… Ή εναλλακτικά ο τίτλος μπορεί να είναι «Τότε που ζούσαμε» (δανεισμένος απ’ το μυθιστόρημα του Ασημάκη Πανσέληνου).
Από σήμερα αποτίω φόρο τιμής σε μια πόλη που σημαίνει τόσα πολλά για μένα και που εκεί πέρασα (χωρίς αμφιβολία) τα καλύτερά μου χρόνια. Τη Μυτιλήνη.
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να γίνει αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός οι μνήμες ξεθωριάζουν (ο άτιμος ο χρόνος, ε; Ακόμα και τραγικά γεγονότα χάνουν την ένταση, αν όχι την ίδια την τραγικότητά τους, όσο περνάει ο καιρός) και φοβόμουν ότι ήδη είχα αρχίσει να ξεχνάω πολλά πράγματα.
Αλλά ξέρετε τι γίνεται; Κάθε φορά που γράφω κάτι εδώ, τα βάζω κάτω και σημειώνω τουλάχιστον αυτά που δεν θέλω να ξεχάσω. Ε, απ’ τη στιγμή που «προσανατόλισα» το μυαλό μου στη Μυτιλήνη, όλα μου ήρθαν στο μυαλό από μόνα τους. Τελικά εκείνα τα χρόνια πρέπει να με σημάδεψαν περισσότερο απ’ ότι νόμιζα.
Ότι γράψω εδώ δεν θα είναι σαν ένας τουριστικός οδηγός, «… η πόλη απλώνεται αμφιθεατρικά κατά μήκος της παραλίας μπλα μπλα», γι’ αυτό όποιος βρει αυτά εδώ τυχαία στο ίντερνετ και ανοίξει για να βρει «τουριστικές» πληροφορίες, την πάτησε!
Όσα θα γράψω, είναι όσα έχουν σημασία για μένα από τα χρόνια εκείνα. Και επειδή ένα μυαλό το έχουμε, ζητάω από όσους παλιούς συνοδοιπόρους με διαβάσουν, να με διορθώσουν όπου δεν τα θυμάμαι καλά ή να με συμπληρώσουν όπου παραλείψω κάποια πράγματα.
Στη Μυτιλήνη λοιπόν έζησα απ’ τον Σεπτέμβρη του 1989 ως τα τέλη του 1993. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Κοινωνική Ανθρωπολογία (Ιστορίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας λεγόταν η σχολή όταν μπήκαμε, αλλά τι τα θες; Στην Ελλάδα, και μάλιστα στην ακαδημαϊκή Ελλάδα, ναι μεν όταν μπαίνεις βγαίνεις, αλλά δεν είναι καθόλου εγγυημένο ως τι βγαίνεις…).
Πρώτη φορά πήγα τον Αύγουστο του 1989 για να βρω σπίτι. Το πλοίο έφευγε απ’ τον Βόλο και έφτανε στη Μυτιλήνη πριν να ξημερώσει. Η πρώτη μου γνωριμία με την πόλη ήταν λοιπόν αρκούντως σκοτεινή.
«Τώρα τι κάνουμε; Προς τα πού να είναι η πόλη;» σκέφτηκα γιατί τα φώτα του λιμανιού με μπέρδευαν.
Τελικά όχι μόνο η πρώτη γνωριμία, αλλά και οι πρώτοι μήνες εκεί ήταν «σκοτεινοί». Τόσο που είχα αποφασίσει να φύγω και να ξαναδώσω Πανελλήνιες για να περάσω σε άλλη σχολή.
Η επίσημη δικαιολογία (προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου – τον είχα πείσει και αυτόν!) ήταν ότι η Μυτιλήνη ήταν πολύ μακριά απ’ το σπίτι μου, τώρα όμως καταλαβαίνω ότι ο λόγος ήταν ότι ήμουν καλομαθημένος και δεν έκανα μακριά απ’ τη μαμά, τον μπαμπά και το χωριό και φεύγοντας πρώτη φορά από το πατρικό στα 18 μου ζορίστηκα πάρα πολύ. Είναι και θέμα χαρακτήρα φαντάζομαι. Και ο δικός μου χαρακτήρας δεν ήταν τότε για «περιπέτειες».
Ως και αποχαιρετιστήριο πάρτυ έκανα! (Το σκέφτομαι τώρα και απ’ τη μια γελάω, απ’ την άλλη οικτίρω τον εαυτό μου και λέω «Τέτοιος ήσουν, τέτοιος είσαι και τέτοιος θα’ σαι»).
Που να ήξερα όμως τι αποκάλυψη θα ήταν τα επόμενα χρόνια…
Συνεχίζεται…
Φανταζομαι να θυμασαι ποσο σε τρομοκρατησε η φραση του τοτε πρωθυπουργου "το οτι μπαινεις δεν σημαινει και οτι βγαινεις"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, αυτό ακριβώς είχα κατά νου όταν έγραψα το «…όταν μπαίνεις βγαίνεις». Η αλήθεια είναι ότι με είχε τρομοκρατήσει ο τότε πρωθυπουργός με τη συγκεκριμένη αποστροφή του (θυμάμαι την παγωμάρα που ακολούθησε τα λόγια του…), αλλά τελικά η εμπειρία μου απ’ το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ενίσχυσε την πεποίθησή μου πως όποιος μπαίνει βγαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ενέπνευσες να γράψω τις αναμνήσεις μου κι εγώ αλησμόνητε φίλε!!! Σίγουρα θα έχω κάνει παραλείψεις αλλά τι στο καλό, δέν θα είναι μεγάλες!!! Βέβαια ξεκινώ από διαφορετική αφετηρία, αναφερόμενος στο τι προηγήθηκε πριν την εισαγωγή μου στην Μυτιλήνη!!! Νιώθω μακρυά από τον χρόνο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα πιο συγκροτημένος για να αποδώσω την πραγματικότητα άν και αυτή δεν ξεφεύγει απο την βάσανο της υποκειμενικότητας αλλά χωρίς ωραιοποιήσεις και αναλήθειες!!! Προσδοκώ στήν βοήθεια σας, αν και τον πρώτο χρόνο των σπουδών μας γνωριζόμασταν εξ όψεως!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ανησυχείς παλιέ συνοδοιπόρε διότι διάβασα την ανάρτησή σου και είδα ότι θυμάσαι τέλεια τα γεγονότα, τους τόπους και τις καταστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά εμένα, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορώ να γράψω τα πάντα γιατί θα χρειαζόμουν βιβλίο (και μπορεί να γινόμουν και κουραστικός), δεν θέλω όμως οι αναπόφευκτες παραλείψεις να θεωρηθούν ως προσπάθεια απόκρυψης ή αποσιώπησης κάποιων γεγονότων.