Νότιοι εναντίον Νότιων

Από χθες έχουμε στις Βρυξέλες την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. αλλά η πραγματική σύνοδος κορυφής θα γίνει την Κυριακή στο Κίεβο και θα αρχίσει στις 21.45.

Λοιπόν, σκεφτόμουν να έχω σαν τίτλο στη σημερινή ανάρτηση «Βόρειοι και Νότιοι, μέρος 2^ο», γιατί πίστευα ότι ο τελικός του ποδοσφαιρικού Euro την Κυριακή θα ήταν Γερμανία – Ισπανία, αλλά οι εξελίξεις, για άλλη μια φορά, μου άλλαξαν τα σχέδια. Τελικά ο τελικός θα είναι Νότιοι εναντίον Νότιων, Ισπανία – Ιταλία. Μπορεί το Γερμανία – Ισπανία να ήταν πιο «εμπορικό», κυρίως λόγω των εξελίξεων μέσα στην Ε.Ε., αλλά και το Ισπανία – Ιταλία έχει τη δική του χάρη.

Η Ισπανία είναι η Ιταλία των ημερών μας, εννοώ ότι αντικατέστησε την Ιταλία στις επιτυχίες, αν και οι δύο ομάδες έπαιζαν, και παίζουν εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο.

Αυτή η Ισπανία είναι τουλάχιστον μια κλάση καλύτερη από αυτή την Ιταλία αλλά: α) η Ισπανία πάντα δυσκολεύεται με την Ιταλία, όσο πεσμένη κι αν είναι η τελευταία και β) η Ισπανία μου φαίνεται λίγο κορεσμένη (και ίσως κουρασμένη). Το κίνητρο παίζει τεράστιο ρόλο, ιδίως στον αθλητισμό. Τι κίνητρο να έχουν οι παίκτες μιας ομάδας που κατέκτησε Euro & Μουντιάλ τα τέσσερα τελευταία χρόνια και οι κορυφαίες ομάδες της χώρας, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, στις οποίες παίζουν οι περισσότεροι παίχτες της εθνικής, είναι βρέξει - χιονίσει τουλάχιστον στους «4» του Champions League κάθε χρόνο;

Για την Ισπανία, που διανύει περίοδο δόξας στον αθλητισμό γενικά, θα είναι ο τρίτος συνεχόμενος ποδοσφαιρικός τελικός σε Euro και Μουντιάλ, κάτι που έχει καταφέρει μόνο η (Δυτική τότε) Γερμανία το ΄72, ΄74 και ΄76. Αν πάντως πάρει την Κυριακή το κύπελο η Ισπανία θα είναι η πρώτη ομάδα που κατακτά Euro και Μουντιάλ τρεις σερί φορές (η Γερμανία είχε χάσει στον τελικό του Euro ΄76 από την Τσεχοσλοβακία).

Για μένα τα Μουντιάλ και τα ποδοσφαιρικά Euro είναι κάτι σαν ορόσημα. Θυμάμαι τι ακριβώς έκανα εκείνες τις μέρες και που είδα τον κάθε τελικό. Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι (και αυτό που μου έχει μείνει εντονότερα ως σήμερα)  ήταν το ΄86 στο Μεξικό με το «χέρι του θεού». Στο Μουντιάλ της Ιταλίας το ΄90 ήμουνα φοιτητής και θυμάμαι το εκπληκτικό Καμερούν του Ροζέ Μιλά. Το ΄94 στις ΗΠΑ ήμουν φαντάρος και τη μέρα που έπαιζε η (τραγική σ’ εκείνο Μουντιάλ) εθνική Ελλάδας με την Αργεντινή είχα πάρει μετάθεση στο τάγμα. Το τάγμα μου είχε πλωτά εκείνες τις μέρες και μας πήγαν αμέσως εκεί μ’ ένα στάγερ, μόλις φτάσαμε μάθαμε ότι χάναμε ήδη 1-0 (παρεμπιπτόντως είχα δει ένα Ιταλία – Ισπανία 2-1, για τα προημιτελικά εκείνου του Μουντιάλ σ’ ένα φυλάκιο με τον δόκιμο να θέλει να δει το αλήστου μνήμης 3-2-1 ΑΝΤ1 στην τηλεόραση). Το ΄98 στη Γαλλία το πήρε η ίδια η Γαλλία του μάγου Ζιντάν. Το 2002 σε Ιαπωνία/Κορέα, έχασα τον τελικό Βραζιλία – Γερμανία επειδή ήμουν στο Άγιο Όρος. Το 2006 στη Γερμανία είδα τον τελικό σε ένα καφενείο και θυμάμαι την ιστορική κουτουλιά του Ματεράτσι στον Ζιντάν (στον άχρωμο, άοσμο και άγευστο τελικό Ιταλία - Γαλλία). Το Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική καλύτερα να το ξεχάσω. Ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πάντως επειδή είχα άφθονο ελεύθερο χρόνο, κυριολεκτικά δεν έχασα αγώνα εκεί. Θυμάμαι ένα ματς Νέα Ζηλανδία – Σλοβακία που υπό κανονικές συνθήκες θα ζητούσα ένα μεροκάματο για να το δω.

Αντίστοιχα (αν και όχι τόσο έντονα) θυμάμαι και τα ποδοσφαιρικά Euro απ’ το 1988 (θυμάστε την Ολλανδία του Βαν Μπάστεν και του Γκούλιτ;) μέχρι τώρα.

Πάλι παρασύρθηκα και έγραψα πολλά. Αυτό παθαίνω όταν ενθουσιάζομαι με κάτι.

Αλλά όσο και αν τώρα έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου και θα παρακολουθήσω αυτό τον τελικό κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες απ’  ότι παλιότερα, το σίγουρο είναι ότι θα έχω άλλο ένα ορόσημο να θυμάμαι στη ζωή μου. Γιατί τελικά αυτό έχει αξία με τα κάθε είδους ορόσημα στη ζωή μας. Να μπορώ να λέω μετά από χρόνια «θυμάμαι τον τελικό του Euro 2012 που…»

Βόρειοι και Νότιοι

Σήμερα θα ήθελα να γράψω για το αληθινά μεγάλο γεγονός των ημερών, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αλλά η επικαιρότητα είναι πολύ πλούσια και δεν θέλω να παραφορτώσω τη σημερινή μου ανάρτηση. Οπότε ας γράψω σήμερα μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες τρέχοντες εξελίξεις και για το ποδόσφαιρο έχει ο Θεός και αύριο (που θα ξέρουμε και τη δεύτερη ομάδα του τελικού).

Χθες συναντηθήκαν στο Παρίσι Μέρκελ και Ολάντ προκειμένου να τα πουν κατ’ ιδίαν πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. σήμερα και αύριο στις Βρυξέλες. Φαίνεται πως διαμορφώνεται ένα σκηνικό διαμάχης Βορρά – Νότου, απ’ το ένα μέρος η Γερμανία και μαζί μ’ αυτήν οι βόρειες χώρες και απ’ το άλλο η Γαλλία γύρω απ’ την οποία συσπειρώνονται οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Και μέχρι να πούμε δόξα τον Θεό, λέμε πάλι βοήθα Παναγιά. Γιατί πιθανώς ανακουφισμένοι απ’ την ύπαρξη νέας Κυβέρνησης εδώ, πολλοί δεν ξέρουν πόσο σημαντική είναι η σημερινή Σύνοδος Κορυφής για το μέλλον του ευρώ, άρα και για τη χώρα μας.

Στον αμερικανικό εμφύλιο έχουμε υποσυνείδητα διαμορφώσει στο μυαλό μας Βόρειοι = καλοί & Νότιοι = κακοί (αρκετά αυθαίρετα πάντως). Εδώ όμως θα είμαστε αναγκαστικά με τους Νότιους. Έχει πάντως το δίκιο της και η Άνγκελα όταν μιλάει για συνάρτηση «αλληλεγγύης, ευθύνης και ελέγχου». Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Αλληλεγγύη και «Κοινοτικοποίηση» των βαρών οκ, αλλά και ενίσχυση της εξουσίας των θεσμών της Ε.Ε. επί της εθνικής εξουσίας των κρατών-μελών, με άλλα λόγια περισσότερη Ευρώπη. Γιατί αν η Ε.Ε. συμβάλλει και επωμίζεται βάρη εκεί που επωμίζεται, σαφώς και πρέπει να έχει και λόγο επί των πράξεων.

Ένα άλλο θέμα της επικαιρότητας που με κέντρισε είναι η παραίτηση Βερνίκου.

Τι σας έγραφα στις 8/6; Πως ότι δεν επιτρέπεται δεν επιτρέπεται, πάει και τελείωσε, πέρα από ηθικολογίες. Και έτσι μόνο δεν θα υπάρχουν διαφωνίες και ασάφειες, διότι στην Ελλάδα έννοιες όπως η ηθική είναι σαν το λάστιχο: τις τραβάς όσο θέλεις και εφαρμόζουν όπου θέλεις.

Ο Νόμος προβλέπει ότι η συμμετοχή σε off-shore εταιρεία αποτελεί κώλυμα για την υπουργοποίηση κάποιου. Οπότε ο κ. Γιώργος Βερνίκος κακώς έγινε υφυπουργός Ναυτιλίας. Μου θύμισε δε περιπτώσεις που συνάντησα ως δημοτικός υπάλληλος, δημοτικών συμβούλων που παρανόμησαν γιατί δεν γνώριζαν για τη Νομοθεσία περί ασυμβίβαστων. Όντως δεν γνώριζαν οι άνθρωποι, αυτό το διαβεβαιώνω προσωπικά, άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις δεν υπήρχε καν προσωπικό όφελος. Αλλά η παρανομία ήταν παρανομία. Και καλώς παραιτήθηκε ο κ. Βερνίκος και διευκόλυνε τα πράγματα.

Είναι βέβαια κρίμα γιατί η χώρα μας χρειάζεται ανθρώπους που μπαίνουν στην πολιτική για να προσφέρουν, επαγγελματικά καταξιωμένων ανθρώπων και όχι επαγγελματιών πολιτικών. Και ας πάψουμε πια να δαιμονοποιούμε την επιχειρηματικότητα. Αν η Ελλάδα έχει να επιδείξει κάτι, αυτό είναι η Ναυτιλία και ο Τουρισμός. Για μένα οι εφοπλιστές είναι κεφάλαιο για την Ελλάδα.

Και επιπλέον αυτή την ανακοίνωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων (εμείς οι υπόλοιποι που δεν ανήκουμε εκεί προφανώς ή δεν είμαστε Ανεξάρτητοι  ή δεν είμαστε Έλληνες) δεν την καταλαβαίνω. «…Άλλο ένα νόμιμο αλλά όχι ηθικό, τραυματίζει την πολιτική ζωή», λέει.

Τι είδους αντιπολίτευση είναι αυτή; Πρώτον, παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Εδώ ο ίδιος ο άνθρωπος ομολόγησε την άγνοια του για το ασυμβίβαστο και οι Α.Ε. (Ανεξάρτητοι Έλληνες) έρχονται και τον κατηγορούν και δεύτερον επί της ουσίας, εδώ πρόκειται για ακριβώς το αντίθετο από αυτό που γράφει η ανακοίνωση. Δεν πρόκειται για «νόμιμο αλλά μη ηθικό» αλλά για μη νόμιμο και, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, όχι ανήθικο. Αφού έτσι λειτουργεί το εφοπλιστικό σύστημα, τι να κάνουμε; Αυτοί είναι οι κανόνες του επαγγέλματος του κ. Βερνίκου. Αλλά επειδή οι κανόνες αυτοί είναι αντίθετοι με τη σχετική νομοθεσία, ο κ. Γ. Βερνίκος δεν μπορεί να είναι υφυπουργός Ναυτιλίας. Έτσι απλά είναι τα πράγματα.

Dura lex sed lex, σκληρός νόμος αλλά νόμος… Και αν θέλετε τη γνώμη μου, καλά κάνει και υπάρχει αυτός ο νόμος γιατί στη χώρα μας τις περισσότερες φορές η συμμετοχή σε off-shore εταιρείες γίνεται για άλλους, αδιαφανείς λόγους.

Αυτά τα ολίγα (πολλά) για σήμερα, εις αύριον τα σπουδαία. Ο Χατζησοφιάς σήμερα ταξιδεύει στην Ευρώπη για λόγους καθαρά αναψυχής. Ελπίζω όταν επιστρέψει να μας μεταφέρει κάτι από το κλίμα που θα συναντήσει εκεί, γιατί όσο και αν τώρα ο κόσμος έχει μικρύνει, είναι διαφορετικό να ξέρεις τα πράγματα από πρώτο χέρι.

Η Ελλάδα εκτός ευρώ…

Είμαστε πια εκτός ευρώ. Πώς να το κάνουμε; Απλά, δεν γινόταν.  Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση ότι για μένα η Ρωσία έχει καλύτερη ομάδα απ’ τη Γερμανία. Διορθώνω. Η Γερμανία έχει πολύ καλύτερη ομάδα και πιστεύω ότι θα παίξει στον τελικό με την Ισπανία. Η Ισπανία έχει καλύτερη ομάδα και πολύ περισσότερο ταλέντο αλλά πήρε και το Ευρωπαϊκό το 2008 και το Μουντιάλ το 2010. Ε, τι στο διάολο; Θα το πάρει και αυτό; Απ’ την άλλη η Γερμανία είναι πολλά χρόνια χωρίς επιτυχίες, νομίζω απ’ το ευρωπαϊκό της Αγγλίας το 1996. Και 16 χρόνια είναι πολλά για τη Γερμανία…

Όπως έγραψαν και οι εφημερίδες λοιπόν, η Ελλάδα τα πάλεψε φιλότιμα με τη Γερμανία (συνέχεια έτσι γράφουν και πάντα σημαίνει ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι και εμείς κοιτούσαμε μήπως και κλέψουμε κάτι σε κανένα κόρνερ) αλλά δεν γινόταν. Πάντως ειλικρινά το να φτάσει η εθνική μας στους 8 του ευρωπαϊκού είναι μεγάλη επιτυχία.

Η εθνική μας λοιπόν ποτέ δεν είχε ιδιαίτερο ταλέντο. Ιδίως στο προηγούμενο πανευρωπαϊκό δεν βλεπόταν. Ξέρετε τι όμως; Ακούω πολλούς να λένε «ας παίξουμε καλά και ας χάσουμε», αλλά δεν είναι έτσι. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι την εθνική Ελλάδας τη σέβονται στο εξωτερικό (τουλάχιστον ο κόσμος, γιατί ο τύπος την έχει του κλώτσου και του μπάτσου), πρώτον για το έπος του 2004 και έπειτα γιατί τα τελευταία χρόνια καταφέρνει και είναι παρούσα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.

Επειδή τα τελευταία χρόνια απέκτησα συγγενείς ποδοσφαιρόφιλους στο εξωτερικό, έχω γίνει φαν της εθνικής. Θέλω να κερδίζει για ν’ ανεβαίνω και εγώ λίγο...

Να σας πω την αμαρτία μου όμως από παλιά είμαι με την Ισπανία. Μιλάω από παλιά, από το Μουντιάλ του Μεξικού το ΄86 (που είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά που θυμάμαι και αυτό που μου έμεινε πιο βαθιά) και όχι τα τελευταία χρόνια που έχει τις επιτυχίες.

Η Ισπανία τότε ήταν ουσιαστικά ένας παρίας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αλλά το τραγικό ήταν πως πάντα έπαιζε καλή μπάλα και πάντα έμενε απέξω. Ξέρετε πόσο μου είχε στοιχίσει ο αποκλεισμός απ’ το Βέλγιο το ΄86 στα πέναλτι, απ’ την Αγγλία το΄96 (πάλι στα πέναλτι) και απ’ την Κορέα το 2002 (ναι, πάλι στα πέναλτι!). Και σε όλους τους αγώνες έπαιξαν καλύτερα…

Μου άρεσε πολύ η Ισπανία και, αν και παρίας, ήμουν σίγουρος ότι κάποια μέρα θα επιβραβευόταν (η ειρωνεία είναι ότι περίμενα ένα τέταρτο του αιώνα και στο Μουντιάλ του 2010 στη Ν. Αφρική – που το πήρε τελικά η Ισπανία – ήμουν σε άθλια κατάσταση σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης). Και ήθελα η Ελλάδα να μοιάζει στην Ισπανία και να παίζει καλή μπάλα, όχι μόνο να έχει επιτυχίες (κατάλαβα όμως ότι αυτό ήταν αδύνατο γιατί δεν έχουμε το ταλέντο των Ισπανών).

Και επειδή με γοητεύει η κουλτούρα του ποδοσφαίρου, ξέρετε ποιον αγώνα θα ήθελα να δω στο γήπεδο πριν πεθάνω; Το απόλυτο ντέρμπι της Ανδαλουσίας Μπέτις – Σεβίλλη. Αυτό είναι ντέρμπι, τι Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, Σέλτικ – Ρέιντζερς, Μίλαν – Ίντερ και πάει λέγοντας… Με την πόλη της Σεβίλλης να έχει χωριστεί στα δύο (θεωρητικά τουλάχιστον οι πλούσιοι είναι με τη Μπέτις και η πλέμπα με τη Σεβίλλη) και τους μεν να πετάνε στους δε ζωντανά κοτόπουλα στις εξέδρες.

Ξέφυγα λίγο σήμερα, αλλά το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Είναι, όπως έγραψα σε παλιότερη ανάρτηση, μια παγκόσμια γλώσσα, το πραγματικό όπιο των λαών.

* Στην φωτογραφία είναι ο Ραφαέλ Γκορντίγιο, παιχταράς της Ρεάλ και της Εθνικής στον αγώνα με τη Δανία το ’86. Και η Δανία τότε είχε σούπερ-ομάδα, με Έλκιερ, (Μίκαελ) Λάουντρουπ, Λέρμπι κ.ο.κ. αλλά οι Φούριας Ρόχας κέρδισαν 5-1 με τέσσερα γκολ του Εμίλιο – Ο Γύπας – Μπουντραγκένιο.

Και στον τελικό, θα γίνει της Ρουσλάνας!

Τη θυμάστε τη Ρουσλάνα, την Ουκρανή τραγουδίστρια που κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision πριν κάμποσα χρόνια; (Η Ρουσλάνα απ’ ότι διαβάζω εκλέχθηκε και βουλευτής στο Ουκρανικό κοινοβούλιο αργότερα). Το σύνθημα αυτό το θυμάμαι από τότε και μου άρεσε πολύ.

Και επειδή σίγουρα το ποδόσφαιρο (περισσότερο και απ’ τη θρησκεία) είναι το όπιο των λαών, για τουλάχιστον 2 ώρες θα τα ξεχάσουμε όλα μπροστά στην TV. Και επειδή καμιά φορά δεν ξέρεις τι γίνεται, έτσι και περάσει η Ελλάδα θα γίνει της Ρουσλάνας.

Για μένα η Ελλάδα δεν έχει καμιά σπουδαία ομάδα στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι πληθυσμιακό το θέμα, η Κροατία ή η Πορτογαλία π.χ. με μικρότερο πληθυσμό από εμάς, έχουν καλύτερες ομάδες. Είναι θέμα ταλέντου. Σ’ αυτή τη χώρα δεν έχουμε πολύ ταλέντο. Έχουμε ταλαντούχους δημόσιους υπάλληλους; Ταλαντούχους αστυνομικούς; Ταλαντούχους παπάδες; Γιατί λοιπόν να έχουμε ταλαντούχους ποδοσφαιριστές; Όμως είμαστε πεισματάρηδες και το παλεύουμε. Άσε που έχουμε και πολύ τύχη (στο ποδόσφαιρο). Αν λοιπόν το κάναμε με τη Ρωσία, γιατί όχι και με τη Γερμανία; Για μένα άλλωστε η Ρωσία έχει καλύτερη ομάδα από τη Γερμανία.

Και είναι και το άλλο. Υπήρχε ποτέ περίπτωση π.χ. να πάρουμε το πανευρωπαϊκό αστυνομικών; (Να έχουμε δηλαδή τους καλύτερους αστυνομικούς στην Ευρώπη). Στο ποδόσφαιρο όμως κουτσά στραβά το πήραμε. Οπότε αναλογικά το ποδόσφαιρο λειτουργεί καλύτερα σ’ αυτή τη χώρα από άλλα πράγματα (με το μπάσκετ είναι διαφορετικά. Εκεί διαπρέπουμε γιατί οι άλλοι δεν ασχολούνται).

Παρεμπιπτόντως ούτε οι Γερμανοί έχουν πολύ ταλέντο στο ποδόσφαιρο αλλά προφανώς για να το παίξουν φιλελεύθερη κοινωνία, άνοιξαν τις πόρτες της εθνικής τους ομάδας στα παιδιά των μεταναστών και αυτό τους ανέβασε λίγο ποιοτικά.

Θα το χαρώ πολύ να κερδίσουμε τα φιλαράκια μας τους Γερμανούς απόψε. Απ’ την άλλη είμαι σίγουρος ότι θα μου τη δώσει που πολλοί συμπατριώτες μας θα δώσουν προεκτάσεις συμβολικές στη νίκη μας. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Οι δανειστές και οι δανειζόμενοι.

Και όμως δεν θα πρέπει (τουλάχιστον) να είμαστε εχθρικοί με τους Γερμανούς, όπως και με όλους τους συντρόφους μας στην Ευρωπαϊκή ένωση.

Αλήθεια σκέφτηκε κανείς που στο διάολο βρίσκονται τα λεφτά στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που εδώ και 1,5 χρόνο μας σώζουν; Προφανώς κάποιοι τα βάζουν. Τα βάζουν λοιπόν οι φορολογούμενοι των 27 κρατών-μελών της Ε.Ε., ανάλογα με την οικονομική ευρωστία του καθενός. Και επειδή η Γερμανία είναι η πιο εύρωστη, αυτή βάζει και τα περισσότερα.

Και είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει πόσο είμαστε εξαρτημένοι από αυτά τα λεφτά. Η ίδια η κοινωνική μας ειρήνη εξαρτάται από αυτά. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν είχαμε χρεοκοπήσει. Σκεφτείτε να μην υπήρχαν προϊόντα στα σούπερ μάρκετ, φάρμακα στα φαρμακεία και βενζίνη στα πρατήρια…

Ας τα αφήσουμε λοιπόν όλα αυτά και ας ευχαριστηθούμε τον αγώνα υποστηρίζοντας την εθνική. Επειδή λόγω της γυναίκας μου έχω πολλούς γνωστούς στο εξωτερικό, σας λέω ότι το ποδόσφαιρο είναι η πιο αγαπημένη παγκόσμια γλώσσα και ο καλύτερος πρεσβευτής της κάθε χώρας.

Τι είναι η Αριστερά;

Ο όρος Αριστερά αναφέρεται κυρίως σε πολιτικές αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν «κοινωνικές». Η Αριστερά αγωνίζεται υπέρ της προστασίας των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Η Αριστερά μάχεται κάθε ιδεοληψία, μάχεται τον ρατσισμό και την θρησκοληψία. Η Αριστερά είναι η ελπίδα και η απελευθέρωση.

Η Αριστερά όμως δεν δικαιούται να μένει στο περιθώριο, ούτε να είναι αντιδραστική.

Έγραφα χθες στην τελευταία ανάρτησή μου, ότι αυτό το 26,89% του εκλογικού σώματος που ψήφισε στις τελευταίες εκλογές ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δεν είναι ακριβώς… ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν αυτοχαρακτηρίζονται καν «Αριστεροί» (όχι με τις έννοιες που δίνω παραπάνω, με τις έννοιες αυτές άλλωστε συμφωνούμε λίγο-πολύ όλοι. Εννοώ δεν αυτοχαρακτηρίζονται «Αριστεροί» με τη στερεότυπη έννοια). Είναι Έλληνες που βλέπουν τους εαυτούς τους να μετατρέπονται σε νεόπτωχους και θέλησαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό.

Για τον λόγο αυτόν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να σφετεριστεί αυτή τη διαμαρτυρία. Ήδη όμως βλέπω σημάδια αλαζονείας και πολιτικού καιροσκοπισμού. Ως άλλο Κ.Κ.Ε., επιλέγει αυτές τις κρίσιμες ώρες να απέχει απ’ τα πάντα προσδοκώντας σε πιθανά οφέλη από την κυβερνητική φθορά των τριών κομμάτων που όπως φαίνεται θα μετέχουν στη νέα Κυβέρνηση.

Για να κάνει τι; Να κυβερνήσει μήπως μια μέρα; Μα, έδειξε καθαρά ότι δεν θέλει να κυβερνήσει. Παρεμπιπτόντως ο ισχυρισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε εθνική διαπραγματευτική ομάδα γιατί «την ευθύνη για τη διαπραγμάτευση την έχει η υπεύθυνη Κυβέρνηση της χώρας» είναι εμπαιγμός αφού λίγο νωρίτερα το ίδιο κόμμα είχε αρνηθεί τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση (η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα;).

Εάν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκπροσωπούσε μόνο το δικό του αυτούσιο 4%, θα δικαιούνταν να κάνει όποιες πολιτικές επιλογές ήθελε. Αλλά τώρα δεν δικαιούται…

Αν θυμάμαι καλά, ο ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, Αντόνιο Γκράμσι, είχε πει κάποτε πως αν δεν είσαι Αριστερός μέχρι τα 40 σου δεν έχεις καρδιά, αλλά αν παραμένεις Αριστερός και μετά τα 40 δεν έχεις μυαλό.

Είναι εκπληκτικό που τα σκέπτομαι όλα αυτά τώρα ακριβώς που έκλεισα τα 40 (γιατί μέχρι τώρα αν χαρακτήριζα πολιτικά με μια μόνο λέξη τον εαυτό μου θα έλεγα «Αριστερός»), αλλά απ’ την άλλη ίσως να είναι και θέμα συγκυρίας: τώρα βρέθηκε στην επικαιρότητα ένας Τσίπρας και μας απώθησε εντελώς σε όποια Αριστερή έννοια.

Ή ίσως να μην τα λέω καλά. Ίσως τελικά η Αριστερά δεν είναι το Κ.Κ.Ε., ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος…

Η κάλπη μίλησε!

Και τι είπε; Πολλά. Και ενδιαφέροντα. Και πρέπει να την ακούσουμε…

Το κυριότερο που είπε είναι ότι δεν γίνεται να αγνοηθεί αυτό το 26,89% των συμπολιτών μας που ψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και που (προσωπικά πιστεύω ότι) δεν θέλουν τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά έχουν «στεγνώσει» από τα συνεχόμενα μέτρα και απαιτούν αυτό που, καταχρηστικά λέμε, επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ώστε μην είναι τόσο βίαιο και απότομο το σοκ των, ούτως ή άλλως, δραστικών μέτρων που λαμβάνονται συνεχώς.

Πιστεύω ότι από το βράδυ των εκλογών, πιο χαρούμενος από τον Αντώνη Σαμαρά, είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Μόλις θα άκουσε το πρώτο exit poll που προοιώνιζε ένα ντέρμπι, είμαι σίγουρος ότι τον έπιασε σύγκρυο. «Εντάξει, είπαμε ν’ ανέβουμε εκλογικά αλλά όχι και να καταστρέψουμε τη χώρα», θα σκέφτηκε γιατί ήξερε καλά πως τα όσα έλεγε προεκλογικά δεν γινόταν να εφαρμοστούν στην πράξη.

Ενώ τώρα θα αράξει πάνω στο 26,89% που του έδωσαν οι εκλογές, θα μείνει στην Αντιπολίτευση προσδοκώντας νέα πιθανά οφέλη από τη δυσαρέσκεια των πολιτών (διότι τα οικονομικά μέτρα θα συνεχιστούν), πιθανώς εφαρμόζοντας και την αντιπολίτευση του πεζοδρομίου (κοινώς κάνοντάς τα όλα μπάχαλο), την οποία, δυστυχώς, θεωρεί προνομιακό της πεδίο η Ελληνική Αριστερά.

Γιατί πιστεύει κανένας ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα συμμετάσχει ή θα υποστηρίξει/ανεχτεί τη νέα Κυβέρνηση, όποια μορφή και αν έχει αυτή; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση.

Καλά το είπε ο δυστυχής ο Βενιζέλος (τον θαυμάζω που γλίτωσε το εγκεφαλικό προεκλογικά έτσι όπως έβλεπε την πραγματικότητα αλλά δεν τον άκουγε κανείς) για Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, στην πράξη όμως πως γίνεται αυτό αφού ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θέλει τα συμμετάσχει;

Αλήθεια, τρέμω όταν σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έβγαινε πρώτο κόμμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Με τους "πρωτεργάτες" του μνημονίου (Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ.) δήλωσε ότι δεν θέλει καμιά συνεργασία, τον Καμμένο υποψιάζομαι ότι δεν τον πάει (άσε που δεν θα τους έβγαιναν και τα κουκιά), η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν πάει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το Κ.Κ.Ε. δεν πάει κανέναν (καλά αυτό που γίνεται με το Κ.Κ.Ε. είναι φοβερό. Απέχει απ’ όλα και όλοι μας το βρίσκουμε πια απολύτως φυσιολογικό, όπως στο στρατό που κανείς δεν ασχολούνταν από ένα σημείο και μετά με τους «προβληματικούς» φαντάρους), με τη Χρυσή Αυγή αποκλείεται, οπότε τι θα γινόταν; Πάλι εκλογές θα είχαμε;

Όμως εδώ υπάρχει και ένα πολιτικό ζήτημα που κανένας δεν βλέπει. Αυτό το 26,89% δεν είναι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν το μέσο για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους οι Έλληνες που βλέπουν να μετατρέπονται πλέον σε νεόπτωχους. Θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο «αντιμνομονιακό» κόμμα, αλλά βοήθησε ο πρότερος ατσαλάκωτος βίος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η «ιλουστρασιόν» εικόνα που είχε. Ο κ. Τσίπρας το εκμεταλλεύτηκε αυτό προς ίδιον όφελος. Τέτοια δημοσιότητα ούτε στα όνειρά του… Περιφερόταν ανά τις τηλεοράσεις της υφηλίου απειλώντας. «Δέστε τι κρατάω στα χέρια μου. Βόμβα είναι. Και άμα λάχει τινάζω στον αέρα το σπίτι μου και εσάς μαζί» απειλούσε, καταρχήν, τους Ευρωπαίους.

Το βράδυ των εκλογών, εκεί που χάζευα με τα αποτελέσματα στην TV, ήρθε η κόρη μου και σαν να μην τρέχει τίποτα ήθελε να δει παιδικά. Της βάζω ένα δορυφορικό μήπως και είχε εκεί τίποτα παιδικά και δεν θα το πιστέψετε… Και εκεί ο Τσίπρας και οι ελληνικές εκλογές!

Αν τελικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν συμμετάσχει σε Κυβέρνηση (που δεν θα συμμετάσχει), θα έχει σφετεριστεί την ψήφο όσων τον ψήφισαν. Ο κόσμος τον ψήφισε γιατί θέλει αλλαγές και τις αλλαγές, καλώς ή κακώς τις κάνει μια Κυβέρνηση. Είναι προσχηματικός ο ισχυρισμός «εμείς θα είμαστε ισχυρή και έντιμη αντιπολίτευση». Το μόνο που προσδοκά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μικροκομματικά οφέλη απ’ τη φθορά των όσων συμμετάσχουν στην Κυβέρνηση.

Πρέπει όμως οι συμμετάσχοντες στη νέα Κυβέρνηση (απ’ ότι φαίνεται θα είναι οι τρεις: Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΔΗΜ.ΑΡ.) να ενεργήσουν και για λογαριασμό αυτού του 26,89%.

Δεν μπορούμε άλλο να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Απαραίτητα πολλά μέτρα, απαραίτητη η σύμπλευση με την Ε.Ε., αλλά δεν μπορούμε άλλο. Τα δύο τελευταία χρόνια πάρθηκαν μέτρα που έπρεπε να παρθούν σε είκοσι. Αν συνεχιστεί αυτό, θα επαναληφθεί η τραγωδία που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες. Και αν υποτεθεί ότι η πρόσφατη περιπέτεια είχε happy end (τι happy end, όπως το είπε ένας ξένος δημοσιογράφος, εκεί που η Ελλάδα ήταν στο χείλος του γκρεμού τώρα έκανε ένα βήμα παραπίσω) την επόμενη φορά δεν θα έχει.

"ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ"

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Του Σταύρου Χριστακόπουλου (www.topontiki.gr)
Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είχε, παραδόξως, μια απίστευτη ισορροπία. Ο «συλλογικός νους» του ελληνικού λαού έκανε μια απροσδόκητα ισορροπημένη επιλογή. Εξουσιοδότησε τους διαχρονικά υπεύθυνους της κατάρρευσης με την τελευταία ευκαιρία να διαχειριστούν την κρίση με τα γνωστά μέσα. Και από την άλλη ανέθεσε στο κόμμα που εκφράζει την κοινωνική δυναμική την πιο δύσκολη αποστολή που ανατέθηκε σε κόμμα μετά τη χούντα. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν ως δυσκολότερο αντίπαλο τον εαυτό τους.
Παράλληλα το αποτέλεσμα βγάζει κυβέρνηση – και μάλιστα ισχυρή – και, συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπλέξουμε με ηλιθιότητες τύπου «οικουμενικής».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά για να δούμε τι ακριβώς συνέβη χθες στην κάλπη, πάντα σε συνδυασμό με τις αμέσως προηγούμενες εκλογές της 6ης Μαΐου.

Κάτι... χρωστάει η Ν.Δ.
Για τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ υπό τον Καρατζαφέρη υπήρξε το θεμελιώδες αμάρτημα, το οποίο την έφερε έως το χείλος του γκρεμού. Νίκησε στην κάλπη, αλλά παρέμεινε αδύναμη, κάτω από το ποσοστό της συντριβής του 2009.
Υπερέχει ωστόσο έναντι των δυνητικών εταίρων της στην επόμενη κυβέρνηση, αφού το ΠΑΣΟΚ, με τη Ν.Δ. στο 30% και τον εαυτό του στο 13%, δεν μπορεί να αρνηθεί την πρωθυπουργία στον Σαμαρά – άλλωστε η κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας και όχι «οικουμενική»...
Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. πήρε την ψήφο του φόβου για το «άγνωστο» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, όπως έχουμε ήδη γράψει πριν από τις εκλογές, είναι ορατός ο κίνδυνος ότι «η σημερινή ψήφος φόβου αύριο θα καταλήξει σε οργισμένη απόρριψη». Ή, λοιπόν, αρπάζει την ευκαιρία ή έρχεται το τέλος.
Ταυτόχρονα, ανεξαρτήτως συσκευασίας, ο βασικός εταίρος της, το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνοντας τη συρρίκνωσή του και με τον Βενιζέλο να έχει αναγγείλει την κατεδάφιση και ανασύστασή του, έχει κι αυτό την τελευταία του ευκαιρία.
Έτσι ολόκληρο το παλαιό σύστημα εξουσίας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί για επιβίωση και ανανέωση. Αλλά μέσα στη βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών και χωρίς χρονική και πολιτική πίστωση.

Τα δυο ταμπλό του ΣΥΡΙΖΑ
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια δική του μεγάλη νίκη: καθιερώθηκε στο σύστημα ως πόλος εξουσίας, επιβεβαιώνοντας και αυξάνοντας την εκλογική επίδοση της 6ης Μαΐου και αφήνοντας πίσω του τον ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας του 5%. Στην πραγματικότητα ανέλαβε ένα διπλό στοίχημα:
● Στις 6 Μαΐου έλαβε την εντολή να ανασυνθέσει την Κεντροαριστερά και μάλιστα χωρίς το συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ να έχει εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα από τα σπλάχνα του ΣΥΝ, να διεκδικεί τον ίδιο ρόλο.
● Χθες έλαβε μια ακόμη εντολή: να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να αποτελέσει στο μέλλον πράγματι μια εναλλακτική κυβερνητική επιλογή.
Κανένα άλλο κόμμα, από τη μεταπολίτευση και ύστερα, δεν ανέλαβε να κουβαλήσει τέτοιο βάρος και με τον χρόνο να τρέχει εναντίον του. Αν τα καταφέρει, ο άθλος θα είναι τεράστιος. Αν όχι, τότε δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που χάνει το «τρένο».

Τα ζόρια του ΠΑΣΟΚ
Από την πλευρά του Βενιζέλου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, καθώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να παίξει το στοίχημα της «ανασύστασης» όχι μόνο με την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά και με τη ΔΗΜΑΡ να διεκδικεί ρόλο, αλλά και ενώ παράλληλα θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση τήρησης των «μνημονίων», η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία για το όλο εγχείρημα.
Η συγκράτηση των δυνάμεών του στο 13% παρά την περαιτέρω απώλεια 80.000 ψήφων, δεν αποτελεί νίκη, ούτε καν ισοπαλία, αλλά επιβεβαίωση της συρρίκνωσης του πολιτικού του ρόλου. Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα – με ενεργές τις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς – θα πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να διατηρήσει πρωτίστως τη συνοχή του, η οποία θα απειληθεί από ένα πλήθος ετερόκλητων και αντιπαρατιθέμενων απόψεων και προσωπικών φιλοδοξιών στο εσωτερικό του.

Ήρθαν και έμειναν
Παράλληλα με το παιχνίδι μεταξύ των τριών πρώτων θα εξελιχθεί ένα ακόμη, το οποίο αφορά τη μοίρα τριών ακόμη νέων κομμάτων, τα οποία μπήκαν στη Βουλή στις 6 Μαΐου και επιβεβαίωσαν την παρουσία τους στη χθεσινή κάλπη. Ας τα δούμε:
1. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, μπορεί να υποχώρησαν, σε συνθήκες σκληρής πόλωσης, κατά 3% και 200.000 ψήφους περίπου, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι γέννημα των τελευταίων μηνών. Η καθιέρωσή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι έτσι ή αλλιώς... κατόρθωμα.
2. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, παρά το σκληρό «πάρε - δώσε» που κατέγραψε το exit poll και τις διαρροές τους προς Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αναπλήρωσαν τις απώλειές τους συγκρατώντας τις στις 15.000 περίπου και παρέμειναν στην περιοχή του 7%.
3. Η ΔΗΜΑΡ, χάνοντας μόνο 20.000 ψήφους περίπου, δηλώνει έτοιμη να συμμετάσχει στο παιχνίδι της εξουσίας, ενώ παράλληλα ψάχνει τρόπο να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα. Άγνωστο τι θα καταφέρει, αλλά η σταθερότητά της σε ψήφους και ποσοστά είναι μια πρώτη «προίκα»...

Την πλήρωσε... το ΚΚΕ!
Τελικά ίσως ο μοναδικός καθαρά ηττημένος από τα επτά κόμματα της νέας Βουλής είναι το ΚΚΕ. Με απώλειες σχεδόν κατά 50% των ψήφων και των ποσοστών του, ο Περισσός πλήρωσε πανάκριβα πολλά περισσότερα από την πόλωση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως το σημαντικότερο είναι πως, παρότι στην αρχή της κρίσης – και δημοσκοπικά – σημαντικό μέρος της κοινωνίας στράφηκε προς το μέρος του αναζητώντας ασπίδα προστασίας, η ηγεσία του επέλεξε, αντί να ανοίξει τις πύλες του Περισσού και να επιχειρήσει μια μεγάλη έξοδο προς την κοινωνία, να καλεί το... βουνό να πάει στον Μωάμεθ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ειδικά μετά τις 6 Μαΐου, όταν η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλου μέρους ψηφοφόρων δημιούργησε κοινωνικό ρεύμα, οι απώλειες του ΚΚΕ το περιόρισαν στα ποσοστά του «καταραμένου»... 1993, τότε που, μετά τις περιπέτειες της συγκυβέρνησης του ενιαίου ΣΥΝ με τον Μητσοτάκη και τη διάσπαση που ακολούθησε, υποχρεώθηκε να ξαναστηθεί από την αρχή.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της μεγάλης ήττας δεν είναι ακόμη γνωστός, αλλά θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον για το πώς θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό τοπίο.

Συμπέρασμα: Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου επικύρωσαν μια βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να λύσουν κάποια από τις μεγάλες εκκρεμότητές του, εκτός ίσως από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας – υπό τον όρο φυσικά ότι ο ίδιος θα αποδειχθεί ικανός να ανταποκριθεί στη δεδηλωμένη λαϊκή απαίτηση. Όλες οι μεγάλες εκκρεμότητες παραμένουν και θα λυθούν αναλόγως με την πορεία της κρίσης.

Επιστροφή στο βαλκανικό μας μέλλον

(Ξανα)διαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο του Ζωρζ Καστελλάν «Η Ιστορία των Βαλκανίων» και ανακαλύπτω πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που τα είχα ξεχάσει, μιας και από την πρώτη φορά που είχα διαβάσει το βιβλίο πέρασαν πολλά χρόνια.

Τι ανακαλύπτω; Ότι η Ιστορία της Ελλάδας είναι ένα μικρό μόνο μέρος της Ιστορίας των Βαλκανίων (το βιβλίο του Καστελλάν αρχίζει ουσιαστικά από τους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου ή για να ακριβολογούμε της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αιώνες καθόλου ένδοξους αφού ότι είχε απομείνει απ’ την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία ήταν ένα βασίλειο φόρου υποτελές σε άλλες ηγεμονίες), ότι και οι υπόλοιποι βαλκανικοί λαοί έχουν αξιοσημείωτη Ιστορία και (το προφανές) πόσο μοιάζουν οι λαοί αυτοί μεταξύ τους.

Νομίζω ότι τώρα πια μέσα από αυτό το blog, ξέρετε τις πεποιθήσεις μου: Για να ευημερήσει η Ελλάδα πρέπει να ανήκει στη Δύση. Η Ελλάδα όμως είναι πολύ ιδιότυπη περίπτωση και σε κάθε περίπτωση πολύ διαφορετική από τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. «Ενδοχώρα» της Ελλάδας κατά τη γνώμη μου είναι τα Βαλκάνια και όχι η Δυτική Ευρώπη.

Είναι θετική για την Ελλάδα η είσοδος στην Ε.Ε. της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας (για μένα η Ρουμανία, όπως και η Τουρκία σαφώς και ανήκουν στα Βαλκάνια), η Σλοβενία είναι ειδική περίπτωση, ας την αφήσουμε για την ώρα. Θα πρέπει να υποστηριχθεί από τη χώρα μας και η αίτηση της Σερβίας για ένταξη. Παράλληλα η Ελλάδα θα πρέπει να ενισχύσει τις σχέσεις της με την Αλβανία, το Μαυροβούνιο, τη F.Y.R.O.M. και την Τουρκία.

Το ξέρω, το ξέρω… Πολλοί θα εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους για την Τουρκία, αλλά η Τουρκία δεν είναι αυτό ακριβώς που έχουμε στο μυαλό μας. Είναι η μετριοπαθέστερη μουσουλμανική χώρα και τα προηγούμενα χρόνια πέτυχε ένα πραγματικό οικονομικό θαύμα (ανάπτυξη με ρυθμούς πάνω και 10%! Ειδικά το 2011 ήταν η 2η πιο αναπτυσσόμενη χώρα παγκοσμίως μετά την Κίνα). Ανήκει στην ομάδα των G20 και επηρεάζει πολιτικά πολλές χώρες της Κ. Ασίας με τις οποίες συγγενεύει φυλετικά.

Έχω την αίσθηση ότι ο λαός της Τουρκίας υπολείπεται των πολιτικών της. Η Τουρκία νομίζω ότι (σ’ αντίθεση με μας) έχει καλούς και θαρραλέους πολιτικούς.

Η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια και να προχωρήσει μαζί με τους γείτονές της προς το μέλλον. Ευχής έργο θα είναι η συνέχιση και η περαιτέρω ανάπτυξη των ελληνικών επενδύσεων στα Βαλκάνια και, γιατί όχι, η προσέλκυση βαλκανικών επενδύσεων στη χώρα μας.

Και ας περάσω τώρα σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Από χθες έχω μια έντονη περιέργεια πως θα αντιδράσει ο Αλέξης Τσίπρας στο κάλεσμα των ευρωπαίων εταίρων μας να στείλει εγγράφως τη δέσμευσή του ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τα όσα αποδέχθηκε προκειμένου να της εγκριθεί το σχέδιο βοήθειας.

Να τους αγνοήσει δεν γίνεται (ξέρεις καμιά φορά; Και αν το πάρουν τις μετρητοίς οι κουτόφραγκοι και κλείσουν καμιά κάνουλα, τι λέμε στους αγωνιστές-ψηφοφόρους μας αν δεν πάρουν τον μισθό ή τη σύνταξή τους;), να συμμορφωθεί και να στείλει την έγγραφη δέσμευση πάλι δεν γίνεται γιατί όλη η εκρηκτική εκλογική άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βασίστηκε ακριβώς στην καταγγελία του μνημονίου…

Οπότε πιθανολογώ ότι ο κ. Τσίπρας θα στείλει μια επιστολή ήξεις-αφήξεις: «Είναι δεδομένη η προσήλωση του κόμματός μας στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (άσχετο, αλλά τα καλά και συμφέροντα), αλλά θεωρούμε ότι πολλοί όροι του Σχεδίου Βοήθειας προς την Ελλάδα χρήζουν επαναδιαπραγμάτευσης μπλα μπλα».

Τελειώνοντας, να ευχηθώ σε όλους όσους με διαβάσουν καλή ψήφο την Κυριακή (χαμπάρι δεν πήραμε πότε ήρθαν οι εκλογές). Προσωπικά, κάτι μου λέει  ότι όλα θα πάνε καλά για την Ελλάδα μας. Η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί, όχι σε ψηλό επίπεδο (κανένας δεν πρέπει να περιμένει θαύματα), αλλά θα σταθεροποιηθεί και τουλάχιστον θα αποφύγουμε την τραγωδία.

Το μεγαλοφυές σχέδιο διάσωσης των Τραπεζών!!!

Αυτοί μας καταδιώκουν!

Έψαχνα που λέτε τις προάλλες να βρω τα περίφημα σχόλια της κας Κριστίν Λαγκάρντ για τα παιδιά του Νίγηρα και της Ελλάδας και δεν μπορούσα να τα βρω!

Είναι φοβερό, ε; Δοκιμάστε να δώσετε στο google οποιονδήποτε συνδυασμό, π.χ. «Λαγκάρντ Ελλάδα», «Λαγκάρντ παιδιά», «Λαγκάρντ Νίγηρας» κ.ο.κ. και εκείνο που θα σας βγάλει είναι κεραυνούς ελληνικών ιστοσελίδων κατά της κας Λαγκάρντ. Τις αυθεντικές δηλώσεις Λαγκάρντ δεν μπόρεσα να τις βρω. Ναι, αλήθεια λέω, δοκιμάστε. Οι δηλώσεις της κας Λαγκάρντ (υποθέτω αυτές ήταν) αναφέρονται μόνο παρεμπιπτόντως σε μερικά site εν μέσω κατηγοριών και αναθεματισμών, η Λαγκάρντ έτσι, η Λαγκάρντ αλλιώς, η Λαγκάρντ που κερδίζει τόσα τον χρόνο αφορολόγητα, η Λαγκάρντ που ντύνεται έτσι κ.ο.κ.

Τελοσπάντων, έστω και από σπόντα, βρήκα τελικά ότι η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δήλωσε προ ημερών ότι η σκέψη της είναι διαρκώς στα παιδιά του Νίγηρα, τα οποία χρειάζονται περισσότερη βοήθεια από τους Έλληνες.

Κοιτάξτε όμως τι άλλο βρήκα στο νετ. Σχεδόν κάθε άρθρο που κατακεραύνωνε τα σχόλια της διευθύντριας του Δ.Ν.Τ. συνοδευόταν από τη φωτογραφία που παραθέτω και εγώ δίπλα. Δεν είναι φρικιαστική; Αλίμονο αν τα παιδιά του Νίγηρα δεν χρειάζονται περισσότερη βοήθεια από τους Έλληνες. Τελοσπάντων, η ίδια η Λαγκάρντ χαρακτήρισε τη δήλωσή της ατυχή και είπε ότι λυπάται γι’ αυτή, οπότε τι να λέω τώρα εγώ;

Αλλά εκείνο που με εντυπωσίασε (ακόμα μια φορά) είναι η μανία καταδίωξης που έχουμε σαν λαός. Όλοι προσπαθούν να μας υπονομεύσουν και χωρίς λόγο μας κατακρίνουν στην κάθε ευκαιρία (φοβούμενοι τι; Ίσως ότι κάποια στιγμή, παρά τον ανηλεή πόλεμο, οι δυνατότητες της φυλής θα αναδειχθούν και θα ηγηθούμε-επιτέλους-της οικουμένης).

Τι άλλο είπε η κα Λαγκάρντ;

Προέτρεψε την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της Ευρώπης που βρίσκονται σε οικονομική κρίση να πάρουν μαθήματα από τη Λετονία και το επιτυχημένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της γιατί εκεί οι πολιτικοί συνειδητοποίησαν ποιες δομικές αλλαγές ήταν αναγκαίες και πήραν κάποιες πολύ γενναίες αποφάσεις.

Η Ελλάδα; Να παραδειγματιστεί από τη Λετονία;;; Έχω την αίσθηση ότι το άκουσμα και μόνο του ονόματος ορισμένων χωρών προκαλεί μια υπεροπτική αντίδραση σε πολλούς συμπατριώτες μου.

Εσθονία, Σλοβακία, Σλοβενία… Τι σκέφτεστε ακούγοντας τις χώρες αυτές; Και όμως, το σχέδιο παροχής βοήθειας προς την Ελλάδα πέρασε προς έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών αυτών που επίσης ανήκουν στην Ευρωζώνη. Το διανοείστε; Το αν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στην Ελλάδα πέρασε από την έγκριση των κοινοβουλίων της Εσθονίας, της Σλοβακίας και της Σλοβενίας!

Η Λετονία ανήκει επίσης στην Ε.Ε. και για να τη μνημονεύει η διευθύντρια του Δ.Ν.Τ. προφανώς κάποιες σοβαρές και επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις θα έκανε. Η χώρα αυτή ανεξαρτητοποιήθηκε από την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. το 1991 και έγινε μέλος της Ε.Ε. μόλις το 2004. Συνεπώς ξεκίνησε από διαφορετική αφετηρία με την Ελλάδα. Αν υποθέσουμε ότι η πορεία των κρατών είναι σαν ένας αγώνας ταχύτητας 100 μ., ενώ η Λετονία ξεκίνησε τον αγώνα απ’ την αφετηρία, η Ελλάδα τον ξεκίνησε από τα 30 μ.

Ξέρετε, αυτή η φουκαριάρα χώρα (η Ελλάδα), δεν είναι μια τυχαία ή τριτοκοσμική χώρα. Είναι 24^η στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (που συγκρίνει τις χώρες με βάση το προσδόκιμο ζωής, τον αναλφαβητισμό, την εκπαίδευση και γενικά την ποιότητα ζωής), δύο μόλις θέσεις κάτω από την επίκαιρη Γερμανία. Προφανώς κάποιοι συμπατριώτες μας δούλεψαν σκληρά και το πέτυχαν αυτό. Και είναι κρίμα που κάποιοι (πολλοί) σύγχρονοι συμπατριώτες μας, δουλεύουν επίσης σκληρά για να κατρακυλήσει η Ελλάδα στον κατάλογο.

Ποιοι είναι αυτοί; Πάρα πολλοί… Π.Χ. εκείνοι (αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη θα δούμε πολλούς από αυτούς) που υπονομεύουν τη λειτουργία του Κράτους φοροδιαφεύγοντας.

Πάλι η ίδια η Λαγκάρντ έκανε μια άλλη αυτονόητη δήλωση. Εάν οι Έλληνες πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους, τότε το πρόβλημα της Ελλάδας θα είχε λυθεί.

Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έχει φτάσει το 10 με 15% του ΑΕΠ. Εάν μπορούσαμε να εισπράξουμε το μισό αυτού του ποσού, τότε θα είχαν λυθεί τα προβλήματα της Ελλάδας…

Αλλά είπαμε. Η κα Λαγκάρντ, και πολλοί άλλοι, καταδιώκουν τον ελληνισμό. Θα τους ακούσουμε κιόλας;

"Τάδε Έφη" Μιχάλης Χαραλαμπίδης!!!

Παρακολουθήστε κι Αξιολογήστε, την εκτίμηση του Κοινωνιολόγου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, για την  Κοινωνικοπολιτική Εξέλιξη της Ελλάδας και συγκρίνετε την με το Σήμερα!!!

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

  

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης (Αλεξανδρούπολη 1951), είναι Έλληνας πολιτικός, κοινωνιολόγος και συγγραφέας. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες με μεταπτυχιακό στην κοινωνιολογία.
Διωκόμενος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας διέφυγε στην Ιταλία ενώ ήταν μέλος του ΠΑΚ. Μετά την πτώση της δικτατορίας συμμετείχε στην επταμελή ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1974, ενώ διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ από το 1977.
Λόγω σοβαρών πολιτικών διαφωνιών αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ το 1999 και ιδρύει τον κομματικό σχηματισμό «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση», με την οποία μετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2000 (32.068 ψήφοι, ποσοστό 0,47%).
Το 1988 στην εισήγησή του στο Δεύτερο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο πρότεινε τη δημιουργία μιας πόλης στα παράλια της Θράκης με την ονομασία Ρωμανία και να προστεθεί στο όνομα Θράκη και το όνομα Ρωμανία, έτσι ώστε η περιφέρεια να ονομάζεται Θράκη - Ρωμανία. Το 1997, 204 βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στο κοινοβούλιο για την δημιουργία της, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 1994, το Κοινοβούλιο υιοθέτησε την πρότασή του για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών και μέλος της διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και ερευνητής στο Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών.
Σήμερα είναι μέλος της ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού έλεγχου για την διερεύνηση του απεχθούς χρέους της Ελλάδος.

Εργογραφία

Σύγγραψε 27 βιβλία συσχετιζόμενα με κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά και πολιτισμικά ζητήματα και τον πολιτικό αγώνα του ποντιακού λαού.

• Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΑΣΟΡ
• Αγροφιλία
• Ελληνική ποιότητα και ανάπτυξη
• Πόλεων και τόπου παιδεία
• Πόντιοι
• Δικαίωμα στη μνήμη
• Ρωμανία. Η αρχιτεκτονική μιας νέας πόλης
• Δημοκρατία Ανάπτυξη Παγκοσμιοποίηση
• Στο δρόμο της αλήθειας και της απελευθέρωσης
• Αγώνας σε δύο μέτωπα
• Ιδέες, αρχές και γραφειοκρατία
• Το Ποντιακό ζήτημα σήμερα
• Για το νέο ραντεβού με την ιστορία
• Πολυκεντρική Ελλάδα
• Η Νέα Δεξιά
• Ανατομία μιας παρακμής
• Το σχέδιο μας για την Ελλάδα
• ΠΑΣΟΚ η σύγκρουση του νέου με το παλιό
• Η ιστορία θέλει, η επίσημη πολιτική δεν μπορεί
• Εθνικά Ζητήματα
• Πόντιοι δικαίωμα στη μνήμη
• ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μνήμη και Αναγέννηση
• 19 Μαϊου ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας
• Aspects of the new eastern question
• Προλεχθέντα
• Πώς μπορεί να κυβερνά η αριστερά

ΟΙ ΛΕΟΝΤΑΡΙΖΟΥΣΕΣ ΚΟΤΕΣ

"Στου Κασίδ(ιαρ)ι το Κεφάλι" ή Παρέκβαση της Δημοκρατίας.

Αγαπητοί μου bloggers, ζούμε σε παρακμιακή "Πολιτεία" ή κατα τον Αριστοτέλη σε "Παρέκβάση" της. Σήμερα η εξουσία ασκείται όχι πια για την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος αλλά για την εξυπηρέτηση αυτών που ασκούν την εξουσία.

Οι εκάστωτε Κυβερνώντες μας, δεν αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος του συνόλου των πολιτών, αλλά ορισμένων μόνο από αυτούς.

Η λέξη "Πολιτεία" σημαίνει το πολίτευμα που εμείς σήμερα ονομάζουμε δημοκρατία και πιο συγκεκριμένα «Συνταγματική Δημοκρατία». Με κριτήριο το βαθμό απόκλισης από την ορθή δημοκρατία ο Αριστοτέλης διακρίνει σε πέντε τα είδη της δημοκρατίας: η δημοκρατία με κριτήριο την ελευθερία και την ισότητα των πολιτών, η δημοκρατία με κριτήριο την περιουσία, η δημοκρατία στην οποία υπέρτατη αρχή είναι ο νόμος και οι πολίτες καταλαμβάνουν τα διάφορα αξιώματα αν δεν έχουν κάποιο νομικό πρόβλημα, η δημοκρατία στην οποία υπέρτατη αρχή είναι ο νόμος και οι πολίτες αναλαμβάνουν τα διάφορα αξιώματα με κριτήριο την ιδιότητα του πολίτη και η δημοκρατία με υπέρτατη αρχή το λαό κι όχι τους νόμους με αποτέλεσμα ο λαός να παρασύρεται από τους δημαγωγούς.

Σήμερα η Δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί σε Δημαγωγία και ο Λαός χειραγωγείται απο τις "Σειρήνες" του Λαϊκισμού. Το φαινόμενο της "Χρυσής Αυγής" και του Νεοναζισμού είναι αποτέλεσμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που απέτυχε στην αποστολή να διασφαλίσει την ευδαιμονία και την ασφάλεια των πολιτών. Δέν είναι τυχαίο πως απάντηση και στα δύο αυτά έχει προπαγανδίσει η "Χρυσή Αυγή"!  Μιλώντας Αντι-Μνημονιακά και Κατά των Αλλοδαπών, νόμιμων και παράνομων, έδωσαν την αίσθηση ότι είναι ακηδεμόνευτοι εθνικιστές, θεματοφύλακες του Έθνους και πολέμιοι κάθε μορφής εξάρτησης απο την Ε.Ε. - Δ.Ν.Τ. και  των φαινόμενων της Κοινωνικής Παθογένειας (εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση)!

Η χθεσινή τραγική εμφάνιση του Εκπροσώπου της Χ.Α. Ηλία Κασιδιάρη και η ανάγωγη συμπεριφορά του κατά δύο γυναικών, είναι αποκαλυπτικά, του τι μέλλει γενέσθαι, για τα πολιτικά μας ήθη. Οι απαντήσεις που δίδονται είναι πολυποίκιλες και πολλές απ' αυτές υποκριτικές!!! Η δική μου απάντηση είναι :

 Άρθρο 120 του Συντάγματος : "...Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία".

Οι πολίτες έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ σε κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης των συνταγματικών τους ελευθεριών. Απομονώστε την ΒΙΑ και την ΦΙΜΩΣΗ απο όπου κι αν προέρχεται!

Γιατί κύριε οι γονείς μας τα έκαναν θάλασσα;

Έναυσμα γι’ αυτή την ανάρτηση μου έδωσαν μερικά πράγματα που είδα στην τηλεόραση. Δεν πολυβλέπω τηλεόραση, ούτε καν τα νέα, αλλά έχει να κάνει κυρίως με πρακτικούς λόγους: είναι δύσκολο να πάω εκεί εξαιτίας ενός κινητικού προβλήματος, η κόρη μου θέλει να δει παιδικά κ.λπ. Αλλά είναι αλήθεια επίσης πως δεν με ενθουσιάζει η τηλεόραση και τόσο (πια).

Πριν αρχίσω θέλω να πω ότι συμφωνώ 100% (όχι 99%) με τα όσα έγραψε λίγες μέρες πριν ο κ. Χατζησοφιάς στην ανάρτησή του με τίτλο «Χαμογελάστε να μας βγάλω μια φωτογραφία». Έχω ένα ελάττωμα: δεν μπορώ να είμαι άμεσος και ευθύς. Ο Χατζησοφιάς όμως είπε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως ακριβώς είναι.

Πάμε λοιπόν στις παρατηρήσεις μου για το τι είδα στην TV. Πολύς λόγος γινόταν για ένα σποτ της Ν.Δ. Δεν είδα όλο το σποτ αλλά κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Μερικά παιδιά ρωτάνε το δάσκαλο γιατί λείπει η Ελλάδα απ’ τις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ και εκείνος δεν ξέρει τι να τους πει (εγώ αν ήμουν δάσκαλος θα τους έλεγα «έτσι όπως τα κατάφεραν οι γονείς σας…»).

Αν κατάλαβα καλά ο καυγάς γίνεται γιατί χρησιμοποιήθηκαν παιδιά στο σποτ. Φαντάζομαι πάντως οι γονείς τους δεν θα χορταίνουν να τα βλέπουν στην οθόνη. Αυτά τα παιδιά λοιπόν, οι γονείς τους τα μετέτρεψαν από τώρα σε ηθοποιούς. Αυτοί φταίνε! Πλάκα κάνουμε τώρα; Ποιος άλλος φταίει; Να μην επιτρέπεται σε παιδιά-ηθοποιούς να βγαίνουν στην τηλεόραση. Εντελώς. Γιατί αν επιτρέπεται ολίγον (σε παιδικές εκπομπές π.χ.) πάλι κάποιοι θα ερμηνεύουν όπως θέλουν αυτό το ολίγον.

Ποιοι φταίνε που επιτρέπεται σε παιδιά να παίζουν ρόλους στην TV; «Αυτοί που νομοθετούν», θα πουν οι περισσότεροι. «Αυτοί που ψηφίζουν αυτούς που νομοθετούν» λέω εγώ. Και συνεχίζω. Μου φαίνεται δεν καταλάβαμε τι δύναμη έχουμε σαν κοινή γνώμη. Νομίζουμε ότι αυτή η δύναμη εξαντλείται στο να διαμαρτυρόμαστε αν σκεφτούν να φτιάξουν μια χωματερή κοντά στο σπίτι μας. Ζητήσαμε ποτέ ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικό και μας αγνόησαν; Γιατί δεν ζητάμε πράγματα όπως την απαγόρευση χρησιμοποίησης παιδιών ως ηθοποιούς;

Και εδώ θέλω να πω και κάτι άλλο. Αυτό το «Ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό» για μένα είναι μπούρδες. Το τι είναι ηθικό και τι όχι ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τον καθένα, άρα δεν μπορούμε να ζητάμε τον λόγο από όποιον κάνει κάτι νόμιμο που για μας δεν είναι ηθικό. Προφανώς γι’ αυτόν δεν είναι ανήθικο. Ότι είναι νόμιμο δεν είναι παράνομο. Δυστυχώς αυτή  και μόνο είναι η αυτονόητη κατακλείδα.

Και ας πάμε να σχολιάσουμε τώρα μια άλλη πολιτική διαφήμιση που είδα. «Πόσες φορές μας φόβισαν ότι θα φύγουμε από την Ευρώπη και θα γυρίσουμε στη δραχμή;». Πολλές. Και τελικά δεν έγινε τίποτα, ακόμα είμαστε στην Ε.Ε. και στο ευρώ. Και ποιο μπορεί να είναι ηθικό δίδαγμα της διαφήμισης αυτής; «Ελάτε, ας παίξουμε με τη φωτιά. Αφού τόσες φορές το κάναμε και δεν καήκαμε. Ίσως τελικά η φωτιά να μην καίει καν, μπορεί να μας λένε ψέματα και σ’ αυτό». Αν δεν είναι αυτό τυχοδιωκτισμός, τότε τι είναι; Γιατί η φωτιά καίει και ζεματάει. 1, 2, 3 φορές… ε, κάποτε θα καείς. Αλλά τότε θα είναι αργά γιατί δεν θα μπορείς να σβήσεις τη φωτιά και αυτή θα σε κάψει ολόκληρο.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάποτε (κυρίως ως Συνασπισμός), ήταν το κόμμα των λίγων και των «ψαγμένων». Τώρα έχει γίνει το κόμμα της μάζας, του μπούγιου και των άναρθρων κραυγών. Φαντάζομαι αυτό δεν ήταν το όραμα των κατά καιρούς αρχηγών του (της Δαμανάκη, του Κωνσταντόπουλου και του Αλαβάνου), ακόμα και αν αυτό έδινε ένα εκλογικό ποσοστό 25%, κάτι που φάνταζε αδιανόητο σε εκείνους τους πιονέρους του κόμματος.

Τώρα, η ερμηνεία της φράσης «ψαρεύω σε θολά νερά» πρέπει να αντικατασταθεί στα λεξικά με την ερμηνεία «ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2012».

Η κοινωνική ειρήνη είναι προνόμιο, αλλά δεν είναι αυτονόητη (Μέρος 2ο)

(…συνέχεια)

Τώρα τελευταία όταν παρακολουθώ τα νέα στην TV ή στο νετ, όλο και περισσότερο παρεμβαίνουν ειδήσεις για ληστείες, για εισβολές σε σπίτια και πάει λέγοντας.

Τι συμβαίνει; Ξέρετε εγώ δεν πιστεύω στην έμφυτη καλοσύνη ή κακία των λαών. Ή αν θέλετε έχω τη δική μου θεωρία. Π.χ. για μένα οι Ανατολικοευρωπαίοι (Ρώσοι, Γεωργιανοί, Βούλγαροι κ.λπ.) είναι πιο σκληροί σαν άνθρωποι και η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει το ίδιο γι’ αυτούς. Αλλά γιατί ισχύει αυτό; Οι λαοί αυτοί δεν γνώρισαν πραγματική Δημοκρατία, για αιώνες ζούσαν σε απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία δεν μετρούν την ανθρώπινη ζωή και πολύ. Αν έχει αξία σε κάτι ο, αποκαλούμενος, Δυτικός πολιτισμός, αυτό είναι ο Ουμανισμός του, η πίστη ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό και η ζωή του ιερή (όμως εγώ θα το πάω παραπέρα. Θα ρωτήσω τον εαυτό μου «Γιατί μερικοί λαοί αντέχουν να ζουν σε τυραννικά καθεστώτα και άλλοι όχι;». Α, δεν ξέρω…).

Εμείς λοιπόν εδώ απολαμβάνουμε (απολαμβάναμε;) αυτήν την ασφάλεια γιατί πρώτον η κοιλιά ήταν γεμάτη και δεύτερον υπήρχε αυτό που έχει γίνει της μόδας να λέμε τελευταία, κοινωνική συνοχή. Και αν το πρώτο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση, το δεύτερο δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα που όμως όλοι το προσπερνάμε σαν δεδομένο. Η ελληνική κοινωνία, μεταπολιτευτικά δεν είχε κοινωνικές εντάσεις και η παρουσία μιας τεράστιας μεσαίας τάξης εξασφάλιζε τουλάχιστον την απουσία μεγάλων διακρίσεων (οικονομικών, κοινωνικών κ.λπ.) στον πληθυσμό που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εκρηκτικά. Προσοχή δεν λέω ότι και εδώ δεν υπήρχαν διαφορές, κυρίως οικονομικές ανάμεσα στον πληθυσμό. Ξέρετε όμως τι εννοούν στο εξωτερικό διακρίσεις ανάμεσα στις τάξεις; Ότι ένα μέρος του πληθυσμού (οι πολύ πλούσιοι), μένουν σε ξεχωριστές συνοικίες, σε σπίτια φρούρια (κυριολεκτικά φρούρια, με τοίχους εξωτερικά και προστατευμένα με συστήματα ασφαλείας – τα έχω δει με τα μάτια μου, δεν υπάρχουν μόνο στις ταινίες) και ένα άλλο μέρος (οι πολύ φτωχοί) μένουν σε αυτοσχέδιες παραγκουπόλεις και αντιμετωπίζουν αληθινό πρόβλημα επιβίωσης. Μιλάμε για χαώδεις διαφορές.

Υπήρχαν (υπάρχουν;) τέτοιες διαφορές στην Ελλάδα; Όχι δεν υπήρχαν (δεν υπάρχουν).

Αυτό λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάδυση οποιουδήποτε τύπου εντάσεων στην ελληνική κοινωνία (κοινωνικών, πολιτικών, θρησκευτικών, δεν ξέρω τι άλλο) και επέφερε την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια που απολαμβάνουμε τώρα. Θα τολμήσω να πω ότι η ίδια η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα λειτούργησε προς αυτή την κατεύθυνση. Όχι μόνο γιατί, κακά τα ψέματα, ενίσχυσε οικονομικά την Ελλάδα αλλά και γιατί κατέστησε την Ελλάδα άρρηκτο μέλος της Ευρώπης. Οι ευρωπαϊκές αξίες, ο ουμανισμός, η πίστη και η προσήλωση στην ελευθερία έγιναν (;) και ελληνικές αξίες. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Πρέπει να ανήκει στη Δύση!

Τρέμω στην ιδέα ότι η Ελλάδα θα διαχωριστεί από το σώμα της Ευρώπης. Τρέμω στην ιδέα μιας απομόνωσης. Οι περισσότεροι φοβούνται μια οικονομική απομόνωση. Δεν είναι όμως (μόνο) αυτό. Ίσως ακούγεται πατερναλιστικό αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της. Πρέπει να προσδεθεί στο ευρωπαϊκό άρμα και να «συρθεί» στην εμπέδωση των ευρωπαϊκών αξιών και του Ουμανισμού. Αλίμονο αν η Ελλάδα γίνει Λιβύη, Συρία ή Κίνα…

Η κοινωνική ειρήνη είναι προνόμιο αλλά δεν είναι αυτονόητη (Μέρος 1ο)

Σήμερα λέω να γράψω για κάτι διαφορετικό αλλά πολύ πολύ σημαντικό το οποίο δεν θα ήθελα να προσπερνάμε σαν αυτονόητο και δεδομένο.

Και ήδη τώρα που άρχισα να γράφω αισθάνομαι χαρά γιατί θα γράψω για κάτι που περνούσε απ’ το μυαλό μου τα τελευταία χρόνια αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα γι’ αυτό τόσο βαθιά για να το σχηματοποιήσω (εννοώ ότι το είχα περισσότερο σαν αφηρημένη ιδέα και όχι σαν μια άποψη με αρχή, μέση και τέλος. Τελοσπάντων μερικές φορές δεν μπορώ να εκφράσω τον εαυτό μου. Αν και έχω μια καθαρή ιδέα για το τι θέλω να πω, δεν μπορώ να τη μεταδώσω στους άλλους). Επίσης χαίρομαι γιατί θα εφαρμόσω κάτι που ήταν και ο κύριος σκοπός της ενασχόλησής μου σ’ αυτό εδώ το Blog. Π.χ. (και αυτό δεν είναι προσποιητή μετριοφροσύνη) άλλοι μπορούν να αναλύουν καλύτερα την επικαιρότητα από μένα. Ο καθένας μας όμως έχει μερικά μοναδικά χαρακτηριστικά, εμπειρίες, υπόβαθρο κ.α.  που τον διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους. Έχει πολύ ενδιαφέρον να μοιραζόμαστε αυτές τις μοναδικές εμπειρίες.

Πώς να το κάνουμε; Ο ένας γνωρίζει καλύτερα το τάδε πράγμα γιατί το έχει ζήσει και ο άλλος γνωρίζει καλύτερα το δείνα. Ενδιαφέρον λοιπόν είναι να μοιραζόμαστε με τους άλλους αυτό που πραγματικά κατέχουμε (αν είναι δυνατόν και «από πρώτο χέρι») και όχι να το παίζουμε παντογνώστες που έχουν γνώμη επί παντός επιστητού.

Η γυναίκα μου λοιπόν κατάγεται από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής (άντε να σας το πω και αυτό). Έτυχε λοιπόν να έχω ταξιδέψει εκεί πολλές φορές, αλλά και δικοί της άνθρωποι από εκεί ήρθαν στην Ελλάδα, οπότε πρόσεξα τι τους έκανε θετική και τι αρνητική εντύπωση.

Ξέρετε, η χώρα αυτή είναι λίγο παρεξηγημένη… Γνωρίζοντας τα πράγματα από πρώτο χέρι και όντας αντικειμενικός παρατηρητής, μπορώ να πω ότι σε πολλά πράγματα είναι πιο «μπροστά» από μας. Και δεν αναφέρομαι στην τεχνολογία, οικονομία κ.λπ. Αναφέρομαι στην κοινωνία. Οι άνθρωποι εκεί είναι πιο ευγενικοί και για να πάρω ένα άλλο παράδειγμα, σε θέματα ισότητας των δύο φύλων είναι κάτι έτη φωτός μπροστά από εμάς. Εμείς, τουλάχιστον απ’ αυτήν την άποψη, «ανήκομεν εις την Ανατολήν» (προσωπικά θέλω να είμαστε η ανατολή της Δύσης και όχι η δύση της Ανατολής).

Ξέρετε που υπερτερούμε (και αυτό θα πρέπει να διαφυλάξουμε με κάθε θυσία); Στην ασφάλεια. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της κοινωνίας μας, όχι μόνο έναντι των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Στη Λατινική Αμερική π.χ. απαγορεύεται να μπαίνεις σε τράπεζα φορώντας γυαλιά ηλίου. Απαγορεύεται να μιλάς στο κινητό σου μέσα σε τράπεζα κ.λπ.

Ακόμα και σε προηγμένες χώρες της Ευρώπης δεν επικρατεί η ασφάλεια που επικρατεί εδώ. Πουθενά αλλού δεν κοιμάσαι με τις πόρτες ξεκλείδωτες. Πουθενά αλλού δεν αφήνεις το αυτοκίνητο με τα αλάρμ ξεκλείδωτο. Πουθενά αλλού δεν αφήνεις το παιδάκι σου στο αυτοκίνητο για να πεταχτείς στο περίπτερο. Πιστέψτε με, αυτά δεν είναι τυχαία παραδείγματα, ξέρω τι σας λέω.

Εντάξει τυχαίνει να ζω στην επαρχία και ξέρω ότι στις μεγάλες πόλεις τα πράγματα δεν είναι και τόσο ειδυλλιακά, αλλά και πάλι… (η συνέχεια αύριο)

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΩ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Γι΄ αυτό που επαίρονταν χρόνια ολόκληρα οι σύγχρονοι Έλληνες είναι ότι δίδαξαν γλώσσα, δημοκρατία, φιλοσοφία, τέχνες και έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνέχισαν να θεωρητικολογούν και να αμπελοφιλοσοφούν καθήμενοι στις δάφνες του βυζαντίου, πατώντας πάνω στην ανδρεία των ηρώων της επαναστάσεως, εξαργυρώνοντας τον ηρωισμό με τον οποίο αντιμετώπισαν οι πρόγονοι τους κάθε λογής κατακτητή και επιδεικνύοντας τον μουσικοσυνθέτη και κύριο εκφραστή της πολιτικής πρακτικής «όπου με πάει ο άνεμος πάω», τον πολιτικό γίγαντα-κολοσσό -υπερτεραστιότατο Μ. Θεοδωράκη. Αυτά είχαμε, αυτά δείχναμε, άλλωστε ότι διαθέτει καθένας προβάλει. 

Έτσι ζώντας μέσα από τη ιστορία μας, με αυτοβαυκαλισμούς και θεωρητικολογίες φτάσαμε στο σήμερα που οι Έλληνες έχουν να επιδείξουν άλλο ένα μεγάλο επίτευγμα. Κατάφεραν να αναγάγουν σε επιστήμη την κλάψα, την μιζέρια και την γκρίνια εμφανίζοντας εαυτούς ως τον πιο κατατρεγμένο λαό στο παγκόσμιο στερέωμα. Σ΄ αυτή την παγκόσμια παλαίστρα δυο χρόνια τώρα ξένες και σκοτεινές  δυνάμεις, συμφέροντα, μασόνοι, ο Κίσινγκερ, οι δυναστείες των Ροκφέλερ και Ρότσιλτ αγωνίζονται καθημερινά για να μας  εξαφανίσουν και να μας κλέψουν τον τεράστιο ορυκτό πλούτο που (δεν) διαθέτουμε. Είναι τέτοιο το μέγεθος της κλάψας που συναγωνίζονται επάξια την μαρτυρικήν Κύπρο και τους αδελφούς Κυπρίους.

Όλα τα παραπάνω πασπαλισμένα με αρκετή δόση μαγκιάς, λεονταρισμού, απατεωνιάς, οκνηρίας, επίδειξης, ωχαδερφισμού  και κοινό παρανομαστή την λογική της μετάθεσης ευθυνών. Για ότι κακό τους συμβαίνει πάντα φταίνε οι άλλοι, κατά προτίμηση οι  υψηλά ιστάμενοι και οι εξουσίες που βέβαια με τη ψήφο για δεκαετίες εκλεγούν και συντηρούν.

Τα τελευταία χρόνια διεκδικούν επάξια και έναν άλλο τίτλο, τον τίτλο του πιο ανόητου και ευκολόπιστου λαού της υφηλίου. Ο  τίτλος βέβαια θα έπρεπε να μας είχε αποδοθεί προ πολλού, γιατί ως λαός διαθέταμε όλα τα απαραίτητα προσόντα και συνέτρεχαν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, αλλά δεν τα καταφέραμε γιατί αφενός οι φίλιες δυνάμεις πιστές στο πνεύμα της αλληλεγγύης δεν μας έκαναν τη χάρη να μας τον αποδώσουν και αφετέρου είχαμε σκληρούς ανταγωνιστές τα φιλαράκια  μας τα αμερικανάκια.

Σήμερα με βασικό όπλο και ακλόνητο επιχείρημα «θα ανατινάξουμε το σπίτι μας και θα κάνουμε κακό στους γείτονες», είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πανηγυρίσουμε έναν ακόμα τίτλο, μετά τις τεράστιες επιτυχίες που μας έδωσαν οι μάχες των (σουηδό)ελληνόπαιδων στα μέτωπα της eurovision και των final-four.   

Μετά την απονομή οι έλληνες θα έχουν όλο το χρόνο να σκεφτούν και να καταλάβουν ότι οι λεονταρισμοί έχουν αξία όταν είσαι λιοντάρι, ενώ αν είσαι λεονταρίζουσα κότα διατρέχεις σοβαρό κίνδυνο να σε φάει ένα λεονταρίζων λιοντάρι.

ΥΓ. Το κείμενο δεν αφορά τον Έλληνα της παραγωγής, του χωραφιού, του εργοστασίου, του νέου άνεργου που θέλει να εργαστεί και να παράξει. Αφορά τα εκατομμύρια πλέον κρατικοδίαιτα ρεμάλια και λαμόγια, τους ιδεολογικούς τεμπέληδες και τους αργόσχολους έλληνες  που φωνάζουν γιατί χάνουν τα ¨προνόμια¨ του  .