμος, οκ;) είναι 15η στον κόσμο η Ελλάδα;

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Το βουνό των Κενταύρων (μέρος ΙΙΙ)



Η τελευταία φορά που πήγα στο Πήλιο, και νομίζω αυτή που μου έμεινε περισσότερο, ήταν τέλος Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου του 2009 (δεν θυμάμαι καλά).
Πήγα μέσω Χανίων που είναι όλο στροφές μέχρι να φτάσεις στην Πορταριά αλλά και μετά τον Κισσό ως την Τσαγκαράδα (όχι ότι ενδιάμεσα είναι και ευθείες).
Γενικά πάντως θα πρέπει να ξέρετε ότι στο Πήλιο οι δρόμοι δεν είμαι ακριβώς εθνικοί οδοί γι’ αυτό θα πρέπει να έχετε και την ανάλογη υπομονή. Αν δεν είστε τέτοιος τύπος, αφήστε το καλύτερα. Οι δρόμοι θα σας σπάσουν τα νεύρα πριν φτάσετε στον προορισμό σας και όλο το ταξίδι θα κινδυνεύσει να πάει στράφι. Βλέπεις π.χ. μια πινακίδα «Ζαγορά 18 χλμ», μετά από δέκα λεπτά βλέπεις άλλη «Ζαγορά 16 χλμ» και λες «Τι γίνεται; Ή μας δουλεύουν ή κάνουν λάθος».
Εμένα πάντως στον χάρτη μου φάνηκε πιο κοντά να πάω στην Τσαγκαράδα μέσω Χανίων παρά από κάτω, Αγριά-Μηλιές-Πινακάτες κ.λπ., αν και μετά μου είπαν ότι ο δεύτερος δρόμος είναι πιο σύντομος.
Πάντως η διαδρομή μας αποζημίωσε. Ανάμεσα Πορταριά και Χάνια τα δάση τριγύρω είχαν εκείνο το κιτρινοκόκκινο φθινοπωρινό χρώμα και ήταν σαν παραμύθι! Εκεί και στη Σμίξη Γρεβενών πριν πολλά πολλά χρόνια, σε μια άλλη ζωή, είχα δει αυτό το θέαμα. Και φυσικά τήρησα την παράδοση που επιτάσσει κάθε φορά που περνάω απ’ τα Χάνια να τρώω μια φασολάδα με καυτερή πιπεριά.
Μετά από ώρα και άπειρες στροφές και ενώ στο μεταξύ είχε νυχτώσει, φτάσαμε στην Τσαγκαράδα.
Η Τσαγκαράδα πρέπει να είναι μεγαλούτσικο χωριό αλλά ήταν πολύ «περίεργο» χωριό: σου δίνει την εντύπωση ότι είναι κτισμένο κατά μήκος του κεντρικού δρόμου.
Τα σπίτια φαίνονται και από τις δυό πλευρές του δρόμου για χιλιόμετρα ολόκληρα (δεν είναι υπερβολή αυτό) και είναι πνιγμένα στη βλάστηση (ούτε και αυτό είναι υπερβολή). Μου είπαν ότι το χωριό αποτελείται από τέσσερις συνοικίες, η καθεμιά με την πλατεία της, αν και να πω την αλήθεια μόνο δύο πλατείες είδα.
Στην πρώτη πάντως είδα ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά δέντρα που είδα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ένας θεόρατος πλάτανος που το ένα κλαδί του είχε γίνει σαν ένας δεύτερος πλάτανος! Αφού για να μην σπάσει, του είχαν χτίσει (ναι, χτίσει) ένα υποστύλωμα.
Όποιος δεν έχει δει αυτόν τον πλάτανο της Τσαγκαράδας δεν μπορεί να φανταστεί το πράγμα για το οποίο μιλάμε (γι’ αυτό ας ρίξει μια ματιά στην φωτογραφία δίπλα).
Είχε βρέξει εκείνες τις μέρες (το μύριζες στο χώμα και στον αέρα) και δύο πράγματα δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Το πρώτο είναι ότι παντού πάνω στο χώμα ήταν στρωμένο ένα χαλί από πεσμένα κάστανα. Θα ήταν η εποχή τους και η Τσαγκαράδα είναι γεμάτη από καστανιές.
Περάσαμε, θυμάμαι, ένα ξύλινο γεφυράκι και καθίσαμε σε ένα παγκάκι και παντού γύρω πάνω στο χώμα ήταν πεσμένα κάστανα και εκείνο το περίβλημά τους σαν αχινός, ήταν μουλιασμένο απ’ τη βροχή και το παπούτσι βούλιαζε. Αυτό μου έχει μείνει.
Μια δεύτερη εικόνα που μου έμεινε ήταν όταν το βράδυ βγήκαμε έξω για μια μπύρα. Στον κεντρικό δρόμο που περπατούσαμε υπήρχε τέτοια ομίχλη που δεν έβλεπες μπροστά σου πάνω από δύο μέτρα.
Η όλη ατμόσφαιρα ήταν υποβλητική, γοτθική. Υπήρχαν φώτα πάνω στο δρόμο αλλά δεν νικούσαν την ομίχλη, απλά την έκαναν γαλαζωπή.
Στις άκρες του δρόμου έβλεπες κάτι τεράστιες, απόκοσμες σκιές που ήταν τα δέντρα που έπνιγαν την Τσαγκαράδα.
Εκείνες τις μέρες διάβαζα «Το παιχνίδι του αγγέλου» (το άρχισα τότε και το τελείωσα μετά από έναν χρόνο όταν βγήκα απ’ το κέντρο αποκατάστασης όπου βρέθηκα «ξαφνικά» απ’ την Τσαγκαραδα – οι ασυμβατότητες της ζωής που λέγαμε κάποτε) και επειδή γενικά επηρεάζομαι απ’ ότι διαβάζω, η γοτθική ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος εκείνου πήγαινε ασορτί με την ατμόσφαιρα στην Τσαγκαράδα την εποχή εκείνη.
Κοντά στην Τσαγκαράδα είναι και πολύ όμορφες, μικρές παραλίες π.χ. ο Μυλοπόταμος.
Αλλά όσο και αν για πολλούς διακοπές και αποδράσεις ίσον θάλασσα, όσο και αν μπορείς να πας στο Πήλιο όλες τις εποχές του χρόνου, για μένα το φθινόπωρο είναι η ιδανική εποχή για να επισκεφτείς μέρη σαν την Τσαγκαράδα.
Τέλος