Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Πεθαίνοντας στην Καταλονία



Καλοφάγωτη η δόση που έρχεται! Πολύ σημαντικές για την Ελλάδα οι αποφάσεις στο προχθεσινό Eurogroup.
Κυρίως γιατί δείχνουν, όσο και αν θέλουν πολλά μίζερα ΜΜΕ και πολλοί συμπατριώτες μας να εστιάσουν στα «σκοτεινά» σημεία της συμφωνίας, που υπάρχουν βέβαια, (τα λεφτά τους δίνουν οι άνθρωποι όσο και αν εδώ λέμε ότι το κάνουν για την πάρτη τους, πώς να μην θέλουν να έχουν και κάποιες δικλείδες ασφαλείας;) ότι η Ευρώπη αποφάσισε να σώσει την Ελλάδα και (πως το είπε ο Μητσοτάκης;) ότι το καράβι δεν βουλιάζει στο λιμάνι (ας ελπίσουμε μόνο ότι έχουμε πιάσει κάποιο λιμάνι).
Σήμερα όμως θέλω να γράψω για κάτι άλλο, τελείως άσχετο.
Έχω δηλώσει κάποιες φορές εδώ «Φίλος της Ισπανίας». Μου αρέσει η ισπανική κουλτούρα, ο τρόπος ζωής και σκέψης της κοινωνίας εκεί (είναι πιο ανοιχτός απ’ τον δικό μας αλλά όχι και τόσο υπερβολικά ανοιχτός όσο αυτός της Βόρειας Ευρώπης ή των ΗΠΑ), η ισπανική γλώσσα, η ισπανική λογοτεχνία, το ισπανικό ποδόσφαιρο…
Κατ’ επέκταση μου αρέσουν και πολλά πράγματα στις λατινοαμερικάνικες χώρες. Αν και αυτό που εννοούμε Λατινική Αμερική (κυρίως λατινοαμερικάνικη κουλτούρα) σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι ενιαίο.
Άλλη η κουλτούρα της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και της Χιλής (είναι οι πιο «ευρωπαϊκές» απ’ της χώρες της Λατινικής Αμερικής), άλλη του Περού, της Βολιβίας και της Παραγουάης, άλλη του Μεξικού, άλλη της Νικαράγουας, της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ και πάει λέγοντας.
Πίσω στην Ισπανία, από αιώνες ταλανίζεται από ένα πρόβλημα που ευτυχώς εδώ δεν έχουμε (ε, αν είχαμε και αυτό τότε δεν υπήρχε σωτηρία καμία).
Δεν είναι καθόλου ομοιογενής εθνικά χώρα.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα «ισπανικό μοντέλο», η αντιπροσωπευτική του εικόνα βρίσκεται στην περιφέρεια της Καστίλης - Λεόν (ιδίως στην περιοχή γύρω απ’ το Βαγιαδολίδ). Και η Ανδαλουσία στον νότο είναι αρκετά αντιπροσωπευτική του ισπανικού μοντέλου.
Αντίθετα όμως, κυρίως η Χώρα των Βάσκων έχει πολλές ιδιαιτερότητες.
Τον θυμάστε τον μακαρίτη τον Βασίλη Ραφαηλίδη; (Εγώ έκανα ώρα να θυμηθώ το όνομά του. Αλίμονο σ’ αυτόν που φεύγει, πάει ξεχνιέται…). Έγραφε λοιπόν στο βιβλίο του «Λαοί της Ευρώπης» ότι τους Βάσκους πρέπει να τους κλείσουν σε ένα μουσείο για να βλέπει ο κόσμος πως ήταν η Ευρώπη πριν την άφιξη των Ινδοευρωπαίων.
Τα βασκικά είναι η μόνη γλώσσα της Ευρώπης που δεν ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή ομάδα, γεγονός που σημαίνει ότι οι Βάσκοι είναι απ’ τους αρχαιότερους λαούς της Ευρώπης.
Επίσης ιδιαιτερότητες έχει η Καταλονία. Η Καταλανική γλώσσα είναι κάτι μεταξύ της ισπανικής (Καστιγιάνικα) και της γαλλικής. Στην περίπτωση της Καταλονίας όμως υπεισέρχεται και ο οικονομικός παράγοντας αφού η Καταλονία είναι η πιο πλούσια περιφέρεια της Ισπανίας (άκουσα στην τηλεόραση πως αν η Καταλονία ήταν ανεξάρτητη θα ήταν η 7η οικονομία της Ευρώπης!).
Οι Καταλανοί λοιπόν διατείνονται ότι το ισπανικό κράτος τους εκμεταλεύεται γιατί πληρώνουν πολλούς φόρους και λαμβάνουν πίσω λίγες παροχές. Συν το ότι η οικονομική κρίση και η ανεργία έχει θολώσει και εκεί τα νερά και μπορούν πιο εύκολα να ψαρεύουν και εκεί οι κάθε είδους λαϊκιστές.
Η Καταλονία είναι αναμφισβήτητα πολύ εύρωστη οικονομικά. Αλλά πως έφτασε να γίνει;
Είχα πριν αρκετά χρόνια μια καθηγήτρια ισπανικών, τη Γκλόρια, σε ένα πρόγραμμα εκμάθησης ισπανικών σε ενήλικους. Μας έλεγε λοιπόν η Γκλόρια, που καταγόταν απ’ τη Σεβίλλη, ότι το ίδιο το ισπανικό κράτος έδωσε βαρύτητα στην ανάπτυξη ενός διαφορετικού τομέα σε κάθε περιφέρεια, τις εξειδίκευσε θα λέγαμε.
Έτσι η Χώρα των Βάσκων είναι η καρδιά της ισπανικής βιομηχανίας, η Ανδαλουσία της αγροτικής παραγωγής και πάει λέγοντας. Στην Καταλονία βαρύτητα δόθηκε στον τουρισμό (και στη βιομηχανία) και η Καταλονία άνθισε οικονομικά και αναπτύχθηκε.
Συνέβαλε τα μέγιστα σ’ αυτό και η διοργάνωση από τη Βαρκελώνη των Ολυμπιακών αγώνων το 1992 (με έξοδα όλων των Ισπανών φορολογούμενων φυσικά) που μεταμόρφωσε την πόλη (έως σήμερα εκείνοι οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν παράδειγμα για το πώς η διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων μπορεί να μεταμορφώσει την πόλη που τους διοργανώνει).
Άρα, αν τα έλεγε καλά η Γκλόρια, το ίδιο το ισπανικό κράτος, ή για να το πω καλύτερα, όλοι οι Ισπανοί φορολογούμενοι έκαναν τη Βαρκελώνη αυτό που είναι σήμερα: από τις ομορφότερες και πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της Ευρώπης.
Στην Καταλονία λοιπόν, πρώτη δύναμη είναι το εθνικιστικό κόμμα του Προέδρου Άρτουρ Μας. Την Κυριακή διεξήχθησαν εκεί τοπικές εκλογές και πρώτη δύναμη αναδείχθηκε πάλι το εθνικιστικό κόμμα αλλά η δύναμή του μειώθηκε σε 50 βουλευτές από 62 που κατείχε προηγουμένως, στην περιφερειακή συνέλευση των 135 εδρών.
Η πλειοψηφία που επιθυμούσε το εθνικιστικό κόμμα της Καταλονίας δεν ήρθε και η απόσχιση από την Ισπανία μοιάζει να απομακρύνεται. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Άρτουρ Μαρς το παραδέχθηκε.
Μου έχει μείνει απωθημένο να επισκεφτώ κάποτε τη Βαρκελώνη. Το είχα σχεδιάσει για την άνοιξη του 2010 αλλά δεν ήταν γραφτό. Θα πάω κάποτε όμως!
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα να επισκεφτώ τη Βαρκελώνη της «Σκιάς του Ανέμου» (του καλύτερου μυθιστορήματος που έχω διαβάσει) αν αυτή ήταν εκτός Ισπανίας…
* Ο τίτλος φυσικά είναι δανεισμένος απ’ το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Η Βενεζουέλα της Ευρώπης



Διάβασα πριν κάμποσες μέρες μια συνέντευξη του προέδρου του Γερμανικού Συνδέσμου Εξωτερικού Εμπορίου, Άντον Μπέρνερ, για το ελληνικό ζήτημα.
Είπε λοιπόν αυτός ο Μπέρνερ ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι γεωπολιτικό και όχι οικονομικό. Το εξήγησε λέγοντας ότι, αν και η σημασία της Ελλάδας ως αγορά των γερμανικών προϊόντων είναι ουσιαστικά ασήμαντη, αν η χώρα τεθεί εκτός Ευρωζώνης και απομακρυνθεί από την Ε.Ε. θα πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας ή της Κίνας, προκαλώντας πρόβλημα ασφάλειας για την Ευρώπη.
Βέβαια εγώ ανέλυσα τη συνέντευξη αυτή ως Έλληνας: αφήνοντας στην άκρη το εάν θα δημιουργούσε ή όχι προβλήματα ασφάλειας στην Ευρώπη.
Θα ήταν καλό ή κακό για την Ελλάδα να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας ή της Κίνας;
Θυμήθηκα μια ιστορία που μας έλεγε ο παπάς στο κατηχητικό που πήγαινα μικρός (ναι, το έκανα και αυτό όταν ήμουν 8-9 χρονών).
Έλεγε λοιπόν η ιστορία ότι κάποτε ένας βασιλιάς ρώτησε κάποιον: «Πες μου τι θέλεις να σου δώσω αλλά να ξέρεις πως θα δώσω τα διπλά στον γείτονά σου. Αν π.χ. μου ζητήσεις ένα αυτοκίνητο, θα δώσω στον γείτονα δύο». Σκέφτεται λίγο ο άνθρωπος και λέει στον βασιλιά «Βγάλε μου το ένα μάτι και βγάλε και τα δύο απ’ τον γείτονα»…
Γιατί συνδύασα αυτή την ιστορία με αυτά που είπε ο Γερμανός; Σκέφτηκα ότι πολλοί Έλληνες μπορεί να πουν: «Τώρα θα τους δείξουμε εμείς! Θα πάμε με τους Ρώσους (ή τους Κινέζους) και θα δουν τι ασφάλεια θα έχουν οι Ευρωπαίοι!».
Θα συνέφερε όμως την Ελλάδα να δεθεί στο άρμα της Ρωσίας ή της Κίνας;
Τα οικονομικά οφέλη δεν ξέρω καν αν υπήρχαν (θυμάστε το 2007 που ο Αλέξης Τσίπρας – σαν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων τότε – διατυμπάνιζε ότι θα του έδινε φθηνό πετρέλαιο ο Τσάβες;) αλλά ας σκεφτούμε τι θα χάναμε από ατομικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα.
Ας αναρωτηθούμε επιτέλους. Θέλουμε να μοιάσουμε στη Βόρεια Κορέα; Θέλουμε να γίνουμε μια δεύτερη Λευκορωσία στην Ευρώπη; (παρεμπιπτόντως ο Τσάβες δίνει φτηνό πετρέλαιο στη Λευκορωσία, σκεπτόμενος προφανώς ότι ο εχθρός του εχθρού μου – των ΗΠΑ – είναι φίλος μου).
Ή μήπως θέλουμε να γίνουμε μια Βενεζουέλα της Ευρώπης; Και επειδή ξέρω ότι ο Τσάβες είναι δημοφιλής σε πολλούς Έλληνες που μπορεί να πουν «Γιατί άσχημα θα ήταν να ήμασταν σαν τη Βενεζουέλα;», τους προλαβαίνω λέγοντας ότι ναι, θα ήταν άσχημα.
Δεν σχολιάζω την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που απ’ ότι λένε καταπατούνται, και ας σχολιάσω κάτι άλλο.
Όπως έγραψα κάποτε, αν έχουν κάποια αξία τα μπλογκ (θα έπρεπε να) είναι ότι κάποιος μπορεί να γράψει ένα προσωπικό βίωμα, κάτι που γνωρίζει από προσωπική πείρα και οι άλλοι δεν το ξέρουν όσο καλά πληροφορημένοι και αν είναι.
Π.χ. υπάρχουν άλλοι που μπορούν να αναλύσουν καλύτερα από μένα την επικαιρότητα. Αλλά ο καθένας από μας έχει κάποια βιώματα και γνωρίζει κάποια πράγματα από πρώτο χέρι – μπορεί αυτά τα πράγματα να είναι ασήμαντα – που δεν τα γνωρίζουν οι άλλοι.
Επειδή λοιπόν η γυναίκα μου τυχαίνει να είναι από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και έχω πολλούς γνωστούς εκεί που ξέρουν καλύτερα από εμάς, η κατάσταση στη Βενεζουέλα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε στο μυαλό μας.
Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι εξαθλιωμένο και από άποψη ασφάλειας είναι χειρότερα και απ’ την Κολομβία που εμείς εδώ θεωρούμαι τη νούμερο ένα ανασφαλή χώρα.
Ας μην προσπαθήσουμε λοιπόν να πέσουμε στον γκρεμό μόνο και μόνο σκεπτόμενοι ότι θα πάρουμε (αν τους πάρουμε) μαζί μας και τους γείτονες της ιστορίας του κατηχητικού.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Έτσι θα λύσουμε το «ελληνικό πρόβλημα»;



Χτες στο Ντίσελντορφ, μια ομάδα Γερμανών επιτέθηκαν σε μια παρέα Ελλήνων επειδή τους άκουσαν να μιλούν ελληνικά…
Τρομερό. Βάρβαρο. Τους επιτέθηκαν γιατί ήταν Έλληνες.
Επίσης χτες στη Θεσσαλονίκη, στον χώρο της ΔΕΘ, δεκάδες διαδηλωτές επιτέθηκαν σε μέλη της γερμανικής αντιπροσωπείας στη συνάντηση δημάρχων γρονθοκοπώντας τους.
Γιατί; Γιατί ήταν Γερμανοί. Επίσης βάρβαρο.
Ναι, αλλά μόνο η δεύτερη είδηση είναι αληθινή, την πρώτη την έβγαλα εγώ απ’ το μυαλό μου.
Θα μπορούσε να είναι αληθινή όμως. Που πάμε έτσι; Τι έφταιξαν οι άνθρωποι για τα χάλια μας; Επειδή ήταν Γερμανοί; Ή επειδή ήρθαν στη χώρα μας για να «επωφεληθούν από το ξεπούλημα των υπηρεσιών της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης»;
Υποτίθεται ότι το ισχυρό μας χαρτί είναι ο τουρισμός και αυτός (πάλι υποτίθεται) θα είναι απ’ τα βασικά μας όπλα στην προσπάθειά μας να ανακάμψουμε. Και οι ξένες επενδύσεις επίσης.
Εμείς θα πηγαίναμε τουρίστες σε μια χώρα που σου επιτίθενται έτσι και καταλάβουν ότι είσαι Έλληνας; Αυτοί γιατί να έρθουν εδώ;
Είναι κρίμα πάντως γιατί εμείς οι Έλληνες ήμασταν φιλικός και φιλόξενος λαός. Εκτός πια και αν είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι όλα περνάνε απ’ το στομάχι (απ’ την τσέπη εν προκειμένου) και η σημερινή κρίση και ανέχεια απλά απελευθέρωσαν την επιθετικότητα και την εσωστρέφεια που κρύβαμε μέσα μας.
Υποτίθεται βέβαια ότι τα αίματα άναψε μία δήλωση του Γερμανού υφυπουργού εργασίας Χανς Γιοαχίμ Φούχτελ ότι «υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι αν για μια δουλειά απαιτούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση 3000 Έλληνες εργαζόμενοι, για την ίδια δουλειά στη Γερμανία απαιτούνται 1000 εργαζόμενοι».
Ας μην σχολιάσω το γεγονός ότι κάποιοι βιαιοπράγησαν σε βάρος κάποιου άλλου επειδή δεν τους άρεσαν αυτά που είπε και ας σχολιάσω κάτι άλλο.
Τι είπε ο Φούχτελ δηλαδή; Σχεδόν όλοι εμείς δεν λέμε το ίδιο; Σχεδόν όλοι μας δεν κατηγορούμε τους δημόσιους υπάλληλους στην Ελλάδα; Σχεδόν όλοι δεν λέμε ότι αν κάποιος αλλάζει ένα καπάκι σε έναν υπόνομο, άλλοι πέντε από γύρω κάθονται και κουβεντιάζουν; Σχεδόν όλοι δεν μιλάμε για την έλλειψη αξιοκρατίας στο δημόσιο και για το γεγονός ότι κάποιος (δήμαρχος, βουλευτής κ.λπ.) εξασφαλίζει εφ’ όρου ζωής τον επιούσιο σε κάποιους με αντάλλαγμα την ψήφο τους, για τον οποίο επιούσιο οι υπόλοιποι πρέπει να αγωνίζονται σκληρά έξω στην αγορά, χωρίς καν να είναι σίγουροι ότι θα τον εξασφαλίζουν πάντα;
Και λέω «σχεδόν όλοι» γιατί προφανώς κάποιοι, οι της συντεχνίας, δεν μπορούν να δουν το οφθαλμοφανές. Δεν είναι ότι τα βλέπουν όλα αυτά και τα προσπερνούν, δεν τα βλέπουν καν.
Και θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω τίποτα με τον συνδικαλισμό, ίσα ίσα που είναι απαραίτητος γιατί οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να είναι έρμαια της εργοδοσίας. Και για να προστατέψει τον εργαζόμενο ίσως δικαιολογείται να χρησιμοποιεί μερικές φορές κάποια ακραία μέσα που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν.
Αλλά αυτά τα «ακραία» μέσα δεν μπορεί παρά να έχουν όρια, αλλιώς θα παύαμε να ήμασταν ευνομούμενη και πολιτισμένη κοινωνία. Και κανένας δεν μπορεί να βιαιοπραγεί σε βάρος κάποιου άλλου επειδή δεν του αρέσουν αυτά που πιστεύει ή επειδή ανήκει σε ένα σύνολο που δεν μας αρέσει…

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Ξεκινώντας πάλι απ’ την αρχή



Ας προσπαθήσουμε σήμερα να δούμε ή να ανακαλύψουμε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.
Οικονομικές κρίσεις υπήρξαν εκατοντάδες σε όλο τον κόσμο και θα συνεχίσουν να υπάρχουν πολλές. Καμία όμως, όσο σοβαρή και αν ήταν, δεν κράτησε για πάντα. Πάντα η οικονομία ανέκαμπτε και η χώρα προσπαθούσε ξανά να βρει τους ρυθμούς της, τους νέους ρυθμούς της, γιατί κάθε οικονομική κρίση έφερνε και μεγάλες αλλαγές σε ολόκληρη την κοινωνία, στην οικονομία της, στο πολιτικό της σύστημα, στη δημόσια διοίκησή της, παντού.
Έτσι θα γίνει και εδώ και η Ελλάδα θα ξεκινήσει από νέα αφετηρία και ελπίζω να ακολουθήσει άλλη πορεία αυτή τη φορά, σε πιο στέρεες βάσεις και στηριγμένη στις πραγματικές της δυνατότητες. Γιατί η εικονική πραγματικότητα, η επίπλαστη ευδαιμονία, μέσα στην οποία ζούσαμε, κατέρρευσε ήδη και το τέλος της κρίσης θα σηματοδοτήσει την απαρχή μιας νέας τάξης πραγμάτων.
Η κυριότερη αλλαγή θα είναι ότι πλέον η Ελλάδα θα παράγει και οι κάτοικοί της θα έχουν μάθει να ζουν με αυτά που παράγουν. Πριν την κρίση ΚΑΙ δεν παραγάγαμε ΚΑΙ είχαμε την απαίτηση να ζούμε πλούσια.
Πως γίνονταν αυτό; Μα με δανεικά φυσικά. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα και πραγματικά το σύστημα έφτασε στα όριά του και η φούσκα έσκασε.
Τώρα η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί, σε ένα χαμηλό επίπεδο είναι η αλήθεια γιατί αυτές είναι οι πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, αλλά θα σταθεροποιηθεί. Ε, πώς να το κάνουμε, η χώρα μας είναι φτωχή και δεν σηκώνει τους μισθούς και τις παροχές που είχαμε πριν την κρίση. Ας δουλέψουμε και ας αλλάξουμε νοοτροπία για να την κάνουμε πλούσια και τότε ζητάμε παροχές.
Το πρόβλημα βασικά θα το έχουν όσοι έχουν πάρε δώσε με το εξωτερικό (όπως εγώ καλή ώρα) γιατί τα εισοδήματα του παρελθόντος πέθαναν και θα είμαστε φτωχότεροι σε σχέση με ότι ήμασταν – αφού οι άλλοι θα έχουν μείνει σταθεροί. Στο εσωτερικό θα τα κουτσοβολεύουμε αφού με λιγότερα θα απολαμβάνουμε περισσότερα απ’ ότι τώρα – είπαμε, η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί σ’ ένα, χαμηλό έστω, σημείο.
Ας το πάρουμε απόφαση: η Ελλάδα δεν έχει να ανταγωνιστεί τις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά τις ευρωπαϊκές χώρες της δεύτερης ταχύτητας ας την πούμε (τύπου Πολωνίας, Τσεχίας και Βουλγαρίας και ας μας πέφτει βαρύ).
Και δυστυχώς η Ελλάδα υπολείπεται σε ανταγωνιστικότητα σε σχέση με αυτές τις χώρες.
Ερέθισμα για τα σημερινά μου έδωσε ένα αισιόδοξο άρθρο που διάβασα (το πρώτο αισιόδοξο μετά από πολύ καιρό). Καμιά άλλη χώρα της ευρωζώνης δεν αύξησε τόσο πολύ τις εξαγωγές στο πρώτο εξάμηνο του 2012 όσο η Ελλάδα. Σύμφωνα με τη Eurostat το ποσοστό αυτό κυμαίνεται στο 12%. Αυτό βέβαια σε απόλυτους αριθμούς δεν είναι τόσο εντυπωσιακό αφού οι εξαγωγές είχαν πέσει τόσο πολύ που ακόμα και με την αύξηση του 12% το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας μας φυσικά παραμένει αρνητικότατο.

Όμως γεγονός είναι ότι η κρίση αναγκάζει πολλούς Έλληνες να σκεφθούν διαφορετικά και να στραφούν στην αγορά εκεί που μέχρι λίγα χρόνια πριν παρήγαγαν αγροτικά προϊόντα απλά και μόνο για να εισπράξουν τις αντίστοιχες επιδοτήσεις.
Ή περίμεναν να διοριστούν στο δημόσιο για να μην παράγουν τίποτα.
Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε τώρα αλλά με το τέλος της κρίσης θα έχει καταρρεύσει το (αμφίδρομο, να μην τα ξαναλέμε) πελατειακό σύστημα που ταλάνισε τη χώρα για πάνω από 150 χρόνια.
Πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει και τότε θα ξεκινήσουμε απ’ την αρχή πάλι. Πολλοί υποστηρίζουν ότι μόνο μετά μία καταστροφή μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση όμως: να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή χωρίς να χρειαστεί να καταστραφεί η χώρα. Και η Ελλάδα θα αντέξει. Η χώρα κλυδωνίστηκε (δεν είναι και λίγο, θα έχουμε να λέμε ότι ζήσαμε την πιο μεγάλη οικονομική κρίση που πέρασε χώρα μεταπολεμικά – δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, τα άκουσα σε ένα ξένο κανάλι), η κοινωνία υπέφερε και μεταλλάχτηκε, τα άκρα ενισχύθηκαν, αλλά η Ελλάδα δεν καταστράφηκε.
Αρκεί να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση, γι’ αυτό και προσωπικά δεν είμαι αντίθετος στη λήψη μέτρων εξυγίανσης, αν αυτά είναι απαραίτητα. Περισσότερο φοβάμαι αυτούς που είναι εναντίον γιατί λαϊκίζουν. Πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό των όσων κακώς απολαμβάναμε για χρόνια, αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Κεκτημένα θα πει κάποιος. Μαγική λέξη στην Ελλάδα. Μόνο που αυτά τα «κεκτημένα» βασίστηκαν σε πολύ λάθος δεδομένα.
Κακή η γενικότερη μείωση των εισοδημάτων εξαιτίας των μέτρων, αλλά εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο είναι οι άνεργοι. Και ξεπέρασμα της κρίσης, άρα και μείωση της ανεργίας, χωρίς τη λήψη μέτρων δεν γίνεται.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

ΧΡΗΣΙ ΑΒΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΒΡΟΜΙΣΗ Ο ΤΩΠΟΣ



Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, όπως βεβαια και το δικαίωμα στην εργασία. Ο καθε πολιτης έχει τα δικά του κριτήρια για να απεργήσει ή να εργαστεί και οι σχετικες απόφασεις που λαμβανει τιθενται στην κρίση των συναδέλφων και συμπολιτών του και αξιολογούνται ανάλογα με το αξιακό σύστημα του καθενος. Άλλωστε η συλλογική συνείδηση / κοινωνική ευθύνη είναι θέμα νοοτροπίας και στάση ζωής και δεν επιβάλλoνται.   
Για το λόγο αυτό σε  καμιά περίπτωση η ψυχολογική βία του εμφανιζόμενου στο βίντεο φασίστα-τραμπούκου-νεοναζί–κηφήνα εργαζόμενου δεν έχει θέση  σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται κράτος και μάλιστα δημοκρατικό. Σε ένα ευνομούμενο κράτος που δεν ανέχεται αριστερούς και δεξιούς τραμπουκισμούς ο εν λόγω κύριος θα έπρεπε πάει στο σπιτάκι του, αλλά είπαμε εδώ δεν είναι καν βαλκάνια, εδώ είναι Ελλάδα.