Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μέρος 1ο)

Ή θα έλεγα εγώ καλύτερα, μην μακαρίζεις κανέναν πριν δεις και το επόμενο επεισόδιο, αφού όπως φαίνεται το τέλος δεν ήρθε ακόμα στην περίπτωσή μας.

Νομίζω ότι οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό εδώ το blog με γνωρίζουν προσωπικά αλλά για τους υπόλοιπους ίσως θα είναι λίγο σοκαριστικά αυτά που θα γράψω σήμερα.

Το 2009 ήταν ένα σημαδιακό έτος για μένα. Παντρεύτηκα (μετά από μια ιστορία για μυθιστόρημα για το πώς γνώρισα και τι ακολούθησε με τη γυναίκα μου), έμεινε έγκυος η γυναίκα μου, εξελίχθηκαν 1-2 άλλα γεγονότα, που καλό θα ήταν να μην τα αναφέρω, και όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς.

Αλλά τι είπαμε παραπάνω; Μην μακαρίζεις κανέναν πριν δεις και το επόμενο επεισόδιο της ζωής του.

Το μεσημεράκι της 13^ης Δεκέμβρη του 2009 πήγαινα από την πόλη που μένω στο χωριό των γονιών μου. Ήταν μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα, απ’ αυτές τις κρύες αλλά ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα που, εμένα τουλάχιστον, μου ανοίγουν την καρδιά. Ήμουν, το θυμάμαι, μάλλον καλοδιάθετος και πάντως τίποτα το πολύ δυσάρεστο δεν είχε γίνει εκείνη τη μέρα ή τις προηγούμενες.

Λίγο έξω απ’ το χωριό των γονιών μου είναι ένα γηπεδάκι ποδοσφαίρου. Εκεί λοιπόν, και ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητό μου, αισθάνθηκα μια ανατριχίλα στο κεφάλι, άλλο πράγμα. Κατάλαβα ότι κάτι κακό έγινε αλλά πάντως συνέχισα να οδηγώ και έφτασα μέχρι το πατρικό. Μόλις πήγα να βγω από το αυτοκίνητο, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να περπατήσω καλά. Παραπατούσα αλλά πάντως είχα αρκετή διαύγεια. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τη γυναίκα μου και της είπα ότι κάτι κακό μου συνέβη και αν αυτό το κάτι αποδεικνυόταν «πολύ κακό» να πρόσεχε το μωρό (ήταν 1,5 μηνός έγκυος).

Στο μεταξύ βγήκαν από το σπίτι ο πατέρας και ο αδελφός μου και με βοήθησαν να μπω στο σπίτι.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στο σπίτι. Στην πραγματικότητα με έβαλαν στο αυτοκίνητο και με πήγαν στο νοσοκομείο. Ε, από αυτή τη στιγμή τη στιγμή και πέρα, δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Αυτά που θα γράψω από δω και πέρα είναι όσα πραγματικά μου διηγήθηκαν οι δικοί μου και όσα πραγματικά ή φανταστικά «είδα» εγώ.

Στο νοσοκομείο της πόλης μου κατάλαβαν αμέσως ότι κάτι πολύ σοβαρό μου είχε συμβεί και με έστειλαν αμέσως στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο μιας γειτονικής πόλης.

Εκεί οι εξετάσεις έδειξαν ενδογεφυρική αιμορραγία, κοινώς είχα πάθει εγκεφαλικό ανεύρυσμα στη βάση του κρανίου.

Με έβαλαν στην εντατική και ο εφιάλτης μου άρχιζε. Ήμουν από την αρχή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και στην αρχή φανταζόμουν ότι με είχαν στον διάδρομο ενός νοσοκομείου, λίγο έξω από το ασανσέρ.

Ήμουν, λέει, κωπηλάτης σε μια γαλέρα και με είχαν δεμένο στο πλοίο (αργότερα έμαθα ότι πράγματι μ’ έδεναν στο κρεβάτι γιατί ήμουν πολύ ανήσυχος. Αυτό ήταν απάνθρωπο γιατί δεν μπορούσα να κουνηθώ και είχα το φως της λάμπας πάνω απ’ το πρόσωπό μου 24 ώρες το 24ωρο).

Με πήγαν για μαγνητική εξέταση, η οποία ούτως ή άλλως είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία και φανταζόμουν ότι ήμουν σε ένα τάφο και ο ήχος που ακουγόταν ήταν τα καρφιά που κάρφωναν το φέρετρο. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σκεφτόμουν το παιδάκι που περιμέναμε για να παίρνω κουράγιο, που σημαίνει ότι κάτι θυμόμουν. Και δεν ήμουν ξαπλωμένος, λέει, αλλά καθόμουν σ’ ένα σκαμνάκι σε ένα δοκιμαστήριο ρούχων.

Από τότε, έκανα άλλες δυο φορές μαγνητικές εξετάσεις, πολύ αργότερα, που ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία αλλά όχι φρικιαστική σαν εκείνη τη φορά.

(η συνέχεια αύριο)