Η καταστροφή δεν υπάρχει στην ουτοπική ζωή του καφενείου (αλλά παίζει στην πραγματική)

Σκόπευα να γράψω σήμερα κάτι για τα νέα μέτρα, που όπως φαίνεται οριστικοποιήθηκαν ή, σε συνέχεια της τελευταίας ανάρτησης, να γράψω για μια τρομαχτική εμπειρία (πιστέψτε με, τρομαχτική!) που είχα και άλλαξε όλη τη ζωή μου, αλλά υπάρχει κάτι άλλο στην επικαιρότητα που απορροφημένοι απ’ τα νέα μέτρα το προσπεράσαμε εντελώς. Σύμφωνοι, το νέο πακέτο μέτρων κατέχει την πρωτιά στην επικαιρότητα γιατί είναι πιο πιασάρικο, αλλά χωρίς μια προϋπόθεση που προσπερνάμε είναι κενό γράμμα.

Το ξέρετε ότι σε περίπτωση που δεν πάρει η χώρα την επόμενη δόση τότε θα έχουμε κατάρρευση; Και όχι μόνο αν ματαιωθεί αλλά ακόμα και αν καθυστερήσει (και απ’ ότι φαίνεται θα καθυστερήσει γιατί οι αποφάσεις της τρόικας έχουν μετατεθεί μάλλον για τον Οκτώβριο). Και η κατάσταση στα Ταμεία του Κράτους είναι οριακή καθώς δεν υπάρχουν χρήματα ώστε η χώρα να μπορέσει να συνεχίσει κανονικά τις πληρωμές στο εσωτερικό μέχρι την εκταμίευση της δόσης.

Σαν Έλληνες όμως σκεφτόμαστε «… έλα μωρέ που δεν θα πάρουμε τη δόση!». Έτσι σκεφτόμασταν όμως και τα φάρμακα «… έλα μωρέ που δεν τα βρουν με τους φαρμακοποιούς!». Έλα όμως που από αύριο θα πάμε στο φαρμακείο και θα βάζουμε το χέρι στην τσέπη για να πάρουμε τα φάρμακά μας.

Από μια άποψη είναι καλό αυτό που έγινε με τα φαρμακεία για να μας δείξει (με έναν τρόπο σχετικά ανώδυνο) πως πάντα υπάρχει η πιθανότητα τα πράγματα να πάνε στραβά. Και γράφω σχετικά ανώδυνο, γιατί αν τα πράγματα πάνε στραβά και με την εκταμίευση της δόσης, οι συνέπειες θα είναι πολύ, πολύ επώδυνες.

Να επανέλθω για κάποιους φίλους που λένε ότι σε περίπτωση μιας χρεοκοπίας της χώρας δε θα γίνει και καμιά καταστροφή αφού «φτωχοί είμαστε τώρα, φτωχοί θα είμαστε και τότε», λέγοντας ότι τα πράγματα δεν είναι απλά και εύκολα όσο αυτά που λέμε σ’ ένα καφενείο, πίνοντας με ασφάλεια μια μπύρα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο δάσκαλος, ο γιατρός και ο αστυνόμος δεν θα πάρουν το μηνιάτικό τους (αυτοί κουτσά στραβά θα βγάλουν τον μήνα φαντάζομαι). Το πρόβλημα θα είναι ότι τα παιδιά δεν θα πάνε στο σχολείο την άλλη μέρα γιατί οι δάσκαλοι θα είναι στα σπίτια τους, ότι αν τύχει και πάθουμε κάτι τα νοσοκομεία θα είναι κλειστά (θεός φυλάξει μην πάθει κανένας κάνα εγκεφαλικό ή κάνα έμφραγμα) και ότι αν μπει κανένας σπίτι μας να μας πάρει την τηλεόραση γιατί είναι καλύτερη απ’ η δική του (ε, δεν είναι αδικία κάποιος να έχει καλύτερη τηλεόραση απ’ τους άλλους;) θα πρέπει να τον σταματήσουμε μόνοι μας (αλίμονο αν είναι πιο χειροδύναμος από εμάς) γιατί αστυνομικός δεν θα υπάρχει κανένας, ούτε έξω ούτε στο Τμήμα.

Και φανταστείτε προσπάθησα να μην γράψω πιο δραματικά παραδείγματα. Υπάρχει η ευνομούμενη και οργανωμένη χώρα και η αποδιοργανωμένη. Η Συρία για παράδειγμα αυτή τη στιγμή είναι μια αποδιοργανωμένη χώρα.

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ώστε να λέμε πως δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν χρεοκοπήσουμε. Για να είναι ευνομούμενη μια χώρα χρειάζεται ένα οργανωμένο Κράτος. Και ένα οργανωμένο Κράτος χρειάζεται χρήματα για να επιτελέσει τις λειτουργίες του. Μόνο στις ουτοπικές κοινωνίες πολλών φιλοσόφων τα πράγματα είναι ιδεατά.

Φανταστείτε πόσο δύσκολα πρέπει να είναι τα πράγματα, που αναζητείται ένα ενδιάμεσο δάνειο που θα δώσει μια ανάσα μέχρι την εκταμίευση της δόσης ώστε η χώρα να μην κηρύξει στάση πληρωμών.

Απ’ ότι ακούγεται, σκοπεύουμε να ζητήσουμε αυτό το ενδιάμεσο δάνειο-ανάσα απ’ τη Γερμανία. Γι’ αυτό το οικονομικό επιτελείο πιέζει να κλειδώσουν τα νέα μέτρα ώστε αυτά να παρουσιαστούν,   εγκεκριμένα πλέον, κατά την επερχόμενη συνάντηση του Έλληνα υπουργού οικονομικών με τον Γερμανό ομόλογό του.

Δυστυχώς τόσο πεζή είναι η πραγματικότητα και έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Οι παληκαρισμοί και οι αμπελοφιλοσοφίες είναι μόνο για το καφενείο.

Η Ελλάδα μετρούσε…

Θα ήθελα σήμερα να γράψω για μια προσωπική μου εμπειρία που δείχνει πόσο η Ελλάδα μετράει (μετρούσε) στο εξωτερικό και γιατί αξίζει να παλέψουμε για να την ξανασηκώσουμε όρθια (αφιερωμένο εξαιρετικά στους ιδιοκτήτες φαρμακείων της χώρας, μαζί με τη ρήση του Τζων Κέννεντυ «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ
για τη χώρα σου» ).

Τον Μάρτιο του 2008 επισκέφτηκα για κάμποσες μέρες το Μεξικό. Ο μέλλων ανιψιός μου (μιας και δεν ήμουν ακόμη τότε παντρεμένος με τη νυν σύζυγό μου) πήγαινε στο αντίστοιχο με το δικό μας Γυμνάσιο και στην τάξη του έκαναν υποχρεωτικά ένα εξάμηνο Αρχαία Ελληνική Ιστορία. Ενθουσιασμένος, είπε στη δασκάλα του ότι ο θείος του, που είναι απ’ την Ελλάδα (το είπε σαν η Ελλάδα να ήταν ένας μυθικός τόπος γι’ αυτόν) επισκέφτηκε το Μεξικό. «Ένας Έλληνας; Εδώ;»  σκέφτηκε η δασκάλα του και του ζήτησε να με παρακαλέσει να δώσω να μια μικρή διάλεξη στην τάξη του.

Αμέσως σκέφτηκα ότι οι φουκαράδες οι Μεξικάνοι νομίζουν ότι όποιος είναι απ’ την Ελλάδα είναι αυτονόητο πως ξέρει και ελληνική ιστορία, αλλά φυσικά αποδέχτηκα την πρόσκληση με χαρά.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που κοντά στο σχολείο υπήρχαν δρόμοι με το όνομα γνωστών βουνών της γης και πήρε το μάτι μου και «Οδός Παρνασσού»! Ναι, αλήθεια!

Το σχολείο ήταν ιδιωτικό και μου φάνηκε πολύ καλό, τουλάχιστον οργανωμένο. Μου κρέμασαν και μια καρτέλα, κάτι σαν «επισκέπτης καθηγητής» και πήγαμε στην αίθουσα. Εκεί μέσα είδα ότι στον τοίχο είχαν αφίσες κατά χρονολογική σειρά απ’ την Αρχαία Ελλάδα (Τρωικός Πόλεμος, Κλασσικοί χρόνοι, εκστρατείες του Μ. Αλέξανδρου κ.λπ.) αλλά δεν κατάλαβα αν οι αφίσες ήταν για το μάθημα ή ήταν μόνιμα εκεί.

Εγώ ήμουν πολύ αγχωμένος και βημάτιζα πάνω κάνω μπροστά απ’ την έδρα. Η μάνα του ανιψιού μου μ’ έπαιρνε με μια βιντεοκάμερα και απ’ το άγχος μου θυμάμαι ότι τραύλιζα (η διάλεξη γινόταν στα αγγλικά. Το σχολείο παρεμπιπτόντως ήταν δίγλωσσο, ισπανικά - αγγλικά).

Τα παιδιά πολύ ήσυχα και να με προσέχουν πολύ. Στο τέλος μου έκαναν ερωτήσεις και είδα ότι ήξεραν πολλά πράγματα για την Αρχαία Ελλάδα. Ένα κοριτσάκι με ρώτησε να του πω για τη Σαντορίνη γιατί είχε πάει με τους γονείς του διακοπές εκεί (απ’ ότι κατάλαβα το σχολείο ήταν για παιδιά πλούσιων οικογενειών, αλλά και γενικά στο Μεξικό συνάντησα πολλούς ανθρώπους που είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα). Εγώ στη Σαντορίνη δεν πήγα ποτέ και είδα ότι το κοριτσάκι παραξενεύτηκε πολύ όταν του το είπα.

Στο τέλος ρώτησα τα παιδιά τι άλλο θα ήθελαν. Ξέρετε τι μου ζήτησαν; Να γράψω το όνομα του καθενός στα ελληνικά! Το έγραφα στον πίνακα και αυτά το αντέγραφαν στο τετράδιο, προσπαθούσαν να το διαβάσουν, γελούσαν και γενικά ήταν πολύ ενθουσιασμένα.

Αυτή η εμπειρία (και μερικές άλλες παρόμοιες) μου έδειξε πόσο μετρούσε έξω η Ελλάδα και πραγματικά μ’ έκανε περήφανο που είμαι Έλληνας. Τα περασμένα Χριστούγεννα ξαναπήγα στο Μεξικό και είδα ότι ο κόσμος ήταν πολύ ενημερωμένος για το ελληνικό πρόβλημα και το ερώτημά τους ήταν τι έγινε και τα πράγματα πήγαν τόσο στραβά.

Μακάρι αυτή χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της. Τίποτα δεν γίνεται όμως αν συνέχεια εμείς ζητάμε αυτή να μας βοηθά και να μας δίνει (και τα τρώμε όλοι μαζί, όπως λέει και ο Πάγκαλος) και εμείς ούτε που σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν.

Επιμήκυνση; Κινδυνεύουμε να πάθουμε λαχτάρα

Ο Πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήρθε λοιπόν χτες, μας είδε και τον είδαμε, είπε τον καλό τον λόγο για τις θυσίες του ελληνικού λαού και απήλθε.

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά εγώ κατάλαβα απ’ τα λεγόμενά του ότι τέρμα τα πακέτα στήριξης. Είναι σαν να χάνουμε με ένα πόντο στο μπάσκετ και να έχουμε τη μπάλα 10΄΄ πριν τη λήξη. Αν βάλουμε καλάθι κερδίσαμε, αν όχι χάσαμε, δεν θα ξαναέχουμε άλλη επίθεση. Δραματικό, ε; Είναι όντως δραματική η κατάσταση και ας νομίζουν πολλοί ότι τη σκαπουλάραμε.

Και η επιμήκυνση; Θα μας δοθεί διετή παράταση για την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου, έως το 2016, έτσι ώστε η προσαρμογή να γίνει σταδιακά και με ηπιότερο τρόπο;

Κατά την ταπεινή μου άποψη πολλά θα κριθούν από το πώς θα ζητήσουμε αυτή την παράταση. Είναι αναμφίβολη αλήθεια ότι εάν δοθεί η παράταση θα χρειαστεί η εξασφάλιση πρόσθετων κεφαλαίων (αυτό που λένε πρόσθετη χρηματοδότηση, αλλά εγώ δεν το λέω έτσι και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί).

Αν λοιπόν αυτά τα πρόσθετα κεφάλαια τα ζητήσουμε με νέα χρηματοδότηση (ένα νέο πακέτο στήριξης στην ουσία), κινδυνεύουμε να πάθουμε μεγάλη κασκαρίκα.

Γιατί; Μα γιατί ένα νέο πακέτο στήριξης πρέπει να περάσει απ’ τα κοινοβούλια των χωρών της Ευρωζώνης. Και μάλλον δεν θα περάσει. Γιατί μας βαρέθηκαν. Ή για να το πούμε πιο διπλωματικά,  όπως το είπε ξώφαλτσα και ο ίδιος ο Γιούνκερ, επειδή υπάρχει πρόβλημα αξιοπιστίας, κοινώς δεν μας πιστεύουν όταν τους λέμε ότι κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό αλλά συνεχώς κάτι μας πάει στραβά.

Και εντάξει ο Γιούνκερ, πες είναι και φιλέλληνας και περισσότερο ενημερωμένος για το ελληνικό πρόβλημα, μπορεί να δείξει μια κατανόηση. Ο Εσθονός βουλευτής όμως πως θα δικαιολογήσει στον ψηφοφόρο του ότι ψήφισε υπέρ του νέου πακέτου στήριξης προς την Ελλάδα; Τι να πει δηλαδή; Ότι το έκανε μήπως και ανέβει ο βασικός μισθός στην Ελλάδα από τα 586 στα 751 € που ήταν προ μνημονίου, τη στιγμή που στην Εσθονία ο βασικός μισθός είναι 278,02 €; Γίνονται αυτά; Δεν γίνονται.

Και αυτό ευτυχώς το κατάλαβαν οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες μας γι’ αυτό και δεν μιλάνε για πρόσθετη χρηματοδότηση.

Ο Βενιζέλος (του οποίου τη γνώμη σέβομαι πολύ στα οικονομικά) σε τηλεφωνική επικοινωνία, πάλι με τον Γιούνκερ, ανέφερε πως μία επιμήκυνση στην εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος δεν απαιτεί πρόσθετη χρηματοδότηση αφού η επιτυχία του PSI ξεπέρασε τον αναμενόμενο στόχο άρα έθεσε νέα, ευνοϊκά, δεδομένα στην υπόθεση.

Πιο ρεαλιστική μου φαίνεται η ιδέα του συμβούλου του πρωθυπουργού Ιωάννη Μουρμούρα, να υπάρξει αναβολή της εξόφλησης των δανείων που λήγουν, τουλάχιστον, τη διετία 2015-2016 (έως το 2020).

Υπάρχει και μια άλλη λύση που τελευταία συζητιέται έντονα αλλά που η Κυβέρνηση φοβάται να προτείνει γιατί θα επαναφέρει την εικόνα του Έλληνα «ζητιάνου» στην Ευρώπη: να υπάρξει ένα νέο κούρεμα των δανείων, αλλά αυτή τη φορά των δανείων που έχουν στα χέρια τους Κράτη και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Το σίγουρο είναι πως είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο η επιμήκυνση πρέπει να μας δοθεί (και πιστεύω ότι θα μας δοθεί τελικά).

Γιατί καλά το λέει συνέχεια ο Σαμαράς αλλά πως θα έρθει η ανάπτυξη με την οικονομία στεγνωμένη από τα συνεχή και «βίαια» μέτρα; Και ανάκαμψη με ύφεση 6,4% δεν πρόκειται να έρθει ούτε στον αιώνα τον άπαντα.

Live Your Myth in Greece

Που το πάει το ευρώ;

Ήταν 1^η Ιανουαρίου του 2002 όταν μπήκε στη ζωή μας το ευρώ που ήρθε να αντικαταστήσει τη δραχμή.

Τότε δούλευα σε έναν Δήμο και κάναμε θυμάμαι τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους για πρώτη φορά σε ευρώ. Ήμασταν πολύ «ψαρωμένοι» με το νέο νόμισμα και όπου π.χ. είχαμε στο μυαλό μας 1.000.000 δρχ, βάζαμε στη θέση τους 2.935 € μην τύχει και πέσουμε έξω. Με τα χρόνια συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε σε ευρώ αντί για δραχμές και πλέον βάζαμε 3.000 € αφού δεν είχε νόημα το 2.935.

Αυτή η μεταβολή, να σκεφτόμαστε δηλαδή σε ευρώ και όχι να μετατρέπουμε τις τιμές σε δραχμές όπως κάναμε στην αρχή για δούμε αν κάτι είναι ακριβό ή όχι, είναι που δείχνει ότι υιοθετήσαμε το ευρώ, έγινε πλέον το εθνικό μας νόμισμα.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και φτάσαμε τώρα, 10 χρόνια μετά, να μιλάμε αρχικά για έξοδο της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη και προσφάτως ακόμα και για διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης.

Γιατί; Τι έφταιξε;

Για το μεν πρώτο, οι λόγοι είναι λίγο πολύ γνωστοί. Στην πραγματικότητα ο κυριότερος είναι ότι η Ελλάδα ανέβηκε «λαθραία» στο πλοίο του ευρώ, ας πούμε δεν είχαμε διαβατήριο και κάποια στιγμή μας ανακάλυψαν (ε, δεν ήταν δυνατό να μείνουμε σε όλο το ταξίδι κρυμμένοι στ’ αμπάρια).

Για να πετύχει η Ελλάδα τις απαιτούμενες επιδόσεις ώστε να γίνει μέλος της ΟΝΕ (κυρίως να έχει έλλειμμα κάτω από 3%), επιστρατεύτηκε η δημιουργική λογιστική, αποκρυφτήκαν ελλείμματα και δάνεια και αυτό ήταν. Τους ξεγελάσαμε όλους και χωθήκαμε και εμείς στο καράβι. Το οποίο καράβι, η αλήθεια είναι, δεν πρέπει ν’ αφήσουμε με τίποτα τώρα (άπαξ και τρυπώσαμε) γιατί η θάλασσα έξω είναι βαθιά και φουρτουνιασμένη και καλύτερα να είσαι σε καράβι παρά σε βάρκα (ή καλύτερα να λέμε σανίδα).

Για το δε δεύτερο οι λόγοι είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Για μένα, ο κυριότερος είναι ότι το ευρώ είναι ένα «τεχνητό», ένα «φτιαχτό» νόμισμα.

Δεν γίνεται να έχεις νομισματική ενοποίηση χωρίς να έχεις μια μίνιμουμ πολιτική ενοποίηση, χωρίς να έχεις ούτε καν οικονομική ενοποίηση.

Γι’ αυτό και συμφωνώ με τους «Βόρειους» (όχι μόνο τους Γερμανούς) που ζητάνε την ενίσχυση της Κομισιόν, τον αυστηρότερο κοινοτικό έλεγχο σε χώρες-μέλη με υπέρογκο χρέος και παραβίαση των δημοσιονομικών και εν τέλει το βάθεμα της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε.

Το κάθε νόμισμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πρέπει να αλλάζει και να προσαρμόζεται διαρκώς. Πρέπει να έχει από πίσω του μια Κυβέρνηση, ή τουλάχιστον ένα υπουργείο, που να το υποστηρίζει, να προβαίνει σε ανατιμήσεις, υποτιμήσεις κ.λπ. Όταν πρωτομπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ η ισοτιμία €/δρχ καθορίστηκε 1 € = 340,75 δρχ και αυτό ήταν. Κλειδώθηκε εκεί και δεν αλλάζει. Αυτό που εννοούμε όμως 340,75 δρχ δεν είναι κάτι το τόσο σταθερό. 340,75 δρχ μπορεί να κόστιζε π.χ. ένα κιλό μακαρόνια ενώ σήμερα μπορεί να κοστίζει 500 δρχ. Τα μακαρόνια είναι η σταθερή παράμετρος στην περίπτωσή μας και όχι οι δραχμές.

Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η κακή που είδαμε παραπάνω αφορά το ίδιο το ευρώ. Υπάρχει και η καλή που αφορά εμάς. Το ευρώ δίνει σταθερότητα και μας προστατεύει από απότομα σκαμπανεβάσματα που θα είχαν πολύ άσχημες συνέπειες στο βιοτικό μας επίπεδο. Η ισοτιμία τώρα έχει να κάνει μεταξύ ευρώ και των υπόλοιπων νομισμάτων και όχι μεταξύ δραχμής και άλλων νομισμάτων όπως ήταν πριν. Η ισοτιμία με τη σειρά της έχει να κάνει με τις σχέσεις και τις ισορροπίες μεταξύ των οικονομιών Κρατών. Η ελληνική οικονομία π.χ. δεν έχει να κάνει με την αμερικάνικη οικονομία, αλλά ως Ευρωζώνη (από κοινού με τις οικονομίες της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.λπ.) με την αμερικάνικη οικονομία.

Αν θέλετε μια προσωπική άποψη, το ευρώ θα επιβιώσει από αυτήν την κρίση. Η πτώση του έναντι του δολαρίου, αντανακλά τις δυσκολίες της ευρωπαϊκής οικονομίας λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το 2002 ήταν 1 € κάτω από 1 $, άρα το 1 € = 1,2339 $ που ήταν προχτές, δεν είναι τόσο τραγικό, απλά είναι η αντανάκλαση των ισορροπιών ανάμεσα στις δύο οικονομίες, τη δεδομένη στιγμή.

Και είπαμε ήδη ότι δεν είναι καιροί για ν’ αφήσεις το καράβι και να πέσεις στη θάλασσα.

Χαμένα χρόνια…

Με 6,4% (σε σταθερές τιμές του 2005) τρέχει η ύφεση στην ελληνική οικονομία το πρώτο εξάμηνο του 2012. Είναι τρομερό το νούμερο.

Η συρρίκνωση του ΑΕΠ που συνεπάγεται η ύφεση σημαίνει συρρίκνωση των εσόδων του Κράτους, άρα ακόμα λιγότερες παροχές απ’ το Κράτος (ήταν που ήταν στραβό το κλήμα…), λιγότερη δωρεάν παιδεία, λιγότερη δωρεάν περίθαλψη, λιγότερη ασφάλεια λόγω του περιορισμού των πόρων και των μέσων για την αστυνόμευση κ.ο.κ., πτώση των εισοδημάτων άρα και πτώση της ζήτησης άρα και πτώση της παραγωγής άρα και αύξηση της ανεργίας κ.λπ. κ.λπ.

Τι θα γίνει; Όταν απλά διαπιστώνω ένα πρόβλημα και δεν έχω κάποια λύση να προτείνω μου τη δίνει και αισθάνομαι εντελώς αδύναμος. Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώνεις ένα πρόβλημα, να λες μόνο «Στεγνώσαμε», «Δεν μπορούμε άλλο», «Δεν κινείται τίποτα» ή να προτείνεις μπαρούφες που όμως ακούγονται πολύ ευχάριστα όπως διαγραφή των χρεών, αντίσταση στην απάνθρωπη Ε.Ε. κ.λπ. κ.λπ.

Συμφωνώ με τη βασική αρχή της Κυβέρνησης ότι με μονομερείς ενέργειες δεν γίνεται τίποτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες τις πολιτικές αυτής της Κυβέρνησης.

Είναι και αυτή η Κυβέρνηση μια τυπική ελληνική κυβέρνηση, πώς να το κάνουμε; Δεν κυβερνά αλλά συνδιαλέγεται με του πολίτες, τους συνδικαλιστές κ.λπ. Αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν κάνεις. Αν δεν καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, πάλι δεν γίνεται τίποτα.

Όσο για τους εταίρους μας ξέρω πολύ καλά τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν. Πρέπει να χαλαρώσει λίγο αυτή η σφιχτή πίεση (δεν γίνεται σε μερικά χρόνια να πάρεις μέτρα που κανονικά έπρεπε να πάρεις σε δυο γενιές) γιατί καλά το είπε εκείνος ο Μόντι (αυτός πρέπει να είναι πολύ καλός τελικά, ε;) «Η πίεση οδηγεί στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια του πολιτικού συστήματος ενάντια στην Ευρώπη και ενάντια στο ευρώ…».

Άσε που η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε σε ορισμένα Κράτη τους απελπισμένους πολίτες να στραφούν σε δημαγωγούς εθνικιστές (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…), όπως τον Αδόλφο Χίτλερ, με αποτέλεσμα την έναρξη του 2^ου παγκοσμίου πολέμου.

Είναι αρκετό να παρηγορηθούμε με τα λόγια του Τ. Ν. Ροκφέλερ; «Στα 93 χρόνια της ζωής μου, υφέσεις ήλθαν και πέρασαν. Η ευημερία πάντα επέστρεφε και αυτό θα συμβεί και σε αυτή την περίπτωση».

Όπως λέει και μια ισπανική παροιμία «Η ζωή είναι σαν τη σκάλα στο κοτέτσι. Μικρή και γεμάτη σκ…». Και όπως πάμε βλέπω να  χάνουμε πολλά χρόνια ακόμα μέσα στη μελαγχολία και την κατάθλιψη.

Ο πιο επικίνδυνος πολιτικός για την Ελλάδα

Διάβασα πριν πολλά χρόνια το «Μαθήματα Σημειολογίας» του Ουμπέρτο Έκο. Εκείνο που θυμάμαι απ’ αυτό το βιβλίο είναι η εξής ιστορία:

Κάποτε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιταλίας μια περιθωριακή ομάδα αναρχικών εξέδιδε ένα μικρό περιοδικό, μάλλον φυλλάδιο ήταν, που το διάβαζαν μόνο αυτοί. Μια μέρα το περιοδικό αυτό είχε ένα άρθρο με τίτλο «Ο Πάπας είναι αδελφή» (σας μιλάω εκ πείρας ότι οι καθολικοί λατρεύουν τον Πάπα). Έπεσε λοιπόν το περιοδικό αυτό στα χέρια ενός μεγαλόσχημου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (Καρδινάλιος, ξέρω και γω;) που έφριξε. «Ο Πάπας αδελφή;» σκέφτηκε. «Α, αυτό δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι, κάτι πρέπει να κάνουμε» σκέφτηκε. Και βγαίνει την άλλη μέρα το επίσημο περιοδικό του Βατικανού, που κυκλοφορεί σε όλες τις χώρες που ζουν τα 1,2 δις των Καθολικών με τίτλο στο πρώτο θέμα «Ο Πάπας ΔΕΝ είναι αδελφή».

Και εκεί που μερικοί περιθωριακοί σε μια μικρή ιταλική πόλη διάβαζαν ότι ο Πάπας είναι αδελφή, ξαφνικά 1,2 δις άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, διάβασαν ότι ο Πάπας δεν είναι αδελφή. Ε, από αυτό το 1,2 δις να μην αναρωτήθηκαν τα 100 εκ. (λέω εγώ) «Ρε, μήπως και είναι;».

Ποιο από τα δύο περιοδικά έκανε τελικά τη μεγαλύτερη ζημιά στον Πάπα;

Γιατί θυμήθηκα αυτή την ιστορία; Να, εκεί που έβλεπα τις ειδήσεις στην TV χθες, άκουσα ότι το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel χαρακτήρισε τον πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέξη Τσίπρα, ως τον 2^ο πιο επικίνδυνο Ευρωπαίο πολιτικό.

«Ρε τον μπαγάσα τον Τσίπρα, όλοι γι’ αυτόν δουλεύουν. Το Der Spiegel, η τηλεόραση που αναμεταδίδει, η κρίση που δεν λέει να ξεπεραστεί, όλοι και όλα» σκέφτηκα. Και αμέσως άκουσα την ανακοίνωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «Καλύτερα να σε φοβούνται, παρά να σε λυπούνται. Το δημοσίευμα του Der Spiegel είναι τίτλος τιμής για τον πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». Βέβαια αν ήθελε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να πει την αλήθεια για το δημοσίευμα θα έλεγε «Καλύτερα να μιλάνε άσχημα για σένα παρά να σε αγνοούν». Και τι τίτλος τιμής είναι αυτός που σε χαρακτηρίζει πιο επικίνδυνο από… διαβάστε παρακάτω:

§    Τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι (δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις εδώ)

§  Την επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν (ούτε και εδώ χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις)

§  Τον γραμματέα των Γερμανών Χριστιανοκοινωνιστών Αλεξάντερ Ντόμπριντ, ο οποίος έχει δηλώσει ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι πρέπει να πληρώνονται σε δραχμές

§       Τον Ολλανδό Γεέρντ Βίλντερς, πρόεδρο του κόμματος για την Ελευθερία, ο οποίος είχε χαρίσει στον Έλληνα πρέσβη, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, μια δραχμή

§       Τον Φιλανδό Τίμο Σιντι, πρόεδρο του ακροδεξιού κόμματος των Αληθινών Φιλανδών, ο οποίος ζητάει το τέλος κάθε είδους βοήθειας προς τον Νότο της Ευρώπης

§        Κ.λπ. κ.λπ.

Και επειδή θέλω να είμαι δίκαιος με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μπράβο για τη δήλωση του Δημήτρη Τσουκαλά, βουλευτή Επικρατείας «…πάνοπλοι αστυνομικοί συλλαμβάνουν με εντολή πρωθυπουργού οποιονδήποτε δε μοιάζει με Έλληνα και κινείται στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο… Δεκάδες γονατισμένοι άνθρωποι, φοβισμένοι, με σκυμμένο το κεφάλι είναι κινητοποιημένοι από τις ειδικές ομάδες της ΕΛ.ΑΣ…»

Βέβαια η επιχείρηση αφορούσε την απέλαση λαθρομεταναστών, παράνομων δηλαδή μεταναστών πώς να το κάνουμε, αλλά αυτοί οι φτωχοδιάβολοι από ανάγκη μας ήρθαν εδώ, κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να του φέρονται έτσι.

Όμως με τέτοιες δηλώσεις ούτε 27% θα παίρνει στις εκλογές ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ούτε θα χαρακτηρίζεται ο πρόεδρος του ο 2^ος πιο επικίνδυνος Ευρωπαίος πολιτικός. Βέβαια έτσι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα προσφέρει περισσότερα στην κοινωνία και θα παίξει τον πραγματικό ρόλο που ανέλαβε επί Συνασπισμού ακόμα, αλλά πολύ θα στενοχωρηθεί ο Αλέξης.