Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 2ο)

Η Μυτιλήνη που γνώρισα, περισσότερο από μέρη ήταν οι άνθρωποι. Και στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο, γιατί δεν πολυκάναμε παρέα με άλλα άτομα εκτός πανεπιστημίου.
Η Μυτιλήνη ήταν μεγαλούτσικη πόλη, δηλαδή μικρή ήταν αλλά όχι τόσο μικρή όσο πιθανώς φαντάζονται μερικοί.
Είχε καμιά 30ριά χιλιάδες κατοίκους αλλά ήταν πολύ απλωμένη και αυτό έκανε τις μετακινήσεις με τα πόδια πρόβλημα. Τον πρώτο χρόνο, γιατί μετά εγώ και πολλοί άλλοι, είχαμε μηχανάκια για τις μετακινήσεις μας. Εγώ είχα ένα κόκκινο παπάκι, που με τον καιρό είχε γίνει θρυλικό. Ακόμα ζει και κινείται!
Έμενα σε τρία σπίτια σ’ εκείνη τη μυθική 4ετία 1989-93, αλλά εκείνο που πάντα θα θυμάμαι ως σπίτι μου στη Μυτιλήνη ήταν ένα στούντιο στη Γερμανού Καραβαγγέλη 17  στην Πάνω Σκάλα.
Το σπίτι ήταν ένα μικρό διώροφο με δύο στούντιο κάτω και δύο πάνω (εγώ έμενα στο πάνω αριστερό). Τα στούντιο αυτά ήταν για φοιτητές αλλά υπό τον όρο ότι θα τα αφήναμε τον Ιούνη, με το που τελείωνε η εξεταστική για να νοικιαστούν σε τουρίστες, με 3.000 δραχμές τη βραδιά (εγώ πλήρωνα 17.000 δρχ τον μήνα).
Κατέληξα ότι τελικά τα πάω πολύ καλά με τα νούμερα αφού θυμάμαι πολλές τιμές από την εποχή εκείνη, πολλές από τις οποίες θα αναφέρω παρακάτω.
Το σπίτι αυτό ήταν λοιπόν στην Πάνω Σκάλα, στην παλιά Μυτιλήνη. Εγώ πήγαινα στην πιάτσα (που για μας ήταν η προκυμαία) απ’ την Ερμού, τον εμπορικό δρόμο της Μυτιλήνης.
Η Ερμού, και ας με συγχωρήσουν οι Μυτιληνιοί, ήταν σαν «τούρκικος μαχαλάς» ή μάλλον σαν την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας γι’ αυτόν γιατί πάω στοίχημα πως λίγοι από μας έχουν δει τούρκικο μαχαλά.
Για να πάω στο σπίτι μου λοιπόν, έπαιρνα την Ερμού, έστριβα αριστερά για τον Άγιο Συμεών (αλλά πριν στρίψω αγόραζα συνήθως από ένα μπακάλικο πάνω στην Ερμού ένα γαλακτομπούρεκο και από ένα μανάβικο, ακριβώς πριν στρίψω, μια μπανάνα – 90 δρχ έκανε η μπανάνα, πανάκριβη!), έβγαινα στο πάρκο του Άγιου Ευδόκιμου και ανηφόριζα τη Γερμανού Καραβαγγέλη (συμπτωματικά έμαθα για τον Γερμανό Καραβαγγέλη στη σχολή σ’ ένα μάθημα ιστορίας αλλά δεν θυμάμαι πως λεγόταν το μάθημα) ως το 17.
Και επειδή, όπως έγραψα και παραπάνω, η Μυτιλήνη που γνώρισα ήταν κυρίως άνθρωποι, πολύ κοντά σε μένα έμεναν η Χριστίνα και η Ελένη απ’ το Ηράκλειο.
Η Χριστίνα ήταν ο λόγος που ο (μετά το 2ο έτος) φίλος μου Σπύρος (το 1ο ήταν πολύ απασχολημένος για να έχει φίλους) είχε κάνει τη Μυτιλήνη «ένα τρανό χουριό», όπως λέει και το σχετικό δημοτικό άσμα, αφού είχε εκμηδενίσει τις αποστάσεις στην πόλη μιας και αυτός έμενε στην άλλη άκρη της.
Μέσα στα στενάκια της γειτονιάς μου (που ποτέ δεν έμαθα εντελώς) έμενε η Γιώτα και η Πόπη και λίγο παρακάτω «στη φωλιά» ή αλλιώς στα ενοικιαζόμενα του Κόρακα, έμεναν ουκ ολίγοι συμφοιτητές μας: ο Πούλιος με τον Γιάννη τον Μήτρου, η Πόπη, ο Χρήστος ο Τσαρδακάς, εκ Μελλησάτικων Νέας Ιωνίας Βόλου ορμώμενος  κ.α.
Συχνά οι ανωτέρω καλούνταν και «Άθλιοι της Βίκτωρος Ουγκώ» γιατί τα ενοικιαζόμενα του Κόρακα ήταν πάνω στον ομώνυμο δρόμο.
Ο Πούλιος ήταν ειδική και αμφιλεγόμενη περίπτωση αλλά και ο καλύτερός μου φίλος.
Την ακαδημαϊκή του καριέρα δεν θα την έλεγες και λαμπρή αλλά στο ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι, στο τάβλι, στο πόκερ (θα μιλήσω εκτενέστερα γι’ αυτό άλλη μέρα) και στη δηλωτή ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχος.
Ειδικά στο ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι ήταν ο μόνιμος αντίπαλος μου στα ηλεκτρονικά του ΕΠΡΕΠΕ (κυρίως του κάτω, της προκυμαίας, γιατί με το πάνω, της Ηλία Βενέζη, δεν ταυτίστηκα ποτέ) και με εκνεύριζε με το μονότονο παιχνίδι του ενώ εγώ έπαιζα με φαντασία και εμπνεύσεις. Εν ολίγης 20άρικο το 20άρικο (αν θυμάμαι καλά) είχαμε ξοδέψει μια μικρή περιουσία στο ΕΠΡΕΠΕ.
Μάλιστα ήταν ο πρώτος (ναι, ο πρώτος) που είχε αγοράσει έγχρωμη τηλεόραση! Μια μικρή μεν, Philips 17αρα αν θυμάμαι καλά, αλλά με τηλεκοντρόλ δε!!!
Την είχε αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας, υποτίθεται, 120.000 δρχ (ούτε και αυτό το θυμάμαι καλά όμως και μπορεί να διορθώσει αν θέλει) από ένα στρατιωτικό πρατήριο.
Το να έχεις, έστω και ασπρόμαυρη, τηλεόραση ήταν τότε ένα προνόμιο και οι καλοί τρόποι επέβαλαν να καλείς στο σπίτι σου, τουλάχιστον στους ποδοσφαιρικούς, αλλά και μπασκετικούς, αγώνες, τους συμφοιτητές που δεν είχαν.
Εγώ είχα μεν μία 14αρα ασπρόμαυρη, μάρκας «μ’ έκαψες» (40.000 δρχ την είχα αγοράσει όμως!), αλλά δεν είχα ραδιοκασετόφωνο (CD-players δεν υπήρχαν τότε).
Ραδιοκασετόφωνο αγόρασα αργότερα του Σταύρου («φυσιολογικά πράγματα» που θα έλεγε και αυτός) και είχα γράψει μια κασέτα του Θέμη Αδαμαντίδη που άκουγα συνέχεια. Θυμάστε το «…Ρόδο Μύκονο και Τζια, στου ονείρου τα νησιά…»; Αυτό μ’ άρεσε!
Συνεχίζεται…

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ - 1ο ΕΤΟΣ : ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΚΙΡΤΙΜΑΤΑ

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 1989, Γραμματεία Τμήματός στον Πλάτανο, γράφτηκα στο 1ο έτος του Τμήματος!!! Συνοδευόμουν από τον πατέρα μου και γνωρίστηκα με τους πρώτους συμφοιτητές μου, την Βάσω από τα Φάρσαλα και τον Θανάση από την Τρίπολη!!! Την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 1989, στις 15.00 ήρθα σε επαφή με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, στο "Κομνηνάκειο" ένα νεοκλασσικό κτίριο που παλιότερα στεγαζόταν Δημοτικό Σχολείο!!! Το κτίριο αυτό αποτελούνταν στο πάνω μέρος, από τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας (δύο μεγάλες στα άκρα και δύο μικρότερες εκατέρωθεν του διαδρόμου στο μέσον) και ένα μικρό γραφείο στα αριστερά όπως μπαίνεις, ενώ στο κάτω μέρος ήταν το κυλικείο του κυρ Στρατή με τις κόρες του και οι τουαλέτες!!!
Αργήσαμε να φτάσουμε με τον Κώστα στην συνάντηση και έτσι είδαμε για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο, τους συμφοιτητές μας!!!  Η πρώτη εντύπωση μου ήταν η αμηχανία, άγνωστα πρόσωπα και δέος!!! Η συνάντηση έγινε σε μια επίπεδη αίθουσα όπου επικρατούσε ησυχία, για να ακούσουμε τους Καθηγητές μας, της Μεσαιωνικής Ιστορίας, του Οθωμανικού χώρου και της Κοινωνιολογίας, αν θυμάμαι καλά!!! Διαπίστωσα ότι τα κορίτσια ήταν λιγότερα από τα αγόρια, άρα σκέφτηκα "όποιος προλάβει, πρόλαβε"!!! Βέβαια δέν είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση, μιας και δέν είχα φιλήσει ακόμα γυναίκα και δέν είχα αναπτύξει ποτέ σχέση, έως τότε!!!
Αφού ακούσαμε τους Καθηγητές να ωραιοποιούν το Τμήμα και να είναι αισιόδοξοι για το μέλλον μας, "έπεσα από τον Όλυμπο" όταν μας μίλησαν οι εκπρόσωποι του Φοιτητικού Συλλόγου (εισακτέοι του 1988, πρώτο έτος λειτουργίας του Τμήματος, Δημήτρης από τις Σέρρες, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και Μανώλης από την Κρήτη, της ΠΑΣΠ ) που μας ενημέρωσαν για την αλλαγή της ονομασίας του Τμήματος σε "Κοινωνικής Ανθρωπολογίας" και ότι δέν υπήρχαν θεσμοθετημένα επαγγελματικά δικαιώματα για τους αποφοίτους, δηλαδή εμάς που θα είμασταν από τους πρώτους πτυχιούχους στην Ελλάδα!!! Μας κάλεσαν να επιλέξουμε μια επιτροπή για να εκπροσωπηθούμε στον Φοιτητικό Σύλλογο και να προωθήσουμε την διαμαρτυρία μας για την απώλεια της Ιστορίας από τον τίτλο του Τμήματος, στο Συμβούλιο Σπουδών, στην Διοικούσα Επιτροπή (δέν υπήρχε τότε Πρυτανεία λόγω του ότι δέν ήταν ο αριθμός των Καθηγητών ΔΕΠ δηλ. μόνιμοι αλλά Συμβασιούχοι)  και στο Υπουργείο Παιδείας!!! Μίλησα στους συμφοιτητές μου για το πόσο αναγκαίο ήταν να διαμαρτυρηθούμε και να αντιδράσουμε στην αλλαγή της ονομασίας και της έλλειψης επαγγελματικής κατοχύρωσης, τονίζοντας ότι επέλεξα το Τμήμα και το ακριτικό Παν/μιο Αιγαίου ελπίζοντας σε καλύτερες συνθήκες μόρφωσης και επαγγελματικής αποκατάστασης!!! Τελικά επιλέχτηκα μαζί με τον Νίκο από την Θεσσαλονίκη και την Λιάνα από την Ηλεία για να εκπροσωπήσουμε τους υπόλοιπους συμφοιτητές μας!!! Στο τέλος αυτής της μέρας πρέπει να είχε πάει 20.00 η ώρα αποφασίσαμε να πάμε για καφέ στο "ΖΟΟΜ" και για ποτό σ΄ένα φοιτητικό στέκι την "ΟΥΤΟΠΙΑ" !!! Λίγο πριν φύγω από την αίθουσα, έμεινε μια συμφοιτήτρια μου μαζί μου, ήταν η Τασούλα από την Σάμο, με την οποία είχα την εξής στιχομυθία :
  - "ξέρω γιατί θες να μας εκπροσωπήσεις στον Σύλλογο;"
  - γιατί, τί εννοείς!!! ρώτησα με απορία,
  - "για να αρέσεις στις συμφοιτήτριες μας και να κάνεις εύκολα σχέση"!!!
  -  δέν με ξέρεις Τασούλα, τώρα με γνωρίζεις και θές να με χαρακτηρίσεις;;;
     πάμε να βρούμε τους άλλους και θα δείς ότι έχεις άδικο, της απάντησα!!!
Δέχθηκε και πήγαμε αρχικά στο "ΖΟΟΜ" μία καφετέρια με ηλεκτρονικά όπου παίξαμε τάβλι!!! Το τάβλι δέν το ήξερα καλά, μόνο το "Πλακωτό" πρόλαβα να μάθω και την κέρδισα 21 φορές!!! Εντυπωσιάστηκε με την τύχη μου και μου πρότεινε να πάμε για την "ΟΥΤΟΠΙΑ"!!! Στήν διαδρομή περάσαμε έξω από την Βιβλιοθήκη του Παν/μιου στην Καβέτσου και εκεί είδαμε ένα ζευγαράκι να φιλιέται, τότε η Τασούλα σκόνταψε και την άρπαξα για να μήν πέσει και εκείνη για να με ευχαριστήσει με φίλησε!!! Ήταν η πρώτη μου φορά που φίλησα στο στόμα γυναίκα!!! Ερωτοτροπήσαμε και στην "ΟΥΤΟΠΙΑ" όπου καθίσαμε στο πατάρι μαζί με τούς άλλους συμφοιτητές!!! Ήταν τα πρώτα ερωτικά μου σκιρτήματα, πρώτη μέρα που γνωρίστηκα με τους συμφοιτητές μου!!!  Θέλαμε πολύ και οι δύο να κάνουμε έρωτα, αλλά δέν είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε με ασφάλεια και έτσι το αναβάλαμε για την επόμενη μέρα!!!
Βρεθήκαμε το επόμενο πρωί και πήγαμε σε ένα φαρμακείο στην Ερμού για να προμηθευτούμε τα απαιτούμενα για ασφαλή ερωτική πράξη "προφυλακτικά" και δώσαμε ραντεβού στο "ΖΟΟΜ" το απόγευμα στις 17.00!!! Την περίμενα με αγωνία και ανυπομονησία αλλά δέν εμφανίστηκε ποτέ!!! Τότε απογοητεύτηκα τόσο πολύ που ήπια κονιάκ - φυσούσε κρύος αέρας έξω (είναι γνωστό το κρύο από τον Βοριά που σε πιρουνιάζει στην Μυτιλήνη) - και την περίμενα μέχρι τις 23.00!!! Σκέφτηκα και πήγα μιας και δέν ήξερα που μένει, για να μάθω που είναι, στην Μαρία από την Κρήτη, που έκανε παρέα!!! Πήγα στο σπίτι τής Μαρίας αλλά δέν την βρήκα!!! Τότε σκέφτηκα ότι με κορόϊοδεψε και ότι ήθελε να αποδείξει αυτά που μου είπε, στην πρώτη συνάντηση με τους άλλους συμφοιτητές μας!!!
Την Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 1989 ξεκίνησε το Α΄Εξάμηνο των Σπουδών μου, στο Κομνηνάκειο!!! Τότε βρέθηκα με την Τασούλα στην αίθουσα που πρωτοσυναντηθήκαμε την πρώτη φορά!!! Στο διάλειμμα της είπα ότι δέν θέλω να συνεχίσω μαζί της!!! Η Τασούλα μου δικαιολογήθηκε ότι ήρθε η αδερφή της από την Σάμο και δέν μπορούσε να με δει και να με ειδοποιήσει!!! Τελικά της είπα ότι έχω σχέση και τέλος μαζί της!!! Εκείνη ξέσπασε σε κλάματα και την παρηγορούσε η Λιάνα στα σκαλιά του προαυλίου!!! Ένιωσα άσχημα για την εξέλιξη αυτή αλλά ήταν αναγκαίο για να προχωρήσω αισθηματικά σε άλλη κατάσταση!!!
Τον πρώτο καιρό είχα κλειστεί στο σπίτι και στον εαυτό μου!!! Στην συνέχεια άρχισα να καπνίζω και να μαθαίνω να καπνίζω, εγώ που ήμουν φανατικός αντικαπνιστής σε σημείο που έβγαζα τον Πούλιο από τις Σέρρες έξω από το δωμάτιο μου, στο μπαλκόνι για να καπνίσει!!!Τίς Σπουδές μου τίς είχα παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό που είχα περάσει μόνο τρία (3) μαθήματα από τα δώδεκα (12) στις εξεταστικές Α΄& Β΄ Εξαμήνου 1989-90. Στην δε επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου 1990, χρωστούσα εννιά (9) μαθήματα & πήγα σαν τουρίστας!!! Η μόνη λύση ήταν η αντιγραφή στις εξετάσεις και το σκονάκι πήγαινε σύννεφο!!! Έτσι μπόρεσα να περάσω τον όγκο των μαθημάτων που χρωστούσα, αλλά με χαμηλή βαθμολογία που θα έπαιζε ρόλο μετά στον τελικό βαθμό του πτυχίου μου!!!

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ : Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ - Η ΑΡΧΗ!!!

Τον Αύγουστο του 1989, λίγο πριν το τέλος του μήνα, αναρτήθηκαν στο Λύκειο από το οποίο αποφοίτησα το 1987 τα ονόματα των εισακτέων στα ΑΕΙ & ΤΕΙ!!! Το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα, μετά από τρεις (3) συνεχόμενες προσπάθειες (1987, 1988, 1989) πέτυχα την εισαγωγή μου στην 1η επιλογή μου στο μηχανογραφικό : Τμήμα Ιστορίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παν/μιο Αιγαίου (Μυτιλήνη)!!!
Όμως επειδή η αδερφή μου δέν πέτυχε την εισαγωγή της, ενώ είχε διαβάσει και ήταν Άριστη μαθήτρια, δέν το διασκέδασα όπως θα ήθελα!!!
Τον Απρίλιο του 1987 είχα πάει πενταήμερη εκδρομή στην Θεσσαλονίκη, ώς τελειόφοιτος της Γ΄Λυκείου!!! Εκεί επισκεφτήκαμε το Αριστοτέλειο Παν/μιο ενώ διεξάγονταν φοιτητικές εκλογές και συγκεκριμένα την Φιλοσοφική Σχολή που φοιτούσε η ξαδέρφη μου Κατερίνα, ενταγμένη στην Πανσπουδαστική (ΚΝΕ), ενώ εγώ συνδικαλιζόμουν με την Μαθητική Ανεξάρτητη Κίνηση (ΜΑ.ΚΙ.) της Ν.Δ. Η ξαδέρφη μου για να με πικάρει φώναξε τις συμφοιτήτριες της Πανσπουδαστικής, οι οποίες με άρχισαν το "πολιτικό καμάκι" για να με κάνουν Κνίτη!!! Φυσικά ώς Λάτρης του Ωραίου Φύλου το γλεντούσα και τις άφησα να με φλερτάρουν!!! Από τότε ονειρευόμουν την φοιτητική ζωή & τον Ερωτισμό της!!! Έτσι πραγματοποίησα το όνειρο μου με Την Βοήθεια Του Θεού (κυριολεκτώ) - είχα αποτύχει στην πρώτη μου προσπάθεια στην Δ΄Δέσμη, Μαθηματικά & Κοινωνιολογία - να περάσω 5ος στο Τμήμα Ιστορίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, που τότε δεχόταν 50 πρωτοετής φοιτητές!!! Βέβαια το είχα δηλώσει 1η επιλογή για τους εξής λόγους : α. νέο τμήμα με 50 μόνο εισακτέους το έτος, β. Ιστορία ώς αντικείμενο που πάντα με γοήτευε, γ. επαγγελματική αποκατάσταση την θεωρούσα τότε δεδομένη!!! Με τα μόρια που είχα συγκεντρώσει μπορούσα να περάσω σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες Σχολές και κυρίως τις Παιδαγωγικές αλλά τις είχα δηλώσει  επόμενες επιλογές, γιατί εκτιμούσα ότι δέν θα είχα δυνατότητα να εργαστώ μετά το πτυχίο, άμεσα ("στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα")!!!
Είχα την τύχη να περάσει μαζί μου στο ίδιο Τμήμα και ένας συμπατριώτης μου, ο Κώστας, τον οποίο γνώρισα όταν βγήκαν τα ονόματα των εισακτέων της περιοχής μας!!! Συνεννοηθήκαμε και συνοδευόμενοι από τον πατέρα μου & την μητέρα του (ο Κώστας είχε χάσει τον πατέρα του), ταξιδέψαμε για την Μυτιλήνη με το πλοίο "ΣΑΠΦΩ" την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 1989 (οι εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών ξεκινούσαν Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 1989)!!! Το ταξίδι ήταν εφιαλτικό, οι άνεμοι μετά το Κάβο Ντόρο έπνεαν 9 μποφόρ, κι εμείς δέν βρήκαμε καμπίνα με αποτέλεσμα να περάσουμε το βράδυ στην γ' θέση (κατάστρωμα)!!! Φτάσαμε στην Μυτιλήνη το πρωί του Σαββάτου 7/10/1989 όπου έβρεχε καταρρακτωδώς και φορτώσαμε τα πράγματα μας σ' ένα ταξί, με προορισμό την Βαρειά, έξω από την πόλη, όπου είχαμε συνεννοηθεί για ενοικιαζόμενα δωμάτια!!! Ο ταξιτζής στον δρόμο μας πρότεινε να μήν νοικιάσουμε έξω από την πόλη, αλλά να βρούμε διαμέρισμα στην πόλη!!! Μας πήγε στην πολυκατοικία του Δημήτρη Καραγκιόζη, Ορέστη Κανέλλη 1 στα Μαύρα Σίδερα, μια περιοχή ανάμεσα από το γήπεδο του Αιολικού και το "Βοστάνειο" Νοσοκομείο της πόλης!!! Εκεί εγκατασταθήκαμε σε ένα ισόγειο επιπλωμένο διαμέρισμα για τα επόμενα δύο (2) χρόνια!!!

Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 1ο)

… Ή εναλλακτικά ο τίτλος μπορεί να είναι «Τότε που ζούσαμε» (δανεισμένος απ’ το μυθιστόρημα του Ασημάκη Πανσέληνου).
Από σήμερα αποτίω φόρο τιμής σε μια πόλη που σημαίνει τόσα πολλά για μένα και που εκεί πέρασα (χωρίς αμφιβολία) τα καλύτερά μου χρόνια. Τη Μυτιλήνη.
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να γίνει αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός οι μνήμες ξεθωριάζουν (ο άτιμος ο χρόνος, ε; Ακόμα και τραγικά γεγονότα χάνουν την ένταση, αν όχι την ίδια την τραγικότητά τους, όσο περνάει ο καιρός) και φοβόμουν ότι ήδη είχα αρχίσει να ξεχνάω πολλά πράγματα.
Αλλά ξέρετε τι γίνεται; Κάθε φορά που γράφω κάτι εδώ, τα βάζω κάτω και σημειώνω τουλάχιστον αυτά που δεν θέλω να ξεχάσω. Ε, απ’ τη στιγμή που «προσανατόλισα» το μυαλό μου στη Μυτιλήνη, όλα μου ήρθαν στο μυαλό από μόνα τους. Τελικά εκείνα τα χρόνια πρέπει να με σημάδεψαν περισσότερο απ’ ότι νόμιζα.
Ότι γράψω εδώ δεν θα είναι σαν ένας τουριστικός οδηγός, «… η πόλη απλώνεται αμφιθεατρικά κατά μήκος της παραλίας μπλα μπλα», γι’ αυτό όποιος βρει αυτά εδώ τυχαία στο ίντερνετ και ανοίξει για να βρει «τουριστικές» πληροφορίες, την πάτησε!
Όσα θα γράψω, είναι όσα έχουν σημασία για μένα από τα χρόνια εκείνα. Και επειδή ένα μυαλό το έχουμε, ζητάω από όσους παλιούς συνοδοιπόρους με διαβάσουν, να με διορθώσουν όπου δεν τα θυμάμαι καλά ή να με συμπληρώσουν όπου παραλείψω κάποια πράγματα.
Στη Μυτιλήνη λοιπόν έζησα απ’ τον Σεπτέμβρη του 1989 ως τα τέλη του 1993. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Κοινωνική Ανθρωπολογία (Ιστορίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας λεγόταν η σχολή όταν μπήκαμε, αλλά τι τα θες; Στην Ελλάδα, και μάλιστα στην ακαδημαϊκή Ελλάδα, ναι μεν όταν μπαίνεις βγαίνεις, αλλά δεν είναι καθόλου εγγυημένο ως τι βγαίνεις…).
Πρώτη φορά πήγα τον Αύγουστο του 1989 για να βρω σπίτι. Το πλοίο έφευγε απ’ τον Βόλο και έφτανε στη Μυτιλήνη πριν να ξημερώσει. Η πρώτη μου γνωριμία με την πόλη ήταν λοιπόν αρκούντως σκοτεινή.
«Τώρα τι κάνουμε; Προς τα πού να είναι η πόλη;» σκέφτηκα γιατί τα φώτα του λιμανιού με μπέρδευαν.
Τελικά όχι μόνο η πρώτη γνωριμία, αλλά και οι πρώτοι μήνες εκεί ήταν «σκοτεινοί». Τόσο που είχα αποφασίσει να φύγω και να ξαναδώσω Πανελλήνιες για να περάσω σε άλλη σχολή.
Η επίσημη δικαιολογία (προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου – τον είχα πείσει και αυτόν!) ήταν ότι η Μυτιλήνη ήταν πολύ μακριά απ’ το σπίτι μου, τώρα όμως καταλαβαίνω ότι ο λόγος ήταν ότι  ήμουν καλομαθημένος και δεν έκανα μακριά απ’ τη μαμά, τον μπαμπά και το χωριό και φεύγοντας πρώτη φορά από το πατρικό στα 18 μου ζορίστηκα πάρα πολύ. Είναι και θέμα χαρακτήρα φαντάζομαι. Και ο δικός μου χαρακτήρας δεν ήταν τότε για «περιπέτειες».
Ως και αποχαιρετιστήριο πάρτυ έκανα! (Το σκέφτομαι τώρα και απ’ τη μια γελάω, απ’ την άλλη οικτίρω τον εαυτό μου και λέω «Τέτοιος ήσουν, τέτοιος είσαι και τέτοιος θα’ σαι»).
Που να ήξερα όμως τι αποκάλυψη θα ήταν τα επόμενα χρόνια…
Συνεχίζεται…

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Μέξικο Σίτυ, η πόλη με τις εκατό διαφορετικές συνοικίες και τα εκατό διαφορετικά πρόσωπα (μέρος 3ο)

Για να συνδέσω αυτό το μέρος με το προηγούμενο, να προσθέσω κάτι για τις τορτίγιες: άλλο οι μεξικάνικες τορτίγιες και άλλο οι ισπανικές.
Ενώ στο Μεξικό τορτίγια λένε, όπως έγραψα, την πίτα από καλαμποκάλευρο, αν ζητήσετε τορτίγια στην Ισπανία, καταρχάς θα σας ρωτήσουν πως την προτιμάτε και τελικά θα σας σερβίρουν μια ομελέτα.
Γιατί η ισπανική τορτίγια είναι στην ουσία ομελέτα, γεμιστή με οτιδήποτε προτιμά κάποιος, τυρί, ζαμπόν, λουκάνικα, μανιτάρια, σπανάκι κ.ο.κ.
Για να επανέλθω, μία τόσο μεγάλη πόλη σαν το Μ.Σ. είναι αδύνατον να την περπατήσεις όλη και να δεις όλα όσα αξίζουν στις λίγες μέρες που συνήθως μένει σε ένα μέρος ο τουρίστας (γιατί στην ουσία και εγώ τουρίστας ήμουν εκεί).
Άσε που αν δεν έχεις σχέση με ένα μέρος, δεν ξέρεις τι πρέπει να δεις. Γι’ αυτό το τελευταίο πρέπει να σε κατατοπίσει ένας ντόπιος, δεν γίνεται αλλιώς.
Για τα αμιγώς «τουριστικά» ακολούθησα την πεπατημένη, που στην περίπτωση του Μ.Σ.  είναι μια πολύ καλή λύση: Turibus λέγεται στα ισπανικά και προφέρεται Τούριμπους.
Είναι τα λεωφορεία που κάνουν τις διαδρομές της πόλης με τα τουριστικά αξιοθέατα.
Στο Μ.Σ. είναι κόκκινα και ανοιχτά πάνω (φυσικά εκεί κάθισα και όχι κλεισμένος κάτω). Σαν συνειδητοποιημένος τουρίστας, έκανα το Cirquito centro”, τον γύρο του ιστορικού κέντρου της πόλης.
Περάσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, από το κέντρο του (ιστορικού) κέντρου, που είναι η μεγάλη πλατεία Plaza de la Constitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo, πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα ένα σωρό μνημεία και τέλος περάσαμε απ’ το πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και απ’ το Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μ.Σ.
Εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τ’ ακουστικά που μας έδωσαν μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο για ν’ ακούμε τον ξεναγό και τα πέταξα στο κάθισμα. Πάντα προβλήματα με την τεχνολογία…
Αυτό όμως τελικά ήταν καλό γιατί επικεντρώθηκα στο να κοιτάω γύρω και όχι στο να προσπαθώ να καταλάβω τι έλεγε ο ξεναγός στα ισπανικά.
(Ξανα)πρόσεξα λοιπόν ότι το Μ.Σ. έχει πολλά και μεγάλα δέντρα. Όχι σαν αυτά που ξέρουμε απ’ τις ελληνικές πόλεις αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλα δέντρα που, αφού ήταν και στις δυο πλευρές του δρόμο και στα διαχωριστικά που συνήθως είχαν οι δρόμοι, ενώνονταν και έκαναν θόλο από πάνω και συχνά έπρεπε να σκύβουμε αφού ήμασταν στην οροφή του λεωφορείου.
Θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια τουλάχιστον γι’ αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στη διαδρομή και που νομίζω πρέπει να δει απαραίτητα όποιος επισκέπτεται το Μ.Σ.
Πρώτα πρώτα η Plaza de la Constitución με τον τεράστιο καθεδρικό.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πλατείες του κόσμου και ο τεράστιος καθεδρικός που είναι εκεί είναι ο μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική. Και για να μη νομίζουμε ότι ήταν προνόμιο των εδώ χριστιανών να κάνουν τους ναούς τους στα ερείπια αρχαιοελληνικών ναών, και οι Ισπανοί Conquistadores τιμούσαν προφανώς πολύ αυτή την πρακτική γιατί ο καθεδρικός του Μ.Σ. (Μητροπολιτικός Ναός της Κοιμήσεως) είναι θεμελιωμένος πάνω σε έναν παλιότερο ναό των Αζτέκων (που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες τόσο διαδεδομένες που ήταν οι ανθρωποθυσίες στους Αζτέκους).
Πήγα στον Καθεδρικό και με τα πόδια άλλη μέρα και μου έκανε εντύπωση κάτι που είχε στο εσωτερικό του αλλά δεν το θυμάμαι πολύ καλά δυστυχώς. Ήταν σαν ένα εκκρεμές, σαν ένα νήμα της στάθμης, που κρεμόταν από την οροφή. Στο σημείο που έδειχνε αρχικά στο δάπεδο ήταν ζωγραφισμένη μια βούλα η οποία είχε μετακινηθεί πολύ. Αυτό ήθελε να δείξει εκείνο το τεράστιο νήμα της στάθμης: πόσο πολύ μετακινήθηκε ο ναός εξαιτίας των πολλών σεισμών.
Πολύ ωραία ήταν και στο πάρκο ή δάσος ή λόφο του Τσαπουλτεπέκ, το μεγαλύτερο πάρκο σε πόλη της Λατινικής Αμερικής που είχε και μια λιμνούλα μέσα. «Τσαπουλτεπέκ» θα πει στη γλώσσα ναγουάτλ, που χρησιμοποιούσαν και οι Αζτέκοι, «Λόφος με τις ακρίδες».
Άρα (λέω εγώ) α) η γλώσσα ναγουάτλ είχε και πολλούς ήχους «τλ» εκτός από «λτ» και β) κάποια σχέση μπορεί να είχε η γλώσσα ναγουάτλ με τη λέξη «τσαπουλίνες» που είναι οι μικρές, κόκκινες ακρίδες που έφαγα (και ναι, μου άρεσαν πολύ) στην Οαχάκα. Και επειδή στην Οαχάκα δεν ζούσαν Αζτέκοι, η ναγουάτλ πρέπει τελικά να μιλούνταν από πολλούς λαούς στο Μεξικό (μίλησε ο ανθρωπολόγος μέσα μου!).
Και μια και μιλάμε για ανθρωπολογία, στο Μ.Σ. βρίσκεται το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό μουσείο του κόσμου, το Museo Nacional de Antropología, το οποίο δεν γινόταν να μην επισκεφτώ.
Το Ανθρωπολογικό Μουσείο είναι μέσα στο πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και διαβάστε τι έγινε.
Τη μέρα που το επισκέφτηκα είχε μία έκθεση για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Είχε λοιπόν δύο ουρές αναμονής, μία για την έκθεση του Αιγυπτιακού πολιτισμού και μία για το κανονικό μουσείο. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το μουσείο και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και όχι για την Αρχαία Αίγυπτο (δεν με πολυσυγκινεί άλλωστε).
Η ουρά για την Αρχαία Αίγυπτο ήταν καμιά 500ριά μέτρα, στριφογυριστή μέσα στο δάσος (να φανταστείτε δεν μπορούσα να δω από πού άρχιζε) και η ουρά για το κανονικό μουσείο πολύ μικρή, 5-6 μέτρα.
Αφού λοιπόν το Ανθρωπολογικό Μουσείο ενδιέφερε εμένα, φαντάστηκα ότι θα ενδιέφερε και τους περισσότερους ανθρώπους εκεί, άρα η μεγάλη ουρά θα ήταν για το Μουσείο και εκεί στήθηκα.
Φαντάζεστε πως αισθάνθηκα όταν μετά από κάμποσες ωρίτσες έφτασα στο ταμείο και  μου ήταν ότι η ουρά για το Ανθρωπολογικό Μουσείο ήταν η άλλη! Πάντως ευτυχώς μου έβγαλαν εκεί εισιτήριο και δεν μ’ έστειλαν στο τέλος της κανονικής ουράς…
Το μουσείο αποτελούνταν από πολλά κτίρια, το καθένα απ’ τα οποία στέγαζε και έναν διαφορετικό πολιτισμό.
Επειδή είχα τόσο μεγάλη όρεξη να δω τα πάντα, τα πήρα όλα απ’ την αρχή (κάτι άγνωστους πολιτισμούς του Βόρειου Μεξικού στα σύνορα με τις ΗΠΑ, αρκετές χιλιάδες χρόνια π.Χ) και μοιραία δεν είχα κουράγιο να τελειώσω όταν έφτασα στους πιο γνωστούς (Μάγιας, Αζτέκους κ.λπ.). Αδύνατο να το δεις όλο σε μια μέρα.
Και επειδή είχα τέτοιου είδους ανησυχίες, ο πιο κοντινός αρχαιολογικός χώρος στο Μ.Σ., τον οποίο και επισκέφτηκα τελικά ήταν το Τεοτιουάκαν (ναγουάτλ είναι και αυτά).
Το Τεοτιουάκαν ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε περίπου το 600 π.Χ., άκμασε λίγους αιώνες μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε μυστηριωδώς περίπου το 750 μ.Χ., άρα πριν φτάσουν στην περιοχή οι Αζτέκοι.
Είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Μ.Σ. και οι ντόπιοι αποκαλούν το μέρος «Πυραμίδες».
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πυραμίδα του Νέου Κόσμου, σαν ένας λόφος ήταν, η Πυραμίδα του Ήλιου.
Όσοι με ξέρουν προσωπικά μπορεί να μην το πιστέψουν, αλλά ανέβηκα ως πάνω στην πυραμίδα. Και αν κοιτάξετε τη φωτογραφία, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα (ευτυχώς τη μέρα εκείνη δεν έκανε ζέστη, θυμάμαι).
Υπάρχουν και άλλα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο Μ.Σ., από διάφορα μέρη μέχρι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί και από τι φρούτα έβρισκες στα μανάβικα έως πόσο έκανε μισό κιλό τυρί στο σούπερ-μάρκετ (και αυτά μ’ ενδιέφεραν πολύ) αλλά θα χρειαζόμουν βιβλίο για να γράψω όλα.
Να, ένας από τους λόγους που λυπάμαι για την κατάσταση της υγείας μου είναι ότι, ακόμα και αν κάνω και άλλα ταξίδια εκεί, δεν θα είναι όπως τότε που ήμουν υγιής.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Μέξικο Σίτυ, η πόλη με τις εκατό διαφορετικές συνοικίες και τα εκατό διαφορετικά πρόσωπα (μέρος 2ο)

Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτά που θα γράψω σήμερα αφορούν τα μέρη του Μ.Σ. που είδα προσωπικά, εκεί που κινούμουν με λίγα λόγια.
Ασφαλώς το Μ.Σ. έχει και αυτές τις παραγκουπόλεις γύρω γύρω όπου μένουν οι φτωχοί και οι παρίες (θυμάμαι το 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό η El Pais είχε τίτλο “Arriba parias del mundo!” «Ζήτω οι παρίες του κόσμου!». Έτσι είναι, και εμείς είμαστε ένα είδος παρίες αν το δεις σφαιρικά, σε επίπεδο πλανήτη) αλλά εγώ δεν τις είδα από κοντά.
Μόνο από μακριά τις είδα, π.χ. απ’ το λεωφορείο όταν βγαίναμε έξω απ’ την πόλη έβλεπα τις παραγκουπόλεις να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές γύρω γύρω απ’ το Μ.Σ. σαν έρπητας.
Α, ναι. Μια διαφορά με την Αθήνα είναι ότι στο Μ.Σ. οι «καλές» συνοικίες είναι κοντά στο κέντρο και οι παραγκουπόλεις έξω απ’ την πόλη.
Επίσης, ίσως γιατί κινούμουν στις, ας τις πούμε, «καλές» περιοχές της πόλης, δεν ένιωσα ανασφάλεια ή ότι απειλούμαι, ακόμα και όταν πολλά βράδια περπατούσα μόνος στο διαχωριστικό της Alfonso Reyes στην Colonia Condesa, με τα χέρια στις τσέπες (το συνήθιζα) και πολλά πράγματα στο μυαλό.
Όμως προφανώς η μεγάλη εγκληματικότητα δεν είναι μύθος και αυτό το καταλάβαινα επειδή όλα (μα όλα) τα σπίτια είχαν σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα του ισογείου. Αν δείτε τη φωτογραφία πάνω αριστερά θα καταλάβετε.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα στις τράπεζες απαγορεύεται αυστηρότατα να μιλάς στο κινητό ή να μπαίνεις με γυαλιά ηλίου.
Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και περιοχές και δρόμοι που τους αποφεύγουν και οι ντόπιοι. Αλλά, το επαναλαμβάνω, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.
Αυτό λοιπόν που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Μ.Σ. είναι ένας σκιερός τόπος, μια σκιά από μεγάλα δέντρα που έκανε το μέρος να φαίνεται κάπως σκοτεινό.
Αν δεν έχει δει κάποιος το μέρος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Ίσως οι φωτογραφίες μπορούν να βοηθήσουν κάπως και πιστέψτε με είναι πολύ αντιπροσωπευτικές των συνοικιών που πήγα.
Και για να μην γράφω πάντα «των συνοικιών που πήγα», κινούμουν λοιπόν κυρίως στην Colonia Condesa, ενώ επισκέφτηκα και την Colonia Roma (όπως καταλαβαίνετε “Colonia” είναι η συνοικία), το Coyoacan και το Polanco (θα γράψω παρακάτω γι’ αυτό).
Τα σπίτια εκεί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Μερικές φορές νόμιζες ότι έμοιαζαν με τα νεοκλασικά της Πλάκας, αλλά και πάλι όχι εντελώς.
Το πιο in μέρος του Μ.Σ. είναι το Polanco. Είναι μία συνοικία όπου υπάρχουν τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και επίσης πολλές καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια.
Γενικώς είναι πολύ δημοφιλή εκεί τα ιταλικά και τα αργεντινέζικα εστιατόρια αλλά τα μέρη όπου είναι τα στέκια εκεί δεν μοιάζουν με τα δικά μας.
Δεν υπάρχουν εκεί αυτοί οι πεζόδρομοι με τις καφετέριες που υπάρχουν εδώ ή τραπέζια από μπαρ στα πεζοδρόμια. Τα τραπέζια είναι μέσα στο κάθε μαγαζί αν και ο καιρός εκεί είναι γενικά καλός.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί φαντάζονται το Μ.Σ. σαν ένα τροπικό, ζεστό μέρος.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλες ζέστες εκεί. Η αλλαγή των εποχών εκεί ακολουθεί τη δική μας π.χ. τον δικό μας χειμώνα έχουν και αυτοί τον χειμώνα τους, αλλά η θερμοκρασία σπάνια πέφτει εκεί κάτω από τους 7-8 βαθμούς. Και αντίστοιχα το καλοκαίρι σπάνια ανεβαίνει πάνω από τους 27-28 βαθμούς.
Απ’ τον Μάιο ως τον Οκτώβριο είναι η εποχή των βροχών στο Μ.Σ. Δεν βρέθηκα εκεί τέτοια εποχή αλλά μου είπαν ότι βρέχει κάθε μέρα.
Τα πιο δημοφιλή μαγαζιά με fast food εκεί είναι οι taquerias, οι τακερίες.
Τις μεξικάνικες πίτες από καλαμποκάλευρο τις λένε tortillas, τορτίγιες. Είναι πολύ πιο λεπτές από την πίτα του γύρου και είναι πολύ δημοφιλείς εκεί. Τις πουλάνε και στους φούρνους και πολλοί παίρνουν αυτές αντί για ψωμί.
Οι τοτίγιες όπως έγραψα είναι από καλαμποκάλευρο (γενικά το καλαμπόκι εκεί είναι βασικό συστατικό στην κουζίνα τους) αλλά πρόσεξα ότι εδώ βρίσκεις (κυρίως στα σούπερ-μάρκετ) από στάρι και όχι από καλαμπόκι, άρα δεν είναι αυθεντικές μεξικάνικες.
Μάλλον το κάνουν για να είναι πιο οικεία σε μας εδώ η γεύση τους, γιατί από καλαμπόκι έχουν λίγο περίεργη γεύση. Εμένα πάντως μ’ άρεσαν.
Αυτές τις πίτες λοιπόν, τις τορτίγιες, τις γέμιζαν με διάφορα πράγματα (πολύ αγαπητός είναι εκεί ο κόλιανδρος) και αυτά είναι τα tacos, που πουλάνε στις τακερίες όπως εδώ τους γύρους.
Τα τάκος είναι μικρούλικα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε ένα τέτοιο μαγαζί και με ρώτησα ο σερβιτόρος πόσα θέλω του είπα «Ξέρω γω; Βάλε καμιά 10ριά». Θα σκέφτηκε «Χιουμορίστας ο ξένος» και τελικά έφαγα 3+3+2.
Τα τάκος λοιπόν τα σερβίρουν μαζί με πιατάκια από σάλτσες, καυτερές οι περισσότερες. Εδώ είμαστε…
Όλοι ξέρουν φαντάζομαι ότι η μεξικάνικη κουζίνα έχει πολλά πικάντικα φαγητά αλλά πιστέψτε με: πολλές σάλτσες εμείς δεν μπορούμε καν να τις φάμε τόσο πολύ που καίνε.
Πολλοί μπορεί να πήγαν εδώ σε κάποιο μεξικάνικο εστιατόριο και να δοκίμασαν κάτι πικάντικο.
Εδώ το κάνουν πιο ήπιο, μόνο σαν φολκλόρ, να τρως και να λες «Έφαγα καυτερό μεξικάνικο». Αλλά εκεί πραγματικά εμείς δεν μπορούμε να φάμε πολλές από τις σάλτσες τους.
Οι Μεξικάνοι πάντως τις τρώνε. Συμπέρασμα: το στομάχι εκπαιδεύεται, δεν είναι βιολογικό το θέμα. Δεν είναι ότι θέλουν τα φαγητά τους πικάντικα για λόγους φολκλόρ, δεν μπορούν να τα φάνε αλλιώς.
Εγώ πάντως απέφευγα τις κόκκινες και πράσινες σάλτσες γιατί ήταν πολύ επικίνδυνες. Με τον καιρό έμαθα ότι μόνο κάτι καφέ σάλτσες, από φασόλια, μπορούσα να πλησιάσω.
Συνεχίζεται…

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Μέξικο Σίτυ, η πόλη με τις εκατό διαφορετικές συνοικίες και τα εκατό διαφορετικά πρόσωπα (μέρος 1ο)

Είχα πολλές μέρες να γράψω εδώ και η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί λίγο. Είχα κουραστεί και φοβάμαι είχα κουράσει επίσης.
Πάντως όσον αφορά εμένα, δεν κουράστηκα να γράφω γενικά αλλά κουράστηκα να γράφω για την επικαιρότητα.
Μερικές φορές νιώθω ότι αυτά που γράφω εδώ είναι λίγο «βαριά». Και αφού έτσι νιώθω εγώ που τα γράφω, φαντάζομαι πως θα είναι για τους άλλους…
Λέω λοιπόν να αλλάξω ρεπερτόριο από σήμερα και να γράψω για κάτι που θέλω πολύ. Να γράψω για πόλεις και μέρη που επισκέφτηκα και για διάφορους λόγους μου έχουν μείνει.
Κυρίως όμως αυτό το δεύτερο. Τι να γράψεις για μέρη που επισκέφτηκες και δεν σου άφησαν κάτι; Να, π.χ. και στην Καβάλα πήγα, και στη Λάρισα πήγα, και στην Αθήνα φυσικά πήγα. Αλλά τι να γράψω γι’ αυτές τις πόλεις; Πήγα, είδα και απήλθα.
Ενώ π.χ. με τη Μυτιλήνη, όχι μόνο έζησα εκεί αλλά αισθάνομαι πως κάτι με συνδέει με την πόλη αυτή, δεν μου είναι αδιάφορη.
Αλλά σήμερα θα αρχίσω γράφοντας για το Μέξικο Σίτυ (ελληνιστί Πόλη του Μεξικού, ισπανιστί Ciudad de México, που είναι το ίδιο). Όχι μόνο γιατί είναι μια άγνωστη και ίσως «εξωτική» πόλη για τους πολλούς, αλλά και γιατί θυμάμαι τόσα πολλά πράγματα από την πόλη αυτή, που όλα μου έκαναν εντύπωση γιατί ήταν τόσο διαφορετικά από αυτά που ήξερα και άντε να δούμε πως θα τα χωρέσω σε τρεις συνέχειες που υπολογίζω ότι  θα μου πάρει (δεν θέλω να γράφω για 5-6 μήνες για το Μ.Σ.).
Το Μ.Σ. είναι, μαζί με τη Σεούλ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο (πρώτη είναι το Τόκυο), με πληθυσμό της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής κοντά στα 21 εκ. και συνεπώς είναι η μεγαλύτερη πόλη στο δυτικό ημισφαίριο.
Οι Μεξικάνοι την αποκαλούν απλά Μέξικο και συνέχεια μπερδευόμουν στην αρχή. «Πάμε στο Μέξικο» μου έλεγαν. «Γιατί τώρα που είμαστε;» σκεφτόμουν εγώ.
Το Μ.Σ. βρίσκεται περίπου στο κέντρο του Μεξικού, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο (2.240 μ.) αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως είσαι τόσο ψηλά. Ακόμα δε, δεν έχω απαντήσει στην εξής ερώτηση: απ’ όσο ξέρω σε τόσο μεγάλο υψόμετρο ή δεν φυτρώνουν καθόλου δέντρα ή φυτρώνουν μόνο πολύ συγκεκριμένα είδη. Πως εκεί έχει τόσα δέντρα;
Το Μ.Σ. ιδρύθηκε αρχές του 14ου  αι. από τους Αζτέκους και υπήρξε το κέντρο της αυτοκρατορίας τους έως την κατάκτησή του από τους Ισπανούς το 1521.
Ο πληθυσμός της πόλης έφτανε τότε τις 250.000 ψυχές και, αν όχι η μεγαλύτερη, ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου την εποχή εκείνη.
Η πόλη εκείνη λεγόταν Τενοτστιτλάν στη γλώσσα ναγουάτλ των Αζτέκων. Γλωσσοδέτης, αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν η γλώσσα εκείνη και προφανώς σ’ αυτούς που τη μιλούσαν φαινόταν εύκολη.
Γενικά η γλώσσα ναγουάτλ είχε πολλούς ήχους σαν «τλ» που σ’ εμάς είναι δύσκολο να τους προφέρουμε. Γι’ αυτό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ήχοι έχουν να κάνουν με την εξοικείωση, προφανώς και η γλώσσα των ανθρώπων εκείνων (εννοώ αυτό το κόκκινο πράγμα που έχουμε μέσα στο στόμα μας) ήταν ίδια με τη δικιά μας.
Προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ να μιλάω γαλλικά. Ε, δεν μπορώ, τι να κάνω; Παρεμπιπτόντως τα ισπανικά μπορεί να φαίνονται δύσκολα στην προφορά τους, αλλά οι ελληνόφωνοι μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν τέλεια προφορά στα ισπανικά και το αντίστροφο, ενώ άλλοι λαοί δεν μπορούν. Είναι θέμα δομής της κάθε γλώσσας, φαντάζομαι.
Να, θυμάμαι το 2005 που πρωτοπήγαμε στο Μεξικό και ο ξεναγός στο λεωφορείο στη Γκουανταλαχάρα μας έλεγε για ένα τουριστικό μέρος εκεί, το Τλακεπάκε, και κανένας μας δεν μπορούσε να το προφέρει…
Η Τενοτστιτλάν, για να επανέλθω, ήταν χτισμένη πάνω στη λίμνη Τεξκόκο (άλλος γλωσσοδέτης) και επειδή η κατάκτησή της έγινε μετά από μακρά πολιορκία, καταστράφηκε ολοσχερώς απ’ τα ρεμάλια-ήρωες (απ’ τον Τσιφόρο το δανείστηκα αυτό) του Κορτές.
Στο Μ.Σ. βρέθηκα τον Μάρτη του 2008, τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους και τον Δεκέμβρη του 12 (είχα βγάλει και τα εισιτήρια για τον Δεκέμβρη του 2009 αλλά δεν ήταν γραφτό να πάω τότε, ευτυχώς που πήρα τα λεφτά πίσω τουλάχιστον…).
Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη εισαγωγή, την επόμενη φορά θα γράψω για αυτά που είδα εκεί και μου έκαναν εντύπωση (τη μεγαλύτερη εντύπωση τελοσπάντων γιατί εντύπωση μου έκαναν ένα σωρό πράγματα).
Συνεχίζεται…