Μαζί τα φάγαμε (…ή αλλιώς, όλοι φταίμε)

 

Όταν ο γνωστός Πάγκαλος έκανε την περιβόητη δήλωση ότι μαζί τα φάγαμε, προσωπικά επικρότησα. Γιατί εξηγούσε κατά ένα μεγάλο μέρος τη θεωρία μου για το πώς φτάσαμε στο τραγικό σημείο που ήμαστε (έστω προεκτείνοντας λίγο τη δήλωση Πάγκαλου).

Το (δύστυχο) ελληνικό κράτος για να μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει στις ανάγκες που είχε δημιουργήσει το «πελατειακό καθεστώς» αναγκαζόταν να δανείζεται ολοένα και περισσότερο. Και ποιες ήταν οι ανάγκες του «πελατειακού καθεστώτος»; Οι 750.000 δημόσιοι υπάλληλοι σε έναν πληθυσμό 3,8 εκ. οιικονομικά ενεργών Ελλήνων (!!!), η μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή, οι χιλιάδες συντάξεις «μαϊμού» κ.λπ. κ.λπ. Για να αντέξει το δύσμοιρο ελληνικό κράτος στις συνθήκες που το πελατειακό καθεστώς δημιούργησε αναγκαζόταν να δανείζεται συνεχώς. Και μην μου πείτε «φταίνε οι πολιτικοί». Το πελατειακό καθεστώς χρειάζεται δύο πόλους για να δημιουργηθεί. Πρόθυμους πολιτικούς και πρόθυμους πολίτες. Και μην τολμήσεις ν’ απολύσεις  έναν δημόσιο υπάλληλο… Μην τολμήσεις να πάρεις αυστηρά μέτρα και να πατάξεις τη φοροδιαφυγή (και ας αφήσουμε την καραμέλα «πρώτα να πιάσουν τα μεγάλα ψάρια», όλοι κλέβουμε περισσότερο ή λιγότερο)… Αν είσαι πολιτικός ξόφλησες. Γιατί αυτά πλέον είναι κεκτημένα. Οπότε αφού εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε τη διαιώνιση του πελατειακού συστήματος, γιατί διαμαρτυρόμαστε για τους πολιτικούς;

Και προσοχή! Φυσικά δεν εννοώ ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι κλέβουν. Δουλεύουν οι άνθρωποι. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κλέβουν, για μένα είναι βλακείες αυτό το «Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κλέβουν». Εννοώ ότι επιβαρύνουν υπερβολικά τον προϋπολογισμό του κράτους λόγω του υπεράριθμού τους. Υπεράριθμο που δημιουργήθηκε, ας το παραδεχτούμε, από το πελατειακό σύστημα..

Οι πολιτικοί μπορούν ν’ αλλάξουν το σύστημα. Αλλά ξέρετε τι χρειάζεται; Μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να θυσιαστούν. Γιατί είναι σίγουρο ότι αν προσπαθήσουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα θα τους φάει το μαύρο (πολιτικό) σκοτάδι. Αν το καταφέρουν όμως τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Ο λαός θα καταλάβει τι πρέπει να γίνεται για το συμφέρον της χώρας και η επόμενη γενιά πολιτικών δεν θα έχει παρά να εφαρμόσει αυτονόητες πολιτικές και όχι να έρχεται σε ρήξη με συμφέροντα που το πελατειακό σύστημα δημιούργησε.

Και ασφαλώς το να είσαι «καλός πολίτης» διδάσκεται, δεν είναι έμφυτο. Οι Έλληνες δεν είναι εκ φύσεως κακοί πολίτες και οι Σκανδιναβοί καλοί. Πριν πολλά χρόνια πετούσα και εγώ σκουπιδάκια απ’ το αυτοκίνητο. Τώρα όχι μόνο δεν το κάνω αλλά μ’ ενοχλεί τις λίγες φορές που βλέπω τους άλλους να το κάνουν.

Αλλά είπαμε. Χρειάζεται μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να θυσιαστούν για να «παιδεύσουν» τον λαό (είδατε η ελληνική γλώσσα; Το «παιδεύω» έχει δύο έννοιες). Και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο απ’ τον, συμπαθέστατο, Φώτη Κουβέλη. Ενώ έβλεπε, όπως όλοι μας, ότι εκείνο που χρειαζόταν η χώρα ήταν μια κυβέρνηση και όχι νέες εκλογές, αρνήθηκε να θυσιάσει το όποιο πολιτικό του μέλλον. Γιατί είναι σίγουρο ότι συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας οι μελλοντικές πολιτικές προοπτικές του θα μηδενιζόταν. Γιατί; Γιατί θα τον θεωρούσαμε προδότη. Άρα ο λαός, εμείς οι ίδιοι, αν και βλέπαμε την ανάγκη δημιουργίας νέας κυβέρνησης, την αποτρέψαμε. Γι’ αυτό λέω ότι εκείνο που χρειάζεται είναι μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να θυσιαστούν προκειμένου να «ωριμάσει» πολιτικά η χώρα.

Ενώ τώρα τι κάναμε; Πάμε σε νέες εκλογές και ήδη έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα διχασμού. Διάβαζα πριν μερικές μέρες ότι η πτώση των κρατήσεων στα ξενοδοχεία της χώρας μετά τις εκλογές αγγίζει το 50% λόγω της άσχημης εικόνας της χώρας στο εξωτερικό και λόγω της εικόνας αναρχίας που αυτή παρουσιάζει με την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Τι κάναμε;;; Ο τουρισμός είναι το μόνο πράγμα που παρήγαγε αυτή η έρμη η χώρα. Μείωση 10% των εσόδων της τουριστικής βιομηχανίας σημαίνουν μείωση κατά 1,5% του ΑΕΠ και απώλεια 100.000 θέσεων εργασίας… Για νέες εκλογές  ήμασταν;